Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Looper: πως η χολυγουντιανή βαρβαρότητα κατακρεουργεί μια ωραία ταινία!!!

 
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ράιαν Τζόνσον με τους: Μπρους Γουίλις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Έμιλι Μπλαντ, Πολ Ντάνο


Άντε να δούμε πότε το Χόλυγουντ θα μπουχτίσει από τη βία και θα αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτή την έρημη την 7η Τέχνη που τόσο την έχει ταλαιπωρήσει. Ακόμη και ο Μπρους Γουίλις ένας πολύ καλός ηθοποιός, πατενταρισμένος ως ο γνήσιος εκπρόσωπος αυτής της σχολής δείχνει πλέον σημάδια κοπώσεως. Ενώ στις σκηνές ...ηρεμίας δείχνει το μεγάλο του ταλέντο και κάποια θέληση να παίξει ο άνθρωπος κινηματογράφο. Γιατί η συγκεκριμένη ταινία ενδείκνυται για κάτι τέτοιο μιας και το στόρυ της θα γοητεύει πάντα μικρούς και μεγάλους αφού το ταξίδι προς τα πίσω στο χρόνο και η προσπάθεια των ηρώων να τροποποιήσουν τα δεδομένα προς αποφυγή δυσάρεστων εξελίξεων που εκείνοι γνωρίζουν, όλους μας συναρπάζει! Γι' αυτό και το θέμα της έχει αποτελέσει τη βάση πάμπολλων σεναρίων κατά το παρελθόν σε ανάλογες ταινίες. Η συγκεκριμένη, μάλιστα, στο θέμα αυτό υπερέχει αφού διαθέτει πολλές πρωτοτυπίες. Διαθέτει μάλιστα και έναν  σκηνοθέτη που ξέρει καλά τη δουλειά του, μόνο που ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πεπατημένη -κατόπιν υποδείξεων βέβαια- και να ντύσει ένα τόσο όμορφο παραμύθι με την αχαλίνωτη βία, τα ανοιγμένα μυαλά και τα χυμένα άντερα!!! Πολύ καλός ηθοποιός ο Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ.
 
 
Σημείωση: το εισιτήριο πλέον στα Village Cinemas είναι στα 7 ευρώ και από αυτήν εδώ τη θέση νιώθουμε ένα είδος δικαίωσης για την περυσινή επιμονή μας στο θέμα.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Υπάρχουν ταινίες που τείνουν προς μια διόγκωση και υπερπροβολή της εξωτερικής δράσης, και ταινίες που οδηγούνται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Και το Looper ανήκει ασφαλώς στην πρώτη περίπτωση, στο κυρίαρχο ρεύμα, που προωθείται από πολλές μεγάλες εταιρείες παραγωγής στις ΗΠΑ, μια αισθητική της βίας και του τρομακτικού στοιχείου. Η εξωτερική δράση, η βία και η ένταση των εικόνων αποκτά μια υπερβολική αυτονομία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια καταιγιστική δράση , και έναν εξωτερικό δυναμισμό των κινήσεών που οξύνεται στο επακρο και έτσι χάνεται η επικοινωνία με την εσωτερική ζωή των σχέσεων μεταξύ των ηρώων, μειώνεται η εσωτερική ευγλωττία των εικόνων, δηλαδή η ικανότητά τους να εκλεπτύνουν την δύναμή τους και να εκφράζουν τις πιό κρυφές πλευρές τους.

Και ο Γουίλλις μπορεί να παίξει όπως λες κι εσυ, αλλά δεν τον αφήνουν.

Το Χολιγουντ βεβαια δεν ήταν πάντα έτσι, οπότε ας μην το κατηγορούμε γενικά..

navarino-s είπε...

@fidelio
Φίλε μου μοιάζεις για πολύ ψαγμένος θεατής και γι'αυτό το σχόλιο σου τιμά την ανάρτηση μου.
Σίγουρα και δεν γενικεύω για τα περί Χόλυγουντ και μόνο στο στυλ που καλλιεργεί τα τελευταία χρόνια αναφέρομαι και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό από έναν άνθρωπο που ανδρώθηκε και γέρασε με τις ταινίες του.
Σ'ευχαριστώ!

Supersonic είπε...

"Το Χολιγουντ βεβαια δεν ήταν πάντα έτσι"

Σαφώς, παλιότερα που λογοκρινόταν και το να δείξουν μια λεκάνη τουαλέτας ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα...

navarino-s είπε...

@Supersonic
Ακούγεται σαν αστείο αλλά είναι αλλά είναι πράγματα σοβαρά αυτά που λες στο σχόλιο σου και υπάρχουνε άπειρα παραδείγματα.