"Tο Δέρμα Που Κατοικώ" όλα τέλεια αλλά......!!!

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδοβάρ
 Ηθοποιοί: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίζα Παρέντες, Μπάρμπαρα Λένι, Μπλάνκα Σουάρεζ
Χρονολογία παραγωγής: 2011
Χώρα παραγωγής: Ισπανία
σημείωση: δεν αναφέρομαι στην υπόθεση γιατί το θεωρώ πλεονασμό για ταινίες τέτοιου επιπέδου και Α' διανομής για τις οποίες γράφονται τόσα και τόσα, εδώ είμαστε μπλογκ γνώμης και περνάω κατ' ευθείαν σε αυτή.

Με αυτήν την ταινία μου συνέβη λοιπόν κάτι περίεργο: ενώ σε όλα της είναι άψογη, κλιμακούμενη ένταση στην υπόθεση, άρτια σκηνοθετική διεκπεραίωση, καλή φωτογραφία, μουσική και όλα βρε παιδί μου αυτά τα πράγματα που συνηγορούν για μια κινηματογραφική απόλαυση, βγήκα τελικά από την αίθουσα όχι μπερδεμένος αλλά με μια στιφή γεύση πιο κοντά στην ενόχληση θα μπορούσα να πω.
Έχω δει τις περισσότερες ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη και νομίζω ότι με αυτήν την τελευταία εντόπισα και την αιτία αυτής της ενόχλησης που σε κάποιο βαθμό βρίσκω να υπάρχει σε όλες τις ταινίες που έχω δει. Για παράδειγμα στην ταινία: "Όλα για τη Μητέρα μου" η σκηνή που ο μπαμπάς ντυμένος γυναίκα κρατάει στην αγκαλιά το παιδάκι του είναι μία από αυτές και ας ψιλογελούσε ο κόσμος μέσα στην αίθουσα, το θέμα εδώ είναι το μπέρδεμα του παιδιού.
Νομίζω λοιπόν ότι ο Αλμοδόβαρ σε όλες τις ταινίες του -λίγο ως πολύ- καταπιάνεται με θέματα γκαίη αλλά η ματιά του σε αυτά έχει κάτι το ιδιαίτερο που ξενίζει. Και δεν είναι τώρα να δίνουμε αντιρατσιστικά διαπιστευτήρια αλλά όπως  να το κάνουμε το "Brokeback Mountain" του Ανγκ Λι είναι περισσότερο γκαίη από όλα τα έργα του Ισπανού γραμμένο μάλιστα και από την μεγάλη λογοτέχνιδα και ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια Annie Proulx, είναι όμως ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης, ένας ύμνος στον άνθρωπο που αγγίζει όλους βαθειά στην ψυχή.
Το θετικό πάντως που αποκόμισα είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι που παίζει μια κουβανέζικη μπάντα και που το λέει μια μεσήλικη γυναίκα με αραιά τα μπροστινά της δόντια. Και όπως διάβασα σε μια σχετική ανάρτηση του συνάδελφου Προκόπη Δούκαhttp://prokopisdoukas.blogspot.com/2011/10/almodovar.html , που ξέρει από αυτά, ο Αλμοδοβάρ είναι ένας πολύ καταρτισμένος περί τα μουσικά πράγματα άνθρωπος και βοηθάει πάντα τους ξεχασμένους από τα φώτα της δημοσιότητας  καλλιτέχνες.

"Πες του Μάρλον να κοιτάει το φακό!" "Πές του Τζίλο ότι εγώ φακό δεν κοιτάω!"!!!

Βλέποντας αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση μια διαφήμιση που μιλάνε δύο παράγοντες ποδοσφαιρικής ομάδας μέσω ενός τρίτου προσώπου "Πες του Κελεμπία ότι θα κάνει το τάδε" "Πες του δικού σου δεν έχει ιδέα" και τέτοια, θυμήθηκα μια παλιά κινηματογραφική ιστορία και θέλω να σας την αφηγηθώ. Όταν το 1969 ο Ιταλός σκηνοθέτης Τζίλο Ποντεκόρβο που πέθανε πέρυσι -ο σκηνοθέτης της συναρπαστικής και καταιγιστικής "Μάχης του Αλγερίου" μιας ταινίας που για μένα ανήκει στην παγκόσμια πρώτη δεκάδα- γύριζε

 την ταινία "Κουεμάντα" με πρωταγωνιστή τον Μάρλον Μπράντο συνέβη το εξής καταπληκτικό:

Ιδιότροποι άνθρωποι και οξύθυμοι και οι δυο τους δεν άργησαν να έρθουν σε σφοδρή σύγκρουση που εκτός τους λεκτικούς προπηλακισμούς, έφτασε μέχρι την ανταλλαγή γρονθοκοπημάτων. Η εταιρία παραγωγής όμως τούς είπε ότι η ταινία πρέπει να τελειώσει όπωσδήποτε και τότε επιλέχτηκε ο διάλογος με μεσολαβητή τον βοηθό σκηνοθέτη. "Πήγαινε πες αυτού του μ..... του Μπράντο να κάνει εκείνο!" "Πήγαινε πες αυτού του κόπανου του Ιταλού ότι αν κάνω το άλλο θα είναι καλύτερα!" Η ταινία τελικά ολοκληρώθηκε και είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία με ένα Μάρλον Μπράντο εξαίρετο!