Θόδωρος Αγγελόπουλος: ρέκβιεμ με την "Εκπομπή" την πρώτη του ταινία!!!

Πριν από λίγα λεπτά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή μετά από τροχαίο δυστύχημα. Η πάνω από μισό αιώνα έντονη παρουσία του στα κινηματογραφικά πράγματα της χώρας με υποχρεώνει να αναφερθώ στη σημαντική αυτή απώλεια ασχέτως με τη διαφωνία μου πάνω στο ύφος της κινηματογραφικής του αφήγησης και τεχνοτροπίας. Τον ακολούθησα με ενδιαφέρον μέχρι και τον Θίασο. Και θέλω τώρα ως ρέκβιεμ στο επέκεινα πέρασμα του να αναφερθώ στην πρώτη του παρουσία στην 7η τέχνη με μια μικρού μήκους γλυκόπικρη ταινία που με είχε τότε εντυπωσιάσει:

 

Η ΕΚΠΟΜΠΗ (1968)

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 23 λεπτά

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Θόδωρος Αγγελόπουλος

ΣΕΝΑΡΙΟ: Θόδωρος Αγγελόπουλος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γιώργος Αρβανίτης

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΘόδωροςΚατσαδράμης, Νίκη Τριανταφυλλίδου,

Νίκος Μαστοράκης, Μίρκα Καλατζοπούλου. 

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός (ο Νίκος Μαστοράκης) στα πλαίσια μιας διαφημιστικής εκπομπής κάνει ρεπορτάζ στους δρόμους της Αθήνας μεταξύ των γυναικών για το πως φαντάζονται τον ιδανικό άντρα. Το έπαθλο που έχει αθλοθετηθεί για τον νικητή λέει ότι αυτός που θα αναδειχτεί ως ο ιδανικός άντρας ...θα περάσει μια βραδιά με την τότε ντίβα του ελληνικού κινηματογράφου Μίρκα Καλατζοπούλου. Στήνεται λοιπόν το συνεργείο στην πλατεία Συντάγματος και ρωτάει τις διερχόμενες γυναίκες για το θέμα. Οι αντιφατικές όμως απαντήσεις δεν μπορούν να δώσουν ένα ορισμένο προφίλ και επιλέγεται στην τύχη ένα περαστικό ταλαίπωρο ανθρωπάκι (Θόδωρος Κατσαδράμης) που δεν πιστεύει στ' αφτιά του για τη μεγάλη του τύχη. Εμφανίζεται την προκαθορισμένη ώρα στο ξενοδοχείο όλος χαρά αλλά αντί για τη νυχτιά με τη σταρ, τον βάζουν για λίγο δίπλα της σε έναν καναπέ για τις φωτογραφίες των εφημερίδων και των περιοδικών του δίνουν και διαβάζει ένα χαρτί για το ραδιόφωνο για το πόσο ...ευτυχισμένος νιώθει και μετά του λένε να πάρει τον ...πούλο! Και η ταινία τελειώνει με το φακό να παρακολουθεί από μακριά τον περίλυπο ...νικητή που χάνεται αργα-αργά σε ένα φτωχικό δρομάκι κάπου κοντά στο Γκάζι.  

martha marcy may marlene!!!

Σκηνοθεσία: Sean Durkin 

Σενάριο: Sean Durkin 

Παίζουν: Elizabeth Olsen, John Hawkes, Sarah Paulson

Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Σον Ντέρκιν και παρακαλώ συγκρατήστε αυτό το όνομα γιατί αυτό το παιδί θα γράψει ιστορία στο χώρο της 7ης τέχνης. Δεν θα σας κουράσω με πολλά λόγια γι'αυτή καθ'εαυτή την ταινία γιατί έχω κάποια πράγματα να πω με αφορμή το θέμα της, αλλά ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα ευχάριστα από τον πρωτότυπο τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης του σκηνοθέτη. Ξεκινάει με τη δραπέτευση της πρωταγωνίστριας από ένα είδος κοινόβιου εσωτερικών αναζητήσεων και όλη η μετέπειτα στάση της με τις ψυχικές και εφιαλτικές της αναστατώσεις δίνουν στο θεατή να καταλάβει ότι κάτι φοβερό της έχει συμβεί εκεί μέσα αλλά το νήμα ξετυλίγεται σιγά-σιγά και κλιμακωτά  με την κορύφωση στο τέλος.

Αυτή η ιστορία με τα κοινόβια των εσωτερικών αναζητήσεων νόμιζα ότι είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Για την Ευρώπη και για την Ελλάδα ήτανε κάτι σαν μόδα που πέρασε και έφυγε εδώ και 2-3 δεκαετίες. Αλλά στην Αμερική της αντιφατικότητας και των tea parties, φαίνεται ότι ακμάζουν ακόμη. Πάντα υπάρχει ένας γκουρού που είναι και ο εμπνευστής του όλου εγχειρήματος και απόλυτος κάτοχος της "γνώσης"! Η οποία γνώση εδράζεται σε αυτό το νεφελώδες τουρλουμπούκι των ανατολικών φιλοσοφιών που θέλει τους ανθρώπους όργανα  και υποχείρια των δασκάλων, οι οποίοι είναι κάτι τύποι αμακαδόροι και πανέξυπνοι και μπορούν να εντάξουν στο ιδεολογικό τους οικοδόδημα τα πιο απίθανα πράγματα ακόμη και το σοδομισμό από τους ίδιους των μαθητών τους. Μην πάμε μακριά: στην "Μπακαβάτ Γκιτά" αυτό το σαν την Οδύσσεια πανάρχαιο ινδουϊστικό έπος ο πρωταγωνιστής Αρζούνα που διδάσκει τη Νιρβάνα στους μαθητές του, όταν σφίγγουν τα πράγματα και ο ντόπιος Μαχαραγιάς δέχεται επίθεση, το γυρίζει το βιολί και τους λέει ξέρετε κάτι τώρα θα πολεμήσουμε γιατί ξέχασα να σας πω ότι εκτός από τη Νιρβάνα των μη έργων που σας έλεγα, υπάρχει και η Νιρβάνα των έργων όπως ο πόλεμος. Το θέμα δυστυχώς είναι ότι πάντα  κάποιοι κωλοπετσωμένοι τύποι θα βρίσκουν συναισθηματικά μπερδεμένα παιδιά και θα τα κάνουν υποχείρια των πιο απίθανων ορέξεων και σχεδίων τους. Πριν 30 χρόνια είχε εγκατασταθεί στην ορεινή Κορινθία ο Όλε ένας τύπος από τη Δανία και είχε φτιάξει ένα τέτοιο κοινόβιο, για να πω την αλήθεια δεν ακούστηκε τίποτα παράνομο από τη μεριά του, αλλά ο Γιαννάκης ένας μαθητής του που γνώρισα μου είχε αφηγηθεί ότι με ένα φίλο του έφυγαν από το κοινόβιο και πήγανε στην Ινδία να βρούνε εκεί τον μεγάλο Γκουρού. Τον εντόπισαν σε ένα βουνό, έναν τύπο με γένεια και χαϊμαλιά, και μετά από κάποιες μέρες τους ζήτησε να κάτσουν να τους ....πηδήξει γιατί έτσι θα τους μεταδώσει τη γνώση καλύτερα! Έτσι  ακριβώς όπως ζητάει στην ταινία που μιλάμε ο αρχηγός, να σοδομίζει τα νεοεισερχόμενα κορίτσια. Ο Γιαννάκης με το φίλο του βέβαια άρχισαν να κουτρουβαλούν στην πλαγιά του βουνού και όπου φύγει-φύγει  αλλά πολλά παιδιά δεν έχουντη δύναμη να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα ελευθερίας και παραμένουν υποχείρια.

Και χωρίς να με παρεξηγήσετε, δεν μου αρέσει να κάνω το δάσκαλο, αλλά λόγω ηλικίας και μόνο και επειδή με διαβάζουν νέα παιδιά θα ήθελα να σας μεταφέρω την προσωπική μου γνώμη: ό,τι το πιο προοδευτικό υπάρχει για τον άνθρωπο πήγασε από αυτόν εδώ τον τόπο με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία που έβαλε στο κέντρο του σύμπαντος τον άνθρωπο και την αξία της σκέψης του και όχι τις θεωρίες της υποταγής και των προβάτων! Δεν θα αναφέρω πολλά παρά μόνο ότι πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια ο Αισχύλος έγραψε την τραγωδία "Πέρσες" το μεγαλύτερο αντιπολεμικό σάλπισμα στην ιστορία της τέχνης, όπου εκφράζει τη συμπάθεια του για τον πόνο των περσίδων μητέρων που τα παιδιά τους ήρθαν να μας κατακτήσουν και αφήσανε τα κουφάρια τους στη μάχη της Σαλαμίνας! Κάτι που ως θέμα είναι αδιανόητο ακόμη και σήμερα!

Η ταινία του Χίτσκοκ με το καλύτερο cast που δεν πολυπαίζεται!!!

    Η Εξομολόγηση (I Confess)(1953)   

Σκηνοθεσία:     Alfred Hitchcock

Παραγωγή:       Alfred Hitchcock

                               Σενάριο:        George Tabori, William Archibald,

                                                                πάνω σε ένα γαλλικό έργο του Paul Anthelme

Μουσική:     Dimitri Tiomkin 

                            Ηθοποιοί:  Montgomery Clift, Anne Baxter, 

               Karl Malden

Ο Χίτσκοκ μαζί με το μεγάλο ταλέντο του είχε και ένα κόλλημα με τους ηθοποιούς: έδειχνε μεγάλη αδυναμία σε κάποιους όχι και τόσο ταλαντόχους όπως ο Κάρυ Γκραντ και δεν πήγαινε καθόλου τους πολύ ταλαντούχους ιδίως αυτούς που ανήκαν στο γραφείο-σχολή "Method". Από το οποίο προέρχονταν και οι τρεις πρωταγωνιστές τής συγκεκριμένης ταινίας όπως και ο Πωλ Νιούμαν που χρησιμοποίησε αργότερα στην ταινία του: Tom Curtain, και τους οποίους δεν ξαναπήρε σε άλλο του φιλμ. Ήταν δε τέτοια η εμμονή του αυτή που όταν μετά την ταινία σκηνοθέτησε το I Confess για το ραδιόφωνο στο ρόλο που υποδυόταν ο Μοντγκόμερι Κλιφτ -και όσοι έχουν δει την ταινία ξέρουν πολύ καλά για τι παίξιμο μιλάμε- έβαλε πάλι τον αγαπημένο του Κάρυ Γκραντ. Τέλος πάντων, ο Χίτσκοκ είναι ένας μεγάλος πολύ μεγάλος σκηνοθέτης -εμείς εδώ όπως βλέπετε τον βάλαμε και ταμπέλα στο μαγαζί μας- και όλα αυτά συγχωρούνται. Εκείνο που νομίζω δεν συγχωρείται είναι το ό,τι η ταινία αυτή, ένα κινηματογραφικό αριστούργημα,  δεν πολυπαίζεται και τούτο, κατ' εμένα, πρέπει να οφείλεται στα διαπλεκόμενα με τον καθολικισμό δίκτυα διανομής καθώς καταπιάνεται με ένα θρησκευτικό και εκκλησιαστικό ζήτημα πολύ καυτό για τους κύκλους αυτούς. Ένας ιερέας που τον υποδύεται ο    Κλιφτ εμπλέκεται σε μια δολοφονία ενός μεγαλοδικηγόρου, ο δολοφόνος μάλιστα τού εξομολογείται το έγκλημα του, γιατί τη νύχτα του φόνου τον επισκέπτεται στο πρεσβυτέριο να ζητήσει τη συμβουλή του μια γυναίκα (Αν Μπάξτερ) με την οποία διατηρούσε ερωτικό δεσμό πριν το ιερατικό σχήμα, για τον οποίο την εκβιάζει ο μεγαλοδικηγόρος. Την ίδια στιγμή καταθέτει στον αστυνόμο (Καρλ Μάλντεν) μία γειτόνισσα του  θύματος ότι είδε έναν ιερέα να βγαίνει από το σπίτι του φόνου (είχε ντυθεί έτσι ο δράστης). Και η ταινία κορυφώνεται με τη σύγκρουση καθήκοντος και προσωπικού κινδύνου του ιερέα καθ' ότι δεν του επιτρέπεται  η κοινοποίηση του περιεχομένου της εξομολόγησης.

Κατά τα γυρίσματα της ταινίας στο Κεμπέκ Σίτυ είχαν ξεσηκωθεί οι καθολικοί όπως σε μας οι φίλοι του Εφραίμ και τον William Archibald τον φώναξε ο σκηνοθέτης για να τροποποιήσει το σενάριο -στην αρχική του μορφή ο ιερέας είχε αποκτήσει και παιδί με την πρώην ερωμένη του- κάτι που δεν δέχτηκε να κάνει ο George Tabori και αποχώρησε.

Τέλος πάντων είναι μια ταινία που σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

   

Απίστευτα πιο φτηνό το εισιτήριο κινηματογράφου στον Καναδά!!!

Συγχωρήστε με για την επιμονή μου αλλά επειδή δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα τη φετεινή αύξηση των εισιτηρίων του σινεμά, επανέρχομαι: Μιλώντας την Πρωτοχρονιά με μια σινεφίλ ανηψιά μου στο Μόντρεαλ τη ρώτησα για την εκεί τιμή του εισιτηρίου και ...έπεσα από τα σύννεφα με την απάντηση της. Είναι στα 10 δολάρια Καναδά και με μια ισοτιμία που πάιζει 1,30-1,40 δολ = 1 Ευρώ, μιλάμε για ένα εισιτήριο στα 7,50 περίπου Ευρώ και σημειώστε ότι τις Δευτέρες και τις Τρίτες η τιμή κατεβαίνει στα 5 δολάρια, δηλαδή στα 3,75 ευρώ!
Και αν λάβουμε υπ' όψη ότι το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 10,25 δολάρια ή το κατώτατο ημερομίσθιο 8ωρης εργασίας: 8χ10,25= 82 δολάρια ή 65 ευρώ, καταλαβαίνουμε πόσο μας πιάνουνε κότσο οι εδώ αιθουσάρχες!