Η ταινία Pranzo di Ferragosto (2008) (ε.τ. ''Αυγουστιάτικο γεύμα στη Ρώμη'') μοιάζει να συνεχίζει κατά κάποιο τρόπο την παράδοση της γλυκόπικρης comedia italiana. Η ταινία είναι ένα είδος one man show αφού ο πρωταγωνιστής Gianni di Gregorio είναι ο
(συν)σεναριογράφος αλλά και σκηνοθέτης της ταινίας. Την παράσταση όμως κλέβουν οι γηραιές κυρίες που τον πλαισιώνουν κι ελαφρώς τον...ταλαιπωρούν!
Το στόρυ έχει ως εξής: Βρισκόμαστε στη Ρώμη , μέσα Αυγούστου κι η πόλη έχει αδειάσει. Από τους λίγους εναπομείνοντες στην πόλη είναι κι ο Gianni ένας ταλαίπωρος άνεργος πενηντάρης που μένει με τη δεσποτική μαμά του. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας όπου ζει, του χτυπά την πόρτα για να του πει ότι ναι μεν ο Gianni έχει κάτι αιώνες να πληρώσει τα κοινόχρηστα αλλά αν κρατήσει τη μητέρα του για 2 μέρες θα του διαγράψει ένα μέρος από αυτά. Ο Gianni δέχεται διστακτικά αλλά παθαίνει ένα μικρό σοκ όταν διαπιστώνει ότι η μαμά του διαχειριστή πάει πακέτο με τη ..θεία! Το κακό ...τεταρτώνει όταν καλός του φίλος του ζητά να προσέξει και τη δική του μητέρα για μια βραδιά! Έτσι ο Gianni έχει να αντιμετωπίσει ούτε μία ούτε δύο αλλά τέσσερις γιαγιάδες , οι οποίες δεν τον ακούν καθόλου, κάνουν ό,τι θέλουν, ενίοτε τσακώνονται μεταξύ τους ή και ...δραπετεύουν. Εν τω μεταξύ τον βλέπουμε , να προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες , να μαγειρεύει, να πίνει ατέλειωτες ποσότητες κρασιού για να αντέξει , να τρέχει στη νυχτερινή Ρώμη να βρει τη γιαγιά που έχει δραπετεύσει, να είναι αναγκασμένος να ακούει μαύρα μεσάνυχτα τις παιδικές αναμνήσεις της άλλης. Την επόμενη μέρα , Δεκαπενταύγουστο , ο Gianni προσπαθεί να τις ξεφορτωθεί αλλά εκείνες , ορεξάτες και συμφιλιωμένες τον παρακαλούν να γιορτάσουν μαζί τη μέρα. Τι να κάνει κι εκείνος , βγαίνει σε μια έρημη Ρώμη , αρπάζει τον μεθύστακα της γειτονιάς , τον Βίκινγκ, και τρέχουν με τη μηχανή στην άδεια πόλη σε αναζήτηση πρώτων υλών για το γεύμα. Το γεύμα έχει επιτυχία , όλοι πίνουν και διασκεδάζουν, ακόμα περισσότερο οι γιαγιάδες που στο τέλος εκλιπαρούν τον Gianni, δωροδοκώντας τον να μείνουν άλλη μια μέρα μαζί!!! Κι ο εξουθενωμένος Gianni, τι να κάνει; Δέχεται!
Η ταινία είναι από εκείνες που εκμεταλλευόμενες δύσκολες, πικρές καταστάσεις στο τέλος καταφέρνουν να φτιάξουν τη διάθεση των ηρώων αλλά και των θεατών. Ο Gianni άνεργος -δεν μπορεί να δουλέψει γιατί πρέπει να προσέχει τη μητέρα του!- ανύπαντρος , μεσήλικας πια , έχει να αντιμετωπίσει εκτός από τη δύσκολη φτωχή ζωή, μια μητέρα που χωρίς να το θέλει γίνεται δεσποτική. Μειλίχια , ήρεμη δεν καταλαβαίνει ότι με τις απαιτήσεις της βασανίζει το γιο της. Από την άλλη, μαθαίνουμε ότι η κα.Μαρία , θεία του διαχειριστή, παρότι μητέρα δύο παιδιών που ζουν στην πόλη , βρίσκεται εν μέσω Αυγούστου στο σπίτι ξένων ανθρώπων. Η μοναξιά , η παραιτημένη ζωή , η δύσκολη οικονομική κατάσταση μοιάζουν να ξεχνιούνται για λίγο με την παρουσία των 4 δυναμικών γιαγιάδων κι έστω για κάποιες στιγμές η ζωή του ταλαίπωρου ήρωά μας φωτίζεται από μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας . Δεν είναι παρά απλά πράγματα όπως, καλή διάθεση , ζεστές καρδιές , τρυφερότητα που ενώνονται ώστε η σκληρή πραγματικότητα να αποκτήσει διαστάσεις πιο ανθρώπινες. Ίσως ...ίσως τα πράγματα τελικά δεν είναι τόσο άσχημα στη ζωή του Gianni....
Μικρή (σε μήκος) ταινία - μέγιστη απόλαυση.
(Μεταγραφή)
(Μεταγραφή)
10 σχόλια:
Δεν το πιστεύω, Crispy, τι σύμπτωση, παρακολούθησα αυτη την ταινία χτες το βράδυ σε θερινο! Η μαμά του διαχειριστή είχε φοβερή πλάκα ειδικά όταν προσπαθούσε να ξελογιάσει τον Τζιάννι!
meraldia πραγματικά τι σύμπτωση κι αυτή! Ναι , η μαμά του διαχειριστή είναι η ''τσαπερδώνα'' της υπόθεσης! Γενικά κι οι τέσσερις ακόμα κι η μαμά του τον έβαλαν σε μπελάδες. Πάντως χαίρομαι που η ταινία παίζεται ένα χρόνο μετά στο σινεμά- έστω σε θερινό!
Κορίτσια συγχωρήστε με,θα είμαι κακός αλλά αυτή είναι η άποψή μου...βρίσκω την ταινία,ανιαρή,άνευρη και εν τέλει άσκοπη μου θυμίζει μάλιστα διάφορες κουλτουροπατάτες του εγχωρίου κινηματογράφου.
Ο δε πρωταγωνιστής (που τυγχάνει και σκηνοθέτης/σεναριογράφος της ταινίας) αγγούρι,εν ολίγοις 'ειναι μια μόνο μια η ονειρεμένη η φρουτοπία'
lost gastronaut, ε..., τι να κάνουμε , θα σε συγχωρέσουμε! Δεν είμαστε δα και τόσο ιδιότροπες όσο οι γιαγιάδες της ταινίας! Δηλαδή τώρα δεν είμαστε , γιατί σε καμιά 50αριά χρόνια δεν σου εγγυώμαι!!!!!
Εχεχεχ απ'ότι φαίνεται μάλλον ιδιότροπος και απόλυτος είμαι εγώ μ'αυτά που λέω,sorry αλλά αυτό το έργο (το είδα πριν μια εβδομάδα) πραγματικά με εξόργισε !
Εκτιμώ την επιείκειά σας πάντως :D
Παρολο που την ειδα την ταινια περσι αρχες Νοεμβριου στο Ιντεαλ και οχι το καλοκαιρι σε θερινο μου αρεσε τοσο πολυ που την εχω αγορασει σε DVD και την εχω δει αλλες δυο φορες απο τοτε!Οι γιαγιαδες ειναι ολα τα λεφτα.Π.
lost gastronaut μην ανησυχείτε , γενικά είμαι επιεικής. Με κάτι μαθητές μου δεν είμαι επιεικής: -Διάβασες παιδί μου; -Εεε, δεν πρόλαβα...! (ενώ έχουν μεσολαβήσει οι διακοπές του Πάσχα!!!)
Ανώνυμε όντως οι γιαγιάδες κερδίζουν τις εντυπώσεις ...μάλλον με τις ιδιοτροπίες τους! Απ'ότι είχα διαβάσει , εκτός από μία οι υπόλοιπες ήταν ερασιτέχνες ηθοποιοί!
Ελα βρε Crispy μην τα τυραννάτε τα παιδάκια με εργασίες,αφήστε τα να χαρούν τις διακοπές τους,βάλτε τα να διαβάσουν κανένα βιβλίο.
Ξέρεις τι δύσκολα που είναι κάποια παιχνίδια του PlayStation? που να προλάβουν τα άμοιρα ?
Πάντως αν θες να τα τυραννάς βάλτα να δουν το Pranzo di Ferragosto :P
xa xa xa , lost gastronaut αν κατάφερνα να βάλω παιδί να δει το pranzo di ferragosto θα το θεωρούσα μεγάλη επιτυχία! Αυτά πέρα από το twilight δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο! Εκτός από έναν μαθητή μου -η εξαίρεση!- που μου ζητούσε πληροφορίες για την ''Φωλιά του κούκου'' κι είχαμε στήσει debate για το ''Shutter Island''! Σπάνιο φαινόμενο...!
Πέρα από την πλάκα,τα παιδιά αν έχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα μπορούν να σας καταπλήξουν.
Έχω δυο ξαδερφακια που πάνε δημοτικό,έβλεπαν αποκλειστικά αηδίες (το αγαπημένο τους πρόγραμμα ήταν ο Σεφερλής),τελοσπάντων τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε μαζί έργα και να το ζητάνε μόνα τους.
Αρχίσαμε με το ''The Party'' και συνεχίσαμε με έργα όπως τα ''Bananas'' , ''Les choristes'' , ''Το μισος'' ''The world's fastest Indian'' κλπ
Καλή ιδέα η Φωλιά του Κούκου,δεν το είχα σκεφτεί :D
Δημοσίευση σχολίου