Θα μπορούσα να βάλω την ερώτηση και σαν κουίζ, αφού η ακατανόητη για μένα αυτή συμπεριφορά τείνει να καταστεί το σήμα κατατεθέν της ετήσιας αυτής χλιδάτης διαδικασίας. Χρόνια και χρόνια τώρα, όλοι οι αμερικανοτραφείς δημιουργοί του κινηματογράφου με το που θα πιάσουν στο χέρι το πολυπόθητο αγαλματίδιο σπεύδουν να εκφράσουν την αγάπη τους προς τη μαμά τους (ή τους γονείς τους άμα είναι και ο γέρος στη ζωή) και να της αφιερώσουν το έπαθλο! Ακόμη και ο υπέργηρος Κλιντ Ήστγουντ πριν μερικά χρόνια το αφιέρωσε στη ...μαμά του, ξαφνιάζοντας την ανθρωπότητα για την ...ύπαρξη της! Φέτος είχαμε τον δικό μας Αλεξάντερ Πέιν με το "Μαμά σ'αγαπώ πολύ!" να προσθέτει στο φαινόμενο μια νότα ...έθνικ! Και επειδή τέτοια πράγματα δεν τα συναντάς στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ αλλά και επειδή ως άνθρωπος είμαι καχύποπτος το μόνο που δεν πιστεύω σε αυτή την ιστορία είναι το προφανές: ότι τάχα μου εκεί πέρα οι άνθρωποι αγαπούν πολύ τους γονείς τους και νιώθουν την ανάγκη να το εκφράσουν αυτό δημόσια! Κάθε άλλο θα έλεγα. Γνωρίζοντας από τις ταινίες τους αλλά και από επισκέψεις μου τις σχέσεις αποξένωσης που αναπτύσσονται μεταξύ παιδιών και γονιών στη μεγάλη τους ηλικία -είτε βρίσκονται στα γηροκομεία είτε ζουν μόνοι τους μόνο μία ημέρα από όλο το χρόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών θα βρεθούν μαζί για να φάνε τη γαλοπούλα τους- μάλλον ως απόρροια κάποιων αισθημάτων ενοχής θα πρέπει να θεωρούμε τα συγκινητικά λόγια των ...βραβευμένων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου