Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (2003) !!!

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Αντρέι Ζβάτζιντσεφ (Andrei Zvyagintsev)
ΧΩΡΑ: Ρωσία 2003
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105’
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μιχαήλ Κρίτσμαν
ΜΟΥΣΙΚΗ: Andrey Dergatchev
ΣΕΝΑΡΙΟ: Βλαντιμίρ Μοϊσένκο (Vladimir Moiseyenko), Αλεξάντρ Νοβοτόσκι (Aleksandr Novototsky )
ΠΑΙΖΟΥΝ: Βλαντιμίρ Γκάριν (Vladimir Garin), Ιβάν Ντομπρονράβοβ (Ivan Dobronravov), Κονσταντίν Λαβρονένκο (Konstantin Lavronenko), Ναταλία Βντόβινα (Natalya Vdovina).
ΔΙΑΚΡΙΣΗ: Χρυσό Λιοντάρι φεστιβάλ Βενετίας 2003.


Από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο road movie όλων των εποχών! Εγώ εκείνο που έχω να καταθέσω είναι ότι την πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά το 2004 με είχε συγκλονίσει και προχθές που την είδα σε dvd τα συναισθήματα ήταν τα ίδια! Και είναι αυτό νομίζω το πιο αλάθητο κριτήριο για την ποιότητα κάποιας ταινίας: η αντοχή της μέσα στο χρόνο και στις πολλαπλές θεάσεις της από τον θεατή.
Η ιστορία της είναι απλή και ταυτόχρονα συναρπαστική:
Δυο αδέρφια στην ηλικία των 13-14 ετών γυρνούν αδιάφορα στο σπίτι όπου ζουν με τη μάνα τους και ξαφνικά αυτή τους λέει να κάνουν ησυχία γιατί μέσα κοιμάται ο πατέρας τους, τον οποίο τα παιδιά αγνοούν τελείως αφού λείπει 12 χρόνια!
Τα παιδιά ξαφνιάζονται και με μια μεγάλη περιέργεια αρχίζουν να παρακολουθούν τον πατέρα τους που δεν γνωρίζουν κάτι που συμβαίνει και με τους θεατές τους οποίους, όπως και τα παιδιά, ιντριγκάρει η παράξενη συμπεριφορά του επισκέπτη με τα πολύ λίγα λόγια. Αυτός προτείνει στα παιδιά και πάνε ένα ταξίδι για μια βδομάδα. Ένα ταξίδι περίεργο στις λίμνες και τα ποτάμια κατά τη διάρκεια του οποίου ο άντρας όλο κάνει κάτι μυστηριώδη τηλεφωνήματα, συναντάει κάποιους και κάτι ανταλλάσσει μαζί τους στήνουν τη σκηνή τους δίπλα σε μια λίμνη και ψαρεύουν, συγκρούεται με τον μικρό γυιό, ο μεγάλος δείχνει να τον θαυμάζει αλλά η περιέργεια των παιδιών όχι μόνο δεν λύνεται αλλά κλιμακώνεται με απρόβλεπτες στο τέλος εξελίξεις.
Και όλα αυτά μέσα από εκπληκτικά πλάνα και άκρως ποιητικές φωτογραφίες που δημιουργούν μιαν απροσδόκητη και μοναδική ατμόσφαιρα, μια κινηματογραφική ιδιαιτερότητα με τη δική της αριστουργηματική σφραγίδα.
Είναι η πρώτη ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και δεν ξέρω αν το μετέπειτα έργο του είχε την ανάλογη συνέχεια. Πάντως όπως και να έχει το πράγμα είναι μια ταινία απολαυστική με πολύ καλή ηθοποιία -ο μικρός είναι συγκλονιστικός- που νομίζω ότι αξίζει να δείτε!

7 σχόλια:

crispy είπε...

Για κάποιο λόγο μ'είχε συγκινήσει πολύ τούτη η ταινία. Υπάρχει κάτι το οδυνηρό και συνάμα μελαγχολικό σ'αυτήν και τα συναισθήματα αυτά τα εντείνει η πολύ όμορφη και ποιητική φωτογραφία όπως επισημαίνεις.
(Την είχα ψηφίσει ως μία από τις 20 αγαπημένες μου της προηγούμενης δεκαετίας!)

navarino-s είπε...

@Crispy
σινεταίρα σε συγχαίρω για την επιλογή σου γιατί και εγώ προχτές που την είδα ένιωσα ενοχές που δεν την έβαλα στη λόστα!
Καλό βράδυ!

kioy είπε...

Μράβο για την παρουσίαση!
Ο Ρώσσος σκηνοθέτης μας επανασυστήνει ένα διαφορετικό σινεμά. Ευαίσθητο στη φόρμα του. Ευάερο στη θεματολογία του. Και συγκεκριμένο στο ρεαλισμό του!

Επειδή ρώτησες, κατά τη γνώμη μου, Η Αποξένωση που ακολούθησε, και αγνοήθηκε από την κριτική, είναι παρομοίως δυνατή ταινία. Και αδιαπραγμάτευτα φέρει το χρίσμα του δημιοουργού!

Καληνύχτα!

navarino-s είπε...

@kioy
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! Μου αρέσει ο τρόπος που λες κάποια πράγματα: αυτό το "ευάερο" και το "συγκεκριμένο" νομίζω ότι είναι αυτό που λείπει από το ελληνικό σινεμά και το "ευαίσθητο" από τις αμερικανιές!
Θα ψάξω να βρω την Αποξένωση.
Καλό σου βράδυ!

Mike είπε...

Τρομερο ντεμπουτο του Ζβιαγκίντσεφ. Πραγματι ειναι πολυ ομορφη ταινια. Λυρικη, με πανεμορφες εικονες (καταπρασινα τοπια και θαλασσα), μελαγχολικη και με ενα τραγικο φιναλε.. Ο σκηνοθετης δεν κρυβει βαθεις συμβολισμους, οι ερμηνειες ειναι δυνατες (ειδικα του μικροτερου γιου), η αγωνια επικρατει καθολη τη διαρκεια και ο θεατης εβρισκομενος σε απολυτη ηρεμια περιμενει ποτε θα ξεσπασει η καταιγιδα..

Να προσθεσω ενα τραγικο στοιχειο: καπου ειχα διαβασει οτι ο μεγαλυτερος γιος λιγο καιρο μετα την ταινια πνιγηκε σε μια λιμνη καπου κοντα στα γυρισματα...

navarino-s είπε...

@Mike
Σ' ευχαριστώ για το πολύ εύστοχο σχόλιο σου και ειλικρινά μένω κατάπληκτος για το θάνατο του παληκαριού! Κάτι παρόμοια είχε συμβεί και με τον πρωταγωνιστή του "Il postino"!

Lost Gastronaut είπε...

Αυτή η ταινία είναι απλά συγκλονιστική,το ωραίο είναι ότι το αρχικό σενάριο ήταν γραμμένο για αστυνομική ιστορία αλλά ο Ζβιαγκίντσεφ το αγνοει και προχωράει μόνος του... Και αντ'αυτού κάνει στο ντεμπούτο του ένα αριστούργημα.Κατά τη γνώμη μου,η μόνη σύγχρονη ταινία που είναι σε αυτά τα επίπεδα είναι η ' Ερωτική Επιθυμία ' .
Πάντως η επόμενη ταινία του, ' Η Αποξένωση ' δε μου άρεσε τόσο πολύ.