ΤΖΩΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!!!

Ο Τζων Κασσαβέτης που γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στη Νέα Υόρκη το 1929 (πέρασε μάλιστα κάποια χρόνια της παιδικής του ηλικίας στη Λάρισα όπου λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Αμερικής είχαν καταφύγει οι γονείς του) και πέθανε το 1989, αποτελεί μια σπάνια αν όχι μοναδική περίπτωση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα. Γιατί ενώ σε πολλά μοιάζει και ίσως να αποτέλεσε το πρότυπο για τον Κλιντ Ήστγουντ: πετυχημένος ζεν πρεμιέ λαϊκών αμερικάνικων ταινιών και τηλεοπτικών σειρών που κάποια στιγμή αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης, ακολούθησε όμως έναν τελείως διαφορετικό και πρωτοποριακό δρόμο από τον μετέπειτα μιμητή του στηριζόμενος πάντα στις δικές του δυνάμεις και τους δικούς του οικονομικούς πόρους. Και μέχρι το τέλος της καριέρας του δεν συνεργάστηκε ποτέ με το κατεστημένο του Χόλυγουντ.

Σε χρόνο ανύποπτο για τα κινηματογραφικά δεδομένα (το 1959 παρακαλώ!) γυρίζει τις

Σκιές (Shadows) με την κάμερα στο χέρι και πολύ λίγα οικονομικά μέσα, κάτι που αρκετοί ευρωπαίοι συνάδελφοι του μεταξύ των οποίων και ο Λαρς φον Τρίερ αποφάσισαν να εφαρμόσουν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με το περιβόητο «Δόγμα της Κοπεγχάγης».
Ο Κασσαβέτης θεωρήθηκε από την κριτική ως ο εκπρόσωπος του γαλλικού Νέου Κύματος (Nouvelle Vague) στην Αμερική μόνο που οι ταινίες του έχουν ένα τελείως ξεχωριστό στυλ που πολλοί το αποδίδουν στην προηγούμενη ιδιότητα του αυτήν του ηθοποιού και χάρις την οποία άφηνε τους πρωταγωνιστές του ελεύθερους, σχεδόν να αυτοσχεδιάζουν για να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
Όσοι έχουν δει το «Μια γυναίκα εξομολογείται» με την Τζίνα Ρόουλαντς θα καταλάβουν τι εννοώ. Αυτόν δηλαδή τον μοναδικό, ανεπανάληπτο και ταυτόχρονα τόσο πειστικό τρόπο με τον οποίο μας δείχνει πως σιγά-σιγά σπρωγμένη από τον οικογενειακό της περίγυρο, μια νοικοκυρά οδηγείται στην τρέλα και την παράκρουση.

Ή ακόμη αυτή την εκπληκτική και ανεπανάληπτη και σε μεγάλη διάρκεια σκηνή του ιλιγγιώδους χορού στα «Πρόσωπα» όπου ένας άντρας χορεύει μπροστά στις μοναχικές γυναίκες της μέσης ηλικίας και προσκαλεί μία-μία να χορέψουν μαζί του όπου διακρίνεται έντονα στο πρόσωπο και το βλέμμα τους αυτή η χαμένη νιότη και η λαχτάρα και που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί μιαν από τις κορυφαίες σκηνές στο Πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου.Ο Κασσαβέτης στις ταινίες του συνήθιζε να χρησιμοποιεί τους ίδιους ηθοποιούς. Εκτός από τη μόνιμη πρωταγωνίστρια του: την προικισμένη και πολύ ωραία γυναίκα του Τζίνα Ρόουλαντς στις περισσότερες ταινίες του στηρίχτηκε στον Πήτερ Φωλκ και τον Μπεν Γκαζάρα.
Οι πιο γνωστές ταινίες του στην Ελλάδα είναι:
>Σκιές (1959)
>Πρόσωπα (1968)
>Οι σύζυγοι (1970)
>Μίνι και Μόσκοβιτς (1971)
>Μία Γυναίκα Εξομολογείται
> Ο θάνατος ενός Κινέζου Μπουκμέικερ (1976)
> Νύχτα πρεμιέρας (1977)
> Γκλόρια (1980)
> Ερωτική θύελλα (1984)

Σε όποιον θέλει να γνωρίσει τον μοναδικό και ανεπανάληπτο κινηματογραφικό κόσμο του Κασσαβέτη εγώ θα πρότεινα ως ξεκίνημα το: "Μίνι και Μόσκοβιτς".