Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αλλά εγώ όταν βγαίνω από την αίθουσα του σινεμά όπου έχω δει κάποιο αριστούργημα με ταπεινή προέλευση: έργο π.χ. από Τουρκία, Ιράν, Ρουμανία, Βοσνία, Σκόπια, Βολιβία και άλλες φτωχές χώρες, μαζί με την ψυχική ευφορία και έκσταση, νιώθω και κάποια πίκρα.Ένα παράπονο μέσα μου με γραντζουνάει: «που είναι το δικό μας σινεμά;».Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια αν εξαιρέσουμε τρεις μόνο ταινίες: την «Εαρινή Σύναξη Των Αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη –η καλύτερη ταινία από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου για μένα- την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη που έκοψε μάλιστα και πολλά εισιτήρια και τον «Όμηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που την έφαγε η μαρμάγκα του ελληνικού ρατσισμού, άντε και καμιά άλλη που μου διαφεύγει άντε και λίγες ελπιδοφόρες προσπάθειες νέων σκηνοθετών και σκηνοθετριών όπως το Σπιρτόκουτο και ο Κυνόδοντας, νομίζω ότι βουλιάξαμε στη μετριότητα!
Και με τόση κινηματογραφική παράδοση πίσω μας! Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 –που άλλες χώρες μόλις έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην 7η τέχνη- είχαμε έναν πολύ καλό και ανθηρό κινηματογράφο.Τα γιατί και τα διότι τα ψάχνουν οι ειδικοί: κάνουνε αναλύσεις, γράφουνε συμβουλές λένε το ένα λένε το άλλο. Τι έρχομαι λοιπόν να προσθέσω εγώ; Και με ποια ιδιότητα θα μου πει κάποιος. Ας ξεκινήσω από το τελευταίο. Είμαι φορολογούμενος πολίτης, λάτρης της μεγάλης οθόνης και γράφω σε blog, όχι σε περιοδικό ή εφημερίδα, κάτι που μου δίνει την ευχέρεια να αναφέρω και κανα όνομα σαν αιτία του κακού μωρέ παιδί μου! Γιατί διακατέχομαι ξέρετε από ένα είδος περίεργης διαστροφής –μάλλον κακία πρέπει να είναι- να προσωποποιώ τα πράγματα και τις καταστάσεις. Θέλοντας π.χ. να περιγράψω όλη αυτή την ξεφτίλα της μεταπολιτευτικής μας πραγματικότητας: τη λαμογιά, τη διαπλοκή τις αρπαχτές, τις καταπατήσεις δασών και τα αυθαίρετα, την παραπαιδεία τα φακελάκια και τα λαδώματα -ενώ μπορεί να μη φταίει ο συγκεκριμένος άνθρωπος- εμένα μου βγαίνει αυτόματα το όνομα: Ανδρέας Παπανδρέου!
Και αν πάμε τώρα να μιλήσουμε για τον ελληνικό κινηματογράφο –κινηματογράφο όχι τηλεόραση μεγάλης οθόνης τύπου «λούφας» και «safesex»- για όλη τη σημερινή κατάντια του και μαρασμό του, πάλι στη μέση ο μηχανισμός της διαστροφής και …τσακ πάλι ένα όνομα: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που εδώ και 35 χρόνια χρηματοδοτείται σκανδαλωδώς από τα χρήματα του κρατικού κορβανά!Γιατί από την μεταπολίτευση και μετά που άρχισε να αναπτύσσεται η τηλεόραση και άρχισαν να κλείνουν οι κινηματογραφικές αίθουσες η μία μετά την άλλη και να αποσύρονται οι ιδιώτες παραγωγοί, λεφτά πια για την 7η τέχνη δίνονταν μόνο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την Κρατική Τηλεόραση. Την ίδια περίοδο ο Αγγελόπουλος χάρις στη μεγάλη επιτυχία του «Θιάσου» του –πρώτη αριστερή ταινία μετά τη χούντα και με θέμα τη δικτατορία του Μεταξά και την Αντίσταση- αποθεωμένος από σύμπασα την δημοσιογραφική κριτική έγινε κάτι σαν ο εθνικός μας σκηνοθέτης. Όλα τα λεφτά στο Θόδωρο!Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο σκηνοθέτης μας ήταν μεγαλομανής με υπερπαραγωγές πανάκριβες! Αλλά και μέγας χασμουρητοποιός όπως αποδείχθηκε στην πορεία, καμία ταινία του δεν κάλυψε τα έξοδα της. Σπρώχνανε οι κριτικοί με τ’ αστεράκια τον κόσμο στις αίθουσες να δουν τα αριστουργήματα και αναστενάζανε τα καθίσματα -τα οποία ειρήσθω εν παρόδω πιο πολύ φθείρονται με τα ανιαρά έργα που δεν καθηλώνεται ο θεατής και στριφογυρίζει πάνω τους σαν σβούρα- με τα μακρόσυρτα μακρινά πλάνα και τις σκηνές με ομίχλη και συννεφιά με ανθρώπους ντυμένους με πανωφόρια κασκόλ και καπέλα και με ιστορίες που δεν είχαν αρχή ούτε μέση και όταν έγραφε ΤΕΛΟΣ ψάχνονταν οι έρημοι θεατές να βρουν το γιατί και τι ακριβώς δεν κατάλαβαν να μην πιαστούν αδιάβαστοι σε καμιά παρέα γιατί έχουμε βλέπεις και τους συμβολισμούς! Το «φύση φάε ένα μπισκότο» που φώναζε ο Βέγγος σε κάποια πετώντας προς το δάσος το εν λόγω γλύκισμα, συμβόλιζε, λέγανε οι κριτικοί, την αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει τις ανάγκες της φύσης!!!!Μετά, με τη βοήθεια και της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης είναι η αλήθεια για να μη γράφουμε και ανακρίβειες, προστέθηκαν και οι διεθνούς φήμης πρωταγωνιστές με τα μεγάλα κασσέ: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Μπρούνο Γκάτζ, Χάρβεϋ Καϊτέλ και πάει λέγοντας, λες και δεν υπήρχε ο Κούρκουλος και ο Βόγλης. Πολλά τα λεφτά –για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το «4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες» από τη Ρουμανία και το «Οι 3 Πίθηκοι» από την Τουρκία, δυο έργα που μπαίνουν στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά, πρέπει να στοίχησαν όσο τα σάντουϊτς και οι καφέδες μιας ταινίας του Αγγελόπουλου για να μην αναφέρω τα αριστουργήματα του Κιαροστάμι από το Ιράν που πρέπει να ήταν ακόμη χαμηλότερου κόστους- πολλά τα χιλιόμετρα φίλμ και ούτε ένας λυγμός ούτε ένα δάκρυ ούτε ένας κόμπος στο λαιμό των θεατών και ας είχε την τόσο καλή μουσική υποστήριξη της Καραίνδρου!Αυτά θα μου πει κάποιος πως είναι γούστα και ότι απαιτείται ίσως υψηλή καλλιέργεια από τον θεατή που εγώ δεν διαθέτω. Σύμφωνοι. Άλλο είναι αυτό που θέλω να τονίσω. Τα πόσα και πόσα ταλέντα χαθήκανε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν έτυχαν κάποιας οικονομικής υποστήριξης από την πολιτεία. Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα: To 1980 που γυρίστηκε ο «Μεγαλέξανδρος» -μια ταινία που δεν αντέχει κανείς σήμερα να τη δει- η σκηνή του Ζαππείου, σκηνή εποχής που στο έργο κρατάει γύρω στα 5 λεπτά, είχε στοιχίσει 600.000 δραχμές. Όσο είχε στοιχίσει την ίδια χρονιά ολόκληρη η ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, ενός πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη που στην πορεία χάθηκε λόγω οικονομικής χρεοκοπίας, μια ταινία εκπληκτικής σκηνοθεσίας –η σκηνή του φονικού είναι σεμιναριακού επιπέδου- με καταιγιστικό ρυθμό που συχνά παίζεται στις τηλεοράσεις και συγκινεί και που εκτός των άλλων έχει περισώσει τις φοβερές απαγγελίες των ποιημάτων της από την αείμνηστη Κατερίνα Γώγου. Έ, η ταινία αυτή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς κυριολεκτικά σφαγιάστηκε και ήρθε τρίτη πίσω από τον «Μεγαλέξανδρο» και τη «Φωτογραφία» ή «Μελόδραμα» δεν θυμάμαι καλά, του ετέρου μεγάλου μας χασμουρητοποιού Νίκου Παναγιωτόπουλου, γιατί και αυτός γύριζε ανιαρές και ακαταλαβίστικες ταινίες κάτι που τότε εθεωρείτο προσόν για την κριτική και τις χρηματοδοτήσεις! Και ο Παύλος Τάσιος χάθηκε τελικά για τον κινηματογράφο!
Και με αφορμή τώρα την τελευταία ταινία του εθνικού μας σκηνοθέτη και από κάτι υπαινιγμούς που βλέπω να διατυπώνονται περί ανιαρότητας ακόμη και από δικούς του δημοσιογράφους, ευελπιστώ ότι κλείνει επί τέλους αυτός ο κύκλος και όπως λέμε ότι με την εξέγερση του Δεκέμβρη και την οικονομική κρίση, έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, έτσι και εδώ: μια πραγματική σκόνη του χρόνου ίσως καλύψει άπαξ και δια παντός τη μακρόσυρτη και πανάκριβη αυτή ιστορία!
(Μεταγραφή)
14 σχόλια:
Πάρα πολύ ωραίο post navarino μας. Έχεις δίκιο όταν λες ότι πολλά ταλαντούχα άτομα χάθηκαν λόγω ελλειπούς οικονομικής υποστήριξης, αν και πιστεύω ότι μία ταινία, που φυσικά καταφέρνει να βγει στο εξωτερικό, δείχνει την αξία της ανεξάρτητα αν η σκηνή μένει κολλημένη στο ίδιο ακριβώς σημείο (όπως στο 4 μήνες 3 εβδομάδες και 2 μέρες, που πολύ καλά μας πρότεινες να δούμε :P) λόγω έλλειψης χρημάτων. Η παντελής έλλειψη του σοβαρού ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό πραγματικά θλίβει, καθώς στην θέση τους βλέπεις ταινίες κυρίως αμερικάνικες χωρίς κανένα απολύτως νόημα ύπαρξης (και αυτό το βλέπεις και από την εξαιρετικά δύσκολη αναζήτηση τους στα torrents, καθώς δεν υπάρχουν πουθενά..ακόμη και ο Κυνόδοντας βγήκε μετά από πολύ καιρό, κοινώς ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται ή δεν το ξέρει).
Σε γενικες γραμμες συμφωνω.Μου αρεσουν οι πρωτες ταινιες του Αγγελοπουλου.Μαλιστα τον "Θιασο" τον θεωρω την καλυτερη ελληνικη ταινια ολων των εποχων.Μετα αρχισε να γυριζει ανιαρες, ανουσιες και κουραστικες ταινιες.Βεβαια, μου αρεσουν πολυ τα πλανα του και οι εικονες του, αλλα ειναι απαραδεκτο το καθε ενα απο αυτα τα πλανα να διαρκουν 5 η 10 λεπτα!!!Η κριτικοι τον εχουν αποθεωσει, ενω το κοινο ειναι αδιαφορο.
Εγω ειμαι καπου στη μεση, αλλα περισσοτερο προς το -.
Θα συμφωνησω με το σχολιο σου, πως ταλαντουχοι σκηνοθετες με ελπιδες και ονειρα δεν μπορουν να κινηθουν λογω οικονομικων προβληματων.Ενω, ο Theo......
Ο Ελληνικος κινηματογραφος, για μενα, ποτε δεν αξιζε πραγματικα.Με πολλες εξαιρεσεις, βεβαια.Κατα τη γνωμη μου, ο ελλ. κινηματογραφος των δεκατιων του 1950 και 1960 τον θεωρω πολυ ξεπερασμενο.Πολλες ταινιες ειναι διασκεδαστικες εως ξεκαρδιστικες ("Της Κακομοιρας", "Θου-Βου", "Υπαρχει και Φιλοτιμο" κ.α.), αλλα καποιες ειναι παλαιομοδιτικες συντηρητικες κωμωδιες ηθων οι κακοστημενες φαρσοκωμωδιες.Αλλες κατηγοριες ειναι τα μελο του Ξανθοπουλου, Καιλα κλπ, μιουζικαλ του Δαλιανιδη κυριως, χαρτινα δραματα με Λασκαρη κ.α.
Τη δεκαετια του 1970 κυριαρχουσε το πορνο.Αλλα εμφανιστηκαν καποιοι νεοι δημιουργοι με ωραιες ταινιες.
Η δεκαετια του 1980 ασχολιαστη...Η αποθεωση της κακογουστιας.
Απο τη δεκαετια του 1990 μεχρι σημερα κυριως κωμωδιες και αραια γυριζονται αξιολογες ταινιες.
Μερικες ελληνικες ταινιες που μου αρεσαν πολυ:
Ο Θίασος (Θ.Αγγελόπουλος) 5/5
Ο Δράκος (Ν.Κούνδουρος) 4.5/5
Γλυκιά Συμμορία (Ν.Νικολαίδης) 4/5
Ευδοκία (Α.Δαμιανός) 4/5
Στέλλα (Μ.Κακογιάννης) 4/5
Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση; (Ντ.Κατσουρίδης) 4/5
και αλλες πολλες...
Ολες οι ταινιες του Αγγελοπουλου που εχω δει:
1.Ο Θίασος 5/5
2.Ταξίδι στα Κύθηρα 4/5
3.Αναπαράσταση 3/5
4.Μια αιωνιότητα και μια μέρα 2.5/5
5.Το Μετέωρο βήμα του πελαργού 2/5
6.Μεγαλέξανδρος 1.5/5
7.Το βλέμμα του Οδυσσέα 1/5
αχαχαχαχα πεθανα στα γελια με την αναμνηση της αειμνηστης ατακας του βεγγου... ε ρε γλεντια...
παντως κακα τα ψεματα... αν και ειναι προωθημενος του κερατα απο το κρατος ο τεο ειναι ταλαντουχος και με αποψη... βεβαια με τιποτα ο Θιασος δεν ειναι αριστουργημα αλλα ειναι εκπληκτικη ταινια... οπως και το τοπιο στην ομιχλη και η αλλη με τον κατρακη που δε θυμαμαι το ονομα της... γενικα δεν υπαρχει αλλος του βεληνεκους του εδω, οποτε στους τυφλους ο μονοφθαλμος θα βασιλεψει
ωστοσο οσες ταινιες του ειδα μετα το σχετικα αξιοπρεπες βλεμμα του οδυσσεα... ηταν αστα να πανε
φανταστικο αρθρο, συγγνωμη που αυτο το τελευταιο το ανεφερα και τελευταιο... πολυ ευστοχα τα οσα λεγονται αν και γενικα δεν παρακολουθω τα βηματα του νεοτερου εγχωριου κινηματογραφου γιατι εχω απελπιστει... και βεβαια η τεραστια ταινιαρα του μουνγκιου (απο τις καλυτερες της χρονιας που περασε κατα τη γνωμη μου) τσακιζει οποιαδηποτε του αγγελοπουλου για την πλακα!
εκει που εγραψα χρονια εννοουσα δεκαετια, με συγχωρειτε...
Δε κρύβω ότι μ αρέσουν οι ταινίες του Αγγελόπουλου, όσες έχω δει ως τώρα, τεράστιος σκηνοθέτης. Έχω δει το πρώτο μέρος της καριέρας του, αμιγώς πολιτικός κινηματογράφος, απ το δεύτερο μέρος μόνο την αιωνιότητα και το τοπίο στην ομίχλη που τις θεωρώ μέτριες ταινίες (το ταξίδι στα Κύθηρα το τοποθετώ στο μεταίχμιο των δυο περιόδων και είναι ταινιάρα).
Τώρα θα συμφωνήσω μ' ένα βασικό σημείο μαζί σου, την εντελώς άνιση κατανομή των κρατικών χρημάτων στους έλληνες σκηνοθέτες απ το '70 και μετά, υπεύθυνος γι αυτό είναι ο Αγγελόπουλος.
Διαφωνώ όμως στο άλλο σκέλος της ανάρτησης σου, ο Αγγελόπουλος είναι τεράστιος σκηνοθέτης, το επαναλαμβάνω.
και επειδή ζήλεψα απ το σχόλιο του Monsieur Hulot,
Μερικές ελληνικές ταινίες που μου άρεσαν πολύ (ανά σκηνοθέτη):
Ευδοκια (δαμιανος) 10/10
Μεγαλεξαντρος (αγγελοπουλος) 10/10
Δρακος (κουνδουρος) 10/10
Ρεμπετικο (Φερης) 9.5/10
Η εαρινη συναξης των αγροφυλακων (Αβδελιωδης) 9.5/10
Μπαλαμος (τορνες) 9/10
Όλα είναι δρομος (βουλγαρης) 9/10
Γλυκεια συμμορια (νικολαΐδης) 9/10
Φωτογραφια (πατατακης) 9/10
Η τιμη της αγαπης (μαρκετακη) 9/10
Κυνοδοντας (λανθιμος) 8.5/10
Παραγγελια (τασιος) 8.5/10
Η ψυχη στο στομα (οικονομιδης) 8/10
Βασιλιας (γραμματικος) 8/10
Οι απέναντι (πανουσοπούλος) 8/10
Οι τεμπεληδες της εύφορης κοιλάδας (παναγιωτοπουλος) 8/10
Ολες οι ταινιες του Αγγελοπουλου που εχω δει:
Αναπαρασταση 10/10
Μερες του ’36 8.5/10
Θιασος 10/10
Κυνηγοί 8.5/10
Μεγαλεξανδρος 10/10
Ταξιδι στα Κυθηρα 9/10
Τοπιο στην ομιχλη 6/10
Αιωνιοτητα και μια μερα 6/10
@Monkaki μου χαίρομαι που συμφωνείς και που σου άρεσε η ρουμάνικη που είναι για σεμινάριο χαμηλού budzet! Δυστυχώς εμείς εδώ ακόμη ψαχνόμαστε αλλά ευτυχώς που υπάρχουν τα νέα παιδιά σαν τον Οικονομίδη και το Λάνθιμο και κάτι μπορεί να γίνει.
Να είσαι καλά!
@Monsieur Hulot
Tο κατέχεις το θέμα από ό,τι βλέπω και δεν έχεις και πολύ άδικο εκεί που κάνεις τη γενική απαξιωτική γνωμάτευση για τον ελληνικό κινηματογράφο. Αρκετές από τις καλές κωμωδίες σαν αυτές που αναφέρεις στηρίζονταν σε μιμήσεις ιταλικών και γαλλικών έργων. Ακόμη και σοβαρότερα έργα όπως η Στέλλα ψιλοκλέβανε (η σκηνή του τέλους με τον Φούντα και την Μελίνα είναι ίδια και απαράλαχτη με τη σκηνή από το "Ο Ρόκο και τ' αδέρφια του" όπου ο Ρενάτο Σαλβατόρε μαχαιρώνει τη Ζαν Μορώ)αλλά υπήρχαν και κάποιες αξιόλογες ταινίες όπως "Ο Φόβος" και το "Με τη Λάμψη στα Μάτια". Το τελευταίο μάλιστα, άκουσα μια μέρα στο ραδιόφωνο τον Οικονομίδη να λέει ότι θα ήθελε να το κάνει ριμέϊκ και εντυπωσιάστηκα γιατί πράγματι είναι μια παραγκωνισμένη αλλά πολύ καλή ταινία.
ΥΓ: Το "Μια Αιωνιότητα και μία Μέρα" ήθελα να το δω και εγώ αλλά κόλωσα την τελαυταία στιγμή γιατί σκέφτηκα: "Καλά! η Αιωνιότητα στον
Αγγελόπουλο αντέχεται αλλά εκείνη η Μία Μέρα πως περνάει;"
@Ghost
Εγώ τον πήγα μέχρι τον Μελισσοκόμο και μετά σταμάτησα. Εγώ σαν καλύτερη του παραδέχομαι την Αναπαράσταση. Αλλά δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει και την ...πτυχιακή του: τη μικρού μήκους "Η Εκπομπή" μια πολύ καλή κωμωδία με τον Θόδωρο Κατσαδράμη και τη Μίρκα Καλαντζοπούλου που δεν παίζεται σήμερα (ίσως και με απαίτηση του Μεγάλου)γιατί δεν είναι καθόλου στο κλίμα του μετέπειτα έργου του.
@φπφ
Και είναι σεβαστή η γνώμη σου γιατί μιλάμε για τέχνη και στην τέχνη δεν υπάρχουν αξιώματα σαν αυτά των θετικών επιστημών που σου λέει: αυτό είναι και ουδεμία αντίρρηση! Εδώ έχουμε να κάνουμε με συναισθήματα και ψυχικές καταστάσεις που δεν εδράζονται στον εγκέφαλο βλέπεις και στη λογική επεξεργασία. Όταν λες μου αρέσει κάτι στην τέχνη δεν υπάρχει γιατί. Απλά μου αρέσει!
Με τη λίστα πάντως που παραθέτεις συμφωνώ μαζί σου απόλυτα κατά το μεγαλύτερο μέρος!
Σ' ευχαριστώ που κατέθεσες την άποψη σου παρ' όλο που το ύφος της ανάρτησης μου είναι λίγο σκληρό!
Να είσαι καλά!
Κι εμένα μου αρέσει ο Αγγελόπουλος, και δεν με πειράζουν καθόλου τα μεγάλα πλάνα. Τώρα, αυτά τα παρασκηνιακά που αναφέρεις δεν τα γνωρίζω, αλλά μου είναι πολύ εύκολο να τα πιστέψω, αφού εντάσσονται στη γενικότερη ελληνική μιζέρια.
Τις καλές ελληνικές ταινίες απο τα 90s και μετά τις ψάχνεις με τα κυάλια (έτσι πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό ο Βασιλιάς και Το όνειρο του σκύλου), αλλά δεν ξέρω αν είναι μόνο θέμα χρηματοδότησης. Και το Σπιρτόκουτο που αναφέρθηκε (αρκετά καλό), είχε μηδαμινό κόστος, αλλά και πολύ μικρή ανταπόκριση.
Εγώ πιστεύω οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το χαμηλό επίπεδο του κοινού, που προτιμάει να βλέπει ό,τι σαχλοκωμωδία έχει βγάλει η Μακρυπούλια, παρά μια σοβαρή ταινία. Αν υπάρξει ζήτηση, θα υπάρξει και προσφορά.
@curius_ape009
Kαταλαβαίνω την πικρία σου που εκφράζεις στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου αλλά έτσι ήτανε πάντα τα πράγματα: τώρα βλέπουνε Μακρυπούλια παλιά βλέπανε Βουγιουκλάκη. Υπάρχει όμως ένα αρκετά μεγάλο κοινό που ξέρει από κινηματογράφο και εκτιμάει την ποιότητα είναι το κοινό που είδε το "Ταξείδι στην άγρια φύση" τις "Ζωές των άλλων" την "Πολίτικη κουζίνα" το "Γκραν Τορίνο" τη "Λευκή κορδέλα" και πολλά πάρα πολλά άλλα αξιόλογα έργα που και ποιότητα είχαν και πολλά εισιτήρια έκοψανα.
Χαιρομαι πολυ που συμφωνουμε!
Εχεις πολυ δικιο για τη Στελλα.Ταινιαρα ο "Ροκο.." παντως.Και ο Βισκοντι απο τους πολυ αγαπημενους μου.
Το "Με τη Λάμψη στα Μάτια" (4/5) μου αρεσει παρα πολυ.Τον Φοβο δεν τον εχω δει.
Ενδιαφερων που θα γινει ριμεικ και ας ειμαι κατα των ρικεικ!
ΥΓ:Πολυ εξυπνο το σχολιο σου!Δεν την προτεινω την ταινια, παντως.Την "Εκπομπη" δεν την εχω δει.Τον Μελισσοκομο θελω να δω γιατι παιζει ο αγαπημενος μου Μαστρογιαννι.Η Αναπαρασταση καλη ηταν, αλλα πολυ βαρια.
σε γενιές γραμμές, ο ελληνικός κινηματογράφος είναι ικανοποιητικός και στις ψαγμένες ταινίες και τώρα τελευταία και στις εμπορικές (πχ νήσος-180 μοίρες) οι οποίες γενικά είναι χάλια. Το ότι βλέπουμε αριστουργήματα από άλλες χώρες νομίζω οφείλεται στο ότι εδώ έρχονται μόνο αυτά και όχι η υπόλοιπη παραγωγή, ενώ εδώ εξ ορισμού τρώμε στη μάπα ΟΛΗ την ελληνική.
@Blackened
Δεν το είχα σκεφτεί και έχεις δίκιο ως ένα μέρος γιατί στα κράτη που ανέφερα θα παίζονται σίγουρα και πολλά μπουρούχια, αλλά αυτά τα καλά τα δικά μας, βλέπεις, δεν είναι τόσο καλά όσο τα δικά τους!
Δημοσίευση σχολίου