Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Play Τime (1967)



Η ταινία ''Play Time'' , η πιο τολμηρή ίσως ταινία του Jacques Tati , υπήρξε για τον δημιουργό της οικονομικός κόλαφος. Όχι μόνο επειδή τα τεράστια σκηνικά της ταινίας - ο Τατί ''έστησε'' ολόκληρη πόλη την επονομαζόμενη και ''Tativille''- τον έφεραν στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης αλλά το χειρότερο , το κοινό της επιφύλαξε ψυχρή υποδοχή.

 Ευτυχώς με τα χρόνια , η προφητική-με τον τρόπο της- αυτή  ταινία επανεκτιμήθηκε , όπως και το ιδιότυπο χιούμορ της. Δεν είναι ''εύκολη'' ταινία και το παράξενο είναι ότι χρειάζεται κανείς να τη δει περισσότερες από μία φορές για να μπορέσει να εκτιμήσει όλα τα στοιχεία , πρόσωπα , καταστάσεις , εικόνες , που περνούν από την ταινία. Κάθε λεπτομέρεια στο σκηνικό, στο στήσιμο των ηθοποιών έχει λόγο ύπαρξης, στο σουρρεαλιστικό κόσμο του Tati ουσιαστικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σε κάθε σκηνή  συμβαίνουν πολλά πράγματα συγχρόνως και πρέπει το μάτι να ''τρέχει'' σε όλο το πλάνο. Ορισμένες λήψεις,από την άλλη, είναι φιξαρισμένες -δεν κινείται η κάμερα- έτσι ώστε να επιτρέπουν στον θεατή να διαλέξει τι θα δει. Αυτή η ''οπτική ελευθερία''  ενισχύεται από το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει πλοκή! Τι συμβαίνει στην ταινία; Όχι πολλά . Βλέπουμε τον κο. Υλώ και μια ομάδα Αμερικανίδων τουριστριών να περιφέρονται στο αεροδρόμιο ,και μετά σ'ένα μοντέρνο κτίριο , σε μια έκθεση μοντέρνων επίπλων , σε μια μοντέρνα πολυκατοικία , σ'ένα night club. Όλα αυτά συμβαίνουν σ'ένα φουτουριστικό Παρίσι φτιαγμένο από γυαλί και μπετόν που μιλά σχεδόν αποκλειστικά ...αγγλικά! Τις ελάχιστες φορές που φαίνεται το ''παλιό'' Παρίσι -2-3 χαρακτηριστικά μνημεία του- είναι από αντανακλάσεις πάνω σε γυάλινες πόρτες που ανοίγουν ή κλείνουν , μακρυνές , φευγαλέες εικόνες. Και λίγο πριν τελειώσει η ταινία έχουμε μια σύναξη από κλασικές φωνακλάδικες παριζιάνικες φιγούρες που επιμένουν...γαλλικά!
Χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας είναι:
 Η ''περιήγηση'' του κου. Υλώ σ'ένα λαβυρινθώδες συγκρότημα γραφείων.

Η επίσκεψή του σε μια μοντέρνα πολυκατοικία. Σε κάποια στιγμή , η σκηνή μοιάζει σαν να έχει κανείς μπροστά του τέσσερις ανοιχτές τηλεοράσεις.

Η σκηνή στο night club που κρατά αρκετή ώρα κι είναι εντελώς ντελιριακή - θυμίζει το ''Party'' του Blake Edwards!
Η τελική σκηνή της ταινίας όπου η κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους θυμίζει τα αλογάκια του λούνα παρκ.


Ο Jacques Tati θέλησε να σαρκάσει την ''μοντερνοποίηση'' της εποχής του. Το πώς περιγράφει τον μοντέρνο κόσμο στην ταινία, δεν απέχει πια στις μέρες μας από την πραγματικότητα. Εκεί νομίζω που έπεσε έξω είναι στην ''αμερικανοποίηση'' των συμπατριωτών του. Έχω την εντύπωση ότι οι Γάλλοι αντιστάθηκαν περισσότερο απ'όσο πίστευε ο ίδιος!

5 σχόλια:

Mike είπε...

Ναι, βεβαια!
Η σπουδαιοτερη στιγμη του μεγα Jacques Tati. Η ταινιαρα - πραγματοποιηση του ονειρου του που δυστυχως τον ωθησε στην οικονομικη καταστροφη...

Απο τους πολυ μεγαλους κινηματογραφιστες αλλα ταυτοχρονα "ατυχους-καταραμενους" που ζουσαν 100 χρονια μπροστα απ' την εποχη τους!

* Ειδες την πληρη βερσιον του Playtime η την κοπια με καπου 25 λεπτα λιγοτερο;

Καλη σου μερα.

crispy είπε...

Mike καλημέρα. Εννοείται ότι επηρεάστηκα από τη δική σου ανάρτηση (''Ο θείος μου'') κι έκατσα κι είδα το ''play time''! Είναι η συντομευμένη κόπια που έχω, είναι μάλιστα από μια πολύ όμορφη συλλογή με το ''play time'' , ''ο θείος μου'' , ''ημέρα γιορτής'' & κάποιες μικρού μήκους. Δεν γνωρίζω αν κυκλοφορεί η πλήρης βερσιόν. Πάντως ο Ζακ Τατί είναι μεγάλη αδυναμία , δεν είναι τυχαίο ότι τον έχω σε δύο από τις πολλές αφίσες που κοσμούν το σαλόνι μου!

navarino-s είπε...

O Τατί είναι μοναδικός και βγάζει γέλιο με έναν ιδιαίτερο τρόπο σαν να μη το επιδιώκει. Αυτή την ταινία έχω να τη δω 40 χρόνια και μου έχει μείνει μια σκηνή που δείχνει την άφιξη ενός μικρόσωμου επισήμου στο αεροδρόμιο, τον υποδέχονται κάποιοι με πολύ μεγάλη σοβαρότητα και καθώς περπατάνε από το χαρτοφύλακα του κρέμεται και ανεμίζει μια ετικετούλα με ένα διαπεραστικό φρ...φρ...φρ... ε! το τι γέλιο είχε βγάλει αυτή η σκηνή!
Πολύ καλή ανάρτηση!

crispy είπε...

navarino-s μού κάνει εντύπωση που θυμάστε τόσο έντονα την συγκεκριμένη σκηνή! Έχει πολύ πλάκα! Όντως ο Τατί παίζει πολύ με τους ήχους. Κάποιοι είναι πολύ έντονοι ,τους υπερτονίζει όπως η ετικέτα που αναφέρετε , τα ράσα δύο καλογραιών , τα παπούτσια ενός υπαλλήλου κλπ

Philip Winter είπε...

Play Time 5/5

Η πιο αγαπημενη μου του Τατι και ισως μια απο τις 15 πιο αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων.Υπογειο χιουμορ, πανεξυπνη σατιρα κατα των μοντερνισμων και της τεχνολογιας.Νοσταλγια προς το παλιο, κλασσικο Παρισι που καθρεφτιζεται μονο στους τοιχους, στις πορτες και στα παραθυρα τεραστιων κτιριων.ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ σκηνοθεσια με εξαιρετικα πλανα.Η σκηνη με το εστιατοριο φοβερη.
Γενικα λατρευω τον Τατι!Μα ειναι δυνατον να μην μου αρεσει;Αφου ειμαι ο Monsieur Hulot!!
Αγαπω πολυ και τα:
Les Vacances de Monsieur Hulot 5/5
Mon Oncle 5/5
Jour de Fete 5/5
Trafic 4.5/5
Η μονη ταινια του Τατι που δεν με ενθουσιασε ειναι η τελευταια του, το "Parade" (3/5).