Μπορεί κάποιοι να παραξενεύτηκαν από τον τίτλο αλλά η ονομασία υπάρχει ή για να ακριβολογούμε: υπήρχε! Τότε που η 7η Τέχνη στη χώρα μας βρισκόταν στην ακμή της, δηλαδή στις δεκαετίες '60 και '70. Και ήταν αυτό το " Hollywood της Αθήνας" η πολυκατοικία που βρίσκεται στη συμβολή της οδού Ακαδημίας με την πλατεία Κάνιγγος μαζί με το πίσω δρομάκι την οδό Κλεισόβης.
Όλοι θα έχετε προσέξει το "Ακαδημίας 98" που γράφουν στους τίτλους οι παλιές ελληνικές ταινίες για τις εταιρίες παραγωγής. Τι "Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης" "Καραγιάννης-Καρατζόπουλος" "Φιλοποίμην Φίνος" Απόστολος Τεγόπουλος" όλες εδώ βρίσκονταν. Ακόμη και η "Θ.Β. Ταινίες γέλιου" του αείμνηστου Θανάση Βέγγου που τον χρεοκόπησε. Ήταν τα γραφεία της στον προτελευταίο όροφο εκεί που κάνει την κούρμπα και είχε μια μεγάλη ταμπέλα στο μπαλκόνι. Στο ίδιο κτήριο στεγάζονταν και οι εταιρίες διανομής των ξένων ταινιών.
Από την είσοδο αυτής εδώ της στοάς -Στοά Πανταζοπούλου είναι το αρχικό της όνομα που αργότερα μετονομάσθηκε σε Στοά 7ης Τέχνης- είχαν περάσει όλα τα μεγάλα ονόματα των εγχώριων σταρ για να συζητήσουν τους όρους των συμβολαίων τους με τους παραγωγούς.
Εδώ είναι ο χώρος που έπαιρναν τα ασανσέρ για να ανεβούνε στα γραφεία. Εδώ είχαν σταθεί περιμένοντας η Καρέζη και η Βουγιουκλάκη η Φόνσου η Βασιλειάδου και η Αναλυτή, ο Κούρκουλος, ο Ηλιόπουλος και ο Αυλωνίτης, ο Βόγλης και ο Πέτρος Φυσσούν. Εδώ είχαν κάνει με το μυαλό τους τους τελευταίους υπολογισμούς και το τελευταίο ποσόν που μπορούσανε να κατέβουν.
Στον πίνακα πάνω από το ασανσέρ που τότε ήταν γεμάτος με ονόματα κινηματογραφικών εταιριών και γραφείων διανομής, έχουν παραμείνει και κάποια ονόματα όπως αυτά του ΛΕΩΝΤΣΙΝΗ και του ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ για να μας θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν. Του Τεγόπουλου που ήταν ο παραγωγός των ταινιών των δακρύων με τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο και η πιο ανθηρή επιχείρηση του χώρου βέβαια.
Μέχρι και το κουτί του ταχυδρομείου της υπάρχει και αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ίσως έχει ακόμη η εταιρία κάποια δραστηριότητα.
Στον πίνακα του ασανσέρ βλέπουμε και κάποια επιχείρηση με κινηματογραφικά είδη και μηχανήματα από κάποια φίρμα του Μιλάνου. Ήτανε πρώτοι τότε οι Ιταλοί σε ολόκληρη την Ευρώπη πάνω σε αυτόν τον κλάδο.
Βλέπουμε επίσης και την ταμπέλα του σωματείου: "Πανελλήνιος Ένωσις Υπαλλήλων Κινηματογραφικών Επιχειρήσεων" με έτος ιδρύσεως το 1933 παρακαλώ! Και ποιος ξέρει αν θα υφίσταται πλέον.
Και σε ένα μαγαζί της στοάς με κατεβασμένα ρολά βλέπουμε και μια ξεχασμένη αφίσα από ταινία του Τέρενς Χιλλ που έκανε θραύση για ένα διάστημα εκεί στα τέλη του '60 με αρχές του '70.
Υπάρχει επίσης και μια τεράστια τοιχογραφία με τον τίτλο "Στοά 7ης Τέχνης", φιλοτεχνημένη από λαϊκό καλλιτέχνη -τα τελευταία χρόνια ίσως- που απεικονίζει τους μεγάλους αστέρες της εποχής.
Και αφού βγούμε από τη στοά στο πίσω μέρος, πέφτουμε στην οδό Κλεισόβης που τώρα είναι πεζόδρομος αλλά τότε γινόταν το " έλα να δεις!". Τεράστιες ντάνες από μπομπίνες ταινιών, αυτές με το καρούλι και με τις αλουμινένιες θήκες σαν δυο αντικριστά ταψιά- φορτώνονταν μέσα σε φωνές και σε βλαστήμιες, σε μια ατελείωτη σειρά από φορτηγάκια "εκτελούνται μεταφοραί" τα οποία με τη σειρά τους τις πήγαιναν στα πρακτορεία των φορτηγών και των λεωφορείων για να φτάσει η τέχνη των αδελφών Λυμιέ στο τελευταίο άκρο της ελληνικής επικράτειας.
Και αυτό το κλειστό μαγαζί με τα σκαλάκια που κατεβαίνουνε, ήτανε ένα καταπληκτικό μαγέρικο όπου την ημέρα σύχναζαν οι εργαζόμενοι του Hollywood ενώ το βράδυ πήγαινε ο "ψωνισμένος" φοιτητόκοσμος με την κρυφή ελπίδα να πέσουμε πάνω σε καμιά Καρέζη ή κανα Κούρκουλο αλλά, δυστυχώς, το πολύ κανένας Καλογήρου να μας έπεφτε. Έφτιαχνε νόστιμα και φτηνά φαγητά. Θυμάμαι τους κεφτέδες με σάλτσα τους γίγαντες και τα μακαρόνια με κιμά.
Τελειώνοντας πρέπει, νομίζω, να αναφέρω και μια μικροκομπίνα που στηνόταν στα πέριξ, κάτι ανάλογο με την Αμερική, και η οποία εκμεταλλευόταν το ψώνιο των νέων για να παίξουν στον κινηματογράφο. Άνοιγαν λοιπόν κάποια γραφεία κομπάρσων και έβαζαν αγγελίες στις εφημερίδες του τύπου: "ζητούνται κομπάρσοι για να λάβουν μέρος στα γυρίσματα ταινίας, με καλές αποδοχές και μεγάλες προοπτικές". Εκείνο το "προοπτικές" ήταν που σου έκοβε τα ...πόδια από την ελπίδα και τη χαρά! Έλεγες από μέσα σου: "σήμερα κομπάρσος αλλά αύριο...Κούρκουλος". Και δεν σας κρύβω ότι υπέκυψα και εγώ στον πειρασμό και πήγα σε μια τέτοια αγγελία. Μαζευτήκαμε αρκετοί και βγήκε ένας πολύ γνωστός κομπάρσος με μεγάλα αυτιά και μας μίλησε για το πόσο δύσκολη τέχνη είναι ο κινηματογράφος αλλά μας ενθάρρυνε κιόλας ότι άμα δείξουμε επιμονή όλα μπορεί να γίνουν και εκεί απάνω μας ζήτησε τη μια φωτογραφία που έγραφε στην αγγελία και 100 δραχμές -που δεν τις έγραφε- ως δικαίωμα εγγραφής στη λίστα από την οποία θα μας τηλεφωνούσαν για να πάμε στα ...γυρίσματα! Το εκατοσταρικάκι έκανε φτερά, ο Κούρκουλος πέθανε εγώ γέρασα και ακόμα τηλέφωνο δεν με πήραν!
