Here comes the Wicker Man!

Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του επιβλητικού κου. Christopher Lee   -κλείνει τα 88!- ας θυμηθούμε μια σημαντικότατη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε  κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70. 

Φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζετε τον Christopher Lee και φαντάζομαι επίσης ότι τον έχετε ταυτίσει με τον Τρανσυλβανό αιμοδιψή αιωνόβιο. Όμως ο ίδιος σχεδόν πια αποποιείται τον ρόλο του ως Κόμη Δράκουλα κι επιμένει ότι ο αγαπημένος του ρόλος είναι εκείνος του Lord Summerisle στην ταινία...

The Wicker Man

Η ταινία γυρίστηκε το 1973, είναι σκηνοθετημένη από τον Robin Hardy και πρωταγωνιστούν οι Christopher Lee , Edward Woodward , Brit Ekland κι Lindsay Kemp.

Στην αρχή της ταινίας αστυνομικός ξεκινά με υδροπλάνο από την ενδοχώρα , κάπου στη Σκωτία, με προορισμό ένα απομονωμένο νησί το Summerisle , όπου πρόκειται να ερευνήσει την εξαφάνιση ενός κοριτσιού. Ο αστυνομικός αυτός έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη...μοίρα του. Βλέπετε , είναι φανατικός χριστιανός-προτεστάντης αλλά και ...παρθένος!

Καθώς ξεκινά την έρευνα, αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Για κάποιον περίεργο λόγο οι κάτοικοι του νησιού αρνούνται ότι γνώριζαν την αγνοούμενη. Κι όχι μόνο αυτό αλλά διαπιστώνει ότι το νησί είναι παραδωμένο στη λατρεία μιας παγανιστικής θρησκείας η οποία διακατέχεται από έντονα ερωτικά στοιχεία. Γυμνές χορεύουν γύρω από βωμούς , στο σχολείο του νησιού διδάσκεται η σεξουαλικότητα του ανθρώπου , με ιδιάιτερη έμφαση -στο μάθημα που παρακολουθεί αποσβολωμένος ο αστυνομικός- στο φαλλικό σύμβολο. Μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας εκτυλίσσεται στο ξενοδοχείο όπου διαμένει ο αστυνομικός. Η κόρη του ξενοδόχου (την οποία υποδύεται η Brit Ekland) επιδίδεται γυμνή σ'ένα άκρως αισθησιακό, ερωτικό κάλεσμα το οποίο αναστατώνει τον δύστυχο εκπρόσωπο του νόμου , που δίνει μάχη να μην παραδοθεί αμαχητί στα σαρκικά καλέσματα κι ιδρώνει και ξειδρώνει για να μείνει καθαρός κι άσπιλος -όπως το εννοεί αυτός κι η θρησκεία του τουλάχιστον!

Σε κάποια φάση , για να βγάλει άκρη με την έρευνα ζητά τη βοήθεια του ιδιοκτήτη του νησιού του Lord Summerisle (εδώ μπαίνει στην ταινία ο Lee). Ακολουθεί μια συζήτηση που εκνευρίζει τον αστυνομικό, γιατί σε μια αντιπαράθεση χριστιανισμού -παγανισμού δεν καταφέρνει να σταθεί αντάξιος της θρησκείας του. Όμως καταφέρνει να πάρει άδεια από τον Λόρδο για εκταφή μιας και σε επεισοδιακή επίσκεψή του στο νεκροταφείο διαπίστωσε ότι υπάρχει τάφος στο όνομα της αγνοούμενης. Η εκταφή όμως δεν κρύβει παρά έναν ψόφιο λαγό, αλλά και πάλι κάποιες χαμένες φωτογραφίες του πιστοποιούν ότι το κορίτσι ζει. Αλλά και κάτι άλλο. Το νησί υποφέρει από ακαρπία , οι σοδειές τα τελευταία χρόνια είναι απογοητευτικές...
Κι εδώ ξεκινά το αποκορύφωμα της ταινίας που είναι και το καλύτερο κομμάτι της. Οι κάτοικοι του νησιού επιδίδονται στην ετήσια παγανιστική τελετή τους. Φέτος όμως πρέπει να κερδίσουν την εύνοια των θεών , οι σοδειές , βλέπετε, πρέπει να ξαναγίνουν πλούσιες κι άφθονες. Και πρέπει να γίνει μια θυσία , ο wicker man περιμένει. Όχι το αγνοούμενο κορίτσι όπως λαθεμένα πίστεψε ο αστυνομικός αλλά...τον ίδιο! Ο Wicker man περιμένει τον αγνό , παρθένο μας αστυνομικό. Σε ένα κρεσέντο αντιπαράθεσης ενός εκπροσώπου του χριστιανισμού -που λαμπαδιάζεται ως σύγχρονος μάρτυρας- κι ενός εκπροσώπου μιας παγανιστικής θρησκείας - που πιστεύει ακράδαντα ότι οι ανθρώπινες θυσίες ακόμα εξευμενίζουν τους θεούς- εξελίσσεται μια συγκλονιστική τελετή. Ο ένας πεθαίνει ως μάρτυρας , ο άλλος όμως πρέπει να περιμένει την εύνοια του θεού του ... Διότι..όπως τον προειδοποιεί ο αστυνομικός , αν οι σοδειές δεν αποδώσουν τότε ο ίδιος ο Lord Summerisle θα είναι το επόμενο θύμα. Τι απέγινε με τη σοδειά την επόμενη χρονιά δεν θα μάθουμε ποτέ...

Η ταινία έχει αποκτήσει πια αυτό που ονομάζουμε cult διαστάσεις. Κάνει εντύπωση η τρομερή και σχεδόν υπνωτιστική δύναμη των θρησκειών -όποιων κι αν είναι αυτών- κι υπάρχει αυτή η τρομερή ανάγκη για συνεχείς επικλήσεις από τον άνθρωπο προς όποιον τον εκπροσωπεί πάνω στους ουρανούς. Τόσο ο αστυνομικός όσο κι ο Λόρδος επικαλούνται συνέχεια τους θεούς τους , μιλούν στο όνομα αυτών και ξεκινούν μια άτυπη σύγκρουση θρησκειών. Στο τέλος ο αστυνομικός χάνει αλλά κάνει εντύπωση που προς υπεράσπισή του δεν επικαλείται παρά σπάνια την ιδιότητά του ως αστυνομικού αλλά προτιμά επίμονα εκείνη του καλού χριστιανού! Σχεδόν εκστασιάζεται που οδηγείται στην πυρά ως άλλος πρωτοχριστιανός μάρτυρας!

''Ο θεός σου έχει πεθάνει'' του λέει ο Λόρδος. Ο αστυνομικός δεν κλονίζεται.

''Πρόσεξε μην είσαι το επόμενο θύμα'' λέει ο αστυνομικός στον Λόρδο. Προς στιγμήν εκείνος κλονίζεται...

Ο Christopher Lee καλό ήταν στις επικλήσεις του να είχε ζητήσει και τη βοήθεια του θεού της κόμμωσης. Δεν είναι μαλλί αυτό! (Στη 2η φωτογραφία με μακριά μαύρα μαλλιά προπορεύεται της παγανιστικής τελετής)

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι κάτοικοι του νησιού είναι συμπαθέστατοι και -με τον τρόπο τους -φιλόξενοι. Μην κάνετε όμως το λάθος να μιλήσετε για το ριμέικ της ταινίας . Θα μπλέξετε!

Δείτε εδώ το συγκλονιστικό τέλος της ταινίας.

(Μεταγραφή)

Cheers Christopher!

An ode to a ''Long Goodbye''

Θεωρώ τον Robert Altman  από τους πλέον σημαντικούς κι ιδιοσυγκρασιακούς σκηνοθέτες που έδωσε ποτέ η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία. Στη δεκαετία του 70 σκηνοθέτησε , στην κυριολεξία , ''διαμάντια''- τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: ''M*A*S*H'' , ''Nashville'' , ''3 Women''! . Σήμερα όμως θα ασχοληθούμε μ'ένα ..ακατέργαστο διαμάντι , ένα έργο που αποδομεί το film noir και ....το ξανδιαβάζει από την αρχή! Κι αυτή η ταινία δεν είναι άλλη από το''The long goodbye'' (1973) ! Τούτη η  απολαυστικότατη ταινία (όπως συμβαίνει συνήθως με τις ταινίες του Altman) είναι βασισμένη σε βιβλίο του Raymond Chandler (το ομώνυμο) με ήρωα τον ντετέκτιβ-αρχέτυπο Μάρλοου.
Μόνο που εδώ έχουμε έναν τελείως διαφορετικό και πολύ πιο ιδιόρρυθμο Μάρλοου. Φτάνει να δει κανείς τα 10 πρώτα λεπτά της ταινίας και θα καταλάβει τι εννοώ. Τον βλέπουμε μες τα μαύρα μεσάνυχτα να ψάχνει (σε διανυκτερεύον σούπερμαρκετ) την αγαπημένη κονσέρβα της γάτας του , να μην τη βρίσκει και στην επιστροφή να προσπαθεί να την ξεγελάσει με άλλη μάρκα -αλλά οι γάτες δεν ξεγελιούνται. Όσην ώρα παρακολουθούμε τον Μάρλοου , αυτός μονολογεί και θα συνεχίζει έναν ακατάσχετο μονόλογο σχεδόν σ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, μονόλογο όμως που μας αποκαλύπτει τη στάση ζωής του. Μοιάζει ατάραχος και σαν να έχει αντίληψη της ματαιότητας των πάντων και συνέχεια επαναλαμβάνει τη φράση ''It's ok with me''. Cool , πολύ cool ο τύπος, τρομερά κυνικός -οι ατάκες του ''σπάνε κόκκαλα''- αλλά κι ακέραιος , υπερήφανος και ευθύς. Πίσω σ' εκείνη τη βραδιά λοιπόν , ενώ έχει τις ''περιπέτειες'' με το γάτο του εμφανίζεται ο καλός του φίλος Λέννοξ. Χωρίς να του εξηγήσει τίποτα ζητά από τον Μάρλοου να τον πάει στα σύνορα με το Μεξικό. Κι ο Μάρλοου δεν ζητά εξηγήσεις γιατί υπάρχει κάτι που λέγεται ''φιλία'' κι αυτή είναι ιερή, άρα οι εξηγήσεις είναι περιττές. Άρα ...την πάτησες Μάρλοου! Συνοδεύει το φίλο του ως τα σύνορα και τότε μπαίνει σ'έναν κυκεώνα μπελάδων. Βρίσκει τον μπελά του από την αστυνομία -γιατί ο φίλος του ξέχασε να του πει ότι είναι ύποπτος για το φόνο της γυναίκας του , βρίσκει τον μπελά του από έναν ντόπιο κακοποιό- γιατί ο φίλος του ξέχασε να του πει ότι χρωστά πολλά λεφτά στον τύπο και τέλος βρίσκει τον μπελά του από μια μυστηριώδη ξανθιά -γιατί ο φίλος του ξέχασε να του πει ότι είναι η ερωμένη του. Αλλά αυτό το τελευταίο θα αργήσει να το μάθει ο Μάρλοου και δυστυχώς θα έχουν προηγηθεί πλεκτάνες , ψέμματα , στημένες αυτοκτονίες ,προδοσίες... Η ξανθιά λοιπόν , τον καλεί ως πελάτισσα να βρεί το σύζυγό της που αγνοείται. Κανένα πρόβλημα. Ο Μάρλοου βρίσκει πολύ γρήγορα τον αλα Χέμινγουεϊ αλκοολικό συγγραφέα σ'ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Αλλού είναι το πρόβλημα. Ο Λέννοξ (ο οποίος είναι υποτίθεται πια αυτόχειρας) κι η ξανθιά μένουν στο ίδιο συγκρότημα κατοικιών , το εντυπωσιακό malibu colony κι η ξανθιά επιμένει ότι ο σύζυγός της σκότωσε τη γυναίκα του Λέννοξ. Να όμως που σε μια εντυπωσιακή σε ένταση σκηνή ο συγγραφέας αυτοκτονεί στον ωκεανό. Ο Μάρλοου είναι εκεί κι επιχειρεί μάταια να τον σώσει -είναι νύχτα , έχει κύμα... Η αυτοκτονία αυτή όμως τον βγάζει από την απραξία κι αρχίζει να μαζεύει τα κομμάτια ενός δύσκολου παζλ. Με μια πρώτη επίσκεψη στο Μεξικό μαθαίνει ότι η ''αυτοκτονία'' του φίλου του είχε πολλά κενά. Αντιλαμβάνεται ότι χρησιμοποιήθηκε από τον πολύ καλό του φίλο κι ότι η ξανθιά τον παραπλάνησε με το να κατηγορεί το σύζυγο-συγγραφέα αλλά η αυτοκτονία του τους ήρθε βολική. Η περιουσία όλη δική της κι ο εραστής Λέννοξ την περιμένει στο Μεξικό. Όμως... ο ακέραιος χαρακτήρας του Μάρλοου δεν του επιτρέπει προδοσίες ,''that's not ok with him''. Έτσι κατεβαίνει στο Μεξικό και ''καθαρίζει'' . Σε μια αξέχαστη τελική σεκανς τον δείχνει να φεύγει από την κρυψώνα-βίλα του φίλου του ως άλλος μοναχικός καουμποϊ σ'ένα σκονισμένο δρόμο . Διασταυρώνεται με την ξανθιά που οδηγεί τζιπ και τρέχει προς τον εραστή της (την περιμένει μια έκπληξη) που τον κοιτά σαστισμένη αλλά αυτός την αγνοεί και συνεχίζει το δρόμο του υπό τους ήχους του ''hooray for hollywood'' , κάνει και κάτι αστείες χορευτικές φιγούρες , Μεξικανοί και σκυλιά τον κοιτούν περίεργα αλλά υποθέτω ότι τώρα πια μπορεί, ήσυχος στη συνείδηση, να γυρίσει στο αγαπημένο του μοτό : ''It's ok with me''...
Ή ταινία οφείλει πολλά στον τρόπο που παρουσιάστηκε ο Μάρλοου. Βέβαια αυτό ακριβώς στοίχισε στην ταινία την αρχική κακή υποδοχή της. Φαντάζομαι ότι πολλοί θα αγανάκτησαν βλέποντας τις αλλαγές που υπέστη ο βασικός κορμός του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του ντετέκτιβ -αρχέτυπο. Όμως ο Άλτμαν άλλαξε και τον χρόνο. Το βιβλίο είναι γραμμένο το 53 , ενώ η ταινία είναι γυρισμένη στο Λος Άντζελες του 73 και προφανώς ο Μάρλοου δεν μπορεί να είναι πια ίδιος. Με κάποιες αλλαγές στην τακτική προώθησης και τη διανομή η ταινία έστω κι αργά κατάφερε να βρει το δρόμο της. Μεγάλο ατού της βέβαια -εκτός από την πανέξυπνη διασκευή-είναι ο πρωταγωνιστής της οElliott Gould . Είναι εξαιρετικός ως ένας εκκεντρικός Μάρλοου των 70s. Έχει κανείς την αίσθηση ότι διέσχισε τα 20 χρόνια από τη συγγραφή του βιβλίου , μάζεψε όλη τη σοφία του κόσμου , πήρε μαζί και το παλιό του αυτοκίνητο και προσγειώθηκε στο Λος Άντζελες του 73 σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν τον υποδύεται ως tough guy , αντίθετα είναι cool , ''πυροβολεί'' με τις ατάκες του και φιλοσοφεί με τους μονολόγους του.

Εδώ έχει μια τελευταία συζήτηση με τον Λέννοξ:

Philip Marlowe: Nobody cares but me.

Terry Lennox: Well that's you, Marlowe. You'll never learn, you're a born loser.

Philip Marlowe: Yeah, I even lost my cat.

Εδώ έχει μια συζήτηση με τον συγγραφέα- σύζυγο της ξανθιάς ερωμένης του Λέννοξ. Στην ταινία αναπτύσσεται μια συμπάθεια ανάμεσα στον αλκοολικό συγγραφέα-που αργότερα αυτοκτονεί- και τον Μάρλοου , τον οποίο ο συγγραφέας φωνάζει ''Marlboro''

Roger Wade :"Do you ever think about suicide, Marlboro? "
Philip Marlowe :"Me, I don't believe in it."

Τον αλκοολικό συγγραφέα Roger Wade, υποδύεται ο Sterling Heyden. Η επιβλητική φιγούρα , το μούσι , η ιδιότητά του -συγγραφέας- , η αυτοκτονία , παραπέμπουν στον Hemingway προφανώς.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας όπου και ατάκες ακούγονται αλλά και το ομώνυμο τραγούδι , jazzy και μελαγχολικό σαν τον Μάρλοου.

Υ.Γ.: Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν ''Μια σφαίρα, ένα αντίο''!

(Μεταγραφή)

Manhattan

Το 1979 ο Woody Allen θα γυρίσει την ταινία Manhattan   την σημαντικότερη ίσως της καριέρας του. Ο σκηνοθέτης έχει αφήσει για τα καλά πίσω του  τις screwball κωμωδίες των αρχών της δεκαετίας αυτής κι έχει περάσει σε μια πιο ώριμη φάση η οποία έδωσε και το αριστούργημα αυτό , που για πολλούς άλλωστε θεωρείται η καλύτερη ταινία του.

Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο -εξαιρετική η φωτογραφία του Gordon Willis , δέστε για παράδειγμα την περίφημη σκηνή με τη νυχτερινή λήψη στη γέφυρα Queensboro- πλημμυρισμένη με την τόσο ταιριαστή μουσική του George Gershwin από το ''Rhapsody in blue'' ,η ταινία είναι ένας ύμνος του σκηνοθέτη στην αγαπημένη του πόλη , μέσα στην οποία περιφέρονται νευρωτικοί σαραντάρηδες που δε λένε να ωριμάσουν . Έτσι παρακολουθούμε τον σαραντάρη συγγραφέα Isaac Davis -που τον υποδύεται ο ίδιος ο Woody- και τις υπαρξιακές του περιπέτειες καθώς αφήνει τη 17χρονη (!) ερωμένη του-που την υποδύεται η τρυφερή Mariel Hemingway- για μια νευρωτική ιντελλεκτουέλ 40άρα -την υποδύεται η συνήθης ύποπτη συμπρωταγωνίστρια του Woody εκείνη την εποχή Diane Keaton- η οποία τυγχάνει και πρώην ερωμένη του καλύτερου του φίλου. Ο οποίος φίλος σε κάποια φάση θα ξαναδιεκδικήσει την νευρωτική 40άρα , εγκαταλείποντας τη σύζυγό του ενώ ο Isaac εκτός από τις ερωτικές του περιπέτειες έχει να αντιμετωπίσει την πρώην σύζυγό του -που την υποδύεται η Meryl Streep- και που απειλεί να εκδώσει σε βιβλίο την πρώην κοινή ζωή τους. Στο τέλος πιο ώριμη απ'όλους αποδεικνύεται η 17χρονη Tracy, ενώ οι υπόλοιποι έχουν αναλωθεί σε νευρώσεις κι υπαρξιακές αναζητήσεις. Βέβαια όλες αυτές τις σχέσεις που γίνονται ή που διαλύονται , τις συναντήσεις των ηρώων τυχαίες ή μη , o Woody της διανθίζει με εξαιρετικούς διαλόγους που ξετυλίγουν τη μεσήλικη νεύρωση αλλά και αποκαλύπτουν κενά, συναισθηματικά κυρίως. Οι κωμικές σκηνές δε λείπουν αλλά κυριαρχεί κυρίως μια μελαγχολία , εξού ίσως και το ασπρόμαυρο.

Υπάρχουν κάποιες σκηνές που είναι πραγματικά αξέχαστες , όπως ηεισαγωγή της ταινίας αλλά και τοτέλος της όπου ο Isaac πικραμένος από την εξέλιξη των πραγμάτων τρέχει στους δρόμους της πόλης για να βρει την Tracy και να της πει ότι ακόμα την αγαπά -νωρίς το θυμήθηκε! Η συνάντησή τους είναι ο ωραιότερος επίλογος που θα μπορούσε να υπάρξει. Εκείνη γυρίζει και του λέει :''Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους'' κι εκείνος την κοιτάζει τόσο θλιμμένα ενώ η μουσική του Gershwin τυλίγει τη σκηνή σε άσπρο και μαύρο , με τρυφερότητα αλλά και τόση θλίψη και πικρία.

Ο Isaac ανάμεσα στις γυναίκες που εγκαταλείπει

ή τον εγκαταλείπουν .

(Mεταγραφή)

La Belle Juliette

Στην αφίσα του φετινού φεστιβάλ των Καννών φιγουράρει η υπέροχη Γαλίδα ηθοποιός Juliette Binoche.
Πάμε να θυμηθούμε μαζί μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της καριέρας της.

Την είχα πρωτοδεί στην ταινία του 1988 ''Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι'' του Philip kaufman , όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Daniel Day Lewis. Ήταν μάλλον η πρώτη της συμμετοχή σε διεθνή παραγωγή. Πριν , είχε παίξει σε αρκετές ταινίες στη χώρα της με πιο γνωστή  , το Mauvais sang

Λίγο αργότερα, το 1991 είχε παίξει σε μια ταινία που είχε ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς εδώ στην Ελλάδα . Κι εμένα μ'είχε ενθουσιάσει τότε αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι απλά είχα παρασυρθεί από εκείνο το ρεύμα...ενθουσιασμού. ''Οι εραστές της γέφυρας'' λοιπόν , σε σκηνοθεσία του τότε συντρόφου της Leos Carax.

Αμέσως μετά, πρωταγωνίστησε σε -άλλη μία!- κινηματογραφική διασκευή του πασίγνωστου βιβλίου της Emily Bronte ''Ανεμοδαρμένα ύψη'' με πρωταγωνιστή τον Ρέιφ Φάινς. Δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση η ταινία .

 Η επόμενη ταινία όμως , στην οποία πρωταγωνίστησε έκανε και με το παραπάνω αίσθηση! Στο ''Damage'' του Louis Malle υποδύεται μια μυστηριώδη γυναίκα που ξελογιάζει τον μέλλοντα πεθερό της - ο οποίος τυγχάνει και πολιτικός- με τραγικές συνέπειες.

Η Binoche γνώρισε τη μεγάλη επιτυχία κι αναγνώριση με την επόμενη ταινία της , ταινία που φαντάζομαι δεν υπάρχει σινεφίλ που δεν την έχει δει! Την έχει υπογράψει ο σπουδαίος , εκλιπών πια , Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι κι είναι η πρώτη της περίφημης ''τριλογίας των χρωμάτων'' του σκηνοθέτη. 1993 λοιπόν και ''Trois couleurs: bleu'' . Όλοι θα συμφωνείτε - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι - ότι ο ρόλος της σε αυτήν ταινία παραμένει ο κορυφαίος της καριέρας της!

Μέχρι να τελειώσει η δεκαετία του 90 ακολουθούν δύο μεγάλες στιγμές στην καριέρα της. Το 1996 παίζει στον περίφημο ''Άγγλο ασθενή'' του μακαρίτη Άντονι Μινγκέλα με μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών - Ρέιφ Φάινς , Κριστίν Σκοτ Τόμας , Κόλιν Φερθ. Είναι η ταινία με την οποία αποκτά το πρώτο της βραβείο Όσκαρ.

Μετά έχουμε το Chocolat ! Ταινία που ξετρέλανε πολλούς ...λάτρεις της σοκολάτας! Αν κι η ταινία δεν απογειώνεται ποτέ - μάλλον εξαιτίας της επίπεδης σκηνοθεσίας του Λάσε Χάλστρομ - η ίδια η Binoche είναι υπέροχη και χάρη στην δική της παρουσία - κι εν μέρει του Jonny Depp- η ταινία κερδίζει το στοίχημα με τον θεατή.

Η δεκαετία του 2000 είναι μάλλον μια ήρεμη δεκαετία για την Binoche , η οποία αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο στην οικογένειά της.

Το 2002 στο ''Jet lag'' απέδειξε ότι είναι κι εξαιρετική κομεντιέν!

 Το 2005 έπαιξε στην συγκλονιστική ταινία του Μίκαελ Χάνεκε ''Κρυμμένος'' πλάι στον Ντανιέλ Οτέιγ.

Έπαιξε επίσης στην σπονδυλωτή ταινία ''Paris , je t'aime'' , ίσως στην πιο συγκινητική από τις ιστορίες της ταινίας που διαδραματίζονται στην αγαπημένη της πόλη -βέρα Παριζιάνα κι η ίδια!

Η τελευταία ταινία στην οποία την είδα ήταν το ''Breaking and entering'' , μια ενδιαφέρουσα ταινία του Άντονι Μινγκέλα -  είναι η τελευταία του σκηνοθέτη- όπου υποδύεται μια Σερβο-βόσνια μετανάστρια στο Λονδίνο που μπλέκει ερωτικά  μ'έναν Άγγλο αρχιτέκτονα.

 Η Juliette Binoche στα 46 της χρόνια πια μοιάζει πιο ώριμη από ποτέ. Οι συμμετοχές της σε ταινίες αυξάνονται , έχει κάνει αισθητή την παρουσία της και στην παριζιάνικη θεατρική σκηνή , δεν ξεχνά ποτέ τη μεγάλη της αγάπη τη ζωγραφική , μεγαλώνει δυο παιδιά , και φυσικά παραμένει ακόμη το ίδιο υπέροχη και λαμπερή!

A la votre , cherie Juliette!

Από τον Groucho στον Woody.

O Woody Allen ποτέ δεν έκρυψε το θαυμασμό και την αδυναμία του στον Groucho Marx. Σε αρκετές ταινίες του (Manhattan , Annie Hall , Everyone says I love you ) υπάρχουν αναφορές στον διοπτροφόρο με το ζωγραφισμένο μουστάκι (!) και το αναρχικό χιούμορ που τσάκιζε κόκκαλα.

[ Δεν ξέρω πως τα πηγαίνατε με τους αδερφούς Μαρξ και τις ταινίες τους. Προσωπικά τους λάτρευα και ναι , το ομολογώ, μικρή -πολύ μικρή - είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Χάρπο , ξέρετε , τον ''μουγγό'' του τρίο που έπαιζε τόσο όμορφα την άρπα!(Είχα την τύχη , στην Αυστραλία όπου μεγάλωσα, να εξοικειωθώ νωρίς με τις screwball κωμωδίες των δεκαετιών 30 & 40) Τα γκαγκς των αδερφών Μαρξ ήταν κυρίως λεκτικά τα οποία έπεφταν με ρυθμό πολυβόλου, ''έπαιζαν'' πολύ με ομόηχες λέξης της αγγλικής γλώσσας κι ίσως η ελληνική μετάφραση να μην τα απέδιδε πάντα σωστά , γι'αυτό υπάρχει περίπτωση το χιούμορ τους να φάνηκε ιδιόρρυθμο για τα ελληνικά δεδομένα.]

Λοιπόν , προχθές βλέποντας το ''Horse feathers'' (1932) των (τεσσάρων τότε ) αδερφών Μαρξ μού ήρθε στο μυαλό η ταινία του Woody ''Όλοι λένε σ'αγαπώ'' , η οποία άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής στον Groucho. Πρώτ'απ'όλα ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από ένα τραγούδι που τραγουδούν επανειλημμένα οι Μαρξ στο ''Horse feathers'' : ''Everyone says I love you ''(1996) . Στην ταινία του ο Woody απογοητευμένος από τις ερωτικές σχέσεις του ''ανταπαντά'' ''I'm thru with love'' (τραγούδι που τραγουδούν κι άλλοι ''απογοητευμένοι'' στην ταινία). Α , ναι βέβαια , δεν σας το είπα. Η ταινία του Woody είναι ένα πολύ όμορφο μιούζικαλ όπου οι ίδιοι οι ηθοποιοί τραγουδούν και χορεύουν - τραγουδά και χορεύει κι ο ίδιος ο Woody, ακόμα κι η Julia Roberts τολμά να τραγουδήσει παρόλο που αποδεικνύεται ελαφρώς κακόφωνη , but so what , η συγκεκριμένη σκηνή είναι τόσο όμορφη και ρομαντική κι ελαφρώς αστεία! Και φυσικά υπάρχει η σκηνή με το πρωτοχρονιάτικο πάρτι στο Παρίσι όπου όλοι είναι ντυμένοι Groucho Marx και ξαφνικά η οθόνη γεμίζει με διοπτροφόρους μυστακοφόρους που περπατούν παράξενα και φυσικά κρατούν ένα τεράστιο πούρο ! Όλα σήμα κατατεθέν του Groucho.

To ''Εveryone says I love you'' διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη , στο Παρίσι και τη Βενετία και παίζουν μια πλειάδα πολύ γνωστών ηθοποιών. Θα σταθώ για λίγο στις γυναίκες ηθοποιούς που παίζουν στην ταινία.

Goldie Hawn. Απορώ πώς ο Woody δεν την είχε ξαναχρησιμοποιήσει σε άλλες ταινίες του . Μάλλον είχε αδυναμία στις ιντελλεκτουέλ (βλέπε Mia Farrow , Diane Keaton , Judy Davis) κι η Goldie παραήταν μπριόζα. Εδώ ο ρόλος της πάει γάντι.

Julia Roberts. Λοιπόν , αυτήν την ηθοποιό όσο περνούν τα χρόνια την εκτιμώ όλο και περισσότερο. Αποδεικνύεται πολύ cool τύπος και δε μοιάζει να έχει διάθεση να περάσει την υπόλοιπη ζωή της σε πλαστικές εγχειρήσεις κι εξαντλητικές δίαιτες. Και κυρίως , η παρουσία της στη μεγάλη οθόνη ήταν κι είναι αξιοπρεπέστατη.

Drew Barrymore. Αυτή η κοπέλα με καλύτερες επιλογές σε ρόλους θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη Carol Lombard (Τι υπέροχη! Την θυμάστε στο ''My man Godfrey'';) αλλά μου τα χαλάει λίγο με κάτι σαχλές ταινίτσες στις οποίες παίζει.

Last but not least , η Natalie Portman για την οποία πιστεύω ότι είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κι ιδιόρρυθμο - με την καλή έννοια- πλάσμα , με εντυπωσιακές επιλογές σε ρόλους. Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η Αμερική σε twentysomething γυναίκες ηθοποιούς.

 

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Edith Head.

Στην ταινία ''A single man'' οι ηθοποιοί είναι υπέροχα και κομψά ντυμένοι. Βέβαια αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ο ''ερασιτέχνης'' σκηνοθέτης Tom Ford είναι στυλίστας ο ίδιος. Το ακραίο στυλιζάρισμα της ταινίας  εξυπηρετεί κάποιους εκφραστικούς σκοπούς που δεν είναι επί του παρόντος. Επί του παρόντος  όμως, είναι το κομψό ντύσιμο στο σινεμά. Κι εκείνη που αναντίρρητα συνέδεσε το όνομά της με το κομψό ντύσιμο επί της μεγάλης οθόνης δεν ήταν άλλη από την Edith Head . Κομψότητα λοιπον, φινέτσα , καλαισθησία , θηλυκότητα και...8 βραβεία Oscar για μια μεγάλη σειρά εξαιρετικών κινηματογραφικών ενδυματολογικών προτάσεων.
Την θυμήθηκα βλέποντας προχθές την ταινία Double Indemnity ( το περίφημο φιλμ νουάρ) και την υπέροχη Barbara Stanwyck να σαγηνεύει και ν'αποπλανά ντυμένη στην τρίχα.

Η Edith Head ήταν η υπεύθυνη ενδυμασίας σε πολλές ταινίες και συνεργάστηκε με πολλούς διάσημους σκηνοθέτες ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται  κι ο μέτρ του τρόμου ο Alfred Hitchcock. Έντυσε αρκετές φορές τις πρωταγωνίστριες των ταινιών του , όπως:

Την Grace Kelly στην ταινία ''Rear window''

....όπως και στην ταινία του μετρ ''To catch a thief''

...Την Tippi Hendren στην ταινία ''Tα πουλιά''

...Την Ingrid Bergman στην ταινία ''Notorious''

...Την Kim Novak στο ''Vertigo''

Η Edith Head συνεργάστηκε και σε άλλες ταινίες με τον Alfred Hitchcock αλλά αυτές που παρουσίασα είναι οι πιο εντυπωσιακές κι εκείνες που συζητήθηκαν περισσότερο.

Προσωπικά μού άρεσε πολύ η δουλειά της στις ταινίες..

...A roman holiday

και στο ''Barefoot in the park''

Και για τους άντρες αναγνώστες που πιθανόν να βαρέθηκαν με αυτό το μικρό ''ντεφιλέ'' , να σας πω ότι η Head είχε ντύσει τους Paul Newman & Robert Redford στην ταινία ''The sting''!

Έτσι την επόμενη φορά που θα πάτε σινεμά και σαγηνευτείτε από την εκθαμβωτική παρουσία της πρωταγωνίστριας ή του πρωταγωνιστή , σκεφτείτε ποιος την/τον έντυσε , ποιος την/τον χτένισε ή ποιος  επιμελήθηκε το μακιγιάζ της /του. Κι εκείνοι , όσο νάναι έβαλαν το χεράκι τους! 

(Μεταγραφή)

Οι ήρωες του Κοενικού Σύμπαντος.

Πάει καιρός που είδα την τελευταία ταινία των αφών Κοέν ''A serious man''  και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τον ήρωα της ταινίας. Παρότι σοβαρός όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος , συγκαταβατικός , με ακέραιο χαρακτήρα , καθόλου κουτοπόνηρος , καθόλου κακών προθέσεων...Εν τούτοις , οι δημιουργοί του δεν του χαρίζονται. Τον ταλαιπωρούν μέχρι και το τέλος της ταινίας , δεν δείχνουν έλεος. Αγαπητέ μου κε. Λάρι Γκόπνικ , άδικα πήρες σβάρνα τους ραβίνους για να βρεις απάντηση στο φλέγον ερώτημα που σε βασανίζει :'' Γιατί η ζωή μου πάει κατά διαόλου;'' . Σού έχω την απάντηση: Φταίνε οι σκηνοθέτες της ταινίας!
Οι Κοέν έχουν καταφέρει κι έχουν δημιουργήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα γκάμα από πολύ ιδιαίτερους ήρωες. Άλλοτε ξεχωρίζουν για την αφέλειά τους , άλλοτε για την κουτοπονηριά τους. Άλλοτε είναι πολύ συμπαθείς άλλοτε αντιπαθείς. Ενίοτε τους χαρίζονται -έστω και στο παρα πέντε!. Άλλες φορές πάλι όχι , τα πράγματα πάνε στραβά , αλλά δικαίως πάνε στραβά γιατί ο ήρωάς μας ήταν...μασκαράς!
Πάμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα Κοενικών ηρώων:

1. Ο Barton Fink της ομώνυμης ταινίας . Ο εν λόγω ήρωας είναι σεναριογράφος που φεύγει για μεγάλη καριέρα στο Hollywood. Εκεί όχι μόνο παθαίνει ''writer's block'' αλλά έχει μπελάδες και μ'έναν γείτονά του που τυγχάνει serial killer. Οι Κοέν του επιφυλάσσουν απογοήτευση , ανησυχία μέχρι κι εξευτελισμό. Τον βασανίζουν στο μεγαλύτερο μέρος  και μόνο το τέλος της ταινίας είναι ήρεμο , γαλήνιο , μια στιγμή ανάσας για τον κακομοίρη τον Fink..
2. Ο Norville Barnes της ταινίας The Hudsucker Proxy . O Norville είναι ένας επαρχιώτης νέος , φιλόδοξος αλλά αφελής, που έρχεται στη μεγάλη πόλη για να πιάσει την καλή. Εκεί τον εκμεταλλεύονται κάποιοι που τον ανεβάζουν ψηλά κι όταν πια δεν τους κάνει τον πετάνε έξω με τις κλωτσιές. Ό Norville αποπειράται να αυτοκτονήσει αλλά οι καλοί του δημιουργεί σταματούν τους δείκτες του χρόνου (!) ένα μέτρο πριν σκάσει στο έδαφος! Μάλλον τον κατασυμπάθησαν!

3. Τώρα στην ταινία Fargo έχουμε συσσώρευση απίστευτων τύπων! Πρώτ'απ'όλα ο Jerry Lundegaard , ένας κουτοπόνηρος, ψεύτης κι αντιπαθής πωλητής αυτοκινήτων ,ο οποίος σχεδιάζει την εντελώς αποτυχημένη απόπειρα απαγωγής  της γυναίκας του. Ο Gaear, ένας αμίλητος παρανοϊκός, κι o Carl , ένας λαλίστατος ξερόλας, οι οποίοι είναι η αποθέωση της ηλιθιότητας και προσλαμβάνονται να εκτελέσουν την απαγωγή. Κι είναι κι η Marge η έγκυος αστυνομικίνα που αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο της απαγωγής. Οι Κοέν δεν χαρίστηκαν σε κανέναν από τους ήρωες της ταινίας , η βλακεία εναλλάσσεται με την ηλιθιότητα κι ενδιάμεσα έχουμε αποσπάσματα από την βαρετή έγγαμη suburban ζωή της Marge.
3. The man who wasn't there δεν είναι άλλος από τον Ed Crane ένας άντρας που σκυλοβαριέται που ζει και που αποδεικνύεται ανήθικος όταν έχοντας σκοτώσει τον εραστή της συζύγου του -όχι πάντως για λόγους ζηλοτυπίας- δεν πτοείται όταν κατηγορείται και καταδικάζεται άδικα η σύζυγός του. Οι δημιουργοί του πάντως δεν θα τον αφήσουν ατιμώρητο. Ας όψεται ο παράγων ''Τύχη''.

4. Ένας από τους πιο αξιαγάπητους ήρωες των Κοέν είναι ο  Everett Ulysses McGill από την ταινία O Brother, where art thou'' . Η ταινία είναι μια ας το πούμε διασκευή της ''Οδύσσειας''. Ο δραπέτης Everett θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει πίσω στην αγαπημένη του γυναίκα και τα πολλά -δεν θυμάμαι πόσα- παιδιά τους. Ο Everett σε κερδίζει αμέσως γιατί είναι συναισθηματικός , καλοπιασάκιας αλλά συνάμα αφελής και παρορμητικός. Και τον υποδύεται ο George Clooney! Τον ακολουθούν -αναγκαστικά μια και ...τους ενώνουν τα σιδερένια δεσμά της φυλακής- δύο ακόμη δραπέτες. Από τους οποίους ο ένας είναι η επιτομή της ηλιθιότητας ενώ ο άλλος της καχυποψίας!
5. H ταινία των Κοέν που έδωσε τους πλέον αξιαγάπητους χαρακτήρες είναι αναντίρρητα η μία και μοναδική ''The Big Lebowski'' !

 Όλοι κατασυμπαθήσαμε τον Dude και την ετερόκλητη παρέα του. Ο Dude λοιπόν -που τον υποδύεται ο Jeff Bridges - είναι ένας τύπος που, στην κυριολεξία, βαριέται που ζει! Ή μάλλον είναι απλά πολύ cool! Τις περισσότερες ώρες γυρνάει ντυμένος μ'ένα μπουρνούζι , ατημέλητος κι αχτένιστος κάνοντας τίποτα. Τον ενδιαφέρουν ουσιαστικά μόνο δύο πράγματα : Το μπόουλινγκ και να έχει τα υλικά να φτιάχνει ένα white russian της προκοπής. Τα όσα απίθανα του συμβαίνουν τα ''πολεμά'' με χιούμορ και μια ιδιότυπη φιλοσοφία.

Αντιμετωπίζει τους  buddies του με συγκατάβαση , από τους οποίους ο ένας είναι ένας  παρανοϊκός βετεράνος του Βιετνάμ κι ο δεύτερος  ένας αγαθούλης με ελληνικό όνομα μάλιστα : Θεόδωρος Κεραμπότσος (το πιθανότερα Καραμπότσος)*.  Ο κόσμος λάτρεψε τον Dude και την παρέα του γιατί μάλλον είναι από τους πιο αστείους politically incorrect -επιτέλους και χωρίς να εκχυδαϊζεται ο όρος- χαρακτήρες που μας προέκυψαν τα τελευταία χεόνια στη μεγάλη οθόνη.
Τέλος στην προηγούμενη ταινία τους ''Burn after reading'' είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποιος απ'όλους του χαρακτήρες είναι...πιο ηλίθιος!!!
Για να κλείσουμε , βλέπουμε ότι σε γενικές γραμμές οι Αφοί Κοέν έλκονται από αφελείς ή κουτοπόνηρους χαρακτήρες με μια τάση προς τη...βλακεία. Από την άλλη όμως... Όντως ο ήρωας του ''A serious man''  είναι σοβαρός και δεν είναι ούτε αφελής , ούτε χαζός. Τότε γιατί οι αγαπημένοι μας σκηνοθέτες δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί; Γιατί τον βασανίζουν γαι να έχουμε κι εμείς να ''βασανιζόμαστε'' ; Γιατί εκείνος ο ''σοβαρός άνθρωπος'' μας ακολούθησε κι αφού έπεσαν οι τίτλοι τέλους;...
* Όποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε για τον χαρακτήρα αυτόν και πώς -κι από ποιον- πήρε το όνομά του , παρακαλείστε να μας πείτε κι εμάς!

(Μεταγραφή)

H ΔΙΚΗ (ΤHE TRIAL) 1962 !!!

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Όρσον Γουέλς

ΣΕΝΑΡΙΟ: Όρσον Γουέλς πάνω στο γνωστό βιβλίο του Φραντς Κάφκα

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: 'Αντονι Πέρκινς, Ζαν Μορό, Όρσον Γουέλς, Ακίμ Ταμίροφ, Ρόμι Σνάιντερ, Έλσα Μαρτινέλλι, Κατίνα Παξινού.

Το μεγαλύτερο, για μένα, στοίχημα του Όρσον Γουέλς με την 7η Τέχνη ήτανε αυτή η ταινία και νομίζω ότι το κέρδισε. Κάτι που πίστευε και ο ίδιος: πολλά χρόνια αργότερα σε συνέντευξη του στο BBC είχε δηλώσει ότι θεωρεί τη Δίκη ως την καλύτερη του ταινία.

Άσχετα από τη μεγάλη οικονομική της αποτυχία. Μια αποτυχία που οφειλόταν αποκλειστικά στο αλλόκοτο και δύσκολο θέμα της.

Βασισμένη στο βιβλίο του Κάφκα που σηματοδότησε μεν μια μεγάλη καμπή της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά όχι προσβάσιμο στούς πολλούς αναγνώστες, απαιτούσε και ειδικό κοινό. Ο πολύς κόσμος ξέροντας τον σκηνοθέτη από τις προηγούμενες επιτυχίες του: "Ο Πολίτης Καίην" "Ο Άγνωστος" "Η Κυρία απ' τη Σαγκάη" " Ο κύριος Αρκάντιν" και " Ο Άρχοντας του Τρόμου" περίμενε κάτι ανάλογο και ξαφνικά βρέθηκε απέναντι σε έναν ακατανόητο εκ πρώτης όψεως κόσμο, αυτό δηλαδή που απαρτίζει το καφκικό σύμπαν. Οι εξοικειωμένοι με τη λογοτεχνία του Κάφκα πρέπει να γοητεύτηκαν. Εγώ την είδα την ταινία στα τέλη του '60 τρεις φόρες -άλλες τόσες φορές είχα διαβάσει το βιβλίο- και ενθουσιάστηκα! Γιατί είδα μεταφερμένο στην οθόνη αυτό το καφκικό εφιαλτικό περιβάλλον που είχα φανταστεί, με αριστουργηματικό τρόπο. Ο Άντονυ Πέρκινς δε, γεννημένος, πιστεύω, για τέτοιους ρόλους ήτανε ένα τέλειος ένα μοναδικός Τζότζεφ Κ.

Μοναδικές και οι ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών. Είναι μια ταινία που τη συστήνω ανεπιφύλακτα...αλλά μόνο στους θαυμαστές της λογοτεχνίας του Κάφκα.