Λινκολν ή ο καλύτερος Σπίλμπεργκ!!!

 

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ

Σενάριο: Τόνι Κούσνερ από το βιβλίο του Ντόρις Κέρνς Γκούντγουιν: " Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln"

Ηθοποιοί: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Σάλι Φιλντ, Ντέιβιντ Στράδερν, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Τζέιμς Σπέινερ, Χαλ Χολμπρουκ, Τόμι Λι Τζόουνς.

Μουσική: Ο μόνιμος συνεργάτης του Σπίλμπεργκ, Τζον Ουίλλιαμς.

Η ταινία διαπραγματεύεται τους τέσσερις τελευταίους μήνες, που ήταν και οι δραματικότεροι, από τη ζωή του 16ου προέδρου των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν ενός ιδιοφυούς και διορατικού ανθρώπου που μέσα στον απόηχο από τα όπλα του αιματοβαμμένου εμφυλίου πολέμου Βορείων και Νοτίων, προσπαθούσε να περάσει με ψήφους της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών, την 13η Αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας αυτής στην οποία περιλαμβανόταν και η κατάργηση της δουλείας. Τέσσερις μήνες που συμπύκνωσαν την ιστορία αιώνων.

Εγώ πιστεύω ότι από τη στιγμή που ο Σπίλμπεργκ καταπιάστηκε με την ταινία, διαισθάνθηκε αμέσως το βαρύ του χρέος απέναντι στην ιστορία και ένιωσε ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος ότι ήρθε η στιγμή να μας παραδώσει την αντιπροσωπευτική του ταινία. Γι' αυτό και έκανε κατά μέρος όλες τις πιασάρικες τεχνικές του που μέχρι τώρα μας συνήθιζε. Χρησιμοποίησε την απλή κινηματογραφική γλώσσα και ζωντάνεψε στη σκηνή ένα πρόσωπο θρύλο, αποφεύγοντας τα λάθη των συναδέλφων του που είχαν προηγηθεί με τις αγιοσύνες και τις βερμπαλιστικές ακρότητες και ρητορείες. Και σε αυτό, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να βοηθήθηκε πολύ από δύο παράγοντες: από το βιβλίο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το σενάριο -στο οποίο πρέπει να δίδονται πολλά στοιχεία και πληροφορίες για τον χαρακτήρα του Λίνκολν- και την εκπληκτική προσωποποίηση του στο πανί  από αυτό το φαινόμενο της υποκριτικής που ακούει στο όνομα Ντάνιελ Ντέι Λούις.

Όσο για τον Σπίλμπεργκ μου έκανε μεγάλη εντύπωση η θέληση του να αποφύγει τους γνωστούς εντυπωσιασμούς -ακόμη και τα πολύνεκρα πεδία των μαχών τα αντιμετώπισε σιωπηλά- για να δώσει την προτεραιότητα στο λόγο, ένα λόγο περί ελευθερίας και ισότητας που τόσο πολύ τον χρειαζόμαστε σήμερα όπου γης και που ο Λίνκολν τον ξεκίνησε από το αξίωμα του Ευκλείδη. Μου έκαναν επίσης εντύπωση τα κινηματογραφικά του κάδρα σε σκούρο που έδιναν την εντύπωση τοιχογραφίας -ιδιαίτερα αυτά με τον απλό κόσμο στους εξώστες του κοινοβουλίου και την κάμερα από κάτω- τόσο πολύ που ώρες ώρες είχα την αίσθηση μιας στασιμότητας στην εικόνα.

Τέλος, μαζί με την υπενθύμιση ότι αυτή την ταινία δεν πρέπει να τη χάσετε με τίποτα και μάλιστα σε αίθουσα κινηματογράφου μιας και η σκηνογραφία της αδικείται από την μικρή οθόνη και το pc, θέλω να υπογραμμίσω την εκπληκτική παρουσία του Τόμι Λι Τζόουνς και της αγαπημένης μου Σαλι Φιλντ που μετά από τόσα χρόνια ήρθε να μας θυμίσει τα οσκαρικά γι'  αυτήν "Νόρμα Ρέι" και  "Μια Θέση στην Καρδιά".