Ίσως κάποιοι να παραξενευτούν με τον τίτλο αλλά η αφορμή του είναι ότι είδα τώρα τελευταία για δεύτερη φορά την έκπληκτική ταινία "Leon", αυτό το αριστούργημα του Μπεσσόν και αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον Γιάννη Οικονομίδη. Έχω ξαναγράψει γι' αυτό το ταλαντούχο παιδί που ενώ τεχνικά οι ταινίες του είναι άψογες όπως και άψογο είναι το καστ των ηθοποιών του, βγαίνουν στις αίθουσες και πάνε άπατες! Ενώ δεν είναι αργόσυρτες και χασμουρητικές σαν του Αγγελόπουλου.
Θα το ξαναγράψω: ο Οικονομίδης υστερεί σεναριακά στο θέμα ουσία. Και αυτό με τη βεθύτερη έννοια της Τέχνης και σε κάθε μορφή της. Δεν αντέχεται η ζωή αν όλοι γύρω μας είναι σαν τους ήρωες του. Να πάμε να κάνουμε όλοι χαρακίρι! Χωρίς κάποια ανάσα ανθρωπιάς μια ικμάδα αισιοδοξίας γιατί να ζούμε μωρέ παιδί μου. Χωρίς αυτό που έχει ο Μπεσσόν στο Λεόν, αυτό το κράμα αγριάδας και τρυφερότητας πως θα προχωρούσε η ζωή; Και ο τελευταίος εγκληματίας, ο ληστής, ο άστεγος, ο χαμένος, κρύβει μέσα στην ψυχούλα του λίγο άνθρωπο κάποια ελπίδα που λες: αξίζει τούτη η παλιοζωή να τη ζούμε και να θέλουμε να την κάνουμε καλύτερη. Και αυτό είναι η Τέχνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου