Είδα «το βαποράκι» του Ίστγουντ και τρόμαξα !

     Τρόμαξα, γιατί στις ταινίες που αγαπήσαμε κατόρθωνε να κρύβει επιμελώς τη βαθιά συντηρητική του φύση ενώ στην οριστικά τελευταία του όπως δήλωσε, έρχεται και λέει με το στόρυ της τα πράγματα στα ίσια. «Ναι ρε μάγκες, καθαρά και ξάστερα είμαι με τους ρεπουμπλικάνους. Ψήφισα Νίξον, Φορντ, Ρήγκαν, Μπους, Τραμπ και είπα τον Ομπάμα σκυλάραπα, γιατί γουστάρω. Ίσως, στα νιάτα του, να είπε και τους Κένεντι κουμουνιστές αλλά να ντρέπεται να το ομολογήσει.

     Και όλα αυτά με αφορμή το θέμα της ταινίας του: Ένας υπέργηρος ενενηντάρης που έχει φύγει από τη γυναίκα του και έχει γράψει κανονικά την έννοια της οικογένειας χωρίς να πηγαίνει σε καμιά εκδήλωσή της, ούτε στο γάμο της κόρης του,  ασχολείται με τα λουλούδια και τον κηπάκο του.

      Κάνει σπάταλη ζωή και όταν του βγάζουν το σπίτι σε πλειστηριασμό γίνεται βαποράκι--μεταφορέας μεγάλων ποσοτήτων κοκαΐνης. Και όχι μία αλλά 12 φορές, παρακαλώ! Βγάζοντας ατέλειωτο χρήμα. Στην τελευταία τον ειδοποιούν ότι πεθαίνει η πρώην γυναίκα του και πάει, το καρτέλ τον χάνει μα όταν τον βρίσκουν είναι εκεί και η αστυνομία, βραχιόλια και δικαστήριο (από 90 και πάνω δεν κάθονται ούτε μια μέρα φυλακή).

     Στη δίκη το κήρυγμα: «Ζητώ την ενοχή μου. Δεν υπήρξα ούτε καλός σύζυγος ούτε καλός πατέρας. Υπεράνω όλων πρέπει να βάζουμε την οικογένεια!».

      Μας τα ‘παν κι άλλοι! Ποια οικογένεια μπάρμπα Κλιντ; Ακόμη και τις βάρβαρες, τις καταπιεστικές, ακόμη και αυτές που οι γονείς βιάζουν τα παιδιά τους; Ή τις υποκριτικά "καθώς πρέπει" σαν αυτή που έφτυσες στο Γκραν Τορίνο;