Όλος ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, είτε δράμα ήτανε το έργο είτε κωμωδία, είχε στο τέλος Happy End. Ευτυχισμένο γάμο δηλαδή. Άλλες φορές τελείωνε στους αρραβώνες και στα λογοδοσίματα και άλλες φορές έφτανε και στο μυστήριο: χαρούμενη μουσική γραβάτες νυφικά κουφέτα.. Η φτωχή κοπέλα είχε αποκατασταθεί με τον πλούσιο άντρα και το φτωχόπαιδο είχε βρει την πλουσιοκόρη. Και όταν δε υπήρχε ο παράς περίσσευε η αγάπη και η καλή καρδιά.
Έπεφτε η λέξη ΤΕΛΟΣ στην οθόνη και οι θεατές πέφταν μετά στα μαξιλάρια τους γεμάτοι όνειρα και ελπίδες. Οι μοδιστρούλες και οι εργάτριες της εποχής, οι δακτυλογράφοι και οι νεαροί οικοδόμοι, οι οδηγοί και οι μαραγκοί, οι αγροτοπούλες κι' οι νεαροί αγρότες, βούλιαζαν σιγά-σιγά στην αγκαλιά του πιο γλυκού Μορφέα.
Κατά βάθος βέβαια οι άνθρωποι γνώριζαν πολύ καλά το απίθανο του πράγματος και τη μυθοπλασία. Ήθελαν όμως να βαυκαλιστούν, ένα φανταστικό παράθυρο να ανοίξουν. Να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που βίωναν κάθε μέρα. Να αφεθούν στο παραμύθι. Να ταυτιστούν με τα ευτυχισμένα πρόσωπα που βλέπαν στο πανί: Τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο, τη Βασιλάκου και το Μυλωνά, την Ιασωνίδου και το Λειβαδίτη με όλα αυτά τα διάσημα ζευγάρια της οθόνης. Ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της χώρας, συνωστισμός στα καφενεία των χωριών που παίζαν οι πλανόδιοι. Και πάντα μα πάντα στο τέλος Happy End ακόμη και με νύφη τη Βασιλειάδου.
Το πρώτο, μάλιστα, απ’ τα ζευγάρια αυτά που προανέφερα έμελε να γίνει και ζευγάρι στη ζωή, τινάζοντας στα ύψη το φαντασιακό των θαυμαστών τους. Η ιδανική και ονειρεμένη οικογένεια. Απανωτά εξώφυλλα με την Αλίκη και το Δημήτρη. Ρομάντσο Θησαυρός Φαντάζιο συνέχιζαν με ρεπορτάζ την ευτυχία της οθόνης.
Ήρθε και το παιδί μετά. Μόνο σιγά-σιγά που κάτι χάλαγε και αρχίσανε τα ρεπορτάζ με τους καυγάδες. Δίπλα οι θαυμαστές μεγάλωναν και αυτοί, ο καθένας στο δικό του λούκι, στις συμπληγάδες της ζωής και στη φθορά του χρόνου.Το όνειρο και ο θαυμασμός για τα ινδάλματα έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην περιέργεια και το κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον του κόσμου παρέμενε ακόμη υψηλό για το τι θα γίνει παρακάτω. Μα όχι πλέον στο πανί με τη γνωστή κατάληξη, αλλά σε αυτό το άγριο και απρόβεπτο έργο της ζωής που είχαν εμπλακεί και τα ινδαλματά τους. Αυτό το έργο που είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα μπορούν να γίνουν. Και γίναν τα χειρότερα. Το πρότυπο της οικογενειακής ευτυχίας διελύθη!
Αυτό που κρύβαν με το τέλος τους τα έργα εκείνα του σινεμά, αυτό δηλαδή που ζούσαν στη ζωή πολλοί από τους θεατές τους, έμελε να το παίξουν στη ζωή και οι ίδιοι οι ήρωες τους. Σε μια εκδοχή όμως τόσο σκληρή που μας τρομάζει όλους. Μέχρι αποκλήρωση παιδιού από τον πατέρα έκρυβε ο επίλογος μετά το θάνατο των ινδαλμάτων. Σπάνιο πράγμα για τα καθ’ ημάς.Και όλα αυτά φόρα παρτίδα απ’ τη μικρή, πλέον, οθόνη. Που αν και μικρή πολύ θαυματουργή γιατί τα αλέθει όλα.
Και έμεινε τώρα ένα παιδί που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και όλο και κάτι διεκδικεί. Κάτι που του έλειψε και ψάχνει να το βρει μπροστά στις αδηφάγες κάμερες. Μπαίνει στα σπίτια μας σαν να εκλιπαρεί λίγη αγάπη. Ένα μετέωρο παιδί που είναι άντρας πλέον, μα είχε την ατυχία να είναι το πραγματικό παιδί του πιο ευτυχισμένου ζευγαριού της ελληνικής οθόνης!
(μεταγραφή)
4 σχόλια:
Ειχα διαβασει το κειμενο σου και στο αλλο blog σου. Ποσο αληθεια εχεις! Η γκρεμισμενη Ελλαδα απο τον Β' Παγκοσμιο Πολεμο και τον Εμφυλιο ειχε την αναγκη να χαρει και να γελασει. Ισως ενας λογος που δεν ειχαμε πολλες αξιολογες ταινιες εκεινη την εποχη. Γι' αυτο ολες, μα ολες οι ταινιες happy end. Ακομα και στα ξεπεσμενα μελοδραματα του Ξανθοπουλου θα υπαρχει παντα ενα happy end που θα χαριζει ελπιδες σε ολες τις "τυφλες και ανυπαντρες (βλ. Μαρθα Βουρτση)".
Παπαμιχαηλ - Βουγιουκλακη το εθνικο μας ζευγαρι, τα ειδωλα μας...
Μεχρι που χωρισαν και μετα τα ειδωλα και τα ονειρα αυτων των ανθρωπων γκρεμιστηκαν και τη θεση τους πηρε το κουτσομπολιο μεχρι που φτασαμε, εδω που φτασαμε.
Απιστευτο κειμενο φιλε ναβαρινο, χιλια συγχαρητηρια!!
Τον Δημητρη τον λυπαμαι. Ολοι τον συγκρινουν με τους γονεις του, λες κι αυτοι ηταν καλυτεροι...
@Monsieur Hulot
Ναι το θυμάμαι το σχόλιο σου και σ' ευχαριστώ και για το καινούργιο και επίσης εύστοχο. Έφερα εδώ την ανάρτηση για να βρίσκεται στον ...κατάλληλο χώρο.
εξαιρετικό κείμενο, το τι συμβαίνει πίσω από την γκλαμουριά της οθόνης, που κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτα είναι από τον μύθο που υποκρίνονται. και θα έλεγα πως πα΄ρολα αυτά εμείς έχουμε ξεχάσει αυτή την τραγική κατάληξη και θυμόμαστε μόνο την υποκριτική ευτυχία, γιατί με αυτή μας βομβαρδίζουν 50 και βάλε χρόνια (από ν φορές έχουμε δει την κάθε σχετική ταινία) ενώ το πραγματικό δράμα παίχτηκε μόνο μια φορά ή έστω για όσο σχετικά σύντομο καιρό διαδραματιζόταν.
Οχι μόνο η ανελέητη επανάληψη διατηρεί ακόμα την αίγλη του μύθου του ευτυχισμένου ζευγαριού, αλλά και η υποσυνείδητη επιθυμία μας να είναι όλα έτσι στη ζωή μας. Γιατί ακόμα και αν δεν μας βομβαρδιζαν με τις επαναλήψεις, εμείς θα εξακολουθούσαμε να νοικιάζουμε από το βιντεάδικο ίδιας θεματολογιας ταινίες
@Tyler Durden
Σ΄ευχαριστώ ρε Tyler για την παρέμβαση σου που όπως πάντα πλουτίζουν τις αναρτήσεις μου γιατί έχεις το χάρισμα να εμβαθύνεις στα πράγματα που εγώ θίγω αποσπασματικά και να τους δίνεις μια πιο σφαιρική και περιεκτική φόρμα.
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου