Πολλοί εξαγριώθηκαν με την βράβευση του σπουδαίου σκηνοθέτη Ken Loach με τον Χρυσό Φοίνικα του φετινού Φεστιβάλ των Καννών που έληξε την Κυριακή.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην είμαστε σύμφωνοι με κάποιες βραβεύσεις- σε οποιοδήποτε κινηματογραφικό φεστιβάλ ή θεσμό- αλλά η ειρωνεία κι ο χλευασμός για την συγκεκριμένη βράβευση ήταν πρωτοφανείς, δεν ήταν γκρίνια δεν ήταν παράπονα, ήταν περισσότερο κακεντρέχεια με πολιτική χροιά.
Ο Κεν Λόουτς δεν κρύβει τις αριστερές πεποιθήσεις του, όπως δεν έκρυψε ποτέ ότι ο κινηματογράφος του είναι αφοσιωμένος στον απλό, καθημερινό άνθρωπο, τον εργάτη, τον άνεργο, τον βιοπαλαιστή, τον αγωνιστή, τον ξεχασμένο από την πρόνοια και το κράτος. Λίγοι, ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν κάνει κάτι παρόμοιο.
Προσωπικά, έχω μεγάλη αδυναμία στον ίδιο και το έργο του και γι' αυτό χάρηκα για τη βράβευση αυτή κι ας μην έχω δει ακόμα την ταινία. Που άλλωστε θα την δω, όπως έχει συμβεί με όλη σχεδόν την φιλμογραφία του.
Η αγάπη μου για τις ταινίες του Κεν Λόουτς ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήταν την εποχή που έμπαινα στην εφηβεία όταν πρωτοείδα την ταινία του "Kes". Εκείνη η εποχή είναι από τις χειρότερες στη ζωή μου, είχα γεννηθεί έξω -σε μια πολυπολιτισμική, ανοιχτόμυαλη χώρα- και ξαφνικά βρέθηκα στη χώρα που ξυπνούσε και κοιμόταν (κι ονειρευόταν) με το τρίπτυχο "Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια", με ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο αδυνατούσα να προσαρμοστώ, είχα γίνει η δακτυλοδεικτούμενη "ξένη", κι έτσι ασφυκτιούσα κι υπέφερα σιωπηλά.
Η κρατική τηλεόραση είχε την καλή συνήθεια να βάζει αξιόλογες ταινίες -που η θέαση τους έγινε μεγάλη παρηγοριά και διέξοδος- κι έτσι ένα βράδυ έπαιξαν την ταινία αυτή. Ταυτίστηκα με τον Billy, κι η δική του ζωή δεν ήταν καλύτερη, πολύ χειρότερη είναι η αλήθεια. Αλλά υπήρχε κάτι στην ταινία που μου έδωσε ένα μικρό κίνητρο να πάρω θάρρος, να σηκώσω το κεφάλι, να παλέψω όσο μπορώ. Να ανασάνω. Έκλαψα αλλά συγχρόνως ένιωσα όπως όταν ηρεμεί η φύση μετά από μια βίαιη καταιγίδα κι όλα είναι πια πιο καθαρά, πιο ήρεμα. Μια ταινία με τον τίτλο "Kes", μου έδωσε δύναμη κι αυτό ήταν αρκετό για να αγαπήσω το σινεμά του κου. Λόουτς. Γιατί είναι βαθιά ανθρώπινο, συμπονεί, πάσχει, αλλά πάντα ελπίζει.
Ίσως η βράβευση του να είναι ένα μήνυμα προς μια Ευρώπη που έχει χάσει "τα αβγά και τα πασχάλια" για να το πω και κάπως ωμά. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, φτάνει να δούμε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Αυστρία, στη Γαλλία, εδώ, τι γίνεται με το προσφυγικό.
Ίσως η βράβευση του να ενέχει μια πολτική σκοπιμότητα. Ίσως η ταινία του να μην ήταν η καλύτερη του φεστιβάλ. Ίσως κάποιος άλλος σκηνοθέτης αδικήθηκε. Αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η αμοιβαία αγάπη ανάμεσα στον κο. Λόουτς και εκείνων που αγαπούν και ζουν τις ταινίες του.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην είμαστε σύμφωνοι με κάποιες βραβεύσεις- σε οποιοδήποτε κινηματογραφικό φεστιβάλ ή θεσμό- αλλά η ειρωνεία κι ο χλευασμός για την συγκεκριμένη βράβευση ήταν πρωτοφανείς, δεν ήταν γκρίνια δεν ήταν παράπονα, ήταν περισσότερο κακεντρέχεια με πολιτική χροιά.
Ο Κεν Λόουτς δεν κρύβει τις αριστερές πεποιθήσεις του, όπως δεν έκρυψε ποτέ ότι ο κινηματογράφος του είναι αφοσιωμένος στον απλό, καθημερινό άνθρωπο, τον εργάτη, τον άνεργο, τον βιοπαλαιστή, τον αγωνιστή, τον ξεχασμένο από την πρόνοια και το κράτος. Λίγοι, ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν κάνει κάτι παρόμοιο.
Προσωπικά, έχω μεγάλη αδυναμία στον ίδιο και το έργο του και γι' αυτό χάρηκα για τη βράβευση αυτή κι ας μην έχω δει ακόμα την ταινία. Που άλλωστε θα την δω, όπως έχει συμβεί με όλη σχεδόν την φιλμογραφία του.
Η αγάπη μου για τις ταινίες του Κεν Λόουτς ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήταν την εποχή που έμπαινα στην εφηβεία όταν πρωτοείδα την ταινία του "Kes". Εκείνη η εποχή είναι από τις χειρότερες στη ζωή μου, είχα γεννηθεί έξω -σε μια πολυπολιτισμική, ανοιχτόμυαλη χώρα- και ξαφνικά βρέθηκα στη χώρα που ξυπνούσε και κοιμόταν (κι ονειρευόταν) με το τρίπτυχο "Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια", με ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο αδυνατούσα να προσαρμοστώ, είχα γίνει η δακτυλοδεικτούμενη "ξένη", κι έτσι ασφυκτιούσα κι υπέφερα σιωπηλά.
Η κρατική τηλεόραση είχε την καλή συνήθεια να βάζει αξιόλογες ταινίες -που η θέαση τους έγινε μεγάλη παρηγοριά και διέξοδος- κι έτσι ένα βράδυ έπαιξαν την ταινία αυτή. Ταυτίστηκα με τον Billy, κι η δική του ζωή δεν ήταν καλύτερη, πολύ χειρότερη είναι η αλήθεια. Αλλά υπήρχε κάτι στην ταινία που μου έδωσε ένα μικρό κίνητρο να πάρω θάρρος, να σηκώσω το κεφάλι, να παλέψω όσο μπορώ. Να ανασάνω. Έκλαψα αλλά συγχρόνως ένιωσα όπως όταν ηρεμεί η φύση μετά από μια βίαιη καταιγίδα κι όλα είναι πια πιο καθαρά, πιο ήρεμα. Μια ταινία με τον τίτλο "Kes", μου έδωσε δύναμη κι αυτό ήταν αρκετό για να αγαπήσω το σινεμά του κου. Λόουτς. Γιατί είναι βαθιά ανθρώπινο, συμπονεί, πάσχει, αλλά πάντα ελπίζει.
Ίσως η βράβευση του να είναι ένα μήνυμα προς μια Ευρώπη που έχει χάσει "τα αβγά και τα πασχάλια" για να το πω και κάπως ωμά. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, φτάνει να δούμε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Αυστρία, στη Γαλλία, εδώ, τι γίνεται με το προσφυγικό.
Ίσως η βράβευση του να ενέχει μια πολτική σκοπιμότητα. Ίσως η ταινία του να μην ήταν η καλύτερη του φεστιβάλ. Ίσως κάποιος άλλος σκηνοθέτης αδικήθηκε. Αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η αμοιβαία αγάπη ανάμεσα στον κο. Λόουτς και εκείνων που αγαπούν και ζουν τις ταινίες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου