Γούντι Άλεν: μια ευρηματικότητα που ακόμα εκπλήσσει!!!

 

Στη Ρώμη με Αγάπη

 

 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γούντι Αλεν,
ΣΕΝΑΡΙΟ: Γούντι Αλεν,
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πενέλοπε Κρουζ , Αλεκ Μπάλντουιν , Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Τζούντι Ντέιβις, Ελεν Πέιτζ

 

Εντάξει, δεν είναι ΤΟ αριστούργημα, είναι μια κλασική στο γνωστό γουντιαλενικό ύφος ταινία. Νομίζω όμως ότι έχω υποχρέωση να τονίσω κάποια ξεχωριστά και άκρως ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μου στοιχεία:

 

Πρώτα-πρὠτα, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που πλησιάζει την ηλικία των '80 και τον μισό αιώνα δημιουργίας και συνεχίζει ακόμα το έργο του με ένα σφρίγος που εκπλήσσει. Και δεν μιλάμε, βέβαια, για τις λεγόμενες δραματικές ταινίες που πολλοί ομότεχνοι του δημιουργούσαν μέχρι τα '90 τους, αλλά για κωμωδίες το πιο δύσκολο είδος της 7ης Τέχνης, όπως όλοι οι ειδικοί  παραδέχονται. Το γέλιο βγαίνει πολύ δύσκολα και απαιτεί μεγάλη ευρηματικότητα ανατροπών, λόγου και καταστάσεων, για να παραχτεί. Ε, σας πληροφορώ πως στη συγκεκριμένη ταινία η ευρηματικότητα αυτή ξεχειλίζει και μάλλον προς το overdose μπορεί να πει κανείς ότι πάει το πράγμα! Είναι μια ταινία σπονδυλωτή με την παράλληλη αφήγηση τεσσάρων ιστοριών -φόρος τιμής σε ένα είδος που ευδοκίμησε στον ιταλικό κινηματογράφο- με φόντο βέβαια την Αιώνια Πόλη. Όλες οι ιστορίες απολαυστικές αλλά αυτή με τον Μπενίνι που υποδύεται τον τυχαίο-διάσημο ανθρωπάκο της τηλεόρασης, νομίζω πως είναι όλα τα λεφτά και δίκαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό αριστούργημα!

 



Μήπως μας κορόϊδευε τόσα χρόνια ο Ίστγουντ; !!!

Είναι γεγονός ότι στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή πολλές φορές κατά το παρελθόν είχε αποδειχτεί η πλήρης ταύτιση των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών γι' αυτό και δεν ξένιζε τόσο η υποστήριξη των πρώτων από καλλιτέχνες με προοδευτικό έργο όπως για παράδειγμα συνέβαινε επί σειρά ετών με τον μακαρίτη το Ρέϊ Τσαρλς. Πιστεύω όμως ότι τα τελευταία χρόνια με την παρουσία του Ομπάμα, και λόγω βέβαια της οικονομικής κρίσης, ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει προς μια κάπως ταξική διαφοροποίηση που πέραν από τα φιλαλαϊκά μέτρα για τη νοσοκομειακή περίθαλψη των απόρων, ελευθερία αμβλώσεων, γάμοι ομοφυλόφιλων, περιλαμβάνει και το χρώμα που έχει ο ένοικος του Λευκού Οίκου! Κάτι αδιανόητο για τους απογόνους της Κου Κλουξ Κλαν και τους σκοταδιστές του φυλετικού μίσους. Εξ' ου και τα παραληρήματα της Σάρα Πέϊλιν και τα tea parties. Αλλά να βλέπεις να παραληρεί με τό ίδιο πάθος και ο Κλιντ Ίστγουντ, ο σκηνοθέτης του Γκραν Τορίνο, σε πιάνει λιγάκι το παράπονο και λες: μήπως μας κορόϊδευε τόσα χρόνια ο τύπος;