Andrei Konchalovsky: Aποσύρει την ταινία του από τα "Oscar" με επιστολή-καταπέλτη!!!

Ο παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης Αντρέϊ Κοντζαλόφσκι που ζει έξω από τη Ρωσία, αρνήθηκε να είναι η ταινία του «Λευκές νύχτες, ταχυδρόμος Alexei Tryapitsin» υποψήφια για το βραβείο " Oscar " καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (Παρακάτω δημοσιεύουμε την επιστολή του προς τη ρωσική επιτροπή "Oscar").
Το νέο έργο του Andrei Konchalovsky συνεχίζει τη σειρά των ρωσικών χωριών που ο σκηνοθέτης ξεκίνησε με την ταινία του «Η ιστορία της Άσια». Σε απομακρυσμένα χωριά χωρίς δρόμους, οι άνθρωποι ζουν σαν έξω από τον κόσμο. Σε αυτά τα μέρη που είναι σχεδόν αφημένα στην τύχη τους ο μόνος εκπρόσωπος του κράτους είναι ο ταχυδρόμος. Είναι ο κύριος σύνδεσμος μεταξύ του μικρού πληθυσμού των χωριών και του ξεχασμένου πολιτισμού. Ένας τέτοιος ταχυδρόμος, λοιπόν, είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας.
Η επιστολή:
«Mόλις πληροφορήθηκα ότι η ταινία μου «Λευκές νύχτες, ταχυδρόμος Alexei Tryapitsin» μπορεί να προταθεί από την Επιτροπή σας για το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Σας ενημερώνω ότι δεν επιθυμώ αυτή την υποψηφιότητα και οι λόγοι γι’ αυτό είναι προσωπικοί και κοινωνικοί. Τα τελευταία χρόνια έχω επικρίνει έντονα το «χολυγουντισμό». Την επιρροή του στη ρωσική αγορά και την ολέθρια συμβολή του αμερικάνικου mainstream στη διαμόρφωση κινηματογραφικού γούστου για το κοινό μας. Οπότε, η διεκδίκηση βραβείου Oscar εκ μέρους μου, φαίνεται αδιανόητη. Γιατί τα βραβεία αυτά είναι σήμερα εξαιρετικά υπερτιμημένα από ένα ορισμένο μέρος των κινηματογραφιστών. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας αναγνώρισης αδιαμφισβήτητων κινηματογραφικών αρετών, το οποίο φυσικά και δεν ισχύει. Ενώ αυτή η διατύπωση «καλύτερη ταινία σε μια ξένη γλώσσα» θα μπορούσε να προκαλέσει το γέλιο στους κινηματογραφιστές του κόσμου. Γιατί βασικά είναι ο διαχωρισμός όλης της παγκόσμιας κινηματογραφίας από τον αγγλόφωνο κόσμο (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία). Και η οποία νομίζω ότι είναι μια ξεπερασμένη ιδέα της δυτικής πολιτιστικής κυριαρχίας πάνω στο σύγχρονο κόσμο της κινηματογραφικής ανάπτυξης και του παγκόσμιου πολιτισμού. Εδώ και πολύ καιρό δεν καθορίζεται δίκαια και αναλογικά όλη αυτή η "επιτυχία" της Αμερικής και του ψευδοαμερικάνικου κινηματογράφου. Φανταστείτε στο μέλλον τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κινηματογραφικής πρεμιέρας όπου θα σας δοθεί μια ξεχωριστή κατηγορία βραβείου για «ταινία στα αγγλικά». Οπότε σύμφωνα με τα παραπάνω, σας ζητώ να αποσύρετε τις "Λευκές Νύχτες" από τη λίστα των υποψηφίων για Oscar ταινιών.


Andrew Konchalovski 24 Σεπτεμβρίου 2014.

Γιάννης Οικονομίδης και Λυκ Μπεσσόν!!!

Ίσως κάποιοι να παραξενευτούν με τον τίτλο αλλά η αφορμή του είναι ότι είδα τώρα τελευταία για δεύτερη φορά την έκπληκτική ταινία "Leon", αυτό το αριστούργημα του Μπεσσόν και αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον Γιάννη Οικονομίδη. Έχω ξαναγράψει γι' αυτό το ταλαντούχο παιδί που ενώ τεχνικά οι ταινίες του είναι άψογες όπως και άψογο είναι το καστ των ηθοποιών του, βγαίνουν στις αίθουσες και πάνε άπατες! Ενώ δεν είναι αργόσυρτες και χασμουρητικές σαν του Αγγελόπουλου.

 

Θα το ξαναγράψω: ο Οικονομίδης υστερεί σεναριακά στο θέμα ουσία. Και αυτό με τη βεθύτερη έννοια της Τέχνης και σε κάθε μορφή της. Δεν αντέχεται η ζωή αν όλοι γύρω μας είναι σαν τους ήρωες του. Να πάμε να κάνουμε όλοι χαρακίρι! Χωρίς κάποια ανάσα ανθρωπιάς μια ικμάδα αισιοδοξίας γιατί να ζούμε μωρέ παιδί μου. Χωρίς αυτό που έχει ο Μπεσσόν στο Λεόν, αυτό το κράμα αγριάδας και τρυφερότητας πως θα προχωρούσε η ζωή; Και ο τελευταίος εγκληματίας, ο ληστής, ο άστεγος, ο χαμένος, κρύβει μέσα στην ψυχούλα του λίγο άνθρωπο κάποια ελπίδα που λες: αξίζει τούτη η παλιοζωή να τη ζούμε και να θέλουμε να την κάνουμε καλύτερη. Και αυτό είναι η Τέχνη!

Ο Αλ Πατσίνο ...επιστρέφει στην 7η Τέχνη!!!

     Διάβασα με μεγάλη χαρά πως στο φετεινό φεστιβάλ της Βενετίας παίχτηκαν δυο ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Πρέκειται για μια ταινία του Μπάρι Λέβινσον με τίτλο "Τhe Humbling" που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ -"Η Ταπείνωση" στα ελληνικά, και μία του Ντέϊβιβντ Γκόρντον Γκριν  το "Manglehorn" στην οποία υποδύεται έναν μοναχικό μισάνθρωπο κλειδαρά που αρνείται να ξεχάσει τον νεανικό του έρωτα, την Κλάρα, γράφοντας της καθημερινά γράμματα, τα οποία, χωρίς εξαίρεση, επιστρέφουν στον παραλήπτη.
     Και λέω "με μεγάλη χαρά" γιατί ως παλαιός και μεγάλος φαν του συγκεκριμένου καλλιτέχνη,  τα τελευταία 20 χρόνια βίωσα από αυτόν μια μεγάλη απογοήτευση μιας και μετά το "Άρωμα Γυναίκας" (1992) και "Υπόθεση Καρλίτο" (1993), δεν γύρισε ο άνθρωπος κανονική ταινία.. Ένας ορυμαγδός αιματοβαμμένης αμερικανιάς και ρόλοι μπατσογούρουνων και ... ξέβαθων τύπων ήρθαν να αμαυρώσουν τη φιλμογραφία αυτού του τεράστιου ταλέντου.
     Γι' αυτό και δεν κρατιέμαι και ούτε περιμένω να διαβάσω κριτικές ή να δω πρώτα τις ταινίες για να βγάλω συμπεράσματα. Αφού όπως καταλαβαίνετε και εσείς: έχουμε να κάνουμε, αφ' ενός, με κανονικές ταινίες κινηματογράφου και, και αφ' ετρέρου, αυτή  η υποκριτική του δεινότητα  μας προσφέρει μεγάλη εγγύηση.
     Σε δηλώσεις του, μάλιστα, φαίνεται να κάνει και ένα είδος αυτοκριτικής: "...Κι αν προσθέσεις στην ψυχική και σωματική κόπωση και τη διαχείριση της φήμης ή την έλλειψη της, μπορείς κάπως να αντιληφθείς γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς βιώνουν το δικό τους δράμα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τους ΔΑΙΜΟΝΕΣ τους....".
     Δεν πειράζει φίλε Αλ, δεν χάνεται το ταλέντο με τα χρόνια. Και στα 74 σου καλός θα είσαι! Άλλωστε και εμείς οι παλαιότεροι φαν σου, στην ίδια βιολογική φθορά υπακούουμε!