MADE IN ENGLAND!!!

Η ένδειξη αυτή, παλαιότερα γιατί σήμερα μόνο το made in China υπάρχει, πάνω σε κάποιο προϊόν -από τα πιο απλά είδη οικιακής χρήσης, τα ρούχα, τα εργαλεία, τα μηχανήματα μέχρι και τα αυτοκίνητα- συνιστούσε ένα πιστοποιητικό υψηλής ποιοτικής εγγύησης. Και με τον παραφθαρμένο τύπο της: «μέγκλα» είχε περάσει και στην καθομιλουμένη ελληνική και τη μάγκικη αργκό και όταν ήθελαν να περιγράψουν οι άνθρωποι κάτι ως πολύ καλό έλεγαν: «αυτό είναι μέγκλα!». (Σε πολλές ασπρόμαυρες κωμωδίες μας θα θυμάστε να το λέει ο Ρίζος ή ο Φωτόπουλος).
Αυτό γινόταν γιατί οι Εγγλέζοι φημίζονταν για την επαγγελματική ευσυνειδησία τους και τα πολύ υψηλά ποιοτικά standards που έβαζαν στα υλικά τους.
Και για να έρθουμε στα θέματα που μας αφορούν: το ίδιο ίσχυε και ισχύει, νομίζω, και όταν καταπιάνονται με τα έργα της 7ης τέχνης!


Σας διαβεβαιώνω ότι στη μακρά σινεφιλική μου διαδρομή δεν μου έτυχε ποτέ να δω σκάρτο (με την έννοια της «μάπας») εγγλέζικο έργο! Όσο αυτό και αν ακούγεται σαν υπερβολή. Είδα πολλά έργα που δεν ήταν αριστουργήματα, είδα πολλά έργα που δεν ήταν πολύ καλά αλλά δεν είδα ούτε ένα που να είναι κάτω από το επίπεδο του "καλά"! Που να με κάνει ρε παιδί μου να πω: πέταξα την ώρα μου και τα λεφτά μου!
Και δεν μιλάω τώρα για τους καταξιωμένους δημιουργούς όπως: ο αγαπημένος μου Mike Leigh, o Ken Loach, o Stanley Kubrick, o Alan Parker, ο Ken Russel, o Sam Mendes, ο James Ivory, o Richard Lester, η Sally Poter, ο Ridley Scott, ο Neil Jordan για να αναφέρω έτσι κάποιους εν τάχει, αλλά για πάμπολλους άλλους θεωρούμενους ως ήσσονος καλλιτεχνικής σημασίας σκηνοθέτες.
Όλα αυτά όμως δεν πέσανε από τον ουρανό. Από πολλά χρόνια πριν σιγά-σιγά και μεθοδικά χτίστηκε το οικοδόμημα του εγγλέζικου λεγόμενου κινηματογράφου, ενός κινηματογράφου με πολύ έντονο κοινωνικό προβληματισμό, που όπως όλα τα στέρεα οικοδομήματα: πατάει πάνω σε κάποιες πολύ γερές βάσεις.


Και αν αφαιρέσουμε κάποιους αυθύπαρκτους μοναχικούς λύκους όπως ο Alfred Hitchcock ο Stanley Kubrick ή ο Peter Greenaway που ο καθένας τους αποτελεί και ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν, οι βάσεις αυτές νομίζω ότι δεν ήτανε τίποτα άλλο από το λεγόμενο FREE CINEMA ένα κινηματογραφικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην Αγγλία τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Τότε που κάποια ανήσυχα παιδιά παρακινούμενα από τον ιταλικό νεορρεαλισμό και τη γαλλική nouvelle vague αφού πρώτα δημιούργησαν ένα θεωρητικό όργανο, ένα περιοδικό με τον τίτλο Free Cinema, πέρασαν μετά και στη δράση γυρίζοντας μοναδικές και αξεπέραστες ταινίες.


Βασικές τους αρχές ήταν το "έξω από τα στούντιο" ο ρεαλισμός και ο κοινωνικός προβληματισμός με την κάμερα στις γειτονιές που ζούνε οι άνθρωποι.
Τα παιδιά αυτά ήταν:
1.Ο Tony Richardson με κυριότερες ταινίες του:
«Οργισμένα Νιάτα» (Look Back In Anger) (1958) βασισμένη στο θεατρικό έργο του John Osborne και που ευτύχησε να έχει ως ηθοποιούς δύο μεγάλα τότε ταλέντα του αγγλικού θεάτρου: Richard Burton και Clair Bloom.
«Γεύση Από Μέλι» (Α Taste Of Honey)(1962) το οποίο είχα ευτυχήσει να το δω παραμονές της Χούντας σε προβολή της φοιτητικής κινηματογραφικής λέσχης στην πανεπιστημιακή αίθουσα Ίρις επί της οδού Ακαδημίας και λίγο πριν την Ιπποκράτους.
2.O Karel Reisz, τσέχικης καταγωγής, με κυριότερες ταινίες του:
«Σάββατο Βράδυ, Κυριακή Πρωί» (Saturday Night and Sunday Morning) (1960) που θεωρείται και η πιο καθοριστική ταινία αυτού του κινήματος και επηρέασε όπως λένε οι ειδικοί τους περισσότερους από τους σύγχρονους Βρετανούς σκηνοθέτες. Ως βοηθό μάλιστα σκηνοθέτη ο Ράϊς, είχε τον Stephen Frears.
«Μόργκαν Ο Τρελός Εραστής» (Morgan – A Suitable Case For Treatment) (1966) με τη Vanessa Redgrave και τον David Warner.
3. O John Schlesinger (ο μετέπειτα «αμερικάνος» με το εκπληκτικό Midnight Cowboy) με κυριότερες ταινίες:
«Αμαρτία Μιας Νύχτας» «Α Kind Of Loving» (1962)
«Μπίλλυ Ο Ψεύτης» (Billy Liar) (1963) και
4. Ο Lindsay Anderson με το εκπληκτικό «Εάν» (If) (1969) που ανέδειξε τον κόσμο των αυστηρών κολεγίων με το καταπιεστικό τους σύστημα και ίσως να υπήρξε ο προπομπός του «Φράουλες και Αίμα» που βγήκε ένα χρόνο αργότερα.