ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ!!!

Δεν ξέρω πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα σήμερα που τα παντός είδους θεάματα έχουν κατακλύσει τα πάντα, αλλά παλιά που υπήρχε μόνο η μεγάλη οθόνη και αυτή με φειδώ και εμπόδια, όλα τα πρότυπα μας βγαίνανε απ’ τους αστέρες της. Κυκλοφορούσαν μάλιστα οι ήρωες της και σε μικρές χρωματιστές φωτογραφίες που μας τύχαιναν με τις τσίχλες που αγοράζαμε. Κάτι σκληρά χαρτάκια που άλλοτε τα ανταλλάσαμε: «Σου δίνω έναν Κέρκ Ντάγκλας μου δίνεις μια Τζίνα Λολομπρίτζιτα;» και άλλοτε τα παίζαμε στα χαρτιά όπως τα χρήματα! Θυμάμαι μια φορά τη στενοχώρια μου που στο 31 είχα χάσει σε μια βραδιά όλη τη συλλογή μου: Μια βεντάλια από αγαπημένα πρόσωπα τα ποντάρισα πάνω στο Ρήγα και τον Άσσο για να μου ανοίξει πρώτα το διπλό και μετά οι «παπάδες» με δυο δεκάρια!
Δεν ξέρω τι γινόταν, βέβαια, με τα κορίτσια που ωρίμαζαν ερωτικά πιο γρήγορα αλλά εμείς τ’ αγόρια πρώτα ταυτιζόμασταν με τους αγαπημένους μας ανίκητους πρωταγωνιστές και πολύ αργότερα περνούσαμε στις ονειρώξεις μας με τις ντίβες.
Προηγούνταν δηλαδή ο Ροκ Χάτσον, Ρόμπερτ Μήτσαμ και Μάρλον Μπράντο και μετά έπαιρναν τη σκυτάλη του αισθησιασμού οι Κιμ Νόβακ, Ντέμπορα Κερ και Σοφία Λόρεν! Το ίδιο, βέβαια, και με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες: Πρώτα ο Φούντας και ο Κακκαβάς και μετά η Γκιζέλα Ντάλι και η Λάσκαρη.
Διάλεγε ο καθένας μας δηλαδή το ινδαλμά του ανάλογα με το παρουσιαστικό και τα κατορθώματα του ενάντια στους κακούς και στους Ινδιάνους. Μόνο που εγώ εδώ ήμουνα λίγο μπερδεμένος. Και ενώ με τις γυναίκες της οθόνης ακολουθούσα την πεπατημένη οδό όπως και οι συμμαθητές μου, με τους άντρες της, είχα μια περίργη συμπεριφορά και διάλεγα πάντα τους αδύνατους και οστεώδεις, κάτι που τώρα τα τελευταία χρόνια μπόρεσα να το αποκωδικοποιήσω και να καταλάβω ότι αυτό οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στην σε στυλ ακτινογραφίας σωματική μου διάπλαση. Δεν ήμουνα δηλαδή πνεύμα αντιλογίας ή τύπος σνομπ, που όταν οι άλλοι είχαν για πρότυπο τον Χάτσον, τον Μήτσαμ και τον Μπράντο, με κάτι μπρατσάρες να! και με μύες που πήγαιναν να σπάσουν τα t-shirt (σε μια εποχή που αυτός ο σωματότυπος λατρευότανε από τις γυναίκες)
εγώ διάλεγα τον λιπόσαρκο Μοντγκόμερυ Κλιφτ με τα υγρά και λαμπερά του μάτια και πολύ αργότερα τον Αλ Πατσίνο!

Δυο τύπους που πολλές φορές τους έσπαζαν οι κακοί στο ξύλο!
Ούτε όταν στα «καθ’ ημάς» που αντί για το Φούντα και τον Κακκαβά


διάλεγα τον κοκκαλιάρη Πέτρο Φυσσούν που μετριούνταν τα παΐδια του ένα προς ένα!

Μόνο που δεν ξέρω ακόμη να απαντήσω αν αυτό οφείλονταν στην υποκριτική δεινότητα των προαναφερθέντων μαζί με κάποιο είδος …αλληλεγγύης ή σε κάποια ζήλεια προς τους άλλους!!!