Αντί προλόγου: Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι κριτική της ταινίας και περιέχει αρκετά spoilers.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο το ΙΝΤΕΑΛ έπαιζε στην πρώτη παράσταση , την ταινία ''The kids are all right'' . Δεν είχα δει την ταινία στην πρώτη προβολή της οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να τη δω ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα.
[ Μικρή παρένθεση: Μου αρέσει πολύ η ιδέα, τα σινεμά του κέντρου να ξεκινούν από νωρίς παραστάσεις. Όχι απαραίτητα με ταινίες πρώτης προβολής. Αλλά με ταινίες που παίχτηκαν στην αρχή της σεζόν κι έχουν πάψει πια να παίζονται στις αίθουσες ή ακόμα καλύτερα παλιότερες ταινίες! Να περνάς πχ από το ΕΛΛΗ και να βλέπεις ότι στη 1 το μεσημέρι παίζει την ταινία.......''An affair to remember'' (μιας κι είναι του Άη Βαλέντη σήμερα!!!) να μπαίνεις , να βλέπεις μια ρομαντική ταινία και μετά από δύο ώρες να ξαναβγαίνεις στο ξέφρενο ρυθμό και την ένταση της πόλης! Ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι ασύμφορο οικονομικά για τους ιδιοκτήτες των αιθουσών αλλά ίσως τα Σαββατοκύριακα να μπορούσαν να το κάνουν. ]
Πίσω στο θέμα μας τώρα. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ανάρτηση αλλά μου συνέβη δεύτερη φορά φέτος το εξής: Να μου αρέσει πάρα πολύ το πρώτο μέρος μιας ταινίας και το δεύτερο μέρος να με απογοητεύει ή και να με εξοργίζει! Την πρώτη φορά συνέβη με το ιταλικό ''Io sono l'amore''. Τη δεύτερη συνέβη με την ταινία που ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης. Και δεν θα έκανα όλη αυτή τη φασαρία, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!
Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τις Νικ και Τζουλς να ζουν μια πολύ αρμονική ζωή με τα δύο παιδιά τους τα οποία απέκτησαν από τράπεζα σπέρματος. Όλα μοιάζουν ιδανικά , κι εκ πρώτης όψεως τα παιδιά δεν έχουν κανένα πρόβλημα που μεγαλώνουν με δύο μητέρες. Ο μικρός όμως έχει φαγωθεί να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του -παύλα- δωρητής σπέρματος και βάζει την μεγάλη του αδερφή να πάρει τηλέφωνο στην τράπεζα όπου και μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους είναι ο Πωλ. Ο Πωλ είναι ένας κλασικός σαραντάρης εργένης , εναλλακτικός -αν ζούσε στην Ελλάδα θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ...!!!- με τα βιολογικά του , το trendy εστιατόριο του , τα βινύλια του και πάει λέγοντας. Τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά. Μάλλον συμπαθής μας φαίνεται. Φαίνεται να τον συμπαθούν και τα 3/4 της οικογένειας. Η Νικ που είναι κι ο στυλοβάτης - οικονομικός και συναισθηματικός- της οικογένειας δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των άλλων. Ο οποίος ενθουσιασμός στην περίπτωση της Τζουλς ξεπερνά κάθε προηγούμενο! Πέφτει στο κρεβάτι με τον Πωλ με μια λύσσα ...κάπως δυσνόητη για να είμαι ειλικρινής. Ο Πωλ την ψιλοερωτεύεται, τα παιδιά είναι ...εντάξει αλλά είναι και στην κοσμάρα τους ...κι εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μέχρι στιγμής βλέπει μια ωραιότατη κομεντί που θυμίζει τη συμπαθέστατη και τσαχπίνικη γαλλική ταινία ''Για όλα φταίει το γκαζόν'' και πιστεύει ότι όλα θα κυλήσουν καλώς και με ανοιχτόμυαλες , μοντέρνες διαθέσεις!
Αμ δε! Το δεύτερο μέρος είναι βουτηγμένο στην υστερία , το μελόδραμα και τον συντηρητισμό! Η Νικ μαθαίνει για τη σχέση των Τζουλς και Πωλ και το ρίχνει στο κλάμα. Στο υπόλοιπο μισό της ταινίας κλαίει. Η Τζουλς ζητά άφεση αμαρτιών από την οικογένεια , ενώ τον Πωλ τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον! Η μεγάλη η κόρη , ''αντιδρά'' σε όλα αυτά κι ''επαναστατεί'' φιλώντας ένα αγόρι σ'ένα πάρτι κι οδηγώντας μεθυσμένη σπίτι, το αγόρι ..παραμένει στην κοσμάρα του. Το τέλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι και στιγμιότυπο από την ....ελληνική πραγματικότητα. Η οικογένεια , ενωμένη πια αφού πέταξε έξω κακήν κακώς τον ''εισβολέα-παύλα-κακό σπόρο-παύλα-δωρητή σπέρματος-παύλα-θέλω πολύ να γίνω μπαμπάς τώρα που το θυμήθηκα'' , πάει την κόρη στο πανεπιστήμιο κι όλοι κλαίνε μαύρο δάκρυ πόσο ήδη λείπουν ο ένας στον άλλον!!!!
Κι αυτή η ταινία διεκδικεί Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!!!!!!
Ενστάσεις:
1. Οι σεναριογράφοι του την έχουν στημένη του Πωλ από την αρχή. Ο τρόπος που σκιαγραφείται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του τον κάνουν να μοιάζει σαν μια γελοία παρείσακτη καρικατούρα, είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι δεν τον συμπαθούν!
2. Η Τζουλς ξαφνικά το ''γυρίζει'' και λυσσά για άντρα!! Αυτό το έκαναν οι σεναριογράφοι για να μας δείξουν πόσο ασταθής χαρακτήρας είναι ή ότι τα προβλήματα του ζευγαριού είναι τόσο βαθιά που η Τζουλς είναι διατεθειμένη να αλλάξει ...προσανατολισμό;;;!
3. Η υστερία της Νικ στο δεύτερο μέρος. Θα περιμέναμε περισσότερο χιούμορ και λιγότερο μελόδραμα.
4. Γιατί παίρνει μόνο η Τζουλς άφεση αμαρτιών κι όχι κι ο Πωλ;
5. Το τέλος είναι οικτρά συντηρητικό.
 |
| Βρε , βρε τι καλά που περνάμε!! |
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο το ΙΝΤΕΑΛ έπαιζε στην πρώτη παράσταση , την ταινία ''The kids are all right'' . Δεν είχα δει την ταινία στην πρώτη προβολή της οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να τη δω ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα.
[ Μικρή παρένθεση: Μου αρέσει πολύ η ιδέα, τα σινεμά του κέντρου να ξεκινούν από νωρίς παραστάσεις. Όχι απαραίτητα με ταινίες πρώτης προβολής. Αλλά με ταινίες που παίχτηκαν στην αρχή της σεζόν κι έχουν πάψει πια να παίζονται στις αίθουσες ή ακόμα καλύτερα παλιότερες ταινίες! Να περνάς πχ από το ΕΛΛΗ και να βλέπεις ότι στη 1 το μεσημέρι παίζει την ταινία.......''An affair to remember'' (μιας κι είναι του Άη Βαλέντη σήμερα!!!) να μπαίνεις , να βλέπεις μια ρομαντική ταινία και μετά από δύο ώρες να ξαναβγαίνεις στο ξέφρενο ρυθμό και την ένταση της πόλης! Ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι ασύμφορο οικονομικά για τους ιδιοκτήτες των αιθουσών αλλά ίσως τα Σαββατοκύριακα να μπορούσαν να το κάνουν. ]
Πίσω στο θέμα μας τώρα. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ανάρτηση αλλά μου συνέβη δεύτερη φορά φέτος το εξής: Να μου αρέσει πάρα πολύ το πρώτο μέρος μιας ταινίας και το δεύτερο μέρος να με απογοητεύει ή και να με εξοργίζει! Την πρώτη φορά συνέβη με το ιταλικό ''Io sono l'amore''. Τη δεύτερη συνέβη με την ταινία που ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης. Και δεν θα έκανα όλη αυτή τη φασαρία, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!
Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τις Νικ και Τζουλς να ζουν μια πολύ αρμονική ζωή με τα δύο παιδιά τους τα οποία απέκτησαν από τράπεζα σπέρματος. Όλα μοιάζουν ιδανικά , κι εκ πρώτης όψεως τα παιδιά δεν έχουν κανένα πρόβλημα που μεγαλώνουν με δύο μητέρες. Ο μικρός όμως έχει φαγωθεί να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του -παύλα- δωρητής σπέρματος και βάζει την μεγάλη του αδερφή να πάρει τηλέφωνο στην τράπεζα όπου και μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους είναι ο Πωλ. Ο Πωλ είναι ένας κλασικός σαραντάρης εργένης , εναλλακτικός -αν ζούσε στην Ελλάδα θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ...!!!- με τα βιολογικά του , το trendy εστιατόριο του , τα βινύλια του και πάει λέγοντας. Τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά. Μάλλον συμπαθής μας φαίνεται. Φαίνεται να τον συμπαθούν και τα 3/4 της οικογένειας. Η Νικ που είναι κι ο στυλοβάτης - οικονομικός και συναισθηματικός- της οικογένειας δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των άλλων. Ο οποίος ενθουσιασμός στην περίπτωση της Τζουλς ξεπερνά κάθε προηγούμενο! Πέφτει στο κρεβάτι με τον Πωλ με μια λύσσα ...κάπως δυσνόητη για να είμαι ειλικρινής. Ο Πωλ την ψιλοερωτεύεται, τα παιδιά είναι ...εντάξει αλλά είναι και στην κοσμάρα τους ...κι εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μέχρι στιγμής βλέπει μια ωραιότατη κομεντί που θυμίζει τη συμπαθέστατη και τσαχπίνικη γαλλική ταινία ''Για όλα φταίει το γκαζόν'' και πιστεύει ότι όλα θα κυλήσουν καλώς και με ανοιχτόμυαλες , μοντέρνες διαθέσεις!
Αμ δε! Το δεύτερο μέρος είναι βουτηγμένο στην υστερία , το μελόδραμα και τον συντηρητισμό! Η Νικ μαθαίνει για τη σχέση των Τζουλς και Πωλ και το ρίχνει στο κλάμα. Στο υπόλοιπο μισό της ταινίας κλαίει. Η Τζουλς ζητά άφεση αμαρτιών από την οικογένεια , ενώ τον Πωλ τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον! Η μεγάλη η κόρη , ''αντιδρά'' σε όλα αυτά κι ''επαναστατεί'' φιλώντας ένα αγόρι σ'ένα πάρτι κι οδηγώντας μεθυσμένη σπίτι, το αγόρι ..παραμένει στην κοσμάρα του. Το τέλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι και στιγμιότυπο από την ....ελληνική πραγματικότητα. Η οικογένεια , ενωμένη πια αφού πέταξε έξω κακήν κακώς τον ''εισβολέα-παύλα-κακό σπόρο-παύλα-δωρητή σπέρματος-παύλα-θέλω πολύ να γίνω μπαμπάς τώρα που το θυμήθηκα'' , πάει την κόρη στο πανεπιστήμιο κι όλοι κλαίνε μαύρο δάκρυ πόσο ήδη λείπουν ο ένας στον άλλον!!!!
Κι αυτή η ταινία διεκδικεί Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!!!!!!
Ενστάσεις:
1. Οι σεναριογράφοι του την έχουν στημένη του Πωλ από την αρχή. Ο τρόπος που σκιαγραφείται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του τον κάνουν να μοιάζει σαν μια γελοία παρείσακτη καρικατούρα, είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι δεν τον συμπαθούν!
2. Η Τζουλς ξαφνικά το ''γυρίζει'' και λυσσά για άντρα!! Αυτό το έκαναν οι σεναριογράφοι για να μας δείξουν πόσο ασταθής χαρακτήρας είναι ή ότι τα προβλήματα του ζευγαριού είναι τόσο βαθιά που η Τζουλς είναι διατεθειμένη να αλλάξει ...προσανατολισμό;;;!
3. Η υστερία της Νικ στο δεύτερο μέρος. Θα περιμέναμε περισσότερο χιούμορ και λιγότερο μελόδραμα.
4. Γιατί παίρνει μόνο η Τζουλς άφεση αμαρτιών κι όχι κι ο Πωλ;
5. Το τέλος είναι οικτρά συντηρητικό.
8 σχόλια:
Λοιπόν, crispy κι εγώ θεωρώ τρομερά άνιση την ταινία και τη χαρακτηρίζω προδωτική. [Είναι αδόκιμος αυτός ο όρος, αλλά τον χρησιμοποιώ συχνά με περίσσεια θράσους εννοώντας πως προδίδει το ιδεολογικό σύμπαν που έχει χτίσει νωρίτερα η ταινία, το βιβλίο κ.λ.π]
Αυτός ο νεοσυντηρητισμός με έπνιξε κι εμένα. Η λεσβία που πέφτει στο κρεβάτι με άνεση και με άνδρα, γιατί -έλα μωρέ- όλοι straight είμαστε, αλλά θέλουμε να διαφέρουμε και το παίζουμε ομοφυλόφιλοι. Επίσης, το φινάλε που αναφέρεις, αλλά και αφηγηματικά με ενόχλησαν πράγματα.
Στο πρώτο μισό κατάλαβα ότι μας λέει την ιστορία ενός gay ζευγαριού του οποίου τα παιδιά αναζητούν τον "πατέρα" τους και μετά χάθηκα. Μας δείχνει το love story που αναπτύσσεται; Το μέλλον της κόρης; Τον χαρακτήρα της Bening; Δεν υπήρχε στόχος.
@moody
Πραγματικά αισθάνεται να προδίδεται κανείς από τις αρχικές προθέσεις της ταινίας! Στο δεύτερο μέρος επικρατεί μια χαοτική κατάσταση. Έχουμε τη Νικ να κλαίει, ασχολούμαστε για αρκετή ώρα με την κόρη-για ποιο λόγο δεν κατάλαβα- , δείχνουμε το γιο που ενώ μοιάζει να επηρεάζεται θετικά από την παρουσία του Πωλ (κάτι τέτοιο μας δίνει να καταλάβουμε η σκηνή με το φίλο του και τον σκύλο) μετά τον ''φτύνει'' κανονικά ,και μέσα σε όλα αυτά η Τζουλς πάει κι έρχεται ζητώντας συγγνώμη!! Hellooooo!!
Ναι , αυτό το υπερσυντηρητικό τέλος με χάλασε τελείως...
γεια σου crispy! πρέπει να πω πως συμφωνώ με όλα όσα γράφεις και με τον moody επίσης! κι εγώ χάθηκα, και γω αναρωτήθηκα "γιατί, αφού τα πήγαινες τόσο καλά, μας το χαλάς;".. έτσι όπως είχε ξεκινήσει η ταινία δεν κατάλαβα γιατί χρειαζόταν αυτό το τόσο εξιλεωτικό και απενοχοποιητικό τέλος..!
και επίσης είναι υπέροχο να πηγαίνεις σινεμά νωρίς! να βγαίνεις από την αίθουσα στην πολύ ωραία απογευματινή ατμόσφαιρα και να έχεις χρόνο να κάνεις και τόσα άλλα πράγματα... ακόμα μια προβολή, ίσως; :)
@Dimitra
Παλιότερα ναι , πηγαίναμε για άλλες προβολές- τότε που ήταν περισσότερα τα σινεμά του κέντρου...Αχ, τι εποχές!
Βλέπω ότι το 20 μέρος της ταινίας και το τέλος της , ούτε σε εσένα άρεσαν.
Κάτι που δεν τόνισα κι είναι εντελώς εξωφρενικό είναι ότι η ταινία είναι υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας!!!! Αυτά τα Όσκαρ κάτι έπαθαν φέτος!!
Καλά φέτος το έπαθαν τα Όσκαρ; Μια ζωή έτσι λειτουργούν. Δεν υποστηρίζει το θεσμό της οικογένειας και του σύγχρονου χριστιανοσυντηρητισμού; Όλες οι υποψηφιότητες δικές της.
Εγώ εξοργίζομαι πάντως περισσότερο με τις υποψηφιότητες σεναρίου και ταινίας του annoying "127 ώρες", γιατί τουλάχιστον το μισό "The kids are all right" ήταν εκπληκτικό.
moody
Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί αυτό. Μαύρο χάλι φέτος οι υποψηφιότητες και λείπει και το αριστούργημα , η μεγάλη ταινία που θα κάνει τη διαφορά. Γιατί δε λέω, πολύ καλή ταινία η the king's speech, αλλά όχι αριστούργημα! Το ''127 ώρες'' δεν το έχω δει αλλά διαβάζοντας την κριτική σου αποθαρρύνθηκα. Πρέπει να ομολογήσω ότι οι κριτικές σου είναι οι καλύτερες που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό: λίγα , σταράτα λόγια και εξαιρετικά εμπεριστατωμένη άποψη! Δεν το έχω δει αλλού. Οι περισσότεροι είμαστε ...πολυλογάδες!
Έθεσες ένα πολύ ωραίο θέμα. Λες : "οι σεναριογράφοι δεν συμπαθούν τον Πωλ".
Κι αυτό φαίνεται σε πολλές ταινίες οι οποίες είναι αγκυλωμένες σε κάποιες ιδέες. Εδώ, νομίζω, θέλουν όπως και δήποτε να ευλογήσουν τα γέννια μιας εναλλακτικής ομοφυλοφυλικής οικογένειας(δεν είναι κακό αυτό) με σκοπό το χτίσιμο της κοινωνικής υπόληψής, αλλά εις βάρος αυτού μεταχειρίζονται την πλοκή με έναν τρόπο τόσο σχηματικό, σαν ένα όχημα που θα τους πάει στη γη της επαγγελιάς. Όλα γίνονται καρικατούρα. Και εμένα με ξάφνιασε, που εμπεριέχει τόσο συντηρητισμό αυτή η διαδρομή, σε μια ταινία, που θεματικά τουλάχιστον, θα ανέμενες μια πιο άναρχη μεταχείριση...
kioy
Συμφωνώ μαζί σου! Στο κάτω κάτω ας το έριχναν στην πλάκα όπως έκαναν οι Γάλλοι με το ''Gazon Maudit''. Αλλά αυτή η συντηρητική στροφή μου έκατσε πολύ στραβά!
Δημοσίευση σχολίου