Μια σύντομη περιγραφή της νόσου: «σινεφιλία»

Πρόκειται για έναν ισχυρότατο ιό που το επιστημονικό του όνομα είναι: Virus Psonius Kinimatografus. Προσβάλλει κάποιους ανθρώπους, ασχέτως φύλου, από τη νεαρή συνήθως ηλικία και το περίεργο είναι ότι η αντοχή του μέσα στο χρόνο υπήρξε μοναδική και ανάγκασε άλλους επιστήμονες να αναθεωρήσουν τελείως τις απόψεις τους και άλλους να σκίσουν τα πτυχία τους και να εγκαταλείψουν το επάγγελμα τους.
Καθ’ ότι με την εμφάνιση της τηλεόρασης και την επερχόμενη κυριαρχία της μικρής οθόνης όλοι προεξοφλούσαν την παντελή εξάλειψη της νόσου γιατί έλεγαν ότι οι προηγούμενες γενιές ήταν πιο ευάλωτες στον ιό, μιας και ο κινηματογράφος γι’ αυτούς συνιστούσε τη μοναδική πηγή αυτής της μαγικής και ρέουσας αλληλουχίας εικόνων.
Ένας έφηβος δηλαδή του ’60, όπως ο γράφων, ήτανε τόσο πολύ εκτεθειμένος στον κίνδυνο του ιού όσο ο ιδρωμένος άνθρωπος στον κίνδυνο της πνευμονίας όταν αφήνεται σε ισχυρά ρεύματα του ψυχρού αέρα. Και ότι τάχα μου οι καινούργιες γενιές θα επιδείκνυαν ανοσία.
Έλα όμως που τα γεγονότα τους διέψευσαν παταγωδώς και βλέπουμε σήμερα πολλά νέα παιδιά φανατικούς σινεφίλ!

Και μάλιστα με τα ίδια ή και πιο δυνατά ακόμη συμπτώματα των μεγαλύτερων συναδέλφων τους: προσέχουν δηλαδή λεπτομέρειες ταινιών που για άλλους θεατές μπορεί να περνάνε απαρατήρητες, συγκρατούν εκτός από τα ονόματα των ηθοποιών και τα ονόματα των ρόλων ακόμη και δευτερευόντων, συγκρατούν ατάκες των πρωταγωνιστών, κάνουν συγκρίσεις με προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, θυμούνται διευθυντές φωτογραφίας, υπεύθυνους μουσικής και με κάθε πρόσωπο που βγαίνει στο πανί μια αυτόματη και αστραπιαία κινητοποίηση της μνήμης φέρνει στο νου όλες τις προηγούμενες κινηματογραφικές του εμφανίσεις.
Μπορούν για ώρες να συνομιλούν με ομοιοπαθείς για κινηματογράφο, είτε δια ζώσης είτε μέσα από ιστολόγια όπως το παρόν και να ηδονίζονται εκστασιασμένοι όταν με μερικούς από αυτούς έχουνε δει τις ίδιες σπάνιες ταινίες και σχολιάζουν σκηνές τους. Και αν κάποια μάλιστα από αυτές όπως το Mulholland Drive έχει στοιχεία μυστηριώδη και ερμηνείες πολλαπλές: τότε είναι που τα …ντεσιμπέλ της ηδονής χτυπάνε στο ταβάνι!
Ιατρικά η νόσος εντάσσεται στα αυτοάνοσα νοσήματα όπως και οι ρευματοπάθειες. Δεν θεραπεύεται δηλαδή και ούτε εξοντώνει το φορέα της και μόνο για ανακούφιση έρχεται αρωγός η επιστήμη, μόνο που εδώ αντί για τα λουτρά της Αιδηψού και της Υπάτης συνιστούν σκοτεινή αίθουσα και μεγάλη οθόνη. Σε περιπτώσεις ανάγκης …χορηγείται και μικρή οθόνη σε δισκία dvd, μόνο που αυτό είναι ημίμετρο όπως τα παυσίπονα για τα αρθριτικά!
Εκείνο όμως το τελείως ιδιαίτερο και μοναδικό που έχει για τους φορείς της αυτή η νόσος είναι το ότι αποτελεί γι’ αυτούς μια μοναδική και αξεπέραστη πηγή πολιτισμού, συγκινήσεων και ψυχικής ευφορίας, μια ανείπωτη αίσθηση ομορφιάς, ενδοσκόπησης και αντοχής στην ανθρώπινη μοίρα!