Bonnie and Clyde (1967)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άρθουρ Πεν
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μπάρνετ Γκάφυ (Βραβείο Όσκαρ)
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γουώρεν Μπήτυ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Τσαρλς Στρόουζ και το περιβόητο: "Foggy Mountain Breakdown" των
Flatt and Scruggs
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γουώρεν Μπήτυ, Φαίη Νταναγουαίη, Μάϊκλ Πόλλαρντ, Τζην Χάκμαν, Έστελ Πάρσονς (Όσκαρ β’ γυναικ. Ρόλου)
Ταινία που είχε σημειώσει τότε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και βασιζόταν στην πραγματική ιστορία των Bonnie Parker and Clyde Barrow. Ενός ερωτευμένου ζευγαριού που στην αρχή της δεκαετίας του ’30 είχαν συστήσει μια συμμορία στην περιοχή των κεντροδυτικών πολιτειών της Αμερικής και λήστευαν Τράπεζες.

Κάτι που τους είχε ηρωοποιήσει στα μάτια του κόσμου γιατί η Αμερική εκείνα τα χρόνια βρισκόταν μέσα στη δίνη της μεγάλης οικονομικής κρίσης και η λέξη «τράπεζα» δεν ήταν και ό,τι το πιο …αγαπησιάρικο! Φαινόμενο δηλαδή που, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και στα καθ’ ημάς σήμερα με τον Παλαιοκώστα και την παρέα του.

Ένα άλλο στοιχείο επίσης που προσέδιδε αίγλη στην πρωτοφανή αυτή παρέα – πρώτα στρατολογήθηκε ο μικρός υπάλληλος ενός βενζινάδικου που τον υποδύεται εκπληκτικά ο Μάϊκλ Πόλλαρντ και μετά ο μεγάλος αδερφός του Κλάϊντ με τη γυναίκα του (Χάκμαν, Πάρσονς)- ήταν και το ότι δρούσαν τελείως αυτόνομα χωρίς διασυνδέσεις με το κατεστημένο της ιταλικής μαφίας που πάντα τα πήγαινε καλά με τις δυνάμεις της εξουσίας και της καταστολής.

Ήταν αρκετά ριψοκίνδυνοι και χαβαλετζήδες, ιδίως η Μπόννυ, και έκαναν μεγάλες καζούρες στις τοπικές αστυνομίες και το FBI που τους καταδίωκαν με μανία.


Γι’ αυτό και το πρωτοφανές μένος των τελευταίων σε εκείνη τη φονική ενέδρα που τους έστησαν στις 23 Μαΐου του 1934 με τα μυδραλιοβόλα. Η εικόνα του άγρια γαζωμένου αυτοκινήτου είναι χαρακτηριστική! Το νεκρό σώμα της Μπόννυ μέσα στο αυτοκίνητο, λένε οι περιγραφές, το χόρευαν στον αέρα με τις σφαίρες πάρα πολλά λεπτά μετά το θάνατο της.

Ένα γεγονός που θέλω να τονίσω και που δεν γράφεται στις βικιπαίδειες είναι το ό,τι παραγωγός στην ταινία αυτή που γυρίστηκε το 1967 είναι ο ίδιος ο Γουώρεν Μπήτυ –ένας αντικομφορμιστής και πολιτικοποιημένος άνθρωπος του κινηματογράφου- δείχνει την απροθυμία του χολυγουντιανού κατεστημένου να χρηματοδοτήσει μια τέτοια παραγωγή. Μεσουρανούσε ακόμη ο πανίσχυρος αρχηγός του FBI, Edgar Hoover που εθεωρείτο τότε πιο ισχυρός και από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Και αν έδωσαν δύο δευτερεύοντα βραβεία Όσκαρ στην ταινία -που για μένα είναι αριστουργηματική και θα έπρεπε να πάρει και αυτό της καλύτερης ταινίας, καλό είναι και το In The Heat of The Night που εκείνη τη χρονιά τα σάρωσε όλα και θα αναφερθούμε κάποτε και σ’ αυτό, αλλά όχι καλύτερο από το Μπόννυ και Κλάϊντ- το έκαναν λόγω της πρωτοφανούς εμπορικής επιτυχίας που σημείωσε η άλλη σε όλο τον κόσμο!
Κάπου στη Βικιπαίδεια διάβασα ότι η πρώτη επιλογή του Γουώρεν Μπήτυ για τους ρόλους ήταν: η αδελφή του Σίρλεϋ Μακ Λέϊν και ο Μπομπ Ντύλαν που έμοιζε πολύ στον πραγματικό Κλάϊντ. Για κάποιους λόγους, όμως, αυτός αρνήθηκε και τότε πήρε το ρόλο ο ίδιος ο παραγωγός, οπότε αυτόματα κόπηκε και η αγαπημένη μου Σίρλεϋ.
Ένα άλλο που επίσης διάβασα και δεν το ήξερα ήταν ότι από εκείνη τη συμμορία είχε επιζήσει η Μπλάνς Μπάρροου, που στην ταινία την υποδύεται η Έστελ Πάρσονς, πήρε μάλιστα και το Όσκαρ, και πέθανε υπέργηρη (101 ετών) το 1996. Και όταν τη ρώτησαν τότε, λέει, για το πώς της φάνηκε η ταινία, έδωσε την απίθανη απάντηση: «Αυτή η ταινία με δείχνει σαν τον κώλο ενός αλόγου που χλιμιντρίζει!» (That movie made me look like a screaming horse's ass.")
Τέλος θέλω να αναφέρω ότι εδώ στην Ελλάδα η ταινία συνέπεσε με την αρχή της δικτατορίας και είχε γίνει ο χαμός! Ουρές στα ταμεία των κινηματογράφων και οι αίθουσες φίσκα με όρθιους! Την έβλεπε ο κόσμος δύο και τρεις φορές για να την χορτάσει, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις βγαίνουν οι ευνόητες συνειρμικές συγκρίσεις και απωθημένα με αστυνομίες και τέτοια!
Άσε και εκείνη την καταπληκτική μουσική με πάντζο που είχε!