Καλύπτεται ένας σινεφίλ βλέποντας ταινίες μόνο από PC; !!!

Και βάζω αυτό το στενάχωρο ερώτημα γιατί τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με λύπη μου την εντυπωσιακή απουσία των νέων από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, κυρίως από νέες κοπέλες, αλλά το κοινό απαρτίζεται συνήθως από … ώριμες ηλικίες! Και δεν μπορώ να πω ότι πηγαίνουν κάπου αλλού όπου εγώ δεν πάω γιατί οι κινηματογράφοι της Αθήνας που παίζουν έργα τέχνης είναι συγκεκριμένοι και μετρημένοι στα δάχτυλα. Καθώς δεν λογαριάζω, βέβαια, τα Village Cinemas όπου εκεί υπάρχει ακόμη μια τέτοια προσέλευση, γιατί απλούστατα στις ταινίες που παίζουν κυριαρχεί το στοιχείο του οπτικού και ηχητικού εντυπωσιασμού που δεν μπορεί να αποδοθεί στην οθόνη του Laptop. Αλλά και εκεί όταν ξεπέφτει κάποια  αξιόλογη ταινία και πάω, πάλι σε άσπρα μαλλιά, καράφλες και … κουρασμένα περμανάντ πέφτω! Και δεν πιστεύω μόνο στην οικονομική παράμετρο, κρίση και τέτοια. Καθώς οι τιμές των εισιτηρίων έχουνε πέσει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Απλά, νομίζω, πως μετράει πιο πολύ η βαριεστημάρα της εξόδου και η ευκολία της θέασης. Μόνο που αυτό το «κατ’ οίκον», μωρέ παιδί μου, και οι τόσο μικρές διαστάσεις του, νομίζω, ότι σκοτώνει την ταινία και ότι προσφέρεται μόνο για επαναλήψεις, για να πάρουμε μια ιδέα και για έργα του «τι θα γίνει παρακάτω». Εντάξει, είμαι μεγάλος και σινεφιλικά ανδρώθηκα και συνεχίζω με τη μεγάλη οθόνη, και δεν θέλω να κάνω τώρα το δάσκαλο, αλλά την ξέρετε πολύ καλά τη μαγεία της, την αισθητική πληρότητα που μας προσφέρει και πόσο πάει στα ύψη την ψυχική ανάταση που εισπράτουμε από την 7^η Τέχνη. Αυτή τη θελκτική πεμπτουσία που σημαδεύει ανεξίτηλα τη ζωή.μας.