Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Δυο ηθοποιοί φαινόμενα!!!

Κατ' αρχήν όταν μιλάμε για ηθοποιία νομίζω πως όλοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Αμερικάνικη Σχολή έχει ένα προβάδισμα σε αυτό τον τομέα.Οι Αμερικάνοι ηθοποιοί διακρίνονται για τον έντονο επαγγελματισμό τους. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, όταν χρειάστηκε να υποδυθεί τον πυγμάχο Τζέηκ Λαμότα στο "Οργισμένο Είδωλο", πήρε 30 κιλά βάρος για να είναι στο ρόλο του πιο πειστικός.
Όλη όμως αυτή η ιστορία της αμερικάνικης ηθοποιίας δεν είναι τυχαία, απλά είναι συνέχεια αυτού του οικοδομήματος που λεγόταν Actor's Studio και το οποίο δημιούργησε στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο συμπατριώτης μας Ελίας Καζάν. Μια σχολή που έφερε τα πάνω κάτω στην υποκριτική τέχνη. Αρκεί να θυμηθούμε το τελείως επαναστατικό παίξιμο για εκείνη την εποχή των πρώτων μαθητών της: Μάρλον Μπράντο, Τζαίημς Ντην, Νάταλι Γουντ, Μοντγκόμερυ Κλιφτ, Λη Ρέμινγκ, Ροντ Σταϊγκερ, Γουώρεν Μπήτυ, Ρίτσαντ Γουίντμαρκ, Κάρλ Μάντεν και πολλών άλλων.
Και πάνω στα αχνάρια αυτών πάτησαν μετά όλοι οι νεώτεροι και σ'αυτούς οι ακόμα νεώτεροι κ.ο.κ. Πόσες φορές δεν έχει πει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ότι όταν παίζει έχει πάντα μπροστά του τον Μάρλον Μπράντο, όπως και ο Αλ Πατσίνο το ίδιο για τον Μοντγκόμερυ Κλιφτ.
Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν εμφανιστεί δυο ηθοποιοί με ένα κοινό σημείο- και από τις φωτογραφίες θα έχετε καταλάβει ότι μιλάω για τον Φίλιπ Σέϊμουρ Χόφμαν και τη Νικόλ Κίντμαν- που κατά τη γνώμη μου τους κάνει να αποτελούν μια τελείως ξεχωριστή περίπτωση για την υποκριτική τέχνη: το παίξιμο τους είναι τόσο εντυπωσιακά διαφορετικό από ρόλο σε ρόλο και οι μεταμορφώσεις τους τόσο δραματικές που ώρες-ώρες νομίζεις ότι πρόκειται για άλλους ανθρώπους.
Και τι θέλω να πω; Όλοι οι ηθοποιοί ακόμη και οι πιο μεγάλοι όσο τέλεια και αν υποδυθούν ένα ρόλο, αφήνουν πάντα να βγαίνει μια αύρα του εαυτού τους και των στοιχείων που τον απαρτίζουν. Εγώ, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι φαν του Αλ Πατσίνο και τον θεωρώ ως τον υπ' αριθμόν 1 ηθοποιό. Πλην όμως, σε όλους τους ρόλους του όσο διαφορετικοί και αν είναι αυτοί, νιώθω την ίδια ξεχωριστή χροιά ομιλίας και αυτό το ιδιαίτερο βλέμμα του που με τον τρόπο τους αφήνουν έντονο το ....άρωμα Πατσίνο!
Με τους προαναφερθέντες όμως, μου φαίνεται ότι τα στοιχεία αυτά της προσωπικότητας τους υποστέλλονται τόσο πολύ όταν υποδύονται ένα ρόλο που σε κάνουνε να ξεχνάς οποιαδήποτε συσχέτιση με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Για θυμηθείτε π.χ. το Χόφμαν στο "Capote" και στο "Charlie Wilson's War", τι τεράστια διαφορά μεταξύ του εύθραυστου και ευάλωτου γκέϊ συγγραφέα από τη μια και του ελληναρά παγαπόντη Γκαστ Αβράκωτου από την άλλη. Για θυμηθείτε τη Νικόλ Κίντμαν στο "Eyes Wide Shut" να υποδύεται την εκρηκτικά ερωτική Alice Harford και μετά στο "The Hours" να ζωντανεύει με έναν εκπληκτικό τρόπο την ονειροπόλα και "φευγάτη" Βιρτζίναι Γούλφ. Έτσι για να αναφέρω κάποια ενδεικτικά παραδείγματα  μιας και κατά τη γνώμη μου: όλοι οι ρόλοι που έχουν υποδυθεί διακρίνονται από τα στοιχεία που περιέγραψα.
Eyes Wide Shut
Charlie Wilson's War

Capote
Dogville
Doubt
The Others
Before the Devil Knows You're Dead
The Hours



                                    





19 σχόλια:

academy είπε...

Πραγματικά υπέροχοι ηθοποιοί αμφότεροι.
Εγώ πάλι όταν πρόκειται για ηθοποιούς δίνω βαρύτητα στην Αγγλική σχολή(βλ.Vanessa Redgrave-Ian McKellen-Miranda Richardson-Jeremy Irons)που την θεωρώ αξεπέραστη.
Το Hollywood όμως είναι Hollywood.
Θα έλεγα εώς τώρα καλύτερη ερμηνεία της NiKole το The Hours μαζί με το The Others και για τον Philip το Boogie Nights με το Before the devil...

Ελένη Μπέη είπε...

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Ιδιαίτερες περιπτώσεις κι οι δυο τους.

Mary Ka είπε...

Οντως ο Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν μετουσιώνεται στους ρόλους του αλλά για την Κίντμαν, ενώ συμφωνώ ότι είναι πολύ καλή ηθοποιός, νομίζω ότι μόνο στις Ωρες κατάφερε να μετουσιωθεί στο ρόλο της.
Στους άλλους ρόλους,όσο καλή κι αν είναι, πάντα κάτι αφήνει από την αύρα της φιλάρεσκης γυναίκας που θέλησε να αλλάξει,πολύ πετυχημένα ωστόσο, το πρόσωπο της.
Ισως πάλι εγώ να μην μπορώ να τη δω αλλοιώς και να βοηθά για τις Ωρες γιατί είχε αλλάξει το πρόσωπο της. Ισως να χρειάζεται κι άλλο τσαλάκωμα του προσώπου της η Νικόλ για να μας πείσει ότι μπορέι να φθάσει τους κορυφαίους.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Ο P.S.Hoffman είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη αδυναμία. Μέχρι και στο "Mission impossible 3" δίνει ρεσιτάλ. Μετά το "Capote" (που όπως έχω γράψει και αλλού τη θεωρώ τη μεγαλύτερη ερμηνεία των 00's απ'όσο μπορώ να θυμηθώ) είναι και η "Συνεκδοχή Νέα Υόρκη" που κουβαλάει πάνω του την ταινία.

Την Kidman την είχα σβήσει από τη μνήμη μου, χρόνια τώρα, αλλά με το "Rabbit hole" μου θύμισε πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι και χαραμίστηκε.

Θα συμφωνήσω με τον academy πως και οι Άγγλοι ηθοποιοί έχουν τρομερό επίπεδο.

navarino-s είπε...

@academy
Κοίτα, για την Αγγλική Σχολή έχεις απόλυτο δίκιο, μόνο που εγώ πιστεύω ότι τη διακρίνει ένας ...κλασσικισμός που έχει την αφετηρία του στον Σέξπηρ. Ίδια σχολή ήταν και η αμερικάνικη μέχρι που ήρθε το actor's studio και έβαλε άλλες παραμέτρους. Πάντως όπως έχω γράψει και σε παλαιότερη ανάρτηση μου ο αγγλικός κινηματογράφος αποτελεί εγγύηση ποιότητας.
Καλημέρα!

navarino-s είπε...

@Νερένια
Ευχαριστώ να είσαι καλά τις καλημέρες μου!

navarino-s είπε...

@Mary Ka
Θεωρώ ότι αυτοί οι δυο ηθοποιοί ξεκινάνε με ένα διαφορετικό ντεζαβαντάζ για την ποιοτική τους αξιολόγηση: ο μεν Χόφμαν δεν είναι ο ωραίος άντρας τύπου Ντι Κάπριο, Πιτ, Ντεπ κλπ που θέλει το χόλυγουντ για αστέρες και η Κίντμαν είναι ...πολύ ωραία που δημιουργεί μια αρνητική προκατάληψη για την ποιότητα της υποκριτικής της. Ε, λοιπόν εγώ πιστεύω ότι τα κατάφεραν και ότι η Κίντμαν είναι μία από τις ελάχιστες πολύ ωραίες και πολύ καλές ηθοποιούς. Αυτές οι κρίσεις άλλωστε έχουν έντονο και το στοιχείο του υποκειμενισμού.
Την καλημέρα μου!
Την καλημέρα μου!

navarino-s είπε...

@moody
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω που αναφέρεται εκείνο το "χαραμίστηκε" που χρησιμοποιείς για την Κίντμαν, τη στιγμή που δεν γνωρίζω κάποια σκάρτη της ταινία.
Την καλημέρα μου!

Mike είπε...

Να πω και εγω με τη σειρα μου οτι προκειται για δυο αναμφισβητητα σπουδαιους ηθοποιους με πολυ ταλεντο.
Ωστοσο θα συμφωνησω με τον moody οσον αφορα την ερμηνεια του Χοφμαν στο "Capote", ενω η Κιντμαν, εκτος απο ηθοποιαρα ειναι και γυναικαρα!

navarino-s είπε...

@Mike
Συμφωνώ και επαυξάνω στα περί γυναικάρας αλλά όπως έγραψα και στην Mary Ka αυτό στις γυναίκες ηθοποιούς καταλήγει σε μειονέκτημα προκατάληψης ως προς την ποιοτική τους αξιολόγηση.

Philip Winter είπε...

O P.S.Hoffman είναι φοβερός, αν και έχω δει λίγες ταινίες του. Ξεχωρίζω τις ερμηνείες του στα Capote και Doubt. Οι πιο παρατηριτικοί θα τον πρόσεξαν και στο "Big Lebowski" όπου έκλβε την παράσταση.
Η Kidman την δεκαετία του ΄90 ήταν και γυναικάρα και ηθοποιάρα, αλλά μετά άρχισε να πέφτει και θεωρώ την τελευταία καλή ερμηνεία της στο "Dogville". Από εκεί και μετά ο γκρεμός: Birth, Bewitched, The Interpreter, The Invasion, Nine, Australia κ.α.
Αλλά, μας απέδειξε πως είναι ακόμα εδώ με την ερμηνεία της στο "Rabbit Hole", όπως είπε και ο moody.

Eskli είπε...

Όντως πολύ εύστοχη η παρατήρηση για τους ηθοποιούς της Αμερικανικής σχολής. Όσο για την Κίντμαν και τον Χόφμαν συμφωνώ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι 'χαμαιλέοντες' στις ερμηνείες του...Να προσθέσω όμως και την Cate Blanchett, την οποία θαυμάζω πολύ γι'αυτό ακριβώς, επειδή σε κάθε ρόλο μεταμορφώνεται και σε κάνει να ξεχνάς τους προήγουμενους ρόλους της.

Υ.Γ. Είμαι κι εγώ φαν του Πατσίνο. Μετά τον Μπράντο, για μένα, ο καλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Πρόλαβε να με καλύψει ο Hulot στην ερώτησή σου, navarino-s, περί επιλογών της Kidman (πλην της "Γέννησης" που είχε ενδιαφέρον).

Ειδικά τα "Stepford wives", "Bewitched" και "Golden Compass"...

navarino-s είπε...

@Monsieur Hulot
Φίλε Υλώ μην την αδικείς τη γυναίκα γιατί η Κίντμαν είναι για το Χόλυγουντ ...λίρα χρυσή, είναι αυτό που λέμε μεγάλη σταρ και όπως θα ξέρεις πολύ καλά εκεί υπογράφονται συμβόλαια και συμφωνίες για γυρίσματα κάποιου αριθμού ταινιών και κάπου η δουλειά γίνεται αγγαρεία. Ο δικός μου ο Αλ Πατσίνο έχει στη φιλμογραφία του 48 ταινίες από τις οποίες το πολύ οι είκοσι να αξίζουν και ήτανε αυτές που υπήρχε και σοβαρό σενάριο και αξιόλογος σκηνοθέτης, γιατί ο ηθοποιός αυτός θέλει ρόλους με περιεχόμενο για να αποδώσει. Το ίδιο είχε κάνει πιο παλιά και ο άλλος γίγαντας ο Μπράντο. Έτσι και να έρθουμε στη Νικόλ όσες φορές βρήκε μπροστά της σοβαρό σενάριο και σημαντικό σκηνοθέτη, νομίζω πως ...έγραψε η γυναίκα.
Ο Χόφμαν δεν είναι σταρ και δέχεται λίγες προτάσεις από ποιοτικούς ανθρώπους γι' αυτό και είναι σε όλες τέλειος.
Αν δεν το έχεις δει μη χάσεις το: Before the Devil Knows You're Dead!

navarino-s είπε...

@Eskli
Δεν έχεις άδικο για την Cate Blanchett! Πράγματι είναι εκπληκτική στις μεταμορφώσεις και αρκεί μόνο να αναφέρει κανείς ότι ήταν ...ο πιο πειστικός Bob Dylan στο I'm Not There!

ΥΓ: Χαίρομαι που συμπίπτουμε στον Πατσίνο και αν δεν έχεις δει μια παλιά του το "Scarecrow" να το δεις όπωσδήποτε!

navarino-s είπε...

@moody
Εκτός από αυτά που έγραψα στην απάντηση μου στον Υλώ και αφορούνε και σένα, θέλω να σου πω ότι πέρα από τα βραβεία που έχει πάρει πιστεύω ότι η μεγαλύτερη διάκριση γι' αυτήν είναι το ότι την επέλεξαν οι δυο πιο δύσκολοι στο καστ ποιοτικοί σκηνοθέτες: Ο Κιούμπρικ και ο Τρίερ!

Carlito είπε...

Τη γνώμη μου για τον Πατσίνο δεν τη λέω..Δεν υπάρχουν λόγια..ο Χόφμαν θεός, σου βγάζει κάτι τρελό η φάτσα του. κάτι παρανοικό στην ερμηνεία του και κάτι τέτοιοι ηθοποιοί νομίζω είναι οι καλύτεροι.Αυτό το βλέμμα του τρελού..Που γυαλίζει.

navarino-s είπε...

@Carlito
"Τη γνώμη μου για τον Πατσίνο δεν τη λέω..Δεν υπάρχουν λόγια.."
Έγραψες ρε μεγάλε!

ΥΓ: Δεν θυμάμαι τι μου είπες για το "scarecrow" αν το έχεις δει δηλαδή

Ανώνυμος είπε...

Υπαρχει και η Μeryl....υπαρχει και ο Sean....