Η Ιταλίδα σκηνοθέτιδα Lina Wertmüller ευτύχησε να συνεργαστεί με τον σπουδαίο συμπατριώτη της ηθοποιό Giancarlo Giannini σε μια σειρά θρυλικών ταινιών, κυρίως πολιτικές και κοινωνικές σάτιρες με πολλά υπονοούμενα και καρφώματα προς άπαντες, αριστερούς, δεξιούς, φασίστες και κομφορμίστες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: "Ιστορία έρωτα κι αναρχίας", "Μίμης ο Σιδεράς", "Η κυρία κι ο ναύτης". Υπάρχει κι η ταινία "Πασκουαλίνο Σετεμπελέτσε" , η οποία μπορεί να έχει όλα τα στοιχεία της πολιτικής σάτιρας που έχουν οι προηγούμενες αλλά εδώ η ταινία παίρνει έναν τέτοιο δραματικό τόνο που σε ακολουθεί σα στοιχειό για πολύ καιρό.
Το στόρυ έχει ως εξής: Ο στρατιώτης Πασκουαλίνο περιφέρεται σε ένα γερμανικό δάσος προσπαθώντας να ξεφύγει από τους πρώην σύμμαχους και νυν εχθρούς Γερμανούς. Με φλασμπακ μαθαίνουμε ποιος είναι. Ένας κοκορόμυαλος Ναπολιτάνος που τον ταΐζουν η μάνα του κι οι εφτά αδερφές του, ενώ περιφέρεται στην πόλη παριστάνοντας τον γόη και το σκληρό αντράκι. Κάνει το λάθος να σκοτώσει τον φίλο της μεγάλης του αδερφής για λόγους τιμής. Για να γλιτώσει την καταδίκη παριστάνει τον παράφρονα και κλείνεται σε φρενοκομείο. Δεν αντέχει και του προτείνουν να στρατευθεί -έχει ξεσπάει πια ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος- για να γλιτώσει κι έτσι ο Πασκουαλίνο μας ο φανφαρόνος φεύγει για το μέτωπο. Φευ, εκεί που περιφέρεται στο δάσος -με έναν συμπατριώτη Ιταλό με τον οποίο βρέθηκε τυχαία- τον πιάνουν αιχμάλωτο και τον στέλνουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κι εκεί αρχίζει η χειρότερη φάση της ζωής του. Γιατί όταν φεύγει από το φρενοκομείο είναι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει χειρότερο μέρος στη γη. Κι όμως, Πασκουαλίνο υπάρχει. Κι είσαι εκεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κι είσαι λυσσασμένος να επιβιώσεις. Πάσι θυσία στην κυριολεξία.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο, διαστροφή, φρίκη, ο Πασκουαλίνο καλείται, μέσω των πράξεων των πράξεων του, να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα: "Θα κάναμε τα πάντα για να επιβιώσουμε;". Για τον ήρωα μας, τον τόσο επιπόλαιο κι ελαφρόμυαλο κάποτε, ο σκοπός είναι ένας: Να γυρίσει ζωντανός στη Νάπολη. Και θα κάνει τα γλυκά μάτια στη σαδίστρια διοικητή του στρατοπέδου, θα προσπαθήσει να της κάνει έρωτα, θα σκοτώσει τον συμπατριώτη του κατόπιν δικής της εντολής. Και θα γυρίσει στη Νάπολη, μισός άνθρωπος πια, διαλυμένος, και το μόνο που θέλει είναι να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά. Γιατί έζησε. Γιατί πρέπει να ζήσει.
Αναπάντεχα σκληρή η ταινία, ιδιαίτερα οι σκηνές στο στρατόπεδο, με εκείνες στις οποίες ο Πασκουαλίνο προσπαθεί να κάνει έρωτα στην διοικήτρια να είναι επικά γελοίες. Κι ενώ η ταινία έχει ξεκινήσει ανάλαφρα, παρακολουθώντας την επιπόλαιη ζωή του ήρωα της, αυτού του αστείου ανθρωπάκου που το έπαιζε και καμπόσος. Και τελειώνει με εκείνο το βλέμμα του Πασκουαλίνο προς το φακό- μα γι' αυτό είναι μέγας ηθοποιός ο Τζιανίνι- ένα βλέμμα νεκρό. Και μόνο για αυτήν την στιγμή αξίζει κανείς να δει την ταινία.
Το στόρυ έχει ως εξής: Ο στρατιώτης Πασκουαλίνο περιφέρεται σε ένα γερμανικό δάσος προσπαθώντας να ξεφύγει από τους πρώην σύμμαχους και νυν εχθρούς Γερμανούς. Με φλασμπακ μαθαίνουμε ποιος είναι. Ένας κοκορόμυαλος Ναπολιτάνος που τον ταΐζουν η μάνα του κι οι εφτά αδερφές του, ενώ περιφέρεται στην πόλη παριστάνοντας τον γόη και το σκληρό αντράκι. Κάνει το λάθος να σκοτώσει τον φίλο της μεγάλης του αδερφής για λόγους τιμής. Για να γλιτώσει την καταδίκη παριστάνει τον παράφρονα και κλείνεται σε φρενοκομείο. Δεν αντέχει και του προτείνουν να στρατευθεί -έχει ξεσπάει πια ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος- για να γλιτώσει κι έτσι ο Πασκουαλίνο μας ο φανφαρόνος φεύγει για το μέτωπο. Φευ, εκεί που περιφέρεται στο δάσος -με έναν συμπατριώτη Ιταλό με τον οποίο βρέθηκε τυχαία- τον πιάνουν αιχμάλωτο και τον στέλνουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κι εκεί αρχίζει η χειρότερη φάση της ζωής του. Γιατί όταν φεύγει από το φρενοκομείο είναι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει χειρότερο μέρος στη γη. Κι όμως, Πασκουαλίνο υπάρχει. Κι είσαι εκεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κι είσαι λυσσασμένος να επιβιώσεις. Πάσι θυσία στην κυριολεξία.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο, διαστροφή, φρίκη, ο Πασκουαλίνο καλείται, μέσω των πράξεων των πράξεων του, να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα: "Θα κάναμε τα πάντα για να επιβιώσουμε;". Για τον ήρωα μας, τον τόσο επιπόλαιο κι ελαφρόμυαλο κάποτε, ο σκοπός είναι ένας: Να γυρίσει ζωντανός στη Νάπολη. Και θα κάνει τα γλυκά μάτια στη σαδίστρια διοικητή του στρατοπέδου, θα προσπαθήσει να της κάνει έρωτα, θα σκοτώσει τον συμπατριώτη του κατόπιν δικής της εντολής. Και θα γυρίσει στη Νάπολη, μισός άνθρωπος πια, διαλυμένος, και το μόνο που θέλει είναι να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά. Γιατί έζησε. Γιατί πρέπει να ζήσει.
Αναπάντεχα σκληρή η ταινία, ιδιαίτερα οι σκηνές στο στρατόπεδο, με εκείνες στις οποίες ο Πασκουαλίνο προσπαθεί να κάνει έρωτα στην διοικήτρια να είναι επικά γελοίες. Κι ενώ η ταινία έχει ξεκινήσει ανάλαφρα, παρακολουθώντας την επιπόλαιη ζωή του ήρωα της, αυτού του αστείου ανθρωπάκου που το έπαιζε και καμπόσος. Και τελειώνει με εκείνο το βλέμμα του Πασκουαλίνο προς το φακό- μα γι' αυτό είναι μέγας ηθοποιός ο Τζιανίνι- ένα βλέμμα νεκρό. Και μόνο για αυτήν την στιγμή αξίζει κανείς να δει την ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου