Το μεγαλείο του κινηματογραφικού σύμπαντος του σπουδαίου Vittorio de Sica φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ! Ιδιαίτερα μια ταινία του μου έρχεται ξανά και ξανά στο νου αυτές τις μέρες που συζητείται το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Κι αυτή είναι δεν είναι άλλη από την ταινία Umberto D.
Η ταινία γυρίστηκε το 1952 κι αφηγείται τη θλιβερή ζωή ενός συνταξιούχου στη Ρώμη. Έχοντας δουλέψει πάρα πολλά χρόνια σε ένα υπουργείο, φτάνει στο σημείο ως συνταξιούχος να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα, ούτε καν όσον αφορά τα στοιχειώδη, στέγη και τροφή.
Η ταινία ξεκινά με μια διαδήλωση συνταξιούχων που διαλύεται βίαια από την αστυνομία. Ο Ουμπέρτο τρέχει να κρυφτεί για να γλιτώσει την σύλληψη. Επιστρέφει στο δώμα που νοικιάζει για να αντιμετωπίσει την γκρίνια της σπιτονοικοκυράς που απαιτεί τα καθυστερημένα ενοίκια κι απειλεί με έξωση.
Ο Ουμπέρτο ξεπουλά διάφορα τιμαλφή, ο Ουμπέρτο φτάνει στο σημείο να επαιτεί, τουλάχιστον κάνει μια προσπάθεια σε μια συγκλονιστική σκηνή της ταινίας. Ο Ουμπέρτο θα προσπαθήσει να βρει στέγη στο μοναδικό πλάσμα που αγαπά και του έχει σταθεί, το σκύλο του που δεν μπορεί να συντηρήσει πια, ο Ουμπέρτο θα αρρωστήσει και θα νοσηλευτεί, ο Ουμπέρτο θα επιχειρήσει την αυτοχειρία.
Η ταινία είναι βέβαια γυρισμένη πάνω στις νόρμες του νεορεαλισμού, ένα κινηματογραφικό είδος που υιοθέτησαν Ιταλοί σκηνοθέτες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου και συνεχίστηκε μέχρι και τη δεκαετία του 50. Βασικός στόχος του κινήματος ήταν να αποδίδουν όσο το δυνατόν την καθημερινότητα ως είχε και οι βασικοί πρωταγωνιστές να μην είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Όπως συμβαίνει και στη συγκεκριμένη ταινία, όπου τον κεντρικό χαρακτήρα, τον κο. Ουμπέρτο, παίζει ο Κάρλο Μπατίστι, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, που δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του, και αποδείχτηκε ιδανική ενσάρκωση του ταλαίπωρου ήρωα της ταινία.
Ο κος. Ουμπέρτο περιφέρεται σε μια Ρώμη που προσπαθεί να ορθοποδήσει, με μια θλιμμένη αξιοπρέπεια, καθόλου πικρόχολος, καθόλου επιθετικός, απλά δίνει μια άνιση μάχη για να διασφαλίσει τα βασικά κι επαρκή γι'αυτόν και τον Φλάικ, τον αγαπημένο τετράποδο φίλο του. Ο σκηνοθέτης με το απαράμιλλο γεμάτο ανθρωπιά βλέμμα του, παρακολουθώντας τη στενάχωρη ζωή του ήρωα του, μας συγκινεί χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματικός.
Η ταινία γυρίστηκε το 1952 κι αφηγείται τη θλιβερή ζωή ενός συνταξιούχου στη Ρώμη. Έχοντας δουλέψει πάρα πολλά χρόνια σε ένα υπουργείο, φτάνει στο σημείο ως συνταξιούχος να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα, ούτε καν όσον αφορά τα στοιχειώδη, στέγη και τροφή.
Η ταινία ξεκινά με μια διαδήλωση συνταξιούχων που διαλύεται βίαια από την αστυνομία. Ο Ουμπέρτο τρέχει να κρυφτεί για να γλιτώσει την σύλληψη. Επιστρέφει στο δώμα που νοικιάζει για να αντιμετωπίσει την γκρίνια της σπιτονοικοκυράς που απαιτεί τα καθυστερημένα ενοίκια κι απειλεί με έξωση.
Ο Ουμπέρτο ξεπουλά διάφορα τιμαλφή, ο Ουμπέρτο φτάνει στο σημείο να επαιτεί, τουλάχιστον κάνει μια προσπάθεια σε μια συγκλονιστική σκηνή της ταινίας. Ο Ουμπέρτο θα προσπαθήσει να βρει στέγη στο μοναδικό πλάσμα που αγαπά και του έχει σταθεί, το σκύλο του που δεν μπορεί να συντηρήσει πια, ο Ουμπέρτο θα αρρωστήσει και θα νοσηλευτεί, ο Ουμπέρτο θα επιχειρήσει την αυτοχειρία.
Η ταινία είναι βέβαια γυρισμένη πάνω στις νόρμες του νεορεαλισμού, ένα κινηματογραφικό είδος που υιοθέτησαν Ιταλοί σκηνοθέτες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου και συνεχίστηκε μέχρι και τη δεκαετία του 50. Βασικός στόχος του κινήματος ήταν να αποδίδουν όσο το δυνατόν την καθημερινότητα ως είχε και οι βασικοί πρωταγωνιστές να μην είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Όπως συμβαίνει και στη συγκεκριμένη ταινία, όπου τον κεντρικό χαρακτήρα, τον κο. Ουμπέρτο, παίζει ο Κάρλο Μπατίστι, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, που δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του, και αποδείχτηκε ιδανική ενσάρκωση του ταλαίπωρου ήρωα της ταινία.
Ο κος. Ουμπέρτο περιφέρεται σε μια Ρώμη που προσπαθεί να ορθοποδήσει, με μια θλιμμένη αξιοπρέπεια, καθόλου πικρόχολος, καθόλου επιθετικός, απλά δίνει μια άνιση μάχη για να διασφαλίσει τα βασικά κι επαρκή γι'αυτόν και τον Φλάικ, τον αγαπημένο τετράποδο φίλο του. Ο σκηνοθέτης με το απαράμιλλο γεμάτο ανθρωπιά βλέμμα του, παρακολουθώντας τη στενάχωρη ζωή του ήρωα του, μας συγκινεί χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου