ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

                             ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

 

     Που τη δεκαετία του ’60 είχαν κατακλύσει όχι μόνο την Αθήνα αλλά ολόκληρη τη χώρα. Πόλεις και κωμοπόλεις ακόμη και κεφαλοχώρια είχαν το θερινό τους. Αυτά που από τα μέσα του ’70 και μετά, άρχισε να τα τρώει η μαρμάγκα της τηλεόρασης με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ένα μετά το άλλο να μετατρέπονται σε  σουπερμάρκετ και αποθήκες.

     Φτηνό εισιτήριο, φτηνά αναψυκτικά (το tam-tam κάλυπτε επάξια την απουσία της κόκα κόλας) ενώ το κρίτσι-κρίτσι του πασατέμπου πύκνωνε και συνόδευε ιδανικά τις σκηνές αγωνίας και αν κάποια σινεμά δεν τον πούλαγαν λόγω ρύπου τον προμηθευόμασταν από το πλησιέστερο ξηροκαρπάδικο. Την ίδια ώρα τα γιασεμιά και τ’ αγιοκλήματα με τις συνεχείς ριπές τους υποδαύλιζαν διαρκώς τη φαντασία, ξεστρατίζοντάς μας σε κλεφτές ματιές και νεύματα, παρ’ ότι στο πανί εκκρεμούσε ακόμη η ταυτότητα του δολοφόνου.

     Τα παλιά φιλμ είχαν σπιθουράκια κακοφωνίες και κοψίματα αλλά ποιος νοιαζόταν μέσα στην απόλαυση της αθηναϊκής νύχτας με το ελεύθερο κάπνισμα και γύρω τα κορίτσια. Το ίδιο ίσχυε και για τις έξωθεν οχλήσεις: ένα καζανάκι τουαλέτας, κάποιος νεαρός που δεν ήθελε το φαΐ της μαμάς και ζήταγε λεφτά για σουβλάκι ή το ηλικιωμένο ζευγάρι με τα νυχτικά που γκρίνιαζε από το μπαλκόνι τους πίσω ακριβώς από την οθόνη, κοιτώντας προς τους θεατές και ακούγοντας τους ήχους της ταινίας.

     Κάποιες φορές το έργο ήταν αυτό που ξεσήκωνε τα πέριξ. Όπως τότε στο Τριανόν με τη «Νύχτα των Βρικολάκων» του Πολάνσκι. Καλά το εκπληκτικό ξεκίνημα ήταν ιδέα του σκηνοθέτη: την ώρα που το λιοντάρι της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ βρυχάται, εγκαταλείπει το πόστο του έντρομο και στη θέση του μπαίνει ο διάβολος με μια κοροϊδευτική γκριμάτσα. Η σκηνή όμως  με το Λύκο που μέσα στη σιγαλιά της χιονισμένης νύχτας βγαίνει μπροστά στο έλκηθρο και αλυχτάει μέχρι ο ήρεμος ελκηθράς να κατέβει και να καρφώσει τα κοφτερά του δόντια στο λαιμό του δύστυχου ζώου λειτούργησε ερήμην του σκηνοθέτη με το σάλο που προξένησε στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα της περιοχής ξεσηκώνοντας μικρά και μεγάλα σκυλιά, καθαρόαιμα, ημίαιμα και κοπρίτες σε ένα ατέλειωτο κρετσέντο γαβγίσματος χωρίς τέλος.

     Να πούμε όμως και για την Τέχνη: φθαρμένες κόπιες με προβλήματα αλλά τις μεγαλύτερες δημιουργίες του παλιού κινηματογράφου στα θερινά τις είδαμε: Ντε Σίκα, Φελίνι, Βισκόντι, Ροσελίνι, Ρενουάρ, Κλαιρ,  Ότάν Λαρά, Κλεμάν, Τρυφώ, Μελβίλ, Μπρεσόν, Ρίτσαρσον, Κάρελ Ράιζ,  Φορντ, Καζάν, Κουροσάβα και άλλοι και άλλοι.