Τζίλο Ποντεκόρβο: Ο ακραίος επαναστάτης της 7ης Τέχνης

 

     O Τζίλο Ποντεκόρβο, σκηνοθέτης: γεννήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας στις 19 Νοεμβρίου 1919. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τρεις γιους. Πέθανε στη Ρώμη στις 12 Οκτωβρίου 2006. Στο αριστούργημα του  «Η Μάχη του Αλγερίου» (La Battaglia di Algeri), μια γυναίκα εθελόντρια στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) αφαιρεί  τη μαντήλα της, κόβει τα μαλλιά της και με ευρωπαϊκό φόρεμα και χτένισμα περνάει άνετα το γαλλικό σημείο ελέγχου με μια βόμβα στην τσάντα που την αφήνει και εκρήγνυται σε ένα γεμάτο γαλλικό καφενείο, με πολλούς νεκρούς. Ο Γάλλος διοικητής αλεξιπτωτιστών που στέλνουν στο Αλγέρι για να συντρίψει τη δράση του FLN, δηλώνει στους δημοσιογράφους: "Ο έλεγχος των εγγράφων που γίνεται στα μπλόκα είναι γελοίος. Αν κάποιος είναι εντάξει, είναι και τρομοκράτης."  Και όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου σχετικά με τη νομιμότητα της χρήσης βασανιστηρίων που εφάρμοζε, απάντησε: "Μήπως είναι νόμιμο να ανατινάζεις καφενεία; Πιστέψτε με, κύριοι, είναι ένας φαύλος κύκλος."

                             

     Είναι μια ταινία συναρπαστική και ακραίου ρεαλισμού που από μια στιγμή και μετά νομίζεις πως βλέπεις ντοκιμαντέρ από τον μεγάλο αγώνα των Αλγερινών για ανεξαρτησία. Πολλοί μάλιστα την κατατάσσουν μέσα στις 10 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Καθώς η μεγάλη συνάφεια των σκηνών της με τους μετέπειτα αγώνες των λαών κατά της αποικιοκρατίας μαρτυρά την ευφυΐα της προσέγγισης του συγκεκριμένου καυτού θέματος από τον Ποντεκόρβο και τον μόνιμο σεναριογράφο του, Φράνκο Σολινά.

     Είναι επίσης αξιοσημείωτο πως η ταινία αποτέλεσε αντικείμενο σοβαρής μελέτης και από τις δύο εξεγερτικές ομάδες της εποχής: το PLO της Παλαιστίνης και τους Μαύρους Πάνθηρες της Αμερικής καθώς και από εκείνους που τους πολεμούσαν: την Μονσάντ του Ισραήλ και το Πεντάγωνο των ΗΠΑ και οι οποίοι την είχαν χαρακτηρίσει κάτι «σαν εγχειρίδιο της τρομοκρατίας».

    «Η Μάχη του Αλγερίου» αποδείχθηκε το κορυφαίο σημείο της κινηματογραφικής αλλά άνισης καριέρας του Pontecorvo (έκανε μόνο πέντε σοβαρές ταινίες μεγάλου μήκους) κερδίζοντας με αυτήν το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1966 και τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ στη Γαλλία ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1971, το ίδιο έτος κατά το οποίο κυκλοφόρησε (με περικοπές) στη Βρετανία.

     Ο Τζίλο Ποντεκόρβο μεγάλωσε μέσα στο περιβάλλον μιας εύπορης εβραϊκής οικογένειας της Πίζα. Δύο από τους μεγαλύτερους αδελφούς του έγιναν διακεκριμένοι επιστήμονες (ένας από αυτούς, ο Μπρούνο, ατομικός φυσικός, προκάλεσε σκάνδαλο με τη διαφυγή του στη Σοβιετική Ένωση το 1950) και ο ίδιος ο Τζίλο, παρά την επιθυμία να σπουδάσει μουσική, μετά τους φυλετικούς νόμους του Μουσολίνι έφυγε στη Γαλλία το 1938. Εκεί επηρεάστηκε άμεσα από τις αριστερές ιδέες και τις αφηγήσεις Γάλλων εθελοντών που είχαν πάρει μέρος στον ισπανικό εμφύλιο.. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τότε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, επέστρεψε στο σπίτι του, οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε διάφορες αντιστασιακές δράσεις.

     Μετά τον πόλεμο βλέπει το 1946 την ταινία του Roberto Rossellini: «Paisan» (Παϊζά – Αυτοί που έμειναν ζωντανοί) και «μένει ξερός»! Αποφασίζει αμέσως να δοθεί ολοκληρωτικά στην 7^η Τέχνη. Η ταινία αυτή πατώντας πάνω στ’ αχνάρια της «Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη» συνεχίζει στην προβληματική της άμεσης καταγραφής του κατεστραμμένου μεταπολεμικού τοπίου της Ιταλίας, σε πραγματικούς χώρους και με μη-επαγγελματίες ηθοποιούς. Είναι σπονδυλωτή από έξι μέρη μεταξύ των οποίων η καταγραφή της μάχης των παρτιζάνων ενάντια στους Γερμανούς για την κατάληψη της Φλωρεντίας, αλλά και μια σειρά επεισοδίων, που αναδεικνύουν την ανατροπή των κοινωνικών συμβάσεων στις συνθήκες του πολέμου.

     Αμέσως ο Ποντεκόρβο βρίσκει δουλειά ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες των Steno, Mario Monicelli και Francesco Maselli.  Στη δεκαετία του 1950, συναντιέται με τον Φράνκο Σολινάς, επίσης Κομμουνιστή, του οποίου η novella Squarciò αποτέλεσε τη βάση της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους, «Ο Δρόμος της Ντροπής» (La grande strada azzurra) το 1957 - η ιστορία ενός ψαρά που για να θρέψει την οικογένειά του 

αναγκάζεται να καταφύγει στο απαγορευμένο ψάρεμα με δυναμίτη, ερχόμενος σε σύγκρουση με τους συναδέλφους του και με τραγικό γι’ αυτόν τέλος. Εν τω μεταξύ από το 1956 ο Ποντεκόρβο, με αφορμή την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στη Βουδαπέστη, εγκαταλείπει το Κομμουνιστικό Κόμα χωρίς να υποστείλει καθόλου την επαναστατική του ματιά.

Το 1960, ο Pontecorvo και ο Solinas συνεργάστηκαν στο «Kapò», μια ιστορία που έγινε στα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί. Όπου μια έφηβη Εβραία φυλακισμένη για να επιβιώσει, γίνεται «καπό», παίρνει δηλαδή τον μαύρο σταυρό και εποπτεύει τους ομοφύλους συγκρατούμενούς της πριν θυσιάσει ηρωικά τον εαυτό της ως πράξη εξιλέωσης. η ταινία έλαβε ανάμικτες κριτικές και απορρίφθηκε από το Μηνιαίο Δελτίο Κινηματογράφου ως «έργο διεφθαρμένο και επιφανειακό». 

Εγώ όμως θα κρατήσω τα λόγια που είχε γράψει η Αμερικανίδα κριτικός κινηματογράφου Pauline Kael: «Ο Ποντεκόρβο είναι ένας Μαρξιστής του πιο επικίνδυνου είδους: Ένας Μαρξιστής ποιητής, η προβολή της ταινίας διακόπηκε 9 φορές από το έντονο, ομόφωνο και ατελείωτο χειροκρότημα του κοινού… το τελικό χειροκρότημα κράτησε 12 λεπτά καταρρίπτοντας όλα τα ρεκόρ στην Βενετία». Ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για τη «Λίστα του Σίντλερ», αυτή την ταινία πήρε ως πρότυπο.

     Το 1966 όπως είπαμε ήρθε «Η Μάχη του Αλγερίου», μόνο να προσθέσω εδώ πως η μουσική της ταινίας είναι του Ένιο Μορικόνε.

      Το 1969 πάλι μαζί με το Σολινάς στο σενάριο γυρίζουν το «Κουεμάντα» (Queimada) με πρωταγωνιστή τον Marlon Brando ως Βρετανό πράκτορα σε μια αποικία της Καραϊβικής. Και εκεί είναι που στραβώνουν τα πράγματα και δεν μπορεί να κρατήσει το γνωστό ντικιμαντερίστικο ύφος του καθώς ο Μπράντο, με την έπαρση του Actors Studio, αρνείται να δεχτεί οδηγίες στα γυρίσματα. Κάτι που ο Ποντεκόρβο δεν το αφήνει να περάσει έτσι και συγκρούεται σφοδρά με τον Αμερικανό σταρ. Και όταν λέμε «συγκρούεται» εννοούμαι και ξύλο με γρονθοκοπήματα με αποτέλεσμα τα γυρίσματα να διακόπτονται για πολύ καιρό και η ταινία να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα. Μπαίνουν στη μέση και οι παραγωγοί και πιέζουν και με τα χίλια ζόρια το έργο ολοκληρώνεται. Μόνο που τελικά όλη αυτή η ιστορία δεν φάνηκε να επηρέασε πολύ την ταινία και βγήκε ένα πολύ αξιόλογο και ενδιαφέρον έργο. Ναι μεν δεν είχε την ντοκιμαντερίστικη ταχύτητα που ήθελε ο σκηνοθέτης στάθηκε όμως με σοβαρότητα ενός στοχαστικού και ικανοποιητικού διαλογισμού πάνω στη φύση της αποικιοκρατίας, γενικότερα. Αν και δεν έλειψαν οι κακεντρεχείς κριτικές που λόγω Σολινάς (δούλευε τότε σενάρια σπαγγέτι γουέστερν)  και της μουσικής του Μορικόνε, δεν δίστασαν να πουν πως υπάρχει έντονη η αύρα αυτών των ταινιών.

     Το 1979 χωρίς πλέον την παρουσία του Σολινάς αλλά με έντονους τους ήχους του Μορικόνε ο Ποντεκόρβο γυρίζει το «Operacion Ogro»  (Επιχείρηση Όγκρο). Ταινία που βασίζεται στη φοβερή εκτέλεση από την ΕΤΑ του διορισμένου από τον Φράνκο, Ισπανού πρωθυπουργού Καρέρο Μπλάνκο το 1973 στο κέντρο της Μαδρίτης, εφαρμόζοντας τη μέθοδο του Παναγούλη στην απόπειρά του  κατά του Δικτάτορα Παπαδόπουλου στην παραλιακή οδό που απέτυχε το 1968. Μόνο που εδώ ο συγχρονισμός ήτανε τέλειος και η ποσότητα δυναμίτιδας που εξερράγη στον υπόνομο τόσο μεγάλη που η έκρηξη εκτίναξε το αυτοκίνητο του θύματος στη βεράντα του 3^ου ορόφου της διπλανής πολυκατοικίας όπου και στάθηκε.

     Εδώ ο Ποντεκόρβο επανήλθε στο αγαπημένο του ντοκιμαντερίστικο ύφος και η ταινία αποτέλεσε την τιμώμενη ταινία του Φεστιβάλ Βενετίας του 1980. Ήταν ιταλοϊσπανικής παραγωγής. Μην περιμένετε διακρίσεις, βραβεία και τέτοια, ταινίες με τέτοιο θέμα ποτέ δεν βραβεύονται.

     Τελειώνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα θα παραθέσω κάποια λόγια του Σκηνοθέτη μας από μια συνέντευξή του.

     Μιλώντας για την εγγενή αντίφαση της δημιουργίας πολιτικών ταινιών με καπιταλιστική υποστήριξη, ο Pontecorvo (που έφυγε από το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1956) παρατήρησε κάποτε:

«Μια ταινία δεν είναι επανάσταση. . . Αλλά ο κινηματογράφος μπορεί να είναι ένας τρόπος αναζωογόνησης των νεκρών αντιδράσεων των ανθρώπων. . . Γι΄ αυτό πιστεύω σε έναν κινηματογράφο που απευθύνεται στις μάζες και όχι στον κινηματογράφο - για μια ελίτ».

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

                             ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

 

     Που τη δεκαετία του ’60 είχαν κατακλύσει όχι μόνο την Αθήνα αλλά ολόκληρη τη χώρα. Πόλεις και κωμοπόλεις ακόμη και κεφαλοχώρια είχαν το θερινό τους. Αυτά που από τα μέσα του ’70 και μετά, άρχισε να τα τρώει η μαρμάγκα της τηλεόρασης με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ένα μετά το άλλο να μετατρέπονται σε  σουπερμάρκετ και αποθήκες.

     Φτηνό εισιτήριο, φτηνά αναψυκτικά (το tam-tam κάλυπτε επάξια την απουσία της κόκα κόλας) ενώ το κρίτσι-κρίτσι του πασατέμπου πύκνωνε και συνόδευε ιδανικά τις σκηνές αγωνίας και αν κάποια σινεμά δεν τον πούλαγαν λόγω ρύπου τον προμηθευόμασταν από το πλησιέστερο ξηροκαρπάδικο. Την ίδια ώρα τα γιασεμιά και τ’ αγιοκλήματα με τις συνεχείς ριπές τους υποδαύλιζαν διαρκώς τη φαντασία, ξεστρατίζοντάς μας σε κλεφτές ματιές και νεύματα, παρ’ ότι στο πανί εκκρεμούσε ακόμη η ταυτότητα του δολοφόνου.

     Τα παλιά φιλμ είχαν σπιθουράκια κακοφωνίες και κοψίματα αλλά ποιος νοιαζόταν μέσα στην απόλαυση της αθηναϊκής νύχτας με το ελεύθερο κάπνισμα και γύρω τα κορίτσια. Το ίδιο ίσχυε και για τις έξωθεν οχλήσεις: ένα καζανάκι τουαλέτας, κάποιος νεαρός που δεν ήθελε το φαΐ της μαμάς και ζήταγε λεφτά για σουβλάκι ή το ηλικιωμένο ζευγάρι με τα νυχτικά που γκρίνιαζε από το μπαλκόνι τους πίσω ακριβώς από την οθόνη, κοιτώντας προς τους θεατές και ακούγοντας τους ήχους της ταινίας.

     Κάποιες φορές το έργο ήταν αυτό που ξεσήκωνε τα πέριξ. Όπως τότε στο Τριανόν με τη «Νύχτα των Βρικολάκων» του Πολάνσκι. Καλά το εκπληκτικό ξεκίνημα ήταν ιδέα του σκηνοθέτη: την ώρα που το λιοντάρι της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ βρυχάται, εγκαταλείπει το πόστο του έντρομο και στη θέση του μπαίνει ο διάβολος με μια κοροϊδευτική γκριμάτσα. Η σκηνή όμως  με το Λύκο που μέσα στη σιγαλιά της χιονισμένης νύχτας βγαίνει μπροστά στο έλκηθρο και αλυχτάει μέχρι ο ήρεμος ελκηθράς να κατέβει και να καρφώσει τα κοφτερά του δόντια στο λαιμό του δύστυχου ζώου λειτούργησε ερήμην του σκηνοθέτη με το σάλο που προξένησε στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα της περιοχής ξεσηκώνοντας μικρά και μεγάλα σκυλιά, καθαρόαιμα, ημίαιμα και κοπρίτες σε ένα ατέλειωτο κρετσέντο γαβγίσματος χωρίς τέλος.

     Να πούμε όμως και για την Τέχνη: φθαρμένες κόπιες με προβλήματα αλλά τις μεγαλύτερες δημιουργίες του παλιού κινηματογράφου στα θερινά τις είδαμε: Ντε Σίκα, Φελίνι, Βισκόντι, Ροσελίνι, Ρενουάρ, Κλαιρ,  Ότάν Λαρά, Κλεμάν, Τρυφώ, Μελβίλ, Μπρεσόν, Ρίτσαρσον, Κάρελ Ράιζ,  Φορντ, Καζάν, Κουροσάβα και άλλοι και άλλοι.

     

Οι 10 καλύτερες ταινίες 2010-2019

ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ 2013

Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέϊν

Παίζουν: Μπρους Ντερν, Στεϊσι Κιτς, Γουίλ Φόρτε,
 Τζουν Σκουίμπ.






ΛΕΒΙΑΘΑΝ 2014

Σκηνοθεσία: Αντρέϊ Σβιάνγκιντσεφ

Παίζουν: Αλεξέϊ Στρεμπριάκοφ, Έλενα Λιαντόβα, 
Ρόμαν Μαντάνοφ, Βλαντιμίρ Βντοβιντσέκοφ





ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ 2012

Σκηνοθεσία: Τόμας Βίντεμπεργκ

Παίζουν: Μαντς Μίκελσεν, Λάσε Φόλγκεστρόμ, 
Σούσε Βολντ



Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ 2016

Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί

Παίζουν: Σαχάμπ Χοσενί, Ταρανάχ Αλιντοστί, 
Μπαμπάκ Καρίμι









Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ 2015

Σκηνοθεσία: Λάζλο Νέμες

Παίζουν: Γκέζα Ρέριγκ, Λαβέντε Μόλναρ
Ουρς Ρεχν








Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ 2017

Σκηνοθεσία: Ίλντικο Ενιέντι

Παίζουν: Αλεξάντρα Μπόρμπελι, Έρβιν Νάγκι, 
Γκέζα Μόρσανι




Ο ΕΝΟΧΟΣ 2018

Σκηνοθεσία: Γκούσταβ Μέλερ

Παίζουν: Γιάκομπ Σέντεργκρεν





IDA 2013

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Παίζουν: Αγκάτα Τρεμπουσόφσκα, Αγκάτα Γκουλέσα, 
Νταβίντ Ογκρόντνικ









ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ 2018

Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κορεέντα

Παίζουν: Λίλι Φράνκι, Σακούρα Άντο, 
Μίγιου Σασάκι



ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΑ 2011

Σκηνοθεσία: Νουρί Τσεϊλάν

Παίζουν: Τανέρ Μπιρσέλ, Μουχάμεντ Ουζουνέρ, Γιλμάζ Ερντογάν

Είδα «το βαποράκι» του Ίστγουντ και τρόμαξα !

     Τρόμαξα, γιατί στις ταινίες που αγαπήσαμε κατόρθωνε να κρύβει επιμελώς τη βαθιά συντηρητική του φύση ενώ στην οριστικά τελευταία του όπως δήλωσε, έρχεται και λέει με το στόρυ της τα πράγματα στα ίσια. «Ναι ρε μάγκες, καθαρά και ξάστερα είμαι με τους ρεπουμπλικάνους. Ψήφισα Νίξον, Φορντ, Ρήγκαν, Μπους, Τραμπ και είπα τον Ομπάμα σκυλάραπα, γιατί γουστάρω. Ίσως, στα νιάτα του, να είπε και τους Κένεντι κουμουνιστές αλλά να ντρέπεται να το ομολογήσει.

     Και όλα αυτά με αφορμή το θέμα της ταινίας του: Ένας υπέργηρος ενενηντάρης που έχει φύγει από τη γυναίκα του και έχει γράψει κανονικά την έννοια της οικογένειας χωρίς να πηγαίνει σε καμιά εκδήλωσή της, ούτε στο γάμο της κόρης του,  ασχολείται με τα λουλούδια και τον κηπάκο του.

      Κάνει σπάταλη ζωή και όταν του βγάζουν το σπίτι σε πλειστηριασμό γίνεται βαποράκι--μεταφορέας μεγάλων ποσοτήτων κοκαΐνης. Και όχι μία αλλά 12 φορές, παρακαλώ! Βγάζοντας ατέλειωτο χρήμα. Στην τελευταία τον ειδοποιούν ότι πεθαίνει η πρώην γυναίκα του και πάει, το καρτέλ τον χάνει μα όταν τον βρίσκουν είναι εκεί και η αστυνομία, βραχιόλια και δικαστήριο (από 90 και πάνω δεν κάθονται ούτε μια μέρα φυλακή).

     Στη δίκη το κήρυγμα: «Ζητώ την ενοχή μου. Δεν υπήρξα ούτε καλός σύζυγος ούτε καλός πατέρας. Υπεράνω όλων πρέπει να βάζουμε την οικογένεια!».

      Μας τα ‘παν κι άλλοι! Ποια οικογένεια μπάρμπα Κλιντ; Ακόμη και τις βάρβαρες, τις καταπιεστικές, ακόμη και αυτές που οι γονείς βιάζουν τα παιδιά τους; Ή τις υποκριτικά "καθώς πρέπει" σαν αυτή που έφτυσες στο Γκραν Τορίνο;

ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟΝ ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΙ ΛΙΟΥΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ

    Διαβάζοντας αυτές τις μέρες τα ημερολόγια του Σεφέρη, που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ίκαρος με τον τίτλο "μέρες", και συγκεκριμένα τα έτη 1959, 1960, έπεσα πάνω σε κάτι που μπορεί να είναι και "είδηση" -- μιας και εγώ δεν έτυχε να διαβάσω ή ν' ακούσω κάτι σχετικό. Εκείνη την περίοδο ο μεγάλος μας ποιητής υπηρετούσε ως Πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο. Εκεί λοιπόν καταγράφει κάποιες αυστηρά οικογενειακές συναντήσεις και πάντα σε ανταλλαγή δείπνων κατ’ οίκον, με το ζεύγος Σέσιλ Ντέι Λιούις.
   Το επώνυμο με πήγε στον μεγάλο ηθοποιό και ψάχνοντας στο διαδίκτυο (τα καλά του συστήματος) βρίσκω πως ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1957 από τον Ιρλανδό ποιητή Σέσιλ Ντέι Λιούις και τη Βρετανίδα ηθοποιό Τζιλ Μπάλκον. 
   Νομίζω πως το πράγμα μιλάει μόνο του και λέει και κάτι παραπάνω: πως η ποίηση μπορεί να αποτέλεσε την αφορμή της γνωριμίας αλλά η λιτή αναφορά αυτών των συναντήσεων, χωρίς καμιά νύξη στο τι συζήτησαν -- όπως κάνει σε παρόμοιες συναντήσεις με άλλα πρόσωπα -- μπορεί να υποδηλώνει πως μεγάλο μέρος του χρόνου τους θα αφιερωνόταν στο Κυπριακό Ζήτημα που μετά από ένοπλο αγώνα του κυπριακού λαού, όδευε προς την τελική υπογραφή της ανεξαρτησίας από το βρετανικό ζυγό. 
   Μην ξεχνάμε πως οι Ιρλανδοί υπήρξαν οι πιο θερμοί συμπαραστάτες στον αγώνα των Κυπρίων και πως η κεντρική λεωφόρος του Μπέλφαστ ονομάζεται Cyprus Avenue. 
   Και σίγουρα θα μπερδευόταν στα πόδια τους εκείνος ο μπόμπιρας – μεγάλο πειραχτήρι όπως λένε πως ήταν μικρός-- ο Ντάνιελ!
Και μιας και προχτές ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ας βάλω και ένα μικρό άτιτλο που έχει καταχωρημένο την Καθαρή Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 1960:

Όμως αυτά που είδες
είτε μες στην ομίχλη
είτε μέσα στο φως
σίγουρα γύρευαν να μιλήσουν.
Πέρασες και δεν τ’ άκουσες∙
και τώρα μόνο η βοή,
οι άναρθρες φωνές
η φοβερή σύγχυση
πραγμάτων μισοσυγκινημένων.

... χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα τον Αντρέα ... !!!

   Παίχτηκε από την ΕΡΤ και σε παραγωγή της ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ -- πλεονασμός μιας και οι έννοιες ντοκιμαντέρ και ιδιωτική τηλεόραση είναι ασύμβατες -- με τον τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ – ΑΝΤΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ»

Δημιουργοί:

Σκηνοθεσία: Μένος Δελιοτζάκης 
Σενάριο: Μένος Δελιοτζάκης  Νικόλ Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφία: Μερκούρης Μουμτζόγλου 
Μοντάζ: Γιάννης Δούκας 
Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης 
Ήχος: Δημήτρης Παλατζίδης
Δ/νση Παραγωγής: Αθηνά Βάρσου 

   Αν και ο τίτλος ακούγεται ως υπερβολή, βλέποντας την ταινία ή γνωρίζοντας τη ζωή του Αντρέα Λεντάκη μάλλον προς μετριοφροσύνη σε πάει.  Καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος  με την τεράστια πνευματική καλλιέργεια, όχι μόνο αφιερώθηκε με μια πρωτοφανή γενναιότητα και αυτοθυσία στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του, υπήρξε και πρωτοπόρος. Πρωτοπόρος στην στήριξη των αγώνων του κυπριακού λαού για ανεξαρτησία, πρωτοπόρος στο κίνημα Ειρήνης και Αφοπλισμού Μπέρτραντ Ράσελ, στην ίδρυση της Νεολαίας Λαμπράκη, στις ιδέες της Αριστεράς με δημοκρατία, στην αντίσταση κατά της χούντας, στην τοπική αυτοδιοίκηση ως δήμαρχος Υμηττού με τη δημιουργία του Πρώτου ΚΑΠΗ της χώρας, του πρώτου Ανοιχτού Πανεπιστημίου και της Βοήθειας στο σπίτι.

   Όλοι όμως αυτοί οι αγώνες του στα δύσκολα χρόνια πληρώθηκαν με φοβερές διώξεις, βασανιστήρια και εξορίες. Οι τόποι των εξοριών του αποτελούν τον ορισμό της εν Ελλάδι γεωγραφικής πολιτικής εξορίας. Μόνο η Μακρόνησος του λείπει γιατί ήτανε τότε 9 χρονών. Και εδώ θέλω να σταθώ και να δώσω τα εύσημα στον σκηνοθέτη Μένο Δελιοτζάκη που στην ταινία του δίνει το περισσότερο βάρος σε αυτήν την διάσταση του Λεντάκη και μέσα από τις αφηγήσεις των συναγωνιστών του, του γιου του και της γυναίκας του και με την κάμερα, σε υψηλής τελειότητας πλάνα, να περιφέρεται στα ερειπωμένα κτίρια των τόπων εξοριών και βασανιστηρίων του, κατορθώνει να ζωντανέψει αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και αγωνιστή της νεώτερης πολιτικής ιστορίας μας. Που όπως είπε ένας συναγωνιστής του: «Δεν νοιαζόταν ποτέ για τον εαυτό του και όλη του η ύπαρξη ήταν δοσμένη στην επιτυχία των κοινωνικών αγώνων και στους συνανθρώπους του».

   Η ταινία παρ’ ότι μεγάλη (90΄ λεπτά) σου φαίνεται μικρή και αυτό πρέπει να οφείλεται στην πολύπλευρη δραστηριότητα του Ήρωα, στην ταχύτητα του μοντάζ, στην πολύ καλή μουσική υπόκρουση, στην εξαίρετη  φωτογραφία και στην άψογη ηχοληψία.

   Πιστεύω πως θα βγει και στους κινηματογράφους και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Navarino-s και κατά κόσμον Δημήτρης Κουκουλάς

ΟΙ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Πριν από 10 περίπου χρόνια από άλλο blog, κάποιοι φίλοι συνάδελφοι ζήτησαν να στριμώξουμε τις κινηματογραφικές μας επιλογές σε πέντε (5) μόνο ταινίες και με σειρά αξιολόγησης. Εγώ έκανα μια παρασπονδία και με ένα διαζευτικό "ή" πρόσθεσα και μια δεύτερη επιλογή στην κάθε διαβάθμιση:

                   1 ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙΗΝ  ή ΤΑΞΕΙΔΙ ΣΤΟ ΤΟΚΥΟ

 

2. Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ  ή  ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΑ ΤΣΟΚΑΡΑ                               

3. ΛΑ ΣΤΡΑΝΤΑ  ή  ΟΝΕΙΡΑ                                                                                                         

                                                                                                      

                                                                                                      

.
4. Ο ΚΑΟΥΜΠΟΫ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ ή Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ











.
5. ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ή Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ