Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Η Ρώμη σε 9....και 3/3 ταινίες!

Μετά τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι, σειρά έχει τώρα η Ρώμη στο αφιέρωμα μας ''Οι πόλεις στον κινηματογράφο''. Η Αιώνια Πόλη (μεγάλη αδυναμία της γράφουσας) αποτέλεσε το σκηνικό για διάσημες ταινίες που άφησαν εποχή κυρίως τη δεκαετία του 50 κι 60. Κάποιες από αυτές θα αναφερθούν και σήμερα.

1Roma citta aperta
Με τη λήξη του πολέμου ο Ρομπέρτο Ροσσελίνι ξεκίνησε την ''Τριλογία του πολέμου'' (ή και ''Τριλογία του Νεορεαλισμού'') με αυτήν την ταινία. Και μιλά φυσικά γι' αυτόν σε μια δύσκολη ιστορική στιγμή για τους Ιταλούς, όταν οι πρώην σύμμαχοι Γερμανοί έγιναν κατακτητές.



2Ο κλέφτης των ποδηλάτων . Αν ο Ροσσελίνι ήταν ο πρωτεργάτης του νεορεαλισμού, ο Βιττόριο ντε Σίκα με αυτήν την ταινία έφερε το κινηματογραφικό αυτό είδος στο απόγειο του.



3. Κι από τον νεορεαλισμό στην commedia. Ένας Αμερικανός στη Ρώμη . Μια σπαρταριστή κωμωδία με τον  Αλμπέρτο Σόρντι όπου σατιρίζεται η εμμονή των νέων Ιταλών να υιοθετήσουν τον αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Ο Νάντο μαθαίνει the american way of life βλέποντας με πάθος αμερικάνικες ταινίες!


4. Η κορυφαία ταινία της commedia all'italiana είναι μάλλον η I soliti ignoti (ε.τ. Ο κλέψας του κλέψαντος) . Η αφρόκρεμα του ιταλικού κινηματογράφου Μαστρογιάννι, Γκάσμαν , Τοτό στήνουν την πιο αστεία -κι εν τέλει...πιο νόστιμη- ληστεία στη Ρώμη!



5. Μια επιστροφή στον νεορεαλισμό alla Pasolini όμως, του οποίου η κινηματογραφική ματιά διέφερε από εκείνη άλλων σκηνοθετών του είδους. Mamma Roma με μια εκπληκτική Άννα Μανιάνι και μερικές αξέχαστες σκηνές όπως εκείνες που περπατά στο δρόμο κι οι συμπορευόμενοι της εναλλάσσονται, τα βασανιστήρια του Εττόρε , η τελική σκηνή όπου από το παράθυρο η τραγική Μάμα κοιτάζει τον τρούλο του Αγίου Πέτρου.



6. Και τώρα έχουν σειρά δύο εμβληματικές ταινίες που ταυτίστηκαν όσο καμία άλλη με την πόλη της Ρώμης. La dolce vita του μοναδικού Federico Fellini. Όλοι θα θυμάστε την περίφημη σκηνή με την πληθωρική Anita Ekberg να πλατσουρίζει στη Fontana di Trevi !



7. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι Διακοπές στη Ρώμη , με τους υπέροχους Audrey Hepburn & Gregory Peck!



8. Φαντάζομαι ότι η Ρώμη είναι μια πόλη που λατρεύουν οι αρχιτέκτονες. Κάτι θα ήξερε ο Peter Greenaway όταν σκηνοθετούσε την υπέροχη ταινία του The belly of an architect , διανθισμένη με την υποβλητική μουσική του Wim Mertens.








9. Προσωπική αδυναμία της γράφουσας η επόμενη ταινία. Και παρότι είναι γυρισμένη σε ένα συγκρότημα κτηρίων κι η πόλη της Ρώμης δεν φαίνεται πουθενά, εν τούτοις οι ήχοι του συμβάντος που έχει ξεσηκώσει την πόλη (ο Χίτλερ επισκέπτεται τη Μουσολινική Ρώμη) καταφτάνουν μέσα από το ράδιο, ενώ η Σοφία Λόρεν κι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι ζουν Μια ξεχωριστή μέρα.



10. Το αφιέρωμα μας στη Ρώμη θα κλείσει με αποσπάσματα από 3 σπονδυλωτές ταινίες, όπου τα συγκεκριμένα επεισόδια εξελίσσονται στην... Αιώνια Πόλη!

Α. Χθες, σήμερα, αύριο. Στην τελευταία ιστορία αυτής της σπονδυλωτής ταινίας του Vittorio de Sica, η Σοφία Λόρεν ξελογιάζει το νεαρό γειτονόπουλο που προορίζεται για παπάς. Κάτω από τη βεράντα των σπιτιών τους απλώνεται η Piazza Navona.



BNight on Earth του Jim Jarmusch και δεν χωρά αμφιβολία ότι η πιο σπαρταριστή ιστορία είναι εκείνη της Ρώμης με ταξιτζή τον απολαυστικότατο Roberto Benigni.



Γ. Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής ταινίας του Ρωμαίου σκηνοθέτη Nanni Moretti, ''Caro diario'' , όπου ο σκηνοθέτης περιφέρεται αυγουστιάτικα με τη βέσπα του σε μια άδεια Ρώμη και μας ξεναγεί στα αγαπημένα του (κι όχι μόνο) μέρη της πόλης!


5 σχόλια:

Mary Ka είπε...

Χθες, σήμερα, αύριο, ασυζητητί γιατί δείχνει την Πιάτσα Ναβόνα όταν ακόμη είχε λεωφορεία και όχι τραπεζάκια τουριστικών καφέ (και για πενήντα δύο άλλους λόγους).

Philip Winter είπε...

Eξαιρετικό αφιέρωμα, καλύτερο από τα τρία προηγούμενα, για μια υπέροχη πόλη!
Ο ιταλικός κινηματογράφος είναι ο πιο αγαπημένος μου απ΄όλους, του έχω μεγάλη αδυναμία.
Μια λίστα με τέτοιο θέμα θα μπορούσα να την γεμίσω όλη με ταινίες του Fellini, ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Eιδικά η ταινία του "Roma" είναι ένα ημιαυτοβιογραφικό ψευδοντοκιμαντέρ για την Αιώνια Πόλη - με μάγεψε κυριολεκτικά η ταινία με τη νοσταλγία, την ποίηση και τον μαγικό ρεαλισμό της και θα την έβαζα πολύ ψηλά στην λίστα. Το La dolce vita είναι το αριστουργημά του, όμως, με πολλές λυρικές σκηνές στο γνώριμο πληθωρικό του στυλ.
Ροσελίνι και Ντε Σίκα είναι μεγάλοι κολοσσοί και η "Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη" και "Κλέφτης Ποδηλάτων" οι πιο αγαπημένες μου ταινίες τους (μάλιστα θεωρώ την δεύτερη το ρετιρέ του ιταλικού νεορεαλισμού).
Λατρεμένη και η Comedia all'italiana με τους μεγαλύτερους εκπρόσωπους: Μάριο Μονιτσέλι (συμφωνώ, ο "Κλέψας" είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει) και Πιέτρο Τζέρμι ("Διαζύγιο Αλά Ιταλικά") και πολύ άλλοι, φυσικά.
Ο Παζολίνι είναι Τ ε ρ ά σ τ ι ο ς δημιουργός και τον αγαπώ πολύ. Δεν έβαλε χαλινάρι στις απόψεις του και για αυτές πέθανε. Το "Μάμα Ρόμα" είναι ένα κομψοτέχνημα με τις υπέροχες σκηνές που αναφέρεις, αλλά προτιμώ το "Ακατόνε" από αυτή του την περίοδο. Αν και το αριστούργημά του παραμένει το "Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα".
Το "Διακοπές στη Ρώμη" πανέμορφο με μια κομψή Χέπμπορν και ένα αγγούρι Γκρέγκορι Πέκ (ποτέ μου δεν συμπάθησα τούτο τον ηθοποιό)!

Το "Χθές, σήμερα, αύριο" με διασκέδασε, αλλά το θεωρώ μια απόδειξη της τότε παρακμής του Ντε Σίκα και πιστεύω ότι χωρίς τους λαμπερούς και χαρισματικούς πρωταγωνιστές του θα έχανε πολύ.

Το "Μια Νύχτα στον Κόσμο" το είδα την προηγούμενη εβδομάδα! Λάτρεψα την ταινία και ειδικά την ιστορία του Μπενίνι ο οποίος είναι ένας "κλασσικός" Ιταλός, με μεσογειακό ταπεραμέντο, αστείρευτη φαντασία και τρέλα! Αν και η πιο αγαπημένη μου ιστορία από το "Night on Earth" ήταν η τελευταία στο Ελσίνκι της Φιλανδίας.

Το "Αγαπημένο μου, Ημερολόγιο" το θεωρώ την καλύτερη ταινία του αγαπημένου μου Μορέτι, μαζί με τον "Απρίλη" και το "Η Λειτουργία Τελείωσε". Μποέμ ταινία με καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, ότι πρέπει γι'αυτές τις μέρες! Με αγαπημένη μου σκηνή το "προσκύνημα" στον τόπο θανάτου του Παζολίνι.

Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα και ... συγγνώμη για την φλυαρία!

crispy είπε...

@Mary Ka
Πραγματικά! Λατρεύω να βλέπω τη συγκεκριμένη ιστορία από την ταινία, μόνο και μόνο για να βλέπω την piazza navona! Συνήθως πάω Ρώμη τα Χριστούγεννα κι η πλατεία είναι κατειλημμένη από διάφορα γιορταστικά περίπτερα! Δεν την έχω δει ποτέ άδεια!




@monsieur hulot
Καλησπέρα! Κι ευχαριστώ πολύ για το πολύ όμορφο σχόλιο σου. Με χαροποιεί που βλέπω ανθρώπους που αγαπούν τον ιταλικό κινηματογράφο αλλά και τη Ρώμη!
Ναι, θα μπορούσα να βάλω από Φελλίνι το Roma αλλά παρασύρθηκα από την ...dolce vita!
Παζολίνι, δεν χωρά αμφιβολία, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Αγαπώ πάρα πολύ τη Mamma Roma, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη βάλω.
Στο caro diario του Moretti , το προσκύνημα στον τάφο είναι όχι μόνο η αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία αλλά συγχρόνως ο πιο συγκινητικός φόρος τιμής από σκηνοθέτη για σκηνοθέτη. Πάντα δακρύζω όταν τη βλέπω...
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

Υ.Γ.: Χα χα! Ο Πεκ ''αγγούρι''!!

Carlito είπε...

Α ρε crisp τι μας θύμισες πάλι..Πιάτσα Ναβόνα, Φοντάνα ντι Τρέβι, Βια Βένετο... Rome is home τι να πεις! Καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

τί υπέροχο, δουλεμένο, και ποιοτικό αφιέρωμα!! εύγε!!!