Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Profumo di donna (1974)



Η Comedia υπήρξε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος κινηματογράφου , γιατί συνδύαζε τόσο όμορφα το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Τα πρώτα χρόνια (τέλη δεκαετίας του 50 και 60) δινόταν περισσότερη έμφαση στο κωμικό στοιχείο, στρίβοντας όμως στη δεκαετία του 70 οι ταινίες της comedia έγιναν πιο πικρές , ξεχείλιζαν από ειρωνεία κι ενίοτε έπαιρναν ένα έντονα δραματικό τόνο που αιφνιδίαζε τον θεατή . Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταινία ''Ο ανθρωπάκος'' (1977) του Mario Monicelli με τον Alberto Sordi (τον ηθοποιό που ταυτίστηκε περισσότερο ίσως με την comedia). Στο πρώτο μέρος της ταινίας έχουμε έναν υπαλληλάκο υπουργείου (τον Sordi) που κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει θέση ο μοναχογιός του στο υπουργείο. Εδώ πέφτει αρκετό γέλιο με τα παθήματα του υπαλληλάκου. Όμως στη μέση περίπου, μετά από ένα τραγικό γεγονός, η ταινία παίρνει απότομα στροφή και γίνεται μια δραματική ταινία που δεν σου επιτρέπει ούτε ένα αόριστο χαμόγελο.


Όμως , θα προτιμήσω να σας μιλήσω για μια γλυκόπικρη ταινία του 74 , το Profumo di donna ή ''Άρωμα γυναίκας'' του Dino Risi με τον Vittorio Gassman (ένα ηθοποιό που λατρεύω κι οφείλω να ομολογήσω ότι μικρή ήμουν ερωτευμένη μαζί του). Η ιστορία έχει ως εξής. Στρατιωτικός που τυφλώθηκε κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης ταξιδεύει εν μέσω του θέρους από το Τορίνο στη Νάπολη , συνοδευόμενος από νεαρό αμούστακο στρατιώτη , τον Τσίτσιο. Ο στρατιωτικός δεν είναι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο κι ο Τσίτσιο υποφέρει τα πάνδεινα. Στις στάσεις που κάνουν -Γένοβα , Πίζα , Ρώμη - σημεία αναφοράς είναι συνήθως οι γυναίκες που επιθυμεί ο στρατιωτικός κι ο Τσίτσιο τρέχει μες στις πόλεις να τις βρει. Όμως φτάνοντας στη Νάπολη αποκαλύπτεται ο σκοπός του ταξιδιού : Ο στρατιωτικός έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει...Από την άλλη, στη Νάπολη ζει η μοναδική γυναίκα που είναι ερωτευμένη μαζί του και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να μαλακώσει την ψυχή του παραιτημένου από τη ζωή στρατιωτικού.


Το μεγάλο , το μεγαλύτερο μάλλον , ατού της ταινίας είναι η σπαρακτική ερμηνεία του Vittorio Gassman. Όσο πρέπει απελπισμένος , όσο χρειάζεται σαρκαστικός , όσο επιτρέπεται θλιμμένος , δεν χαρίζεται για λύπηση . Μια γλυκιά -όπως τα αρώματα- μελαγχολία διαπερνά την ταινία χάρη σε αυτήν την μεγαλειώδη ερμηνεία.


Ένα τραγικό γεγονός στο τέλος των γυρισμάτων της ταινίας , ο θάνατος σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα του νεαρού ηθοποιού που ενσάρκωσε τον Τσίτσιο , του Alessandro Momo , προσθέτει πόντους μελαγχολίας και πικρίας, ακόμα περισσότερο βλέποντας πόσο ωραία ''έδεσαν'' οι δύο ηθοποιοί.


Α ναι , τώρα θα μού πείτε για το το ρημέικ της ταινίας . Η υπερβολή στον υπερθετικό βαθμό μ'έναν Al Pacino (εντάξει πήρε Όσκαρ για την ταινία , αλλά έχει κάνει και καλύτερες ερμηνείες) να οδηγεί σπορ αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους δρόμους της Νέας Υόρκης....όντας τυφλός!!! Έλεος !!! Οι γνωστές , τραβηγμένες από τα μαλλιά , υπερβολές των Αμερικανών.


Προτιμήστε την αυθεντική , ιταλική βερσιόν. Εγγυημένα πράγματα.



2 σχόλια:

Vipera Lebetina είπε...

Καλά το αμερικάνικο είναι όντως πολύ παρατραβηγμένο! Δοκίμασαν οι Mythbusters εάν η συγκεκριμένη σκηνή είναι μύθος ή μπορεί να γίνει στα αλήθεια και... απορρίφθηκε. Δεν είναι και τόσο εύκολο! Εδώ καλά καλά κάποιος δεν μπορεί να οδηγήσει με το κινητό στο χέρι!

crispy είπε...

vipera δεν το ήξερα ότι οι mythbusters είχαν δοκιμάσει τη συγκεκριμένη σκηνή! Στην κυριολεξία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά- και τυφλός και οδηγεί σαν τρελός μες τη Νέα Υόρκη!