Με τη σημερινή μου ανάρτηση παίρνω το ρίσκο να στενοχωρήσω και κάποιους συναδέλφους σινεφίλ. Και αυτό το κάνω μετά από μια μακρά σινεφιλική πορεία και θέλοντας να επισημάνω μιαν ποιοτική ανισότητα που έχω εντοπίσει μέσα στο έργο κάποιων μεγάλων δημιουργών. Όπως έχουμε ξαναπεί κυρίαρχο ρόλο σε αυτά τα πράγματα παίζει η υποκειμενικότητα. Σου αρέσει κάτι ή δεν σου αρέσει. Σε αγγίζει ή δεν σε αγγίζει. Μόνο που έρχεται μια στιγμή που η διαχρονική αναγνώριση τους από άλλους ανθρώπους πρέπει να σε πείσει για την αξία κάποιων καλλιτεχνών. Ερήμην υποκειμενικών κριτηρίων. Και για να γίνω πιο κατανοητός θα φέρω ένα παράδειγμα από το χώρο του τραγουδιού: Δεν με συγκίνησε ποτέ ο Στράτος Διονυσίου πλην όμως αναγνωρίζω ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο τραγουδιστή!
Και για να μη πολυλογούμε έχουμε και λέμε:
1. Ζαν Λικ Γκοντάρ (Jan-Luc Godard). 1930-. Είναι η πιο κλασική και ακραία περίπτωση αυτών
που έλεγα προηγουμένως. Εκτός από το "Με Κομμένη Την Ανάσα" ( A Bout de Souffle) 1959, δεν με συγκίνησε καμιά του άλλη ταινία! Από όσες είδα βάβαια γιατί δεν είδα και πολλές. Και να μας φυλάει ο Θεός από εκείνο το "Weekend" 1967. Μαντζουράνα στο κατώφλι γάϊδαρος στα κεραμίδια! Είναι σκηνοθέτης της μεγάλης υπομονής και εγώ είμαι νευρικός άνθρωπος! Έλα όμως που εδώ και πολλά χρόνια τυγχάνει μιας πρωτο-φανούς παγκόσμιας αναγνώρισης. Και μάλιστα, όχι από τίποτα δανίκες αλλά από έγκυρους ειδικούς και κριτές που αποδέχεσαι την αυστηρότητα των κριτηρίων τους και την κάπως αντικειμενική αξιολόγηση τους. Όπως είναι ο σπουδαίος βρετανικός οδηγός ταινιών Halliwell's που επιμένει να δίνει στο φίλο μας την πολύ σπάνια ανώτατη τετράστερη διάκριση του. Ακόμη και για το "weekend"!!!
http://therearwindowproject.blogspot.gr/2012/04/blog-post_1221.html
2. Λουί Μπουνιουελ (Luis Bunuel). 1900-1983. Mε τον Μπουνιουέλ είμαι έτσι κι' έτσι. Δεν μπορώ
να πω ότι "παθαίνω" με τις ταινίες του. Αυτό μου συνέβη μόνο με την αριστουργηματική "Η Ωραία Της Ημέρας" (Belle de Jour)(1967), αυτό το εκπληκτικό παιχνίδι ονειρώξεων και ρεαλισμού, μόνο που εδώ δεν ξέρω κατά πόσο βαραίνει πιο πολύ η υποκειμενικότητα από την παρουσία στην ταινία της θηλυκής μου λατρείας: Κατρίν Ντενέβ!
Θέλω όμως να μιλήσω για μια ταινία του που βγάζει μάτια. Μια ταινία που, κατ' εμέ, αποτελεί το χαρηκτιριστικότερο παράδειγμα εσφαλμένης, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, κριτικής. Πρόκειται για "Το Σκοτεινό Αντικείμενο Του Πόθου" (
Cet Obscur Objet Du Desir)(1977) που υμνήθηκε από την κριτική ενώ για μένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πλαδαρή επίπεδη αφήγηση τύπου Βασίλη Γεωργιάδη με Φέρτη και Λάσκαρη.
3. Μικελάντζελο Αντονιόνι (Michelangelo Antonioni) 1912-2007. Εδώ βαραίνουν τα αριστουργήματα
που είναι και τα πιο πολλά μέσα στη φιλμογραφία του. Υπάρχουν όμως και κάτι ... πατάτες! Όπως για παράδειγμα εκείνο το παιδαριώδους συμβολισμού "Ζabriskie Point"(1970) που δεν τρώγεται με τίποτα. Αφήστε εκείνο το "Blow Up"(1966) που σε υποχρεώνει για ένα σημαντικό χρονικό διάστητα να παρακολουθείς δυο παίκτες του τέννις να παίζουνε χωρίς ... μπαλάκι! Μια σκηνή που όπως γράφανε τότε οι κριτικοί συμβόλιζε τάχαμου την κοινωνία μας που βαδίζει χωρίς ιδανικά. Για μένα το "Blow Out" του Ντε Πάλμα με τον Τραβόλτα που είναι περίπου του ίδιου θέματος -η μία στηρίζεται σε μια τυχαία φωτογράφηση η άλλη σε μια τυχαία ηχογράφηση- είναι πολύ καλύτερη ταινία. Αλλά δεν θα τον κρεμάσουμε τον άνθρωπο, μας άφησε τεράστιο έργο.
έπεται η συνέχεια.......
