Ο Θεός της σφαγής (Carnage) 2011
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Roman Polanski, Yasmina Reza
Ηθοποιί: Jodie Foster, Christophe Waltz, Kate Winslet, John C. Reilly
Ο Ρομάν Πολάνσκι, να μη γινόμαστε κουραστικοί, είναι ένας πολύ μεγάλος σκηνοθέτης που το κυριότερο χαρακτηριστικό του νομίζω ότι είναι το ότι καταπιάνεται με τα πιο ετερόκλητα είδη της κινηματογραφικής γραφής. Και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι: τα αποτελέσματα του είναι θαυμάσια! Δεν υπάρχει έργο στη φιλμογραφία του που να πεις βρε παιδί μου αυτό λιγάκι με κούρασε
αυτό ήτανε έτσι αυτό ήτανε άλλιώς. Παραμένει πάντα ο σκηνοθέτης μιας συναρπαστικής αφήγησης.
Και έρχεται τώρα ο αθεόφοβος και καταπιάνεται με τι; Παίρνει το γνωστό θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρέζα και το μεταφέρει στην οθόνη, κρατώντας όμως το στενό και κλειστό χώρο του θεάτρου -γιατί υπάρχουν και μεταφορές πιο κινηματογραφικές με ανοιχτούς χώρους- και κατορθώνει και τώρα να συναρπάσει το θεατή μπάζοντας τον σιγά-σιγά και κλιμακωτά μέσα από το μονίμως σαρκαστικά ιδιόμορφο χιούμορ των διαλόγων και με επιδέξιες κινήσεις της κάμερας, σε ένα ανηλεές ψυχικό ξεγύμνωμα των ηρώων.
Από την αρχή μαζί με τους τίτλους και σε μακρινό πλάνο φαίνεται μια σκηνή με μια παρέα παιδιών κατά την οποία ένα από αυτά παίρνει ένα καλάμι και χτυπάει στο πρόσωπο ένα άλλο. Και το έργο μετά αρχίζει με τους γονείς του δράστη και τους γονείς του θύματος στο σπίτι των τελευταίων να συζητάνε μια διευθέτηση του θέματος μιας και το παιδί έχει χάσει και δυο δόντια. Ο χώρος μέχρι το τέλος μένει ο ίδιος αλλά οι άνθρωποι μετά το ξεγύμνωμα που είπαμε είναι πλέον κάποιοι....άλλοι!
Οι παλαιότεροι -λόγω των αρκετών ομοιοτήτων- θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους το "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ" (1966) του Μάϊκ Νίκολς που βασιζόταν στο γνωστό θεατρικό έργο του Έντουαρτ Άλμπυ. Μόνο που εκείνο παρ' όλες τις συγκλονιστικές ερμηνείες των ιερών (όχι μόνο κινηματογραφικών αλλά και θετρικών) τεράτων που έπαιζαν (Elisabeth Taylor, Richard Burton, George Segal, Sandy Dennis) κάπου γινόταν κουραστικό. Και είμαι σίγουρος ότι ο "πονηρός" πολωνός με αυτό το έργο ήθελε να αναμετρηθεί και προσωπικά πιστεύω ότι το "νίκησε" κατά κράτος (αν επιτρέπονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί)!
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών εκπληκτικές αλλά όσοι είστε φαν (όπως εγώ) της Φόστερ, θα απολαύσετε μιαν ανεπανάληπτα ...υστερική Τζόντι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου