Βρετανικό σινεμά και με ... "κλειστά" τα μάτια !!!

Με αφορμή την τελευταία βρετανική ταινία "45 χρόνια" και συμπληρώνοντας αισίως μισό αιώνα (50 χρόνια) αιχμάλωτος αυτής της κινηματογραφικής σχολής, αυτής της μαγείας θα έλεγα, σχετική λεπτομερής ανάρτηση στο παρόν ιστολόγιο: http://therearwindowproject.blogspot.gr/2010/11/made-in-england.html, θα ήθελα να σας διηγηθώ την αρχή της ... αιχμαλωσίας μου.

Όταν το 1966 πρωτοήρθα φοιτητής στην Αθήνα λειτουργούσε ως φοιτητική ταινιοθήκη ο κινηματογράφος ΙΡΙΣ που το κτίριο υπάρχει ακόμα. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο φανάρι Ακαδημίας-Ιπποκράτους επί της Ακαδημίας δίπλα από τη γωνία. Εκεί είδα και την πρώτη αγγλική ταινία που είχε τον τίτλο "Γεύση από μέλι".  Μας μοίραζαν και ένα πρόγραμμα που το έχω ακόμη στη συλλογή μου. Σκηνοθέτης ήταν ο Tony Richardson (1928-1991). Και είχε ένα πολύ πρωτοποριακό - επαναστατικό θα έλεγα- για την εποχή θέμα: τη συγκατοίκηση ενός νεαρού γκέϊ με μια κοπέλα σε προχωρημένη εγγυμοσύνη και παρατημένη από τον εραστή της. Η ταινία με αιχμαλώτισε όπως σας είπα, χωρίς βέβαια να μπορώ να εξηγήσω τότε το γιατί. Σιγά-σιγά με τα χρόνια κατάλαβα ότι πέρα από τη σκηνοθετική λιτότητα, το έργο ξεχείλιζε από μια μοναδική τρυφερότητα, ανθρώπινη ζεστασιά και αγάπη, πρωτοφανή πράγματα για μια τέτοια συμβίωση και την Ελλάδα εκείνων των χρόνων.

Έχω δει το μεγαλύτερο μέρος της βρετανικής κινηματογραφικής παραγωγής -πηγαίνω πια με ... "κλειστά" μάτια- δεν μπορώ να πω ότι όλα είναι αριστουργήματα αλλά δεν βγήκα ακόμη από αίθουσα και να πω τη λέξη ... μέτρια ή ... μάπα! Όλες από "καλές και πάνω" ή για να χρησιμοποιήσω την μοντέρνα ορολογία των νεαρών συναδέλφων μου: όλες μα όλες ***plus.

ΣΥΜΛΗΡΩΜΑ: 12.11 ώρα 23.15

 

Και βλέπω, που λέτε, απόψε το "ΔΙΔΥΜΟΙ ΘΡΥΛΟΙ". 'Άλλη μια επιβεβαίωση! Άλλη ματιά στη γκανγκστερική ταινία. 'Αλλα παλαιϊκά. Ατμόσφαιρα εγγλέζικου club. Μουσική πανδαισία. Και η βία με ρεαλιστική απόδοση. Κοινωνική κριτική και έρωτας. Ταινία γρήγορη και δυνατή που συναρπάζει. Δεν είμαι αντικειμενικός για να συνεχίσω. Μόνο δυο λόγια για την υποκριτική τελειότητα αυτού του "λύκου" Τομ Χάρντι.