Είδα για τέταρτη φορά το Mulholand Drive και γοητεύτηκα ακόμη πιο πολύ από αυτή την παράξενη ταινία. Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ό,τι αφήνομαι και με συνεπαίρνει η ιδιαίτερη γοητεία που εκπέμπει αυτό το έργο της 7ης τέχνης χωρίς να προσπαθώ να γεφυρώσω και να εξηγήσω όλα τα κενά της ιστορίας του.
Η σκηνοθετική και τεχνική αρτιότητα της ταινίας μαζί με τις εκπληκτικές ερμηνείες της Naomi Watts και της Laura Harring όπως και η άκρως χιτσκοκική της εισαγωγή -ο μεγάλος μαιτρ της αγωνίας έλεγε ότι η βασική του αρχή είναι το ό,τι περπατάει κάποιος στο πεζοδρόμιο διαβάζοντας την εφημερίδα χωρίς να βλέπει την ανοιχτή σχάρα του υπονόμου που τη βλέπουν όμως οι θεατές, όπως βλέπουν και στην περίπτωση μας την κοπέλα που μπαίνει στο άγνωστο σπίτι χωρίς να το ξέρει αυτό η ιδιοκτήτρια που γυρνάει να πάρει κάτι ούτε και η ανιψιά της που καταφθάνει μετά- αιχμαλωτίζουν από την αρχή τον θεατή και τον καθηλώνουν μέχρι το τέλος χωρίς να διαθέτει το έργο τη δομή του κλασικού θρίλερ με τη λογική επαγωγή και εξέλιξη.
Πιστεύω δε ότι αυτός ο περίεργος τύπος με το πλούσιο μαλλί που ακούει στο όνομα David Lynch, με την ταινία του αυτή ίσως να άφησε για την 7η Τέχνη μια μοναδική παρακαταθήκη που μπορεί να μείνει δυσερμήνευτη και αξεπέραστη μέσα στο χρόνο! Όπως άφησε στη ζωγραφική ο Ντα Βίντσι το αινιγματικό χαμόγελο της Τζιοκόντα, στη μουσική ο Ραχμάνινοφ τα κομμάτια για πιάνο, στη
λογοτεχνία ο Τζόις τον Οδυσσέα και στο θέατρο ο Μπέκετ το Περιμένοντας τον Γκοντό.
10.10.2016 Πρόσθετη Σημείωση: Παρακολουθώντας αυτό τον καιρό στην ΕΡΤ ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ για την ιστορία του κινηματογράφου-τώρα βρίσκεται στη δεκαετία του '70- έπεσα πάνω σε μια πληροφορία που νομίζω πως αφορά την ταινία. Ίσως και ως φόρος τιμής στον μεγάλο Ρομάν Πολάνσκι και την επίσης αινιγματική και μυστηριώδη "Τσάϊνα Τάουν" του. Καθώς σκηνοθέτες σαν τον Ντέιβιντ Λιντς τίποτα δεν βάζουν τυχαία. Στην ταινία, λοιπόν, του Πολάνσκι ο μεγαλοκαρχαρίας που πλουτίζει κλέβοντας το νερό από τα γύρω από το Λος Άντζελες χωριά και με μυστικό δίκτυο το πουλάει στις πισίνες του Χόλυγουντ και που με εκπληκτικό τρόπο υποδύεται ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Τζον Χιούστον, ονομάζεται Mulholand. Και πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Και σε ένα λεξικό είδα ότι εκτός από το οδός, Drive σημαίνει και μονοπάτι που έχει μια έννοια του κρυφού και του μυστικού. Και γι' αυτό ίσως ο μαλλιάς ο Λιντς επέμενε να παραμένει ο τίτλος στο εξωτερικό αμετάφραστος.
18 σχόλια:
Αριστούργημα πρέπει και εγώ αν το ξανατσεκάρω γιατί έχει περάσει καιρός...
Συμφωνώ μαζί σου. Ούτε ξέρω πια πόσες φορές την έχω δει αυτή την ταινία. Πλέον τη βλέπω δίχως καν υπότιτλους. Για μένα αυτή, ο "Άνθρωπος ελέφαντας" και το "The Straight story" είναι οι πιο αγαπημένες μου του David Lynch.
Βρίθει μυστηρίων και συμβολισμών αλλά σ' αυτό συνίσταται η γοητεία της, καθώς πλάθει χαρακτήρες διόλου εύκολους να ερμηνευτούν κι ασχολείται με την περιπλοκότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς (μεταξύ πολλών άλλων, βέβαια).
Ερμηνείες εκπληκτικές -ιδιαίτερα από τη Naomi Watts- και μια ιδιαίτερη μουσική από τον Bandalamenti. Σ' αποζημιώνει για κάθε στρυφνότητα που μπορείς να της καταλογίσεις.
Συγκλονιστική ταινία για όποιον της αφεθεί και τη βιώσει. Μπορείς να εστιάσεις σε τόσα μα τόσα πράγματα.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αντιμετωπίστηκε τόσο στεγνά (με την έννοια της διάθεσης για γραμμική ερμηνεία της αφήγησής της), όταν ο Lynch έχει ήδη προετοιμάσει το έδαφος με τη "Χαμένη Λεωφόρο" του.
@academy
...και είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα την ευχαριστηθείς!
@Νερένια
Και το ωραίο είναι ότι αυτά τα μυστήρια και οι συμβολισμοί που λες βλέπονται με έντονο πάντα το ενδιαφέρον χωρίς να κουράζουν τον θεατή!
@moody
Ίσως γιατί κάποιοι θέλουν τα πράγματα απλά και μετρημένα!
Την είχα δει φοιτητής περί το 2003. Εγώ και δύο φίλοι που γουστάρουμε τα περίεργα. Είχαμε μείνει άφωνοι! Μέχρι την Παρασκευή είχαμε νοικιάσει το Twin Peaks και την Χαμένη Λεωφόρο!
Το ίδιο Σαββατοκύριακο πηγαίνω στο εξοχικό και την νοικιάζω πάλι επειδή μου είχαν πει ότι έχει ένα φυλλάδιο με tips για το πως να την ερμηνεύσεις! Ψιλομαλακίες, την είδα πάλι αυτούσια και ωμή, έτσι όπως είναι, έτσι όπως πρέπει..Αφέθηκα στις εικόνες, στις απίστευτες και τρομερά σέξυ πρωταγωνίστριες, και γενικά αφέθηκα στο απρόβλεπτο και το ακατανόητο..
Τις προάλλες την κατέβασα πλεόν και την ξαναείδα..
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΗ, ΟΝΕΙΡΙΚΗ, ΑΚΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΗ, ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΔΙΕΓΕΡΣΗ!! Καλησπέρα!
Εντάξει τι να συζητάμε τώρα...ο κύριος Λίντς κατάφερε για μια ακόμα φορά το στόχο του. Ντόρος να γίνεται... θα έλεγα οτι ο άνθρωπος αυτός είναι ανίκανος να δημιουργήσει κάτι που να σε οδηγεί πέρα από έναν επιτηδευμένο ψευτοσουρεαλισμό, έλα όμως που μια ταινία σαν τον "Ανθρωπο Ελέφαντα" αποτελεί την πιο τραγική διάψευση των παραπάνω και ταυτόχρονα την απόδειξη της εσκεμένης πρόθεσης αυτού του κυρίου να "παίξει" με ευκολότρωτους εγκεφάλους... σε όλο το μετέπειτα έργο του. Εν τέλει κάτι τέτοιοι "τύποι" επιβεβαιώνουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το πόσο έχουν εκλείψει από την εποχή μας δημιουργοί του διαμετρήματος ενός Βιγκό, Μπουνιουέλ, ....ο νοών νοείτο!
@Carlito
Χαίρομαι φίλε μου που ταιριάζουμε τόσο πολύ στην αξιολόγηση αυτού του αριστουργήματος και αυτό νομίζω προκύπτει από το ότι την προσεγγίζουμε με τον ίδιο τρόπο αφημένοι στη γοητεία της χωρίς οδηγίες και συμβουλές!
@Λιντσικός-τραγελαφικός
Ρε καλώς το παλικάρι που μας την πέφτει λίγο άτσαλα με εκείνο το "ευκολότρωτους εγκεφάλους"!!! Εσύ μόνο εγκεφαλικά βλέπεις το σινεμά; Γιατί εγώ νομίζω ότι όπως όλες οι τέχνες έτσι και ο κινηματογράφος πιο πολύ συναίσθημα θέλουν για να τις προσεγγίσεις. Έχω πολλά ένσημα στο θέμα και έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για μένα οι εποχές που μας έβαζαν κάτι παρλαπίπες κριτικοί στο τριπάκι να αναλύουμε εγκεφαλικά (τούτο σημαίνει αυτό το άλλο σημαίνει εκείνο κλπ...κλπ)κάτι σκηνοθετικές μαλακίες που βλέπαμε. Τώρα εμπιστεύομαι ως μοναδικό κριτήριο μόνο το συναίσθημα μου και την ψυχική πληρότητα που νιώθω όταν βγαίνω από μια ταινία, αυτό που μας κάνει να μοιάζουμε πιο ελαφρείς έτσι σαν να πετάμε!
Και σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δίνεις μια καλή πάσα με αυτό που έγραψες για τον "Άνθρωπο Ελέφαντα" γιατί αυτό μας πάει κατευθείαν στον Τζαίημς Τζόϋς που γράφω στην ανάρτηση καθώς όπως και αυτός έγραψε πρώτα τους "Δουβλινέζους" ένα έργο με κλασική δομή και μετά πέρασε στα δύσκολα το ίδιο νομίζω ακολούθησε και ο Ντέϊβιντ Λιντς.
Και ούτε είδα να διατυπώνεις κάποια διαφωνία για την τεχινή και σκηνοθετική αρτιότητα της ταινίας. Τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου και περί ορέξεως ουδείς λόγος.
Σ' ευχαριστώ πάντως που εξέθεσες τη διαφωνία σου!
Σπουδαίος ο Ντέηβιντ Λυντς.....ιδιοφυία σκηνοθετική άλλων δεκαετιών....ευχαριστούμε Ναυαρίνο..
@irinivergopoulou
Να είσαι καλά Ειρήνη μου γιατί έτσι βλέπω ότι είμαστε πολλοί αυτοί που τον ...πάμε!
Πραγματικά, φίλε ναυαρίνο, είναι μία ταινία άπειρων θεασεων και ερμηνειών. Με μια πρώτη ανάγνωση είδα μια αυστηρή κριτική για τις συμβάσεις του Χόλιγουντ, τα χαμένα όνειρα, την προδοσία, την απώλεια... Και πολλά άλλα φυσικά που είναι δύσκολο, αλλά, και γοητευτικό να αποκρυπτογραφούν. Ένας συναρπαστικός εφιάλτης. Επίσης, σε αυτή την ταινία υπάρχει η τελεία εξισορρόπηση ανάμεσα στη φόρμα, στη μανιερα αλλά και στην ουσία της ιστορίας, του μύθου. Συμφωνώ απόλυτα με το εύστοχο κείμενο σου. Λατρεμενος ο Λίντς.
@Monster? Hulot
Να είσαι καλά φίλε μου σε ευχαριστώ πολύ...αλλά γιατί πήγαμε σε Monster;
Monster? Χαχαχαχα.... Συγγνώμη, αγαπητέ ναυαρίνο, δεν το έκανα ηθελημένα. Ξέρεις, επειδή βρίσκομαι σε διακοπές δεν έχω υπολογιστή οπότε σου μιλάω μέσω κινητού - και το πληκτρολόγιο είναι αφόρητο, αβασταχτο!! Οπότε, άθελα μου έκανα κάποια λαθη.
Παρεπιπτόντως, καλό καλοκαίρι!!!
ΥΓ: Είδα και το Σαλβατόρε Τζουλιανο που μου είχες προτείνει - πραγματικά εξαιρετική ταινία, της αφιερωσα και ένα κείμενο. Σ' ευχαριστώ!!!
οτι και να γινε με αυτη τη ται ια οπως για αλλου ξεκινησε αλλου κατεληξε η αν εκανε οτι εκανε ο λιντς επιτηδευμενα γιατι ειδε οτι παγιδευεται σε μια ενδιαφερουσα αλλα απλη ταινια φιλμ νουαρ το αποτελεσμα ειναι εξαιρετικο και καταφερνει να μπει στην ψυχη του θεατη ειτε ψαγμενου ειτε χαβαλε ειτε εγκεφαλικου ειτε ψυχακια.αρκει οπως σωστα λετε να αφεθεις στην ταινια.ο καθενας θα βρει ενα κομματι της που θα αγαπησει η θα ταυτιστει και μια ερμηνεια που θα κανει κτημα του οπως σε καθε μεγαλο εργο τεχνης.εγω ειμαι της αποψης πως ακομα και αν η ταινια εξελισσοταν σαν μια ακομη ταινια μυστηριου φιλμ νουαρ θα μπορουσε να ναι καταπληκτικη.δηλαδη το ονειρο να συνεχιζοταν ως η βασικη αληθινη πλοκη της ταινιας εως οτου οι δυο αγαπημενες ελυναν το σκοτεινο μυστηριο του ατυχηματος των χρηματων της προσπαθειας εκτελεσης της και της συζητησης του επαγγελματια δολοφονου με τον φιλο του πριν τον σκοτωσει.νομιζω αυτη η ταινια αξιζε δυο εναλλακτικες εξισου ενδιαφερουσες βερσιον.στο τελος εμπλεξε πολλες διαφορετικες παραμετρους και υποθεσεις σχεδον ξεχωριστες σε μια πλοκη και μια ταινια που ηδη ειχε ολα τα φοντα να γινει ακρως πετυχημενη και κλασικη.τελικα καταλαθος η επιτηδες το αποτελεσμα τον δικαιωσε αλλα οχι εισπρακτικα που ηταν μια αποτυχια πραγμα που θα γινοταν αν εμενε πιστος στο αρχικο πλανο που προοριζοταν για τηλεοπτικη σειρα και θα βελτιωνε και την μετεπειτα δημιουργικη ζωη του σκηνοθετη.αλλοι κριτικοι τοτε μεγαλων αμερικανικων εφημεριδων και μεσων το αποκαλεσαν ενα σκουπιδι.αυτη η ταινια εχει την ικανοτητα να σε μαγευει αν δεν την μισησεις και δεν την υποτιμησεις εσκεμμενα οπως τις ωραιες γκομενες που μας αγνοουν η οτι δεν κατανοουμε πληρως και μας δειχνει ποσο αδαεις και μικροι ειμαστε.απο την αλλη ουτε το οτι δεν καταλαβαινει καποιος χριστο ειναι λογος για να την θεωρησει αριστουργημα.παντως θα λειψει απο την ιστορια του κιμηματογραφου εκεινη η βερσιον με την νορμαλ αλλα πολυ ενδιαφερουσα συνεχεια ως ταινια μυστηριου
@Eli Tony
Σ' ευχαριστώ για την παρέμβαση και συμπάθα με για την ανεπίτρεπτη καθυστέρησή μου. Χαίρομαι που συμφωνείς με κάποιες διαπιστώσεις μου. Δεν χρησιμοποίησα τη λέξη "αριστούργημα" γιατί δεν αποδίδει το πνεύμα της ανάρτησής μου. Ένα επίθετο που θα χρησιμοποιούσα για το έργο είναι το "στοιχειωμένο" όπως αποκαλώ τον Οδυσσέα του Τζόϋς τη Τζιοκόντα του Ντα βίντσι και τα Κομμάτια για Πιάνο του Ραχμάνινωφ.
Δεν είναι βέβαια άχρηστος ο Λιντς αλλά γιατί τόση λατρεία γι'αυτό τον σκηνοθέτη ρε παιδιά; Πέρα απ' το Straight Story (που δεν άρεσε σε πολλούς γιατί είναι αργό) που είναι εξαιρετική ταινία, ποια άλλη είναι η τρομερή σκηνοθετική του απόπειρα για την οποία θα τον θυμόμαστε; Το Mulholland Drive είναι τόσο μπερδεμένο που κανένας ποτέ δεν είναι σίγουρος για τι έχει συμβεί, γιατί το θεωρείτε τόσο αριστούργημα;
υγ: φαίνεται επιθετικό το μήνυμα αλλά δεν είναι. Ειλικρινή απορία εκφράζω.
Τα ίδια πιστεύω και για το Μπλε Βελούδο και το Lost Highway. Η ποζεριά στο έπακρο αυτές οι ταινίες για μένα.
Δημοσίευση σχολίου