Διάβασα με μεγάλη χαρά πως στο φετεινό φεστιβάλ της Βενετίας παίχτηκαν δυο ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Πρέκειται για μια ταινία του Μπάρι Λέβινσον με τίτλο "Τhe Humbling" που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ -"Η Ταπείνωση" στα ελληνικά, και μία του Ντέϊβιβντ Γκόρντον Γκριν το "Manglehorn" στην οποία υποδύεται έναν μοναχικό μισάνθρωπο κλειδαρά που αρνείται να ξεχάσει τον νεανικό του έρωτα, την Κλάρα, γράφοντας της καθημερινά γράμματα, τα οποία, χωρίς εξαίρεση, επιστρέφουν στον παραλήπτη.
Και λέω "με μεγάλη χαρά" γιατί ως παλαιός και μεγάλος φαν του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, τα τελευταία 20 χρόνια βίωσα από αυτόν μια μεγάλη απογοήτευση μιας και μετά το "Άρωμα Γυναίκας" (1992) και "Υπόθεση Καρλίτο" (1993), δεν γύρισε ο άνθρωπος κανονική ταινία.. Ένας ορυμαγδός αιματοβαμμένης αμερικανιάς και ρόλοι μπατσογούρουνων και ... ξέβαθων τύπων ήρθαν να αμαυρώσουν τη φιλμογραφία αυτού του τεράστιου ταλέντου.
Γι' αυτό και δεν κρατιέμαι και ούτε περιμένω να διαβάσω κριτικές ή να δω πρώτα τις ταινίες για να βγάλω συμπεράσματα. Αφού όπως καταλαβαίνετε και εσείς: έχουμε να κάνουμε, αφ' ενός, με κανονικές ταινίες κινηματογράφου και, και αφ' ετρέρου, αυτή η υποκριτική του δεινότητα μας προσφέρει μεγάλη εγγύηση.
Σε δηλώσεις του, μάλιστα, φαίνεται να κάνει και ένα είδος αυτοκριτικής: "...Κι αν προσθέσεις στην ψυχική και σωματική κόπωση και τη διαχείριση της φήμης ή την έλλειψη της, μπορείς κάπως να αντιληφθείς γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς βιώνουν το δικό τους δράμα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τους ΔΑΙΜΟΝΕΣ τους....".
Δεν πειράζει φίλε Αλ, δεν χάνεται το ταλέντο με τα χρόνια. Και στα 74 σου καλός θα είσαι! Άλλωστε και εμείς οι παλαιότεροι φαν σου, στην ίδια βιολογική φθορά υπακούουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου