Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

A Fox & a Jackal.

''The day of the Jackal'' (ε.τ Το τσακάλι) είναι ταινία του 1973 σκηνοθετημένη από τον Fred Zinneman*.



''Το τσακάλι'' λοιπόν , γυρίστηκε τη δεκαετία του 70 μια εποχή που τα πολιτικά θρίλλερ έδιναν κι έπαιρναν. Στην αρχή της ταινίας η παράνομη τρομοκρατική οργάνωση O.A.S. αποπειράται να δολοφονήσει τον γάλλο πρόεδρο Ντε Γκωλ, αποτυγχάνει όμως κι ο αρχηγός της εκτελείται. Τα εναπομείνοντα αρχηγικά μέλη ανασυγκροτούνται στη Βιέννη κι αποφασίζουν να προσλάβουν επαγγελματία δολοφόνο να κάνει τη δουλειά. Ο επαγγελματίας εκτελεστής που δέχεται να κάνει τη δουλειά τους συστήνεται ως το ''Τσακάλι'' , είναι γοητευτικός , γεμάτος αυτοπεποίθηση με μια ελαφριά ροπή προς την αλλαζονεία κι απαιτεί 500.000 $ για να ''καθαρίσει'' τον Ντε Γκωλ. Όπως λέει ο ίδιος ''It's a life time job''. Ο O.A.S. για να βρει τα χρήματα πραγματοποιεί μια σειρά από εντυπωσιακές ληστείες τραπεζών στη Γαλλία. Να όμως που οι ληστείες αυτές βάζουν σε υποψία τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που αντιλαμβάνονται ότι ο O.A.S. ετοιμάζει νέα απόπειρα κατά του προέδρου. Με τη βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών καταφέρνουν να βρεθούν στο μονοπάτι του Τσακαλιού , το οποίο αποδεικνύεται ''δύσβατο'' γιατί η τακτική του είναι να οικειοποιείται διαφορετικές ταυτότητες. Το πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας είναι όταν το ''Τσακάλι'' ξεκινά από τη βάση του ,τη Γένοβα, για να φτάσει στο στόχο του στο Παρίσι. Σ'όλο αυτό το ταξίδι έχει στο κατόπι του τις μυστικές υπηρεσίες που έχουν το πολύ δύσκολο έργο να αποκρυπτογραφούν τις εναλλασσόμενες ταυτότητες του εκτελεστή. Έχει πολύ μεγάλη σημασία πως λειτουργούσε ο παράγοντας χρόνος σε σχέση με τη μετάδοση πληροφοριών εκείνη την εποχή. Υπάρχει η εξής χαρακτηριστική σκηνή που ο σκηνοθέτης τη δίνει με κάθε λεπτομέρεια. Οι Γάλλοι γνωρίζουν ότι το Τσακάλι έχει περάσει πια τα σύνορα και προσπαθούν να τον εντοπίσουν σε κάποιο ξενοδοχείο κοντά στην Κυανή Ακτή. Όπως γνωρίζουμε τα ξενοδοχεία είναι υποχρεωμένα να δηλώνουν τον κατάλογο των επισκεπτών τους στα τοπικά αστυνομικά τμήματα (φαντάζομαι ότι ισχύει ακόμα). Λοιπόν το ξενοδοχείο στο οποίο έχει καταλύσει το Τσακάλι , παραδίδει τον κατάλογο των επισκεπτών σε αστυνομικό που το παραδίδει σε υπο-τοπικό -ας πούμε- αστυνομικό τμήμα , για να φτάσει στο τέλος -μετά από αρκετή ώρα-στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας όπου επιτέλους ανακαλύπτουν ότι στο τάδε ξενοδοχείο είχε καταλύσει το Τσακάλι. Όλα αυτά τα χρονοβόρα γραφειοκρατικά τερτίπια συνέβαιναν μια εποχή που δεν υπήρχαν υπολογιστές κι οι πράκτορες δεν είχαν την πληροφορία στο λεπτό.[ Σκέφτομαι πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Στις παλιές ταινίες ο πράκτορας έπρεπε να είχε μυαλό ''ξυράφι'' γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά το όπλο του. Τώρα τους βλέπεις πχ στα επεισόδια του CSI να είναι περικυκλωμένοι από υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας και να σου αραδιάζουν κάτι απίστευτες γνώσεις χημείας , μοριακής βιολογίας κλπ κλπ.] Βέβαια μέχρι να φτάσει η πληροφορία στο Παρίσι , το Τσακάλι έχει γίνει καπνός. Κι έτσι , οι υπηρεσίες είναι συνεχώς στο κατόπι του αλλά πάντα αυτός είναι ένα βήμα μπροστά, πάντα την τελευταία στιγμή γλιστρά σχεδόν μέσα από τα χέρια τους , γιατί υπάρχει αυτό το ελάττωμα στη σχέση χρόνος-συλλογή πληροφοριών (Α, ναι , υπάρχει και πληροφοριοδότης του O.A.S. στην καρδιά -κυριολεκτικά και μεταφορικά- των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών).

Κι έτσι φτάνουμε στο Παρίσι και την ημέρα που πρόκειται να γίνει η δολοφονία. Ο πρόεδρος Ντε Γκωλ θα γιορτάσει την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς και το Τσακάλι έχει βρει την κατάλληλη ''θέση'' για να ''συμμετάσχει'' στους εορτασμούς. Έχει καταφέρει να περάσει τον κλοιό των αστυνομικών , είναι έτοιμος να ''εκτελέσει το καθήκον'' του όταν δύο συμπτώσεις καταστρέφουν το έργο του . Μία , την ώρα που πυροβολεί , ο Ντε Γκωλ...σκύβει! Δύο, την ύστατη στιγμή έχουν αντιληφθεί την παρουσία του και τον ...προλαβαίνουν. Όταν τον κηδεύουν -παρουσία ενός και μόνο ατόμου , του Γάλλου αστυνομικού που τον κυνηγούσε- γίνεται αντιληπτό ότι κανείς δε γνώριζε την πραγματική του ταυτότητα κι ούτε θα την μαθαίναμε ποτέ. Το Τσακάλι πέθανε ως ένας ακόμη...John Doe. Σχεδόν λυπηρό για έναν χαρακτήρα που καταφέρνει να γοητεύσει παρά τις κακές προθέσεις του και τα ...πτώματα που αφήνει πίσω του! Βέβαια , μέρος της γοητείας του Τσακαλιού οφείλεται και στον ηθοποιό που τον ενσάρκωσε τον Edward Fox. Ο ίδιος ο κύριος Fox μού απαγόρεψε να μιλήσω για το σίκουελ που γυρίστηκε το 1997 με ''Τσακάλι'' τον Bruce Willis!


* Ο Fred Zinneman έχει σκηνοθετήσει μερικές διάσημες ταινίες , δύο από τις οποίες υπήρξαν οι αγαπημένες μου όταν ήμουν παιδί. Πρώτ'απ'όλα το ''Από εδώ ως την αιωνιότητα'' -ποιος δε θυμάται εκείνη την περίφημη σκηνή του εναγκαλιασμού της Deborah Kerr με τον Burt Lancaster στη ακρογιαλιά και βέβαια, εκείνη την τόσο εύθραυστη παρουσία του Montgomery Klift. Η άλλη ταινία του που είχα αγαπήσει ήταν το ''Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά'' - ακόμα θυμάμαι (και πάνε πολλά χρόνια) την τρομερή ερμηνεία του Paul Schofield. Και φυσικά ο Zinneman έχει γυρίσει το ''High noon '' ελληνιστί ''Το τρένο θα σφυρίξει 3 φορές''.



(Μεταγραφή)

3 σχόλια:

Vipera Lebetina είπε...

Crispy ντροπή σου! Γιατί δεν ήξερα το τέλος! Αλλά παρ' όλα αυτά μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακή και θα την δω.. Σε εμπιστεύομαι κιόλας σε τέτοια θέματα!

crispy είπε...

vipera sorry αλλά ο spoiler alert... απεργούσε...! Έτσι κι αλλιώς , τι τα θες. Οι μυστικές υπηρεσίες πάντα θριαμβεύουν στη μεγάλη οθόνη!

Vipera Lebetina είπε...

Σωστά, πάντα προβλέψιμο! Χαχα! Spoiler alert!