Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα:...απλά αριστούργημα!!!

Αυτό τον καιρό με τους σεισμούς το τσουνάμι και το κυριώτερο: τη φρίκη του πυρηνικού ολέθρου της Φουκουσίμα, όλη η ανθρωπότητα κοιτάζει με δέος προς την Ιαπωνία οπότε ευνόητο είναι για εμάς εδώ τους ...ψωνισμένους της 7ης τέχνης να τρέχει το μυαλό μας διαρκώς σε ταινίες από αυτή τη Χώρα. Τη Χώρα των μεγάλων και ακατανόητων αντιφάσεων για εμάς τους δυτικούς που από τη μια μεριά βλέπουμε ένα λαό υποταγμένο και υπάκουο, και από την άλλη έναν κινηματογράφο υψηλής τελειότητας. Εγώ λοιπόν αυτές τις μέρες σκέφτομαι μια ταινία του 1983 τη Μπαλάντα του Ναραγιάμα:

 Σκηνοθεσία: Shohei Imamura
 Σενάριο: Shohei Imamura βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του               Shichiro Fukazawa
Φωτογραφία: Masao Tochizawa
 Μουσική:  Shinihiro Ikebe
 Ηθοποιοί: Ken Ogata, Sumiko Sakamoto, Tonrei Hidari, Shoichi Ozawa
Story: Σε ένα ορεινό χωριό της Ιαπωνίας υπάρχει ένα παμπάλαιο έθιμο με βάση το οποίο όποιος ηλικιωμένος άνθρωπος έκλεινε το 70ο έτος έπρεπε να μεταφερθεί από τον πρωτότοκο γιο του σε ένα φαράγγι κοντά στην κορυφή του βουνού και να αφεθεί να πεθάνει εκεί για να λιγοστέψουν τα στόματα που έπρεπε να τραφούν. Η Ορίν όμως που κοντεύει να πατήσει την ηλικία αυτή κρατιέται πολύ καλά στην υγεία της και έχει μεγάλη έγνοια για τον πρωτότοκο γιο της που είναι χήρος με τρία παιδιά τα οποία και τα φροντίζει. Κάποια στιγμή μάλιστα ο γιος της παντρεύεται μια χήρα από ένα διπλανό χωριό και τότε η Ορίν για να δείξει ότι δεν θα τρώει πολύ και ότι δεν θα επιβαρύνει την οικογένεια σπάζει τα δόντια της σε μια πέτρα. Όμως οι συχωριανοί επιμένουν ότι πρέπει να εφαρμοστεί το έθιμο και ξεκινάει η διαδικασία.
Παραθέτω και λίγα λόγια από την κριτική που είχε γράψει για την ταινία ο Βασίλης Ραφαηλίδης:
"...Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα είναι το πιο τυπικό γιαπωνέζικο φιλμ που έτυχε να δούμε, διότι σ' αυτό ισορροπούν μ' έναν εντελώς εκπληκτικό τρόπο, παραδοσιακός σιντοϊσμός, με τα άπειρα πνεύματα και την προγονολατρεία του, ο βουδισμός με την καρτερικότητα και τη εσωστρέφεια του και ο κομφουκιανισμός με τις τρομερές και απαράβατες κοινωνικές του προσταγές.  Ο κομφουκιανικός νόμος που είναι σκληρός όπως όλοι οι κανόνες του κομφουκιανισμού, εφαρμόζεται ευκολότερα με μια ικανή δόση βουδισμού. Δεν Μπορείς να κάτσεις στο όρος Ναραγιάμα να σε φαν τα όρνια αν δεν ενδοστραφείς τόσο όσο χρειάζεται για να χαθείς στη νιρβάνα. Και δεν μπορείς να υποστείς όλο αυτό το κοινωνικό πλάνο αν δεν πιστεύεις πως θα γίνεις πνεύμα και σαν πρόγονος πλέον θα συνεχίσεις να υπηρετείς την οικογένεια ως καλός και συνεπής σιντοϊστής. Χρειάζεται λοιπόν τρεις θρησκείες για να πεθάνεις ως Ιάπων. Εμείς εδώ πως να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια με μια μόνο θρησκεία."

 

4 σχόλια:

Mary Ka είπε...

Εκπληκτικό το σχόλιο του Ραφαηλίδη.
Οταν είχα δει την ταινία , πριν πολλά χρόνια στην κρατική τηλεόραση, νομίζω την προλόγιζε ο Μπακογιαννόπουλος, νέος τότε, αυτό που μου έμεινε γιατί ήμουν και στην αρχή της εφηβείας, ήταν η εσωτερική αγωνία που απέπνεε η γιαγιά, νομίζω και ο γιός, αλλά δε θυμάμαι καλά, για να μην πάει στο βουνό. Αλλά όταν τελικά πρέπει να γίνει αυτό, τότε υποτάσσεται με αξιοπρέπεια.
Επειδή είχα και αδυναμία στη γιαγιά μου, με είχε επηρεάσει πολύ η ταινία, τη σκεφτόμουν μέρες και ήμουν χαρούμενη που δε ζούσαμε στην Ιαπωνία!

academy είπε...

Θυμάμαι την ταινία αμυδρά ποτέ όμως δεν την είχα συνδέσει με τον Ιμαμούρα που έκανε μετά και το ''Χέλι''.Οποτε δύο Φοίνικες ο Ιμαμούρα?

navarino-s είπε...

@Mary Ka
Πολύ συγκινητική η ιστορία με τη γιαγιά σου! Πράγματι η γιαγιά υποτάχθηκε με αξιοπρέπεια και πρέπει την απόφαση να την πήρε το χωριό.
Μου άρεσε που ένιωσες την ανάγκη να τονίσεις ότι ήτανε τότε νέος ο εδώ και πολλά χρόνια ...απολιθωμένος Μπακογιαννόπουλος!
Ο Ραφαηλίδης ήτανε ίσως ο καλύτερος κριτικός κινηματογράφου που είχαμε ποτέ.

navarino-s είπε...

@academy
Σου βγάζω το καπέλο στα περί βραβεύσεων, εγώ το "Χέλι" το είχα ξεχάσει.