Play Τime (1967)

Η ταινία ''Play Time'' , η πιο τολμηρή ίσως ταινία του Jacques Tati , υπήρξε για τον δημιουργό της οικονομικός κόλαφος. Όχι μόνο επειδή τα τεράστια σκηνικά της ταινίας - ο Τατί ''έστησε'' ολόκληρη πόλη την επονομαζόμενη και ''Tativille''- τον έφεραν στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης αλλά το χειρότερο , το κοινό της επιφύλαξε ψυχρή υποδοχή.

 Ευτυχώς με τα χρόνια , η προφητική-με τον τρόπο της- αυτή  ταινία επανεκτιμήθηκε , όπως και το ιδιότυπο χιούμορ της. Δεν είναι ''εύκολη'' ταινία και το παράξενο είναι ότι χρειάζεται κανείς να τη δει περισσότερες από μία φορές για να μπορέσει να εκτιμήσει όλα τα στοιχεία , πρόσωπα , καταστάσεις , εικόνες , που περνούν από την ταινία. Κάθε λεπτομέρεια στο σκηνικό, στο στήσιμο των ηθοποιών έχει λόγο ύπαρξης, στο σουρρεαλιστικό κόσμο του Tati ουσιαστικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σε κάθε σκηνή  συμβαίνουν πολλά πράγματα συγχρόνως και πρέπει το μάτι να ''τρέχει'' σε όλο το πλάνο. Ορισμένες λήψεις,από την άλλη, είναι φιξαρισμένες -δεν κινείται η κάμερα- έτσι ώστε να επιτρέπουν στον θεατή να διαλέξει τι θα δει. Αυτή η ''οπτική ελευθερία''  ενισχύεται από το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει πλοκή! Τι συμβαίνει στην ταινία; Όχι πολλά . Βλέπουμε τον κο. Υλώ και μια ομάδα Αμερικανίδων τουριστριών να περιφέρονται στο αεροδρόμιο ,και μετά σ'ένα μοντέρνο κτίριο , σε μια έκθεση μοντέρνων επίπλων , σε μια μοντέρνα πολυκατοικία , σ'ένα night club. Όλα αυτά συμβαίνουν σ'ένα φουτουριστικό Παρίσι φτιαγμένο από γυαλί και μπετόν που μιλά σχεδόν αποκλειστικά ...αγγλικά! Τις ελάχιστες φορές που φαίνεται το ''παλιό'' Παρίσι -2-3 χαρακτηριστικά μνημεία του- είναι από αντανακλάσεις πάνω σε γυάλινες πόρτες που ανοίγουν ή κλείνουν , μακρυνές , φευγαλέες εικόνες. Και λίγο πριν τελειώσει η ταινία έχουμε μια σύναξη από κλασικές φωνακλάδικες παριζιάνικες φιγούρες που επιμένουν...γαλλικά!

Χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας είναι:
 Η ''περιήγηση'' του κου. Υλώ σ'ένα λαβυρινθώδες συγκρότημα γραφείων.

Η επίσκεψή του σε μια μοντέρνα πολυκατοικία. Σε κάποια στιγμή , η σκηνή μοιάζει σαν να έχει κανείς μπροστά του τέσσερις ανοιχτές τηλεοράσεις.

Η σκηνή στο night club που κρατά αρκετή ώρα κι είναι εντελώς ντελιριακή - θυμίζει το ''Party'' του Blake Edwards!
Η τελική σκηνή της ταινίας όπου η κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους θυμίζει τα αλογάκια του λούνα παρκ.

Ο Jacques Tati θέλησε να σαρκάσει την ''μοντερνοποίηση'' της εποχής του. Το πώς περιγράφει τον μοντέρνο κόσμο στην ταινία, δεν απέχει πια στις μέρες μας από την πραγματικότητα. Εκεί νομίζω που έπεσε έξω είναι στην ''αμερικανοποίηση'' των συμπατριωτών του. Έχω την εντύπωση ότι οι Γάλλοι αντιστάθηκαν περισσότερο απ'όσο πίστευε ο ίδιος!