Ηθοποιοί: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίζα Παρέντες, Μπάρμπαρα Λένι, Μπλάνκα Σουάρεζ
Χρονολογία παραγωγής: 2011
Χώρα παραγωγής: Ισπανία
σημείωση: δεν αναφέρομαι στην υπόθεση γιατί το θεωρώ πλεονασμό για ταινίες τέτοιου επιπέδου και Α' διανομής για τις οποίες γράφονται τόσα και τόσα, εδώ είμαστε μπλογκ γνώμης και περνάω κατ' ευθείαν σε αυτή.
Με αυτήν την ταινία μου συνέβη λοιπόν κάτι περίεργο: ενώ σε όλα της είναι άψογη, κλιμακούμενη ένταση στην υπόθεση, άρτια σκηνοθετική διεκπεραίωση, καλή φωτογραφία, μουσική και όλα βρε παιδί μου αυτά τα πράγματα που συνηγορούν για μια κινηματογραφική απόλαυση, βγήκα τελικά από την αίθουσα όχι μπερδεμένος αλλά με μια στιφή γεύση πιο κοντά στην ενόχληση θα μπορούσα να πω.
Έχω δει τις περισσότερες ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη και νομίζω ότι με αυτήν την τελευταία εντόπισα και την αιτία αυτής της ενόχλησης που σε κάποιο βαθμό βρίσκω να υπάρχει σε όλες τις ταινίες που έχω δει. Για παράδειγμα στην ταινία: "Όλα για τη Μητέρα μου" η σκηνή που ο μπαμπάς ντυμένος γυναίκα κρατάει στην αγκαλιά το παιδάκι του είναι μία από αυτές και ας ψιλογελούσε ο κόσμος μέσα στην αίθουσα, το θέμα εδώ είναι το μπέρδεμα του παιδιού.
Νομίζω λοιπόν ότι ο Αλμοδόβαρ σε όλες τις ταινίες του -λίγο ως πολύ- καταπιάνεται με θέματα γκαίη αλλά η ματιά του σε αυτά έχει κάτι το ιδιαίτερο που ξενίζει. Και δεν είναι τώρα να δίνουμε αντιρατσιστικά διαπιστευτήρια αλλά όπως να το κάνουμε το "Brokeback Mountain" του Ανγκ Λι είναι περισσότερο γκαίη από όλα τα έργα του Ισπανού γραμμένο μάλιστα και από την μεγάλη λογοτέχνιδα και ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια Annie Proulx, είναι όμως ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης, ένας ύμνος στον άνθρωπο που αγγίζει όλους βαθειά στην ψυχή.
Το θετικό πάντως που αποκόμισα είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι που παίζει μια κουβανέζικη μπάντα και που το λέει μια μεσήλικη γυναίκα με αραιά τα μπροστινά της δόντια. Και όπως διάβασα σε μια σχετική ανάρτηση του συνάδελφου Προκόπη Δούκαhttp://prokopisdoukas.blogspot.com/2011/10/almodovar.html , που ξέρει από αυτά, ο Αλμοδοβάρ είναι ένας πολύ καταρτισμένος περί τα μουσικά πράγματα άνθρωπος και βοηθάει πάντα τους ξεχασμένους από τα φώτα της δημοσιότητας καλλιτέχνες.
6 σχόλια:
Καλημέρα navarino!
Αυτό το "ψιλογελούσε" ο κόσμος στο τέλος είναι κλασική αντίδραση σε ταινίες του Αλμοδοβάρ. Με την τελευταία του νομίζω πως, αλληγορικά, το εξήγησε ο ίδιος.
Στο "φαίνεσθαι" είναι σχεδόν κωμικό το φινάλε (και του "Όλα για τη μητέρα μου"), επειδή συγκρούεται με τις προκάτ κοινωνικές αντιλήψεις που φέρουμε, αλλά αν εισχωρήσουμε μέσα από το "δέρμα", θα δούμε μια τραγική ιστορία που μόνο για γέλια δεν είναι.
Αναλυτικά, ο ενθουσιασμός μου για την ταινία εδώ: http://just-moody.blogspot.com/2011/10/la-piel-que-habito.html
@moody
Καλώς τον φίλο μου. Συμφωνώ απόλυτα για αυτά τα περί προκάτ αντιλήψεων αλλά εγώ έγραψα κάτι για εκείνο το έρημο το παιδάκι που δεν πρέπει να προσπερνάμε τόσο εύκολα τα ψυχικά του τραύματα γιατί μέσα σε αυτά τα προκάτ μεγαλώνει στον παιδικό σταθμό στο σχολείο και τα λοιπά!
Την καλημέρα μου!
Ο Αλμοδοβάρ πάντα συνδυάζει τα κλάμα με το γέλιο ή μάλλον το γελοίο, ίσως θέλει να δείξει ότι κάθε εικόνα, κάθε κατάσταση, κάθε γεγονός έχει και μια αστεία έως γελοία πλευρά, όσο σοβαρό κι αν είναι ως προς την επίδραση του στη ζωή μας. Είναι μάλλον ένα είδος σαρκασμού για τη ζωή, αυτό είναι το γοητευτικό του στοιχείο.
@Mary Ka
Είμαι θιασώτης του σαρκασμού αλλά όχι θιασώτης του...Μένγκελε!
Ακόμα και να δεχθεί κανείς το μυθιστορηματικόν του πράγματος, το σενάριο ήταν τόσο εξωφρενικά ακραίο που κι εμένα με ενόχλησε. Νομίζω το έχανε η ταινία. Γιατί θέλει και η ακρότητα τα όριά της.
@Πιγκουίνος
Ακριβώς φίλε μου και χαίρομαι που με λίγα λόγια -που τα προσυπογράφω- βάζεις τα πράγματα στη θέση τους.
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου