Για προσέξτε αυτή την ταινία!!!

Ο ΦΟΒΟΣ (1966)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κώστας Μανουσάκης που δυστυχώς γύρισε αυτήν και άλλες 2 μόνο ταινίες, "Έρωτες στους Αμμόλοφους" (1958) και "Προδοσία" (1964) και από πολύ ενωρίς (μόλις 31 ετών) εγκατέλειψε τη σκηνοθεσία.
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Γαρδέλης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ηθοποιοί: Ανέστης Βλάχος, Έλλη Φωτίου, Μαίρη Χρονοπούλου, Έλενα Ναθαναήλ, Σπύρος Φωκάς, Αλέξης Δαμιανός, Θόδωρος Κατσαδράμης.


Επειδή η ταινία αυτή έχει πολλά θετικά στοιχεία που λείπουν από τον ελληνικό κινηματογράφο και με "πιάνει" σε πολλές αδυναμίες μου, όπως:

1) Είναι μία γρήγορη σε ρυθμό ταινία.
2) Έχει αρχή μέση και τέλος.
3) Τη θεωρώ ένα από τα καλύτερα θρίλερ της εγχώριας παραγωγής μας.
4) Έχει πολύ καλή φωτογράφηση από το Νίκο Γαρδέλη


5) Εκπληκτική μουσική επένδυση από τον Γιάννη Μαρκόπουλο και
6) Παίζει πρωταγωνιστής ο Ανέστης Βλάχος, η μεγαλύτερη κατ' εμέ κινηματογραφόφατσα του ελληνικού σινεμά για τον οποίο σκοπεύω να κάνω και ειδική ανάρτηση από αυτόν εδώ το χώρο, καθώς επίσης και και το ό,τι σημαντικότατο ρόλο κρατάει στο έργο ο πολύ καλός σκηνοθέτης μας Αλέξης Δαμιανός που υπήρξε και ένας ικανότατος ηθοποιός

καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι λόγω υποκειμενικότητας, δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος να σας μιλήσει για την ταινία. Γι' αυτό και θα αφήσω να σας μιλήσει γι' αυτήν ένας καλός κριτικός του κινηματογράφου που διακρίνεται για την ήρεμη προσέγγιση των θεμάτων του.

Μιλάω ασφαλώς για τον κ. Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και σας παραθέτω αυτούσια την κριτική του από το site του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου:

"Ο «Φόβος» είναι μια ταινία όπου ένα ουσιαστικό αδρό περιεχόμενο βρήκε την άξια φιλμική έκφρασή του, είναι ένα φιλμ εθνικό γιατί αντικρίζει κατάματα τις αρρώστιες στη ρίζα της φυλής μας, γιατί κοιτάζει από μέσα το πρόβλημα κι όχι από την εξωτερική του επιφάνεια.

Ο Κώστας Μανουσάκης πραγματοποίησε ένα τεράστιο άλμα προς το παρελθόν, προς εκείνη που έπρεπε να είναι η αφετηρία του εθνικού μας κινηματογράφου, όπως στάθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος της πεζογραφίας μας: Την ρεαλιστική ηθογραφία, της αρχής του αιώνα μας που εμπλουτίστηκε βαθμιαία με ψυχογραφικά και κοινωνικά στοιχεία. Το θέμα της ταινίας γεννιέται γερά από τη γη, τις παραδοσιακές δυνάμεις, την ιστορική στιγμή, και διαμορφώνει τους ήρωες και την εξέλιξή τους.

Ο εκφυλισμένος πατριάρχης που διαλύει τον συνεκτικό κρίκο του γένους, πουλώντας τη γη, για τους εφήμερους έρωτές του. Η κουρασμένη και εξευτελισμένη γυναίκα που ξεσπά μόνο μία στιγμή, σχεδόν μουγκά, για να πέσει πάλι στην αμίλητη παθητικότητά της. Η θρησκόληπτη κωφάλαλη κι οι ακόμα πιο αφελείς και θρησκόληπτοι συγχωριανοί. Ο ήρωας τέλος, τραγικός φορέας της ασφυκτικής σεξουαλικής καταπίεσης χωρίς δυνατότητα εξόδου. Όλα τα πρόσωπα στηρίζονται σταθερά στο υπόβαθρό τους, γίνονται μορφές κάπως μνημειακές, χωρίς να χάσουν το ρεαλισμό τους. Οι εικόνες διαθέτουν ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα: Δεν παραφράζουν ποτέ τον μύθο, αλλά γεννούν τις σχέσεις, δημιουργούν τις συγκρούσεις, σημαίνουν το δράμα, εκφράζουν όχι μόνο με το περιεχόμενό τους, αλλά με αυτά τα ίδια τα εικαστικά τους στοιχεία, με το καδράρισμα, με το φως και τη σκιά, με την πλαστική και δραματική αίσθηση του χώρου. Μια ταινία στέρεη και μπροστά από την εποχή της που δεν την εκτίμησε όσο θα της άξιζε."

.

ΥΓ: Μόνο να με συμπαθάτε που δεν είμαι σε θέση να σας δώσω τεχνικές πληροφορίες για το που και το πως θα την δείτε. Πιστεύω πάντως ότι πρέπει να κυκλοφορεί σε DVD γιατί πρόπερσι την είχε παίξει η κρατική τηλεόραση.