Ας μιλήσουμε για τον Κεν.

Πολλοί εξαγριώθηκαν με την βράβευση του σπουδαίου σκηνοθέτη Ken Loach με τον Χρυσό Φοίνικα του φετινού Φεστιβάλ των Καννών που έληξε την Κυριακή.

Συμβαίνει πολλές φορές να μην είμαστε σύμφωνοι με κάποιες βραβεύσεις- σε οποιοδήποτε κινηματογραφικό φεστιβάλ ή θεσμό- αλλά η ειρωνεία κι ο χλευασμός για την συγκεκριμένη βράβευση ήταν πρωτοφανείς, δεν ήταν γκρίνια δεν ήταν παράπονα, ήταν περισσότερο κακεντρέχεια με πολιτική χροιά.

Ο Κεν Λόουτς δεν κρύβει τις αριστερές πεποιθήσεις του, όπως δεν έκρυψε ποτέ ότι ο κινηματογράφος του είναι αφοσιωμένος στον απλό, καθημερινό άνθρωπο, τον εργάτη, τον άνεργο, τον βιοπαλαιστή, τον αγωνιστή, τον ξεχασμένο από την πρόνοια και το κράτος. Λίγοι, ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν κάνει κάτι παρόμοιο.

Προσωπικά, έχω μεγάλη αδυναμία στον ίδιο και το έργο του και γι' αυτό χάρηκα για τη βράβευση αυτή κι ας μην έχω δει ακόμα την ταινία. Που άλλωστε θα την δω, όπως έχει συμβεί με όλη σχεδόν την φιλμογραφία του.

Η αγάπη μου για τις ταινίες του Κεν Λόουτς ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήταν την εποχή που έμπαινα στην εφηβεία όταν πρωτοείδα την ταινία του "Kes". Εκείνη η εποχή είναι από τις χειρότερες στη ζωή μου, είχα γεννηθεί έξω -σε μια πολυπολιτισμική, ανοιχτόμυαλη χώρα- και ξαφνικά βρέθηκα στη χώρα που ξυπνούσε και κοιμόταν (κι ονειρευόταν) με το τρίπτυχο "Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια", με ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο αδυνατούσα να προσαρμοστώ, είχα γίνει η δακτυλοδεικτούμενη "ξένη", κι έτσι ασφυκτιούσα κι υπέφερα σιωπηλά.

 Η κρατική τηλεόραση είχε την καλή συνήθεια να βάζει αξιόλογες ταινίες -που η θέαση τους έγινε μεγάλη παρηγοριά και διέξοδος- κι έτσι ένα βράδυ έπαιξαν την ταινία αυτή. Ταυτίστηκα με τον Billy, κι η δική του ζωή δεν ήταν καλύτερη, πολύ χειρότερη είναι η αλήθεια. Αλλά υπήρχε κάτι στην ταινία που μου έδωσε ένα μικρό κίνητρο να πάρω θάρρος, να σηκώσω το κεφάλι, να παλέψω όσο μπορώ. Να ανασάνω. Έκλαψα αλλά συγχρόνως ένιωσα όπως όταν ηρεμεί η φύση μετά από μια βίαιη καταιγίδα κι όλα είναι πια πιο καθαρά, πιο ήρεμα. Μια ταινία με τον τίτλο "Kes", μου έδωσε δύναμη κι αυτό ήταν αρκετό για να αγαπήσω το σινεμά του κου. Λόουτς. Γιατί είναι βαθιά ανθρώπινο, συμπονεί, πάσχει, αλλά πάντα ελπίζει.

Ίσως η βράβευση του να είναι ένα μήνυμα προς μια Ευρώπη που έχει χάσει "τα αβγά και τα πασχάλια" για να το πω και κάπως ωμά. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, φτάνει να δούμε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Αυστρία, στη Γαλλία, εδώ, τι γίνεται με το προσφυγικό.

Ίσως η βράβευση του να ενέχει μια πολτική σκοπιμότητα. Ίσως η ταινία του να μην ήταν η καλύτερη του φεστιβάλ. Ίσως κάποιος άλλος σκηνοθέτης αδικήθηκε. Αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η αμοιβαία αγάπη ανάμεσα στον κο. Λόουτς και εκείνων που αγαπούν και ζουν τις ταινίες του.

Ο Ettore Scola κι οι αγαπημένοι του σκηνοθέτες.

Ο Έττορε Σκόλα, αυτός ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μας άφησε στις 20 του προηγούμενου μήνα σε ηλικία 84 χρονών. Άφησε πίσω του μια σημαντικότατη φιλμογραφία, καθόλου τυχαίο ότι πολλές ταινίες του παραμένουν σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τον ιταλικό κινηματογράφο.

Ο Έττορε Σκόλα εκτιμούσε απεριόριστα και θαύμαζε τους παλιούς του συναδέλφους και δεν δίσταζε να δείχνει αυτήν την εκτίμηση και μέσα από τις ταινίες του. Ιδιαίτερα, ο θαυμασμός του για τον μεγάλο Βιττόριο ντε Σίκα δεν κρύβεται! Στην ταινία "C' eravamo tanto amati" (Ήμασταν κάποτε τόσο αγαπημένοι") ένας από τους πρωταγωνιστές, φανατικός σινεφίλ, υπερασπίζεται με θέρμη την γνωστή ταινία του ντε Σίκα "Κλέφτης ποδηλάτων", όταν γίνεται προβολή της στη λέσχη του χωριού του. Οι υπόλοιποι θεωρούν την ταινία προσβλητική και κακόγουστη γιατί αμαυρώνει την εικόνα της χώρας. Γίνεται έξαλλος, τόσο που παραιτείται από τη θέση του δασκάλου και φεύγει για τη Ρώμη όπου αφοσιώνεται στη μελέτη του "Κλέφτη ποδηλάτων".


Στην ίδια ταινία υπάρχει μια σκηνή, όπου γίνονται υποτίθεται τα γυρίσματα της περίφημης σκηνής στην Φοντάνα ντι Τρέβι από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι "Dolce Vita". Σε αυτή τη σκηνή εμφανίζονται ο ίδιος ο Φελίνι και ο Μαστρογιάννι!

Σε μια άλλη ταινία του "La Cena" ("Το Δείπνο") , στην τελική σκηνή, δύο από τα πρόσωπα της ταινίας φεύγουν πετώντας πάνω σε μια σκούπα, μια μαγική σκηνή που θυμίζει εκείνη στο τέλος της ταινίας του Βιττόριο ντε Σίκα "Miracolo a Milano" ("Θαύμα στο Μιλάνο"), ένας μικρός φόρος τιμής από έναν σκηνοθέτη στο δάσκαλο του.

Εκείνος ο σκηνοθέτης τον οποίο θαύμαζε όσο κανέναν άλλον ήταν ο Pier Paolo Pasolini. Οι ταινίες του Παζολίνι ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Σκόλα έφτασε ως τις παραγκουπόλεις της Ρώμης για να γυρίσει την περίφημη ταινία του "Brutti, sporchi e cattivi" ("Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί") (για την οποία θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση μας).

Υπάρχει μάλιστα η εξής ιστορία. Ο Σκόλα ανησυχούσε ότι ο Παζολίνι θα απέρριπτε την ταινία του ως χυδαία και προσβλητική για τους ανθρώπους των παραγκουπόλεων- πάνω από τους οποίους άλλωστε ο Παζολίνι είχε σκύψει με τόση τρυφερότητα. Έτσι του έδωσε το σενάριο της ταινίας και περίμενε την αντίδραση του. Το αντίθετο όμως, ο Παζολίνι το λάτρεψε, τόσο που πρότεινε στον Σκόλα να γυρίσει- ο ίδιος ο Παζολίνι-  μια μικρού μήκους ταινία, που θα παιζόταν πριν την προβολή του "Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί" στις αίθουσες. Ο Σκόλα ενθουσιάστηκε! Δυστυχώς τους πρόλαβε ο βίαιος φόνος του μεγάλου Πιερ Πάολο Παζολίνι.[1]

Η μεγάλη έγνοια του Έττορε Σκόλα ήταν να μην ξεχάσουν οι νέοι Ιταλοί τον Παζολίνι.
"Οι νέοι δεν πρέπει να ξεχάσουν τον Παζολίνι"
"I giovani non devono dimenticare Pasolini"

Κι εμείς αγαπημένε μαέστρο της μεγάλης οθόνης δεν θα ξεχάσουμε ούτε τον Παζολίνι, ούτε εσάς ...


Για μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του Έττορε Σκόλα, "Μια ξεχωριστή Μέρα", είχαμε γράψει : εδώ

 [1]

Βρετανικό σινεμά και με ... "κλειστά" τα μάτια !!!

Με αφορμή την τελευταία βρετανική ταινία "45 χρόνια" και συμπληρώνοντας αισίως μισό αιώνα (50 χρόνια) αιχμάλωτος αυτής της κινηματογραφικής σχολής, αυτής της μαγείας θα έλεγα, σχετική λεπτομερής ανάρτηση στο παρόν ιστολόγιο: http://therearwindowproject.blogspot.gr/2010/11/made-in-england.html, θα ήθελα να σας διηγηθώ την αρχή της ... αιχμαλωσίας μου.

Όταν το 1966 πρωτοήρθα φοιτητής στην Αθήνα λειτουργούσε ως φοιτητική ταινιοθήκη ο κινηματογράφος ΙΡΙΣ που το κτίριο υπάρχει ακόμα. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο φανάρι Ακαδημίας-Ιπποκράτους επί της Ακαδημίας δίπλα από τη γωνία. Εκεί είδα και την πρώτη αγγλική ταινία που είχε τον τίτλο "Γεύση από μέλι".  Μας μοίραζαν και ένα πρόγραμμα που το έχω ακόμη στη συλλογή μου. Σκηνοθέτης ήταν ο Tony Richardson (1928-1991). Και είχε ένα πολύ πρωτοποριακό - επαναστατικό θα έλεγα- για την εποχή θέμα: τη συγκατοίκηση ενός νεαρού γκέϊ με μια κοπέλα σε προχωρημένη εγγυμοσύνη και παρατημένη από τον εραστή της. Η ταινία με αιχμαλώτισε όπως σας είπα, χωρίς βέβαια να μπορώ να εξηγήσω τότε το γιατί. Σιγά-σιγά με τα χρόνια κατάλαβα ότι πέρα από τη σκηνοθετική λιτότητα, το έργο ξεχείλιζε από μια μοναδική τρυφερότητα, ανθρώπινη ζεστασιά και αγάπη, πρωτοφανή πράγματα για μια τέτοια συμβίωση και την Ελλάδα εκείνων των χρόνων.

Έχω δει το μεγαλύτερο μέρος της βρετανικής κινηματογραφικής παραγωγής -πηγαίνω πια με ... "κλειστά" μάτια- δεν μπορώ να πω ότι όλα είναι αριστουργήματα αλλά δεν βγήκα ακόμη από αίθουσα και να πω τη λέξη ... μέτρια ή ... μάπα! Όλες από "καλές και πάνω" ή για να χρησιμοποιήσω την μοντέρνα ορολογία των νεαρών συναδέλφων μου: όλες μα όλες ***plus.

ΣΥΜΛΗΡΩΜΑ: 12.11 ώρα 23.15

 

Και βλέπω, που λέτε, απόψε το "ΔΙΔΥΜΟΙ ΘΡΥΛΟΙ". 'Άλλη μια επιβεβαίωση! Άλλη ματιά στη γκανγκστερική ταινία. 'Αλλα παλαιϊκά. Ατμόσφαιρα εγγλέζικου club. Μουσική πανδαισία. Και η βία με ρεαλιστική απόδοση. Κοινωνική κριτική και έρωτας. Ταινία γρήγορη και δυνατή που συναρπάζει. Δεν είμαι αντικειμενικός για να συνεχίσω. Μόνο δυο λόγια για την υποκριτική τελειότητα αυτού του "λύκου" Τομ Χάρντι.

Καλύπτεται ένας σινεφίλ βλέποντας ταινίες μόνο από PC; !!!

Και βάζω αυτό το στενάχωρο ερώτημα γιατί τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με λύπη μου την εντυπωσιακή απουσία των νέων από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, κυρίως από νέες κοπέλες, αλλά το κοινό απαρτίζεται συνήθως από … ώριμες ηλικίες! Και δεν μπορώ να πω ότι πηγαίνουν κάπου αλλού όπου εγώ δεν πάω γιατί οι κινηματογράφοι της Αθήνας που παίζουν έργα τέχνης είναι συγκεκριμένοι και μετρημένοι στα δάχτυλα. Καθώς δεν λογαριάζω, βέβαια, τα Village Cinemas όπου εκεί υπάρχει ακόμη μια τέτοια προσέλευση, γιατί απλούστατα στις ταινίες που παίζουν κυριαρχεί το στοιχείο του οπτικού και ηχητικού εντυπωσιασμού που δεν μπορεί να αποδοθεί στην οθόνη του Laptop. Αλλά και εκεί όταν ξεπέφτει κάποια  αξιόλογη ταινία και πάω, πάλι σε άσπρα μαλλιά, καράφλες και … κουρασμένα περμανάντ πέφτω! Και δεν πιστεύω μόνο στην οικονομική παράμετρο, κρίση και τέτοια. Καθώς οι τιμές των εισιτηρίων έχουνε πέσει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Απλά, νομίζω, πως μετράει πιο πολύ η βαριεστημάρα της εξόδου και η ευκολία της θέασης. Μόνο που αυτό το «κατ’ οίκον», μωρέ παιδί μου, και οι τόσο μικρές διαστάσεις του, νομίζω, ότι σκοτώνει την ταινία και ότι προσφέρεται μόνο για επαναλήψεις, για να πάρουμε μια ιδέα και για έργα του «τι θα γίνει παρακάτω». Εντάξει, είμαι μεγάλος και σινεφιλικά ανδρώθηκα και συνεχίζω με τη μεγάλη οθόνη, και δεν θέλω να κάνω τώρα το δάσκαλο, αλλά την ξέρετε πολύ καλά τη μαγεία της, την αισθητική πληρότητα που μας προσφέρει και πόσο πάει στα ύψη την ψυχική ανάταση που εισπράτουμε από την 7^η Τέχνη. Αυτή τη θελκτική πεμπτουσία που σημαδεύει ανεξίτηλα τη ζωή.μας.

Η ελληνική ταινία που θα ήθελε να κάνει ριμέϊκ ο Γιάννης Οικονομίδης!!!

ΜΕ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ (1966)

Θέλησα να γράψω γι' αυτή την ταινία για κάποιους ιδιαίτερους λόγους. Όπως π.χ. ότι είναι η ταινία που, όπως δήλωσε σε συνέντευξη του, θα ήθελε να κάνει ριμέϊκ ο Γιάννης Οικονομίδης. Κάτι το οποίο με εξέπληξε γιατί σε σύγκριση με την ως τώρα θεματογραφία αλλά και το στυλ του καλού σκηνοθέτη μας, νομίζω ότι ακούγεται σαν χιούμορ. Ενα άλλο στοιχείο για το οποίο έχω αδυναμία στην ταινία είναι ότι πέρα από την πολύ καλή σκηνοθεσία του Πάνου Γλυκοφρύδη την θεωρώ ως την καλύτερη ταινία του αγαπημένου μου Ανέστη Βλάχου. Μόνο που στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, νομίζω, πως τον αδίκησαν δίνοντας το βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου στο Γιώργο Φούντα και στον Ανέστη τιμητική διάκριση.
Για την ιστορία παραθέτω και τα στοιχεία της ταινίας:

Σκηνοθεσία: ΠΑΝΟΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ Σενάριο: ΠΑΝΟΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ

Ειδικός Συνεργάτης: ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ Δ/ντής Φωτογραφίας: ΣΥΡΑΚΟΣ ΔΑΝΑΛΗΣ

Μουσική Σύνθεση: ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ           

Ηθοποιοί:

ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΔΙΑΝΕΛΛΟΣ ΑΝΕΣΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΕΡΤΗΣ ΖΩΡΑΣ ΤΣΑΠΕΛΗΣ ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙΤΗ ΠΑΠΑΝΙΚΑ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΕΞΑΡΧΟΣ ΤΖΑΒΑΛΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ

 Υπόθεση:

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι κατακτητές σκοπεύουν να εκτελέσουν τριάντα άντρες για αντίποινα στο φόνο ενός στρατιώτη από τους αντάρτες. Ανάμεσα στους μελλοθάνατους βρίσκονται και τρία αδέλφια (Γιώργος Φούντας, Ανέστης Βλάχος και Γιάννης Φέρτης). Οι χωριανοί ζητούν από τον γερμανό αξιωματικό (Ζώρας Τσάπελης) να χαρίσει τη ζωή σε ένα από τα τρία αδέλφια και εκείνος δέχεται, εφόσον ο πατέρας τους (Λαυρέντης Διανέλλος) επιλέξει αυτόν που θα επιζήσει. Ο γέροντας μπαίνει σε ένα συγκλονιστικό δίλημμα και καταρρέει. Και τότε προσπαθούν να κάνουν την επιλογή τα αδέρφια μεταξύ τους.

Γιάννης Οικονομίδης και Λυκ Μπεσσόν!!!

Ίσως κάποιοι να παραξενευτούν με τον τίτλο αλλά η αφορμή του είναι ότι είδα τώρα τελευταία για δεύτερη φορά την έκπληκτική ταινία "Leon", αυτό το αριστούργημα του Μπεσσόν και αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον Γιάννη Οικονομίδη. Έχω ξαναγράψει γι' αυτό το ταλαντούχο παιδί που ενώ τεχνικά οι ταινίες του είναι άψογες όπως και άψογο είναι το καστ των ηθοποιών του, βγαίνουν στις αίθουσες και πάνε άπατες! Ενώ δεν είναι αργόσυρτες και χασμουρητικές σαν του Αγγελόπουλου.

 

Θα το ξαναγράψω: ο Οικονομίδης υστερεί σεναριακά στο θέμα ουσία. Και αυτό με τη βεθύτερη έννοια της Τέχνης και σε κάθε μορφή της. Δεν αντέχεται η ζωή αν όλοι γύρω μας είναι σαν τους ήρωες του. Να πάμε να κάνουμε όλοι χαρακίρι! Χωρίς κάποια ανάσα ανθρωπιάς μια ικμάδα αισιοδοξίας γιατί να ζούμε μωρέ παιδί μου. Χωρίς αυτό που έχει ο Μπεσσόν στο Λεόν, αυτό το κράμα αγριάδας και τρυφερότητας πως θα προχωρούσε η ζωή; Και ο τελευταίος εγκληματίας, ο ληστής, ο άστεγος, ο χαμένος, κρύβει μέσα στην ψυχούλα του λίγο άνθρωπο κάποια ελπίδα που λες: αξίζει τούτη η παλιοζωή να τη ζούμε και να θέλουμε να την κάνουμε καλύτερη. Και αυτό είναι η Τέχνη!

Tutto Italia

Τις μέρες αυτές πραγματοποιείται στην πόλη το πρώτο φεστιβάλ ιταλικού κινηματογράφου Tutto Italia . Ένα φεστιβάλ το οποίο έχει επιμεληθεί ο κος. Παναγιώτης Τιμογιαννάκης. Ο εν λόγω κριτικός κινηματογράφου είναι βαθύς γνώστης του ιταλικού κινηματογράφου, οπότε δεν είχαμε παρά να εμπιστευτούμε τις επιλογές του. Αρκετός κόσμος συρρέει αυτές τις μέρες στους δύο κινηματογράφους στους οποίους πραγματοποιείται το φεστιβάλ, Έλλη κι Ιντεάλ. Κι αυτό είναι παρήγορο. Όπως επίσης παρήγορη είναι κι η αντίδραση του κόσμου. Έτυχε μετά την προβολή ταινιών που παρακολούθησα , ο κόσμος να ξεσπά σε χειροκροτήματα και τα ενθουσιώδη σχόλια να δίνουν και να παίρνουν! Χθες βράδυ στο Ιντεάλ, μετά την προβολή της ταινίας Tutta la vita davanti η θετική αντίδραση του κόσμου ήταν ακαριαία! Από παντού ακούγονταν σχόλια όπως ''Τι ωραία ταινία'' , ''Εξαιρετική'' , ''Μπράβο''! Είναι πραγματικά πολύ όμορφο το συναίσθημα του να ζεις μετά το τέλος της προβολής μιας ταινίας αυτόν τον ομαδικό ενθουσιασμό!
Η συγκεκριμένη ταινία , που είναι του 2008, δεν παίχτηκε ποτέ στους ελληνικούς κινηματογράφους. Γιατί; Δεν είναι του παρόντος να αναλύσω τους λόγους -που είναι αρκετοί. Το μόνο που τώρα μπορώ να πω είναι ότι τέτοια φεστιβάλ είναι πολύτιμα. Ακριβώς για το λόγο ότι ανακαλύπτουμε διαμαντάκια όπως  η ταινία στην οποία αναφέρθηκα. Ταινία που πατά γερά στην παράδοση της comedia all'italiana. Γλυκόπικρη, υπάρχουν αστείες σκηνές υπάρχουν και συγκινητικές. Αιχμηρή, ασκεί κριτική σε κάποια φαινόμενα που έμελλε να πρωταγωνιστήσουν με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Θα ενδιαφέρει ιδιαίτερα απόφοιτους πανεπιστημίων που στριμώχνονται πια για μια ταπεινή θέση σε ημιαπασχολούμενη εργασία. Η ταινία τελειώνει κάπως αισιόδοξα, η ελπίδα φαίνεται πεθαίνει τελευταία (;)!
Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ βλέπω ότι η ταινία προβάλλεται και την Τετάρτη 25/4 (τελευταία μέρα του φεστιβάλ) στο Ιντεάλ, στις 5:30 μ.μ. Σας τη συνιστώ. Όσοι ενδιαφέρεστε μην τη χάσετε.

To trailer της ταινίας εδώ

Το Hollywood της Αθήνας το ξέρετε; !!!

Μπορεί κάποιοι να παραξενεύτηκαν από τον τίτλο αλλά η ονομασία υπάρχει ή για να ακριβολογούμε: υπήρχε! Τότε που η 7η Τέχνη στη χώρα μας βρισκόταν στην ακμή της, δηλαδή στις δεκαετίες '60 και '70. Και ήταν αυτό το " Hollywood της Αθήνας" η πολυκατοικία που βρίσκεται στη συμβολή της οδού Ακαδημίας με την πλατεία Κάνιγγος μαζί με το πίσω δρομάκι την οδό Κλεισόβης.

Όλοι θα έχετε προσέξει το "Ακαδημίας 98" που γράφουν στους τίτλους οι παλιές ελληνικές ταινίες για τις εταιρίες παραγωγής. Τι "Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης" "Καραγιάννης-Καρατζόπουλος" "Φιλοποίμην Φίνος" Απόστολος Τεγόπουλος" όλες εδώ βρίσκονταν. Ακόμη και η "Θ.Β. Ταινίες γέλιου" του αείμνηστου Θανάση Βέγγου που τον χρεοκόπησε. Ήταν τα γραφεία της στον προτελευταίο όροφο εκεί που κάνει την κούρμπα και είχε μια μεγάλη ταμπέλα στο μπαλκόνι. Στο ίδιο κτήριο στεγάζονταν και οι εταιρίες διανομής των ξένων ταινιών.

Από την είσοδο αυτής εδώ της στοάς -Στοά Πανταζοπούλου είναι το αρχικό της όνομα που αργότερα μετονομάσθηκε σε Στοά 7ης Τέχνης- είχαν περάσει όλα τα μεγάλα ονόματα των εγχώριων σταρ για να συζητήσουν τους όρους των συμβολαίων τους με τους παραγωγούς.

Εδώ είναι ο χώρος που έπαιρναν τα ασανσέρ για να ανεβούνε στα γραφεία. Εδώ είχαν σταθεί περιμένοντας η Καρέζη και η Βουγιουκλάκη η Φόνσου η Βασιλειάδου και η Αναλυτή, ο Κούρκουλος, ο Ηλιόπουλος και ο Αυλωνίτης, ο Βόγλης και ο Πέτρος Φυσσούν. Εδώ είχαν κάνει με το μυαλό τους τους τελευταίους υπολογισμούς και το τελευταίο ποσόν που μπορούσανε να κατέβουν.

Στον πίνακα πάνω από το ασανσέρ που τότε ήταν γεμάτος με ονόματα κινηματογραφικών εταιριών και γραφείων διανομής, έχουν παραμείνει και κάποια ονόματα όπως αυτά του ΛΕΩΝΤΣΙΝΗ και του ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ για να μας θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν. Του Τεγόπουλου που ήταν ο παραγωγός των ταινιών των δακρύων με τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο και η πιο ανθηρή επιχείρηση του χώρου βέβαια.

Μέχρι και το κουτί του ταχυδρομείου της υπάρχει και αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ίσως έχει ακόμη η εταιρία κάποια δραστηριότητα.

Στον πίνακα του ασανσέρ βλέπουμε και κάποια επιχείρηση με κινηματογραφικά είδη και μηχανήματα από κάποια φίρμα του Μιλάνου. Ήτανε πρώτοι τότε οι Ιταλοί σε ολόκληρη την Ευρώπη πάνω σε αυτόν τον κλάδο.

Βλέπουμε επίσης και την ταμπέλα του σωματείου: "Πανελλήνιος Ένωσις Υπαλλήλων Κινηματογραφικών Επιχειρήσεων" με έτος ιδρύσεως το 1933 παρακαλώ! Και ποιος ξέρει αν θα υφίσταται πλέον.

Και σε ένα μαγαζί της στοάς με κατεβασμένα ρολά βλέπουμε και μια ξεχασμένη αφίσα από ταινία του Τέρενς Χιλλ που έκανε θραύση για ένα διάστημα εκεί στα τέλη του '60 με αρχές του '70.

Υπάρχει επίσης και μια τεράστια τοιχογραφία με τον τίτλο "Στοά 7ης Τέχνης", φιλοτεχνημένη από λαϊκό καλλιτέχνη -τα τελευταία χρόνια ίσως- που απεικονίζει τους μεγάλους αστέρες της εποχής.

Και αφού βγούμε από τη στοά στο πίσω μέρος, πέφτουμε στην οδό Κλεισόβης που τώρα είναι πεζόδρομος αλλά τότε γινόταν το " έλα να δεις!". Τεράστιες ντάνες από μπομπίνες ταινιών, αυτές με το καρούλι και με τις αλουμινένιες θήκες σαν δυο αντικριστά ταψιά- φορτώνονταν μέσα σε φωνές και σε βλαστήμιες,  σε μια ατελείωτη σειρά από φορτηγάκια "εκτελούνται μεταφοραί" τα οποία με τη σειρά τους τις πήγαιναν στα πρακτορεία των φορτηγών και των λεωφορείων για να φτάσει η τέχνη των αδελφών Λυμιέ στο τελευταίο άκρο της ελληνικής επικράτειας.

Και αυτό το κλειστό μαγαζί με τα σκαλάκια που κατεβαίνουνε, ήτανε ένα καταπληκτικό μαγέρικο όπου την ημέρα σύχναζαν οι εργαζόμενοι του Hollywood ενώ το βράδυ πήγαινε ο "ψωνισμένος"  φοιτητόκοσμος με την κρυφή ελπίδα να πέσουμε πάνω σε καμιά Καρέζη ή κανα Κούρκουλο αλλά, δυστυχώς, το πολύ κανένας Καλογήρου να μας έπεφτε. Έφτιαχνε νόστιμα και φτηνά φαγητά. Θυμάμαι τους κεφτέδες με σάλτσα τους γίγαντες και τα μακαρόνια με κιμά.

Τελειώνοντας πρέπει, νομίζω, να αναφέρω και μια μικροκομπίνα που στηνόταν στα πέριξ, κάτι ανάλογο με την Αμερική, και η οποία εκμεταλλευόταν το ψώνιο των νέων για να παίξουν στον κινηματογράφο. Άνοιγαν λοιπόν κάποια γραφεία κομπάρσων και έβαζαν αγγελίες στις εφημερίδες του τύπου: "ζητούνται κομπάρσοι για να λάβουν μέρος στα γυρίσματα ταινίας, με καλές αποδοχές και μεγάλες προοπτικές". Εκείνο το "προοπτικές" ήταν που σου έκοβε τα ...πόδια από την ελπίδα και τη χαρά! Έλεγες από μέσα σου: "σήμερα κομπάρσος αλλά αύριο...Κούρκουλος".  Και δεν σας κρύβω ότι υπέκυψα και εγώ στον πειρασμό και πήγα σε μια τέτοια αγγελία. Μαζευτήκαμε αρκετοί και βγήκε ένας πολύ γνωστός κομπάρσος με μεγάλα αυτιά και μας μίλησε για το πόσο δύσκολη τέχνη είναι ο κινηματογράφος αλλά μας ενθάρρυνε κιόλας ότι άμα δείξουμε επιμονή όλα μπορεί να γίνουν και εκεί απάνω μας ζήτησε τη μια φωτογραφία που έγραφε στην αγγελία και 100 δραχμές -που δεν τις έγραφε- ως δικαίωμα εγγραφής στη λίστα από την οποία θα μας τηλεφωνούσαν για να πάμε στα ...γυρίσματα! Το εκατοσταρικάκι έκανε φτερά, ο Κούρκουλος πέθανε εγώ γέρασα και ακόμα τηλέφωνο δεν με πήραν!

Τα Χριστούγεννα του αλήτη!!!

ΕΤΟΣ: 1962

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στέλιος Τατασόπουλος

ΣΕΝΑΡΙΟ: Θόδωρος Τέμπος

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιώργος Πάντζας, Αλεξάνδρα Λαδικού, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Γιάννης Γκιωνάκης, Ρίτα Μουσούρη,  Ρένα

Γαλάνη,Ταϋγέτη, Βασιλάκης Καΐλας, Μιρέλλα Θειάκου.

Μέρες που είναι -και εκτός από τα Χριστούγεννα μιλάω στην κυριολεξία: κρίση, τρόϊκες και τέτοια- είπα να προτείνω μια ταινία με μπόλικο κλάμα και με τέλος όχι μόνο χάπι εντ, αλλά "κι' εκείνοι ζήσανε καλά και εμείς ακόμη καλύτερα". Και μην ψάχνετε να τη βρείτε στο διαδίκτυο, πιστεύω ότι όλο και κάποιο κανάλι θα την προβάλλει αυτές τις ημέρες. 

Στέλιος Τατασόπουλος και Θόδωρος Τέμπος, το αχτύπητο δίδυμο του κλάματος, δίνουνε ρέστα. Όλα τα έχει αυτή η ταινία: Ο καλός Γιώργος Πάντζας θέλει να σώσει τον θεσσαλονικιό πατέρα του από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας όπου τον οδήγησε ένας απατεώνας από την Αθήνα. Μέχρι και κάποια ψιλοκαταχρησούλα αναγκάζεται να κάνει στην εταιρία  που δουλεύει και μετά παίρνει το δρόμο για την Αθήνα για να βρει και να εκδικηθεί τον απατεώνα. Έλα όμως που η Αθήνα έχει και ωραίες γυναίκες και μία την ερωτεύεται το παλικάρι και με τα υποτυπώδη μέσα προφύλαξης της εποχής έρχεται και η εγκυμοσύνη! Έντιμος όμως ο τύπος αποφασίζει να την παντρευτεί και τότε ανατρέπονται τα  πάντα. Βρίσκεται δολοφονημένος ο απατεώνας που λόγω ερώτων είχε ψιλοξεχαστεί και πιάνει η αστυνομία ως ένοχο τον υποψήφιο γαμπρόοοο! Μέσα ο τύπος. Ρε αμάν δεν τόκανα εγώ, εγώ παντρεύομαι. Τίποτα οι άλλοι. (Εννοείται βέβαια ότι έχουν ήδη αρχίσει τα κλάματα). Περνάνε 7 χρόνια στη "στενή" παρακαλώ και τότε ομολογεί ο πραγματικός δολοφόνος και βγαίνει ο δικός μας από τη φυλακήήήή! Περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα από εδώ και από εκεί και που να πάει; "Ας πάω λέει στο Σύνταγμα να πω τον πόνο μου στους Αγανακτισμένους!", όχι αυτό ξεχάστε το είναι πρωθύστερο. Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει φτάνει στα σκαλιά και εκεί, όχι δεν πέφτει στον Κανέλλο το σκύλο των διαδηλώσεων, συναντάει δύο παιδάκια ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι που πουλάνε λαχεία τα κακόμοιρα. Και εδώ είναι η μεγάλη μαγκιά και η ανατροπή του σεναρίου: δεν παίρνει το λαχείο με τον πρώτο αριθμό όπως συνηθίζεται στις παρόμοιες ταινίες αλλά τους πιάνει την κουβέντα και μαθαίνει ότι το κοριτσάκι είναι η κόρη τουουουου! (Εδώ μάλλον τα κλάματα σταματάνε αλλά δεν επιμένω γιατί μπορεί κάποιοι να συνεχίζουν να κλαίνε από χαρά) αφού σε λίγο ακολουθούνε οι γάμοι "...και εκείνοι ζήσανε καλά κι' εμείς ακόμη καλύτερα!".

Μόνο τώρα που τελείωσα δεν θυμάμαι να σας πω πως εμπλέκονται τα Χριστούγεννα, μάλλον στο τέλος με τα παιδάκια πρέπει να είναι και δεν πρέπει να είχανε χριστουγεννιάτικο δέντρο, όχι γιατί το κάψανε οι διαδηλωτές αλλά δεν είχε γίνει ακόμη δήμαρχος ο Αβραμόπουλος!

Το r.w. σας εύχεται υγεία καλή δύναμη και καλές γιορτές!   

Μπράβο σας κυρία Campion!!!

Με το Bright Star η πολύ καλή σκηνοθέτις Jane Campion απέδειξε αν μη τι άλλο ότι διαθέτει ...μαγκιά! Γιατί σε μια εποχή αντιποιητική και άκρως υλιστική, έρχεται να γυρίσει μια ταινία με έντονα στοιχεία ρομαντισμού όπου με μια πολύ καλή σκηνοθεσία αναδεικνύει ένα πραγματικό γεγονός του 19ου αιώνα:  τον παθιασμένο και άκρως πλατωνικό έρωτα του μεγάλου Βρετανού ποιητή -πέθανε σε ηλικία 25 χρόνων-John Keats με την νεαρή Fanny Brawne. Και δεν είναι τόσο το στοιχείο αυτού του ρομαντικού έρωτα που με εντυπωσίασε όσο το ό,τι η ταινία είναι πλημμυρισμένη από την ποίηση του πρόωρα χαμένου αυτού ποιητή. Την ποίηση, αυτή την μεγάλη την κορυφαία μορφή της λογοτεχνίας, που τα  τελευταία χρόνια όλο και χάνεται από το προσκήνιο. Αλλά το "ψητό" σας το φυλάω στο τέλος: η ταινία μπόρεσε να γυριστεί γιατί παραγωγός της είναι το κρατικό BBC κάτι που λέει πολλά για μας εδώ που έχουμε πάρει φόρα και λέμε όλα στους ιδιώτες! Ποιος ιδιώτης θα έβαζε χρήματα για να χρηματοδοτήσει αυτή την ταινία;  

Ξαναείδα το Mulholland Drive!!!

Είδα για τέταρτη φορά το Mulholand Drive και γοητεύτηκα ακόμη πιο πολύ από αυτή την παράξενη ταινία. Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ό,τι αφήνομαι και με συνεπαίρνει η ιδιαίτερη γοητεία που εκπέμπει αυτό το έργο της 7ης τέχνης χωρίς να προσπαθώ να γεφυρώσω και να εξηγήσω όλα τα κενά της ιστορίας του.
Η σκηνοθετική και τεχνική αρτιότητα της ταινίας μαζί με τις εκπληκτικές ερμηνείες της Naomi Watts και της Laura Harring όπως και η άκρως χιτσκοκική της εισαγωγή -ο μεγάλος μαιτρ της αγωνίας έλεγε ότι η βασική του αρχή είναι το ό,τι περπατάει κάποιος στο πεζοδρόμιο διαβάζοντας την εφημερίδα χωρίς να βλέπει την ανοιχτή σχάρα του υπονόμου που τη βλέπουν όμως οι θεατές, όπως βλέπουν και στην περίπτωση μας την κοπέλα που μπαίνει στο άγνωστο σπίτι χωρίς να το ξέρει αυτό η ιδιοκτήτρια που γυρνάει να πάρει κάτι ούτε και η ανιψιά της που καταφθάνει μετά- αιχμαλωτίζουν από την αρχή τον θεατή και τον καθηλώνουν μέχρι το τέλος χωρίς να διαθέτει το έργο τη δομή του κλασικού θρίλερ με τη λογική επαγωγή και εξέλιξη.
Πιστεύω δε ότι αυτός ο περίεργος τύπος με το πλούσιο μαλλί που ακούει στο όνομα David Lynch, με την ταινία του αυτή ίσως να άφησε για την 7η Τέχνη μια μοναδική παρακαταθήκη που μπορεί να μείνει  δυσερμήνευτη και αξεπέραστη μέσα στο χρόνο! Όπως άφησε στη ζωγραφική ο Ντα Βίντσι το αινιγματικό χαμόγελο της Τζιοκόντα, στη μουσική ο Ραχμάνινοφ τα κομμάτια για πιάνο, στη
λογοτεχνία ο Τζόις  τον Οδυσσέα και στο θέατρο ο Μπέκετ το Περιμένοντας τον Γκοντό.

10.10.2016 Πρόσθετη Σημείωση: Παρακολουθώντας αυτό τον καιρό στην ΕΡΤ ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ για την ιστορία του κινηματογράφου-τώρα βρίσκεται στη δεκαετία του '70- έπεσα πάνω σε μια πληροφορία που νομίζω πως αφορά την ταινία. Ίσως και ως φόρος τιμής στον μεγάλο Ρομάν Πολάνσκι και την επίσης αινιγματική και μυστηριώδη "Τσάϊνα Τάουν" του. Καθώς σκηνοθέτες σαν τον Ντέιβιντ Λιντς τίποτα δεν βάζουν τυχαία. Στην ταινία, λοιπόν, του Πολάνσκι ο μεγαλοκαρχαρίας που πλουτίζει κλέβοντας το νερό από τα γύρω από το Λος Άντζελες χωριά και με μυστικό δίκτυο το πουλάει στις πισίνες του Χόλυγουντ και που με εκπληκτικό τρόπο υποδύεται ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Τζον Χιούστον, ονομάζεται Mulholand. Και πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Και σε ένα λεξικό είδα ότι εκτός από το οδός, Drive σημαίνει και μονοπάτι που έχει μια έννοια του κρυφού και του μυστικού. Και γι' αυτό ίσως ο μαλλιάς ο Λιντς επέμενε να παραμένει ο τίτλος στο εξωτερικό αμετάφραστος.

Θανάσης Βέγγος: Ας πούμε τη μεγάλη κουβέντα!!!

Εγώ πιστεύω ότι αν ο προικισμένος μας αυτός ηθοποιός είχε την τύχη να γεννηθεί μέσα σε ένα αγγλόφωνο ή γαλλόφωνο περιβάλλον θα μιλάγαμε σήμερα για ένα ανάστημα του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος ανάλογο με αυτό του Σαρλώ.

 Και δεν πιάνω το θέμα μόνο από την αριθμητική του πλευρά: το ότι δηλαδή σε ολόκληρη την καριέρα του αυτό το κινηματογραφικό φαινόμενο είχε την ατυχία να απευθύνεται σε ένα κοινό όσο μια γειτονιά της Νέας Υόρκης αλλά και από την πλευρά της ποιοτικής αξιοποίησης του που θα τύχαινε σε μια κινηματογραφικά ανεπτυγμένη Χώρα όπως η Αμερική η Αγγλία και η Γαλλία.
Γιατί κακά τα ψέμματα όλοι γνωρίζουμε ότι ο Θανάσης Βέγγος είτε
έπαιζε σε ταινία άλλου σκηνοθέτη είτε σε κάποια που τη σκηνοθετούσε ο ίδιος, δεν χώραγε με τίποτα σε καλούπια! Ένα εκρηκτικό μείγμα κίνησης και λόγου που είχε μέσα του δεν τον άφηνε ποτέ να σταθεί στα σεναριακά στερεότυπα του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου της εποχής και διαρκώς αυτοσχεδίαζε.

Άπειρες οι αφηγήσεις συνεργατών του, τεχνικών και σκηνοθετών που μιλάνε για τους απίθανους αυτοσχεδιασμούς του την ώρα των γυρισμάτων. Όλα αυτά τα τινάγματα γιακάδων και οι τακτοποιήσεις γραβατών των συμπρωταγωνιστών του είναι δικά του και της στιγμής γιατί δεν μπορούσε να κρατηθεί σε ακινησία. Μια φορά που έπρεπε να περιμένει στο ακουστικό του τηλεφώνου ξεβίδωσε την κάψα της ομιλίας και τη φύσηξε να την καθαρίσει. Αυτό το αέναο τρεχαλητό και η εκπληκτική κίνηση του κορμιού του δεν είχανε τέλος.

Φανταστείτε να έμπαιναν όλα αυτά κάτω από μια καλομελετημένη   σεναριακή υποστήριξη και ισχυρή σκηνοθετική καθοδήγηση και πόσο θα έλαμπε όλο αυτό το εκρηκτικό υποκριτικό ταλέντο που διαθέτει.

Δεν ξέρω μήπως και εγώ τα παραλέω λόγω αδυναμίας στον συγκεκριμένο ηθοποιό γι' αυτό θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω και τη δική σας γνώμη.





3 Μαΐου 2011: Ο Θανάσης Βέγγος πέθανε! Η φυσική του παρουσία θα μας λείψει αλλά η κινηματογραφική του θα είναι ζωντανή και παρούσα για πολλά πολλά χρόνια ακόμη, γιατί οι μεγάλοι ηθοποιοί, μόνοι αυτοί από όλους τους καλλιτέχνες, έχουν αυτό το προνόμιο έναντι της λήθης και του θανάτου.

Η κερκόπορτα που άνοιξε ο Coelho!!!

Με τη φράση: «Αν θες κάτι με όλη σου την ψυχή, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να σε βοηθήσει να το πετύχεις!» που είπε ο Paulo Coelho στο βιβλίο του «Ο Αλχημιστής», πιστεύω ότι άνοιξε μια κερκόπορτα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο μέσα από την οποία πέρασε και περνάει ακόμα το μήνυμα του μοναχικού δρόμου. Κάτι που το εκδοτικό και κινηματογραφικό κατεστημένο φρόντισε αμέσως να υιοθετήσει και μας προέκυψαν οι Χάρυ Πότερ και οι Νταβίντσηδες. Ξεθάφτηκε και ο μακαρίτης ο Τόλκιν με τα δαχτυλίδια του, που είχε «ατυχήσει» σε παλαιότερες εποχές και γενικά βλέπουμε μια αποθέωση του απομονωτισμού που συμφέρει πολύ το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας. Η δουλειά που κάνει η τηλεόραση κλείνοντας τον κόσμο στα σπίτια, βρήκε και ένα καλλιτεχνικό άλλοθι με τα βιβλία αυτά και τις ταινίες.

Και δεν λέω ότι καλά και σώνει φταίει ο Coelho, απλούστατα αυτός βρήκε το timing μέσα στην αποθέωση του καταναλωτισμού και των υπαρξιακών αδιεξόδων να πετάξει αυτή την μπαρούφα και να κάνει το απόλυτο παγκόσμιο μπεστ-σέλλερ. Ότι ακολούθησε μετά ήτανε εύκολο: και ο δρόμος είχε ανοίξει και το σύστημα έσπρωχνε τα πράγματα προς τα εκεί. «Καθίστε στα σπίτια σας!» και όλα θα πάνε ωραία. Κάποιοι μάγοι και κάποια τραγιά, κάποια περίεργα όντα θα ‘ρθούν και θα σας σώσουν.

Γιατί πώς να το κάνουμε ρε παιδιά –και ας ακούγονται αυτά παλιομοδίτικα- όση δύναμη και αν έχει η γραφή και όση εικαστική τελειότητα ο κινηματογράφος, αν δεν υπάρχει και κάποιο κοινωνικό μήνυμα, κάποια υπενθύμιση της δύναμης των ανθρώπων, μια συγκίνηση του αλτρουϊσμού και της αγάπης, της αλληλεγγύης, της κοινής μοίρας και των αγώνων, δεν γίνεται δυστυχώς τίποτα!

Όλες οι κατακτήσεις της ανθρωπότητας χαθήκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια. «Έρχονται δύσκολα χρόνια μέσα στη Γάζα» που λέει και ο ποιητής και ο κόσμος όχι μόνο έχει αδρανήσει τελείως, αλλά με τη βοήθεια των καναλιών, χλευάζει όσα από τα νέα παιδιά μας, έστω και άτσαλα, βγαίνουν στο δρόμο.

Η καταιγίδα, δεν ακούγεται πλέον από μακριά, χτυπάει τώρα τα παραθύρια μας και όλο εκείνο το σύμπαν που λέει ο Coelho μάλλον εναντίον μας έχει συνωμοτήσει!

Σημείωση: μεταγραφή από navarino-s 21.02.2010

Η επέτειος ενός...Δράκουλα!

Στο site ''Σαν σήμερα'' μπορεί να μάθει κανείς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως ότι σαν σήμερα, 5 του Μάρτη το έτος 1922 , έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους η πρώτη ταινία με θέμα τον...Δράκουλα! Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την ταινία  «Νοσφεράτου - Η συμφωνία του τρόμου», του Γερμανού σκηνοθέτη Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου

Η ταινία βασιζόταν στο περίφημο βιβλίο του Μπραμ Στόουκερ ''Δράκουλας'' αλλά επειδή οι δημιουργοί της ταινίας δεν μπορούσαν να πάρουν τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, άλλαξαν ονόματα και τοποθεσία κι έτσι αντί του γνωστού κόμη Δράκουλα μας προέκυψε ο ....κακάσχημος κόμης Ορλόκ (με τη μορφή του ηθοποιού Μαξ Σρεκ) και το Λονδίνο όπου καταφθάνει ο Δράκουλας στο βιβλίο γίνεται η φανταστική πόλη Βίσμποργκ στην ταινία!

Με αφορμή αυτήν την επέτειο, σκέφτηκα να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στις...δρακουλιάρικες ταινίες! Πολύτιμος βοηθός μου στη διαδρομή θα είναι το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Κολιοδήμου ''Ο Κόμης Δράκουλας στην οθόνη'' από τις εκδόσεις Οξύ.

Η πρώτη ταινία στην οποία εμφανίζεται ο ..πραγματικός Κόμης Δράκουλας είναι η ταινία του 1931 Dracula  του Tod Browning με πρωταγωνιστή έναν από τους δύο ηθοποιούς που συνέδεσαν το όνομα τους με τον αιμοδιψή Καρπάθιο Κόμη, τον Bela Lugosi !

Λέγεται ότι ο Bela έπαθε τέτοιο κόλλημα με το ρόλο του που ποτέ δεν τον ξεπέρασε και μάλιστα όταν πέθανε... θάφτηκε με την κάπα που φορούσε στην ταινία!

Ο δεύτερος ηθοποιός που συνέδεσε το όνομα του με τον Κόμη Δράκουλα δεν είναι άλλος από τον Christopher Lee. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχουμε στο νου μας τη δική του φιγούρα όταν μιλάμε για τον Δράκουλα. Ο ίδιος παρόλο που έπαιξε σε μια σειρά ταινιών της περίφημης εταιρίας παραγωγής Hammer με ήρωα τον αγαπητό μας Κόμη, δεν κόλλησε ποτέ σε αυτόν, αντίθετα έφτασε στο σημείο να είναι αρνητικός σε οποιαδήποτε αναφορά στον συγκεκριμένο ρόλο που τον έκανε διάσημο.

Ο Δράκουλας δια χειρός Hammer θεωρείται ο μέχρι στιγμής πιο αιμοσταγής, πιο τρομακτικός, πιο επιβλητικός, πιο... κακός κι ο πιο... γνωστός!

Το 1992 ο Francis Ford Coppola, μετέφερε κι αυτός στην οθόνη το βιβλίο του Bram Stoker, σε μια ταινία που θεωρείται η πιο πιστή διασκευή του βιβλίου. Η ταινία ''Bram Stoker's Dracula'' είναι αναντίρρητα εντυπωσιακή σε όλα : κουστούμια, σκηνικά, εφέ, εξαιρετική απόδοση του βιβλίου, το casting όμως συζητήθηκε πολύ. Τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα έπαιξε πολύ πετυχημένα , κατά τη γνώμη μου, ο Gary Oldman (έκπληξη η επιλογή του που δικαίωσε όμως την ταινία). Ο Antony Hopkins στο ρόλο του διώκτη του Δράκουλα, καθηγητή Βαν Χέλσινγκ, ήταν καταπληκτικός. Όμως αντίρρηση υπήρξε για τους δύο άλλους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο Keanu Reeves ήταν πολύ αδύναμος ως Τζόναθαν Χάρκερ, κι η Winona Ryder πανέμορφη μεν, λίγη δε για το διπλό ρόλο της Mina/Elisabetta. Η ταινία ευτύχησε ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σκηνοθέτη της, εν τούτοις οι προγενέστερες επιμένουν στη μνήμη μας. Ας πούμε, όταν κλείνετε τα μάτια σας και φαντάζεστε τον Δράκουλα....ποια φιγούρα σας έρχεται πρώτη στο μυαλό;;;!

Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί διάφοροι Δράκουλες στην μεγάλη οθόνη: Ως αστείοι, σέξι, μοντέρνοι, ερωτύλοι, ακόμα κι ως Αφροαμερικανοί:

Είναι ο επονομαζόμενος....Blacula!

Σύμφωνα με το βιβλίο του κου. Κολιοδήμου, ο Κόμης κατά καιρούς έχει συναντηθεί με τον Φρανκενστάιν, τον...Μπατμαν, τους Αμποτ & Κοστέλο, ακόμα και με τον....Σκούπι Ντου!!!
Έχει πάρει κατά καιρούς τις μορφές των David Niven, Frank Langella, Klaus Kinski, Udo Kier κλπ.
έχει περάσει από διάφορα μέρη του κόσμου, ακόμα και από τα....Εξάρχεια!!!!

Παρεμπιπτόντως ήταν και ζωόφιλος! Διέθετε έναν πιστό σκύλο τον Zόλταν, ο οποίος Ζόλταν εμφανίζεται σε μια εξωφρενική ταινία του 78 κουβαλώντας τα χούγια του αφέντη του!

Η ιστορία του Κόμη Δράκουλα μπορεί κατά καιρούς να παραποιήθηκε και να κακοποιήθηκε, αλλά δεν παύει να παραμένει από τις πιο αγαπημένες και πιο γοητευτικές ιστορίες τρόμου! Και πάντα, οι φαν του κλασικού βιβλίου του Bram Stoker, θα περιμένουμε με αγωνία την επόμενη κινηματογραφική μεταφορά!
Πριν τελειώσω να σημειώσω ότι το βιβλίο του Bram Stoker ''Dracula'' ευτύχησε στην ελληνική του έκδοση με εξαιρετική μετάφραση, από τις εκδόσεις Στοχαστή.

Τα παιδιά (δεν) είναι (και τόσο) εντάξει!

Αντί προλόγου: Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι κριτική της ταινίας και περιέχει αρκετά spoilers.

Βρε , βρε τι καλά που περνάμε!!

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο το ΙΝΤΕΑΛ έπαιζε στην πρώτη παράσταση , την ταινία ''The kids are all right'' . Δεν είχα δει την ταινία στην πρώτη προβολή της οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να τη δω ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα.
[ Μικρή παρένθεση: Μου αρέσει πολύ η ιδέα, τα σινεμά του κέντρου να ξεκινούν από νωρίς παραστάσεις. Όχι απαραίτητα με ταινίες πρώτης προβολής. Αλλά με ταινίες που παίχτηκαν στην αρχή της σεζόν κι έχουν πάψει πια να παίζονται στις αίθουσες  ή ακόμα καλύτερα παλιότερες ταινίες! Να περνάς πχ από το ΕΛΛΗ και να βλέπεις ότι στη 1 το μεσημέρι παίζει την ταινία.......''An affair to remember'' (μιας κι είναι του Άη Βαλέντη σήμερα!!!) να μπαίνεις , να βλέπεις μια ρομαντική ταινία και μετά από δύο ώρες να ξαναβγαίνεις στο ξέφρενο ρυθμό και την ένταση της πόλης! Ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι ασύμφορο οικονομικά για τους ιδιοκτήτες των αιθουσών αλλά ίσως τα Σαββατοκύριακα να μπορούσαν να το κάνουν. ]
Πίσω στο θέμα μας τώρα. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ανάρτηση αλλά μου συνέβη δεύτερη φορά φέτος το εξής: Να μου αρέσει πάρα πολύ το πρώτο μέρος μιας ταινίας και το δεύτερο μέρος να με απογοητεύει ή και να με εξοργίζει! Την πρώτη φορά συνέβη με το ιταλικό ''Io sono l'amore''. Τη δεύτερη συνέβη με την ταινία που ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης. Και δεν θα έκανα όλη αυτή τη φασαρία, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!
Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τις Νικ και Τζουλς να ζουν μια πολύ αρμονική ζωή με τα δύο παιδιά τους τα οποία απέκτησαν από τράπεζα σπέρματος. Όλα μοιάζουν ιδανικά , κι εκ πρώτης όψεως τα παιδιά δεν έχουν κανένα πρόβλημα που μεγαλώνουν με δύο μητέρες. Ο μικρός όμως έχει φαγωθεί να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του -παύλα- δωρητής σπέρματος και βάζει την μεγάλη του αδερφή να πάρει τηλέφωνο στην τράπεζα όπου και μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους είναι ο Πωλ. Ο Πωλ είναι ένας κλασικός σαραντάρης εργένης , εναλλακτικός -αν ζούσε στην Ελλάδα θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ...!!!- με τα βιολογικά του , το trendy εστιατόριο του , τα βινύλια του και πάει λέγοντας. Τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά. Μάλλον συμπαθής μας φαίνεται. Φαίνεται να τον συμπαθούν και τα 3/4 της οικογένειας. Η Νικ που είναι κι ο στυλοβάτης - οικονομικός και συναισθηματικός- της οικογένειας δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των άλλων. Ο οποίος  ενθουσιασμός στην περίπτωση της Τζουλς ξεπερνά κάθε προηγούμενο! Πέφτει στο κρεβάτι με τον Πωλ με μια λύσσα ...κάπως δυσνόητη για να είμαι ειλικρινής. Ο Πωλ την ψιλοερωτεύεται, τα παιδιά είναι ...εντάξει αλλά είναι και στην κοσμάρα τους ...κι εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μέχρι στιγμής βλέπει μια ωραιότατη κομεντί που θυμίζει τη συμπαθέστατη και τσαχπίνικη γαλλική ταινία ''Για όλα φταίει το γκαζόν'' και πιστεύει ότι όλα θα κυλήσουν καλώς και με ανοιχτόμυαλες , μοντέρνες διαθέσεις!
Αμ δε! Το δεύτερο μέρος είναι βουτηγμένο στην υστερία , το μελόδραμα και τον συντηρητισμό! Η Νικ μαθαίνει για τη σχέση των Τζουλς και Πωλ και το ρίχνει στο κλάμα. Στο υπόλοιπο μισό της ταινίας κλαίει. Η Τζουλς ζητά άφεση αμαρτιών από την οικογένεια , ενώ τον Πωλ τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον! Η μεγάλη η κόρη , ''αντιδρά'' σε όλα αυτά κι ''επαναστατεί'' φιλώντας ένα αγόρι σ'ένα πάρτι κι οδηγώντας μεθυσμένη σπίτι, το αγόρι ..παραμένει στην κοσμάρα του. Το τέλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι και στιγμιότυπο από την ....ελληνική πραγματικότητα. Η οικογένεια , ενωμένη πια αφού πέταξε έξω κακήν κακώς τον ''εισβολέα-παύλα-κακό σπόρο-παύλα-δωρητή σπέρματος-παύλα-θέλω πολύ να γίνω μπαμπάς τώρα που το θυμήθηκα'' , πάει την κόρη στο πανεπιστήμιο κι όλοι κλαίνε μαύρο δάκρυ πόσο ήδη λείπουν ο ένας στον άλλον!!!!
Κι αυτή η ταινία διεκδικεί Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!!!!!!
Ενστάσεις:
1. Οι σεναριογράφοι του την έχουν στημένη του Πωλ από την αρχή. Ο τρόπος που σκιαγραφείται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του τον κάνουν να μοιάζει σαν μια γελοία παρείσακτη καρικατούρα, είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι δεν τον συμπαθούν!
2. Η Τζουλς ξαφνικά το ''γυρίζει'' και λυσσά για άντρα!! Αυτό το έκαναν οι σεναριογράφοι για να μας δείξουν πόσο ασταθής χαρακτήρας είναι ή ότι τα προβλήματα του ζευγαριού είναι τόσο βαθιά που η Τζουλς είναι διατεθειμένη να αλλάξει ...προσανατολισμό;;;!
3. Η υστερία της Νικ στο δεύτερο μέρος. Θα περιμέναμε περισσότερο χιούμορ και λιγότερο μελόδραμα.
4. Γιατί παίρνει μόνο η Τζουλς άφεση αμαρτιών κι όχι κι ο Πωλ;
5. Το τέλος είναι οικτρά συντηρητικό.