Andrei Konchalovsky: Aποσύρει την ταινία του από τα "Oscar" με επιστολή-καταπέλτη!!!

Ο παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης Αντρέϊ Κοντζαλόφσκι που ζει έξω από τη Ρωσία, αρνήθηκε να είναι η ταινία του «Λευκές νύχτες, ταχυδρόμος Alexei Tryapitsin» υποψήφια για το βραβείο " Oscar " καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (Παρακάτω δημοσιεύουμε την επιστολή του προς τη ρωσική επιτροπή "Oscar").
Το νέο έργο του Andrei Konchalovsky συνεχίζει τη σειρά των ρωσικών χωριών που ο σκηνοθέτης ξεκίνησε με την ταινία του «Η ιστορία της Άσια». Σε απομακρυσμένα χωριά χωρίς δρόμους, οι άνθρωποι ζουν σαν έξω από τον κόσμο. Σε αυτά τα μέρη που είναι σχεδόν αφημένα στην τύχη τους ο μόνος εκπρόσωπος του κράτους είναι ο ταχυδρόμος. Είναι ο κύριος σύνδεσμος μεταξύ του μικρού πληθυσμού των χωριών και του ξεχασμένου πολιτισμού. Ένας τέτοιος ταχυδρόμος, λοιπόν, είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας.
Η επιστολή:
«Mόλις πληροφορήθηκα ότι η ταινία μου «Λευκές νύχτες, ταχυδρόμος Alexei Tryapitsin» μπορεί να προταθεί από την Επιτροπή σας για το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Σας ενημερώνω ότι δεν επιθυμώ αυτή την υποψηφιότητα και οι λόγοι γι’ αυτό είναι προσωπικοί και κοινωνικοί. Τα τελευταία χρόνια έχω επικρίνει έντονα το «χολυγουντισμό». Την επιρροή του στη ρωσική αγορά και την ολέθρια συμβολή του αμερικάνικου mainstream στη διαμόρφωση κινηματογραφικού γούστου για το κοινό μας. Οπότε, η διεκδίκηση βραβείου Oscar εκ μέρους μου, φαίνεται αδιανόητη. Γιατί τα βραβεία αυτά είναι σήμερα εξαιρετικά υπερτιμημένα από ένα ορισμένο μέρος των κινηματογραφιστών. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας αναγνώρισης αδιαμφισβήτητων κινηματογραφικών αρετών, το οποίο φυσικά και δεν ισχύει. Ενώ αυτή η διατύπωση «καλύτερη ταινία σε μια ξένη γλώσσα» θα μπορούσε να προκαλέσει το γέλιο στους κινηματογραφιστές του κόσμου. Γιατί βασικά είναι ο διαχωρισμός όλης της παγκόσμιας κινηματογραφίας από τον αγγλόφωνο κόσμο (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία). Και η οποία νομίζω ότι είναι μια ξεπερασμένη ιδέα της δυτικής πολιτιστικής κυριαρχίας πάνω στο σύγχρονο κόσμο της κινηματογραφικής ανάπτυξης και του παγκόσμιου πολιτισμού. Εδώ και πολύ καιρό δεν καθορίζεται δίκαια και αναλογικά όλη αυτή η "επιτυχία" της Αμερικής και του ψευδοαμερικάνικου κινηματογράφου. Φανταστείτε στο μέλλον τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κινηματογραφικής πρεμιέρας όπου θα σας δοθεί μια ξεχωριστή κατηγορία βραβείου για «ταινία στα αγγλικά». Οπότε σύμφωνα με τα παραπάνω, σας ζητώ να αποσύρετε τις "Λευκές Νύχτες" από τη λίστα των υποψηφίων για Oscar ταινιών.


Andrew Konchalovski 24 Σεπτεμβρίου 2014.

Αντρεϊ -Ταρκόφσκι -Ρουμπλιόφ...μια ευλογία των σινεφίλ!!!

Andrej Rublev

Σοβιετική Ενωση, 1966

 Σκηνοθεσία: Αντρέι Ταρκόφσκι

 Σενάριο: Αντρέι Μιχάλκοφ-Κοντσαλόφσκι, Αντρέι Ταρκόφσκι.

Ηθοποιοί: Ανατόλι Σολονίτσιν, Ιβάν Λαπίκοφ, Νικολάι Γκρίνκο, Νικολάι Σεργκέιεφ.

Διάρκεια: 205 λεπτά

Ίσως να είναι και η πρώτη φορά στη μακρά σινεφιλική μου πορεία που είδα μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια  ταινία και όχι μόνο δεν κουράστηκα και βγήκα ...ελαφρύτερος από το ΑΣΤΥ αλλά και μισή ώρα ακόμη να είχε: καλά θα ήτανε!

 

 

Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη κινηματογραφική πανδαισία και ίσως στην κατά 1 ώρα πετσεκομμένη της κόπια από τη σοβιετική λογοκρισία που είδαμε στην Ελλάδα πριν 35 χρόνια, να οφείλεται το ότι δεν έβαλα ποτέ την ταινία αυτή στην πρώτη δεκάδα του παγκόσμιου κινηματογράφου όπου δικαιωματικά ανήκει.

Με αφορμή τη ζωή του αγιογράφου-μοναχού Αντρέϊ Ρουμπλιόφ, ο Ταρκόφσκι, μέσα από υψηλής αισθητικής και απίστευτης τεχνικής για την εποχή πλάνα έρχεται να μας δώσει το σχόλιο του πάνω στην πιο σκοτεινή περίοδο του ρωσικού μεσαίωνα στις αρχές του 15ου αιώνα.

 

 

Μια εποχή της πιο άγριας και αχαλίνωτης βίας από τη μεριά της εξουσίας -βγάζανε τα μάτια των ανθρώπων με τα μαχαίρια- και ίσως ήταν αυτό το στοιχείο του εξαγρίωσε τη σοβιετική εξουσία η οποία όταν γυρίστηκε η ταινία περνούσε με τον Χρουτσώφ ένα είδος "δημοκρατικής άνοιξης". Αλλά και στη θρησκεία δεν χαρίστηκε ο Ταρκόφσκι και τονίζει με έμφαση ότι μέσα σε αυτή την αγριότητα της ζωής, στα μοναστήρια οι μοναχοί ασχολούνταν με ίντριγκες και με το αν πρέπει οι γυναίκες όταν μπαίνουν στην εκκλησία να φοράνε στο κεφάλι μαντήλι.

Μακράν η καλύτερη ταινία του Ταρκόφσκι και σας συνιστώ όσοι μπορείτε να πάτε στο ΑΣΤΥ με 6 ευρώ εισιτήριο γιατί αυτό το έργο στη μικρή οθόνη δεν βλέπεται ή τέλος πάντων χάνει πολύ.

 

Υ.Γ. : δεν το έψαξα αλλά αυτός ο Αντρέϊ Μιχάλκοφ-Κοντζαλόφσκι που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ταρκόφσκι ή πρέπει να είναι ο πατέρας τους ή και τα δυο αδέρφια μαζί ο Μιχάλκοφ και ο Κοντζαλόφσκι οι μετέπειτα γνωστοί σκηνοθέτες.

 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (2003) !!!

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Αντρέι Ζβάτζιντσεφ (Andrei Zvyagintsev)
ΧΩΡΑ: Ρωσία 2003

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105’
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μιχαήλ Κρίτσμαν
ΜΟΥΣΙΚΗ: Andrey Dergatchev
ΣΕΝΑΡΙΟ: Βλαντιμίρ Μοϊσένκο (Vladimir Moiseyenko), Αλεξάντρ Νοβοτόσκι (Aleksandr Novototsky )
ΠΑΙΖΟΥΝ: Βλαντιμίρ Γκάριν (Vladimir Garin), Ιβάν Ντομπρονράβοβ (Ivan Dobronravov), Κονσταντίν Λαβρονένκο (Konstantin Lavronenko), Ναταλία Βντόβινα (Natalya Vdovina).
ΔΙΑΚΡΙΣΗ: Χρυσό Λιοντάρι φεστιβάλ Βενετίας 2003.

Από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο road movie όλων των εποχών! Εγώ εκείνο που έχω να καταθέσω είναι ότι την πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά το 2004 με είχε συγκλονίσει και προχθές που την είδα σε dvd τα συναισθήματα ήταν τα ίδια! Και είναι αυτό νομίζω το πιο αλάθητο κριτήριο για την ποιότητα κάποιας ταινίας: η αντοχή της μέσα στο χρόνο και στις πολλαπλές θεάσεις της από τον θεατή.

Η ιστορία της είναι απλή και ταυτόχρονα συναρπαστική:

Δυο αδέρφια στην ηλικία των 13-14 ετών γυρνούν αδιάφορα στο σπίτι όπου ζουν με τη μάνα τους και ξαφνικά αυτή τους λέει να κάνουν ησυχία γιατί μέσα κοιμάται ο πατέρας τους, τον οποίο τα παιδιά αγνοούν τελείως αφού λείπει 12 χρόνια!

Τα παιδιά ξαφνιάζονται και με μια μεγάλη περιέργεια αρχίζουν να παρακολουθούν τον πατέρα τους που δεν γνωρίζουν κάτι που συμβαίνει και με τους θεατές τους οποίους, όπως και τα παιδιά, ιντριγκάρει η παράξενη συμπεριφορά του επισκέπτη με τα πολύ λίγα λόγια. Αυτός προτείνει στα παιδιά και πάνε ένα ταξίδι για μια βδομάδα. Ένα ταξίδι περίεργο στις λίμνες και τα ποτάμια κατά τη διάρκεια του οποίου ο άντρας όλο κάνει κάτι μυστηριώδη τηλεφωνήματα, συναντάει κάποιους και κάτι ανταλλάσσει μαζί τους στήνουν τη σκηνή τους δίπλα σε μια λίμνη και ψαρεύουν, συγκρούεται με τον μικρό γυιό, ο μεγάλος δείχνει να τον θαυμάζει αλλά η περιέργεια των παιδιών όχι μόνο δεν λύνεται αλλά κλιμακώνεται με απρόβλεπτες στο τέλος εξελίξεις.

Και όλα αυτά μέσα από εκπληκτικά πλάνα και άκρως ποιητικές φωτογραφίες που δημιουργούν μιαν απροσδόκητη και μοναδική ατμόσφαιρα, μια κινηματογραφική ιδιαιτερότητα με τη δική της αριστουργηματική σφραγίδα.

Είναι η πρώτη ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και δεν ξέρω αν το μετέπειτα έργο του είχε την ανάλογη συνέχεια. Πάντως όπως και να έχει το πράγμα είναι μια ταινία απολαυστική με πολύ καλή ηθοποιία -ο μικρός είναι συγκλονιστικός- που νομίζω ότι αξίζει να δείτε!