Paolo & Vittorio Taviani: Κινηματογράφος Σεμιναρίου!!!

Οι Paolo & Vittorio Taviani ( γεν. 1931 και 1929 στο San Miniato της Τοσκάνης) έχουν δημιουργήσει με την τέχνη τους μια ξεχωριστή ταυτότητα στο στερέωμα της 7ης τέχνης και όλα τα έργα τους τα διακρίνει η σκηνοθετική τελειότητα , τα κάδρα τους μοιάζουν με έργα ζωγραφικής. Οι χαρακτήρες είναι αδροί που "μιλάνε" και ενώ έχουν καταπιαστεί με δύσκολα θέματα δεν τα προσεγγίζουν ποτέ ακαδημαϊκά και σε όλες τους τις ταινίες υπάρχει έντονο το συναίσθημα. Από τις πέντε γνωστές τους ταινίες που ΄τους έχουν καθιερώσει και έχουν παιχτεί και στη Ελλάδα οι δυό πρώτες San michele και Allonsanfan καταπιάνονται με το θέμα "επανάσταση-επαναστάτης" το Padre Padrone θίγει το θέμα της οικογενειακής βαρβαρότητας μέσω του Πατέρα-Αφέντη και οι επόμενες δύο: La Notte di San Lorenzo και Kaos που είναι σπονδυλωτό και στηρίζεται σε τέσσερα διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο, θίγουν πολλά θέματα ανθρώπινων χαρακτήρων και σχέσεων.
Αναλυτικά οι ταινίες αυτές είναι:

1972: San Michele Aveva Un Gallo Ελλην. Τίτλος: Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα ή σχέτο Σαν Μικέλε

Σενάριο: P. & V. Τaviani στηριγμένο σε μια νουβέλα του Τολστόϊ.

Φωτογραφία: Mario Masini
Μουσική: Benedetto Ghiglia
Ηθοποιοί: Giulio Brogi, Daniele Dublino, Renato Cestie.

1973: Allonsanfan ελλην. τίτλος: Αλλονζανφάν

Σενάριο: P. & V. Taviani

Φωτογραφία: Guzzepe Ruzzolini

Μουσική: Ennio Morricone

Ηθοποιοί:Marcello Mastroianni, Lea Massari, Mimsy Farmer, Laura Betti




1977: Padre Padrone ελλην. τίτλος: Πατέρας Αφέντης

Σενάριο: P. & V. Taviani

Φωτογραφία: Mario Masini

Μουσική: Egisto Macchi

Ηθοποιοί: Omero Antonutti, Severio Marconi, Marcella Michellangeli, Nanni Moretti, Fabricio Forte.






1982: La Notte di San Lorenzo ελλην. τίτλος: Η Νύχτα του Σαν Λορέντσο

Σενάριο: P. & V. Taviani, Tonino Guerra, Giuliani de Negri

Φωτογραφία: Franco Di Giacomo

Μουσική: Nicola Piovani

Ηθοποιοί: Omero Antonutti, Margarita Lozano, Claudio Bogagli, Myriam Giutelli, Massimo Bionetti.




1984. Kaos ελλην. τίτλος: Χάος

Σενάριο: Luigi Pirandello, P. & V. Taviani, Tonino Guerra

Φωτογραφία: Guseppe Lanchi

Μουσική: Nicola Piovani

Ηθοποιοί:Margarita Lozano, Omero Antonutti, Claudio Bigagli, Franco Franchi, Ciccio Ingrassia.

Τέλος για να καταλαβαινόμαστε γιατί μιλάμε: υπάρχει μια σκηνή, η τελευταία, (ε! δεν είναι και θρίλερ το έργο και σας το μαρτυράω) από το San Michele και σας την παραθέτω, που από αυτήν και μόνο οι Αφοι Ταβιάνι περνάνε στο Πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Είναι η σκηνή κατά την οποία συναντώνται εν πλω σε μια λίμνη όπου υπάρχει μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, ένας βαρυποινίτης αναρχικός που μεταφέρεται σε κάποιαν άλλη ή αποφυλακίζεται, με μιαν ομάδα κομμουνιστών που τους πάνε στην πρώτη και εκεί που διασταυρώνονται τα πλοιάρια τους ρωτάει αυτός πως πάει η επανάσταση και αυτοί του απαντούν με καμάρι: "εσείς ξοφλήσατε τώρα δημιουργήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα με οργανωμένα μέλη και θα κάνει την επανάσταση!" και έκπληκτος αυτός ρωτάει: "Επανάσταση με οργάνωση;"

Για να ακολουθήσουν 82 δευτερόλεπτα (1 λεπτό και 22΄΄) που αξίζουν να δείτε γιατί περικλείουν πιστεύω την επιτομή όλης αυτής της γοητείας που λέγεται κινηματογράφος και το γιατί μας κρατάει αιχμάλωτους:

AND...THE REAL WINNER IS:

Best Picture: The King's SpeechBest Director: Tom Hooper for The King's SpeechBest Actor: Colin Firth for The King's SpeechBest Actress: Natalie Portman for Black Swan
Best Supporting Actor: Christian Bale for The FighterBest Supporting Actress: Melissa Leo for The FighterBest Animated Feature: Toy Story 3Best Original Screenplay: The King's SpeechBest Adapted Screenplay: The Social Network
Best Foreign Language Film: In A Better World, Denmark
Art Direction: Alice in WonderlandCinematography: Inception
Costume Design: Alice in Wonderland
Documentary Feature: Inside Job
Film Editing: The Social Network
Makeup: The Wolfman

Original Score: The Social NetworkOriginal Song: "We Belong Together" Toy Story 3
Animated Short: The Lost Thing
Live Action Short: God of LoveSound Editing: InceptionSound Mixing: Inception
Visual Effects: Inception
Short Documentary: Strangers No More

.

Σημείωση: πάντως η σινεταίρα μου η Crispy δεν πήγε και τόσο άσχημα στις προβλέψεις της όσο η ίδια ισχυρίζεται και άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι αυτά τα academy awards δεν αποτελούν και τον ασφαλέστερο δείκτη ποιοτικής αξιολόγησης. Ή για να το πω αλλιώς: το να πέφτεις έξω σε αυτά τα βραβεία μπορεί να σημαίνει ότι διαθέτεις και υψηλό γούστο! Έχουνε γίνει αίσχη και αδικίες!!! Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ το "Μπόννυ και Κλάϊντ"!

Και του χρόνου να είμαστε καλά και να ξαναπαίξουμε το παιχνιδάκι των προβλέψεων!

And the winner is.... (Updated)

Όποτε κάνω προβλέψεις για τα Όσκαρ πέφτω οικτρά έξω. Τα τελευταία χρόνια δε , δεν έχω πετύχει ούτε μία!
Φέτος λέω να παίξω το παιχνίδι της πρόβλεψης γιατί έχω την εντύπωση ότι είναι τα πιο προβλέψιμα Όσκαρ που έχουν προκύψει!!
Πριν προχωρήσω στις συνταρακτικές και μοναδικές προβλέψεις μου , θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Φέτος δεν υπάρχει το αριστούργημα , δεν υπάρχει εκείνη η ταινία για την οποία να μιλά όλος ο σινεφίλ κόσμος. Αντίθετα οι περισσότερες είναι από μέτριες έως πολύ καλές. Ούτε μία δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις αριστουργηματική.
Έτσι λοιπόν προβλέπω ότι:
Το Όσκαρ καλύτερης ταινίας θα πάει στο Social Network

To Όσκαρ σκηνοθεσίας στον David Fincher
Το Όσκαρ 1ου αντρικού ρόλου στον (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια ..αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις!!) Colin Firth.
Το Όσκαρ 1ου γυναικείου ρόλου στην ( τι κάνει νιάου κλπ κλπ...) Nathalie Portman
Το Όσκαρ 2ου αντρικού ρόλου στον Geoffrey Rush.

Τον λατρεύω τούτον τον Αυστραλό. Και μόνο με το ανασήκωμα  του φρυδιού, λέει πολλά περισσότερα απ΄'ότι όλο το σενάριο μαζί! Θυμηθείτε τη σκηνή στο πάρκο!

Προσέξτε εδώ αγαπητοί/αγαπητές που θα ψηφίσετε :Μηδέ και τυχόν δεν το πάρει ο αγαπημένος μου Αυστραλός, θα διαμαρτυρηθώ εντόνως και θα στείλω επιστολές διαμαρτυρίας παντού!
Το Όσκαρ 2ου γυναικείου ρόλου. Χμμμμμμμ, δεν ξέρω , λέω να το δώσουμε στην Helena! Σας παρακαλώ όμως μην το δώσετε στην Amy. Θα νομίζει ότι έγινε κι ηθοποιός!!! (ok το παραδέχομαι ήμουν σκέτο δηλητήριο στην προηγούμενη πρόταση...!!)
Α , κι εννοείται ότι το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας θα πάει στο Dogtooth!




Έμαθα ότι τα Όσκαρ δεν θα τα παρουσιάσει ο Ricky Gervais. ''Τα είδαν όλα'' οι Αμερικανοί με τα καυστικά του σχόλια στις Χρυσές Σφαίρες και μάλλον δεν θα αντέξουν δεύτερο γύρο!
Πώς σας φαίνεται ο Ricky; Θυμάμαι τον είχα πρωτοδεί στο αγγλικό ''The office'' . Βλέποντας τα δύο πρώτα επεισόδια , έπιασα τον εαυτό μου να μην έχει γελάσει ούτε μία φορά , να έχει εκνευριστεί αλλά συγχρόνως να έχει αρχίσει να εθίζεται , να θέλει κι άλλο ''office''. Μέχρι που φτάνοντας στο τέλος του πρώτου κύκλου δήλωνα πια ενθερμότατη οπαδός των ''περιπετειών'' των βαριεστημένων υπαλλήλων εκείνης της, έτοιμης να κλείσει, επιχείρησης στο Slough! Παραμένει από τις αγαπημένες μου σειρές ever!


UPDATE (28/2. Μόλις ολοκληρώθηκε η τελετή απονομής των Όσκαρ)
Όπως είχα πει στην αρχή της ανάρτησης , συνήθως πέφτω οικτρά έξω στις προβλέψεις μου για τα Όσκαρ. Φέτος όπως διαπιστώνετε , είμαι ικανή να πέσω έξω ακόμα και στα πιο προβλέψιμα Όσκαρ!!!!
Έτσι, αν του χρόνου θέλετε να μάθετε πού δεν θα πάνε τα Όσκαρ ...περάστε από εδώ να διαβάσετε τι θα έχω προβλέψει!!!!!!!!!!!!!!

Τα παιδιά (δεν) είναι (και τόσο) εντάξει!

Αντί προλόγου: Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι κριτική της ταινίας και περιέχει αρκετά spoilers.

Βρε , βρε τι καλά που περνάμε!!

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο το ΙΝΤΕΑΛ έπαιζε στην πρώτη παράσταση , την ταινία ''The kids are all right'' . Δεν είχα δει την ταινία στην πρώτη προβολή της οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να τη δω ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα.
[ Μικρή παρένθεση: Μου αρέσει πολύ η ιδέα, τα σινεμά του κέντρου να ξεκινούν από νωρίς παραστάσεις. Όχι απαραίτητα με ταινίες πρώτης προβολής. Αλλά με ταινίες που παίχτηκαν στην αρχή της σεζόν κι έχουν πάψει πια να παίζονται στις αίθουσες  ή ακόμα καλύτερα παλιότερες ταινίες! Να περνάς πχ από το ΕΛΛΗ και να βλέπεις ότι στη 1 το μεσημέρι παίζει την ταινία.......''An affair to remember'' (μιας κι είναι του Άη Βαλέντη σήμερα!!!) να μπαίνεις , να βλέπεις μια ρομαντική ταινία και μετά από δύο ώρες να ξαναβγαίνεις στο ξέφρενο ρυθμό και την ένταση της πόλης! Ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι ασύμφορο οικονομικά για τους ιδιοκτήτες των αιθουσών αλλά ίσως τα Σαββατοκύριακα να μπορούσαν να το κάνουν. ]
Πίσω στο θέμα μας τώρα. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάποια ανάρτηση αλλά μου συνέβη δεύτερη φορά φέτος το εξής: Να μου αρέσει πάρα πολύ το πρώτο μέρος μιας ταινίας και το δεύτερο μέρος να με απογοητεύει ή και να με εξοργίζει! Την πρώτη φορά συνέβη με το ιταλικό ''Io sono l'amore''. Τη δεύτερη συνέβη με την ταινία που ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης. Και δεν θα έκανα όλη αυτή τη φασαρία, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!
Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τις Νικ και Τζουλς να ζουν μια πολύ αρμονική ζωή με τα δύο παιδιά τους τα οποία απέκτησαν από τράπεζα σπέρματος. Όλα μοιάζουν ιδανικά , κι εκ πρώτης όψεως τα παιδιά δεν έχουν κανένα πρόβλημα που μεγαλώνουν με δύο μητέρες. Ο μικρός όμως έχει φαγωθεί να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του -παύλα- δωρητής σπέρματος και βάζει την μεγάλη του αδερφή να πάρει τηλέφωνο στην τράπεζα όπου και μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους είναι ο Πωλ. Ο Πωλ είναι ένας κλασικός σαραντάρης εργένης , εναλλακτικός -αν ζούσε στην Ελλάδα θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ...!!!- με τα βιολογικά του , το trendy εστιατόριο του , τα βινύλια του και πάει λέγοντας. Τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά. Μάλλον συμπαθής μας φαίνεται. Φαίνεται να τον συμπαθούν και τα 3/4 της οικογένειας. Η Νικ που είναι κι ο στυλοβάτης - οικονομικός και συναισθηματικός- της οικογένειας δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των άλλων. Ο οποίος  ενθουσιασμός στην περίπτωση της Τζουλς ξεπερνά κάθε προηγούμενο! Πέφτει στο κρεβάτι με τον Πωλ με μια λύσσα ...κάπως δυσνόητη για να είμαι ειλικρινής. Ο Πωλ την ψιλοερωτεύεται, τα παιδιά είναι ...εντάξει αλλά είναι και στην κοσμάρα τους ...κι εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μέχρι στιγμής βλέπει μια ωραιότατη κομεντί που θυμίζει τη συμπαθέστατη και τσαχπίνικη γαλλική ταινία ''Για όλα φταίει το γκαζόν'' και πιστεύει ότι όλα θα κυλήσουν καλώς και με ανοιχτόμυαλες , μοντέρνες διαθέσεις!
Αμ δε! Το δεύτερο μέρος είναι βουτηγμένο στην υστερία , το μελόδραμα και τον συντηρητισμό! Η Νικ μαθαίνει για τη σχέση των Τζουλς και Πωλ και το ρίχνει στο κλάμα. Στο υπόλοιπο μισό της ταινίας κλαίει. Η Τζουλς ζητά άφεση αμαρτιών από την οικογένεια , ενώ τον Πωλ τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον! Η μεγάλη η κόρη , ''αντιδρά'' σε όλα αυτά κι ''επαναστατεί'' φιλώντας ένα αγόρι σ'ένα πάρτι κι οδηγώντας μεθυσμένη σπίτι, το αγόρι ..παραμένει στην κοσμάρα του. Το τέλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι και στιγμιότυπο από την ....ελληνική πραγματικότητα. Η οικογένεια , ενωμένη πια αφού πέταξε έξω κακήν κακώς τον ''εισβολέα-παύλα-κακό σπόρο-παύλα-δωρητή σπέρματος-παύλα-θέλω πολύ να γίνω μπαμπάς τώρα που το θυμήθηκα'' , πάει την κόρη στο πανεπιστήμιο κι όλοι κλαίνε μαύρο δάκρυ πόσο ήδη λείπουν ο ένας στον άλλον!!!!
Κι αυτή η ταινία διεκδικεί Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου!!!!!!
Ενστάσεις:
1. Οι σεναριογράφοι του την έχουν στημένη του Πωλ από την αρχή. Ο τρόπος που σκιαγραφείται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του τον κάνουν να μοιάζει σαν μια γελοία παρείσακτη καρικατούρα, είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι δεν τον συμπαθούν!
2. Η Τζουλς ξαφνικά το ''γυρίζει'' και λυσσά για άντρα!! Αυτό το έκαναν οι σεναριογράφοι για να μας δείξουν πόσο ασταθής χαρακτήρας είναι ή ότι τα προβλήματα του ζευγαριού είναι τόσο βαθιά που η Τζουλς είναι διατεθειμένη να αλλάξει ...προσανατολισμό;;;!
3. Η υστερία της Νικ στο δεύτερο μέρος. Θα περιμέναμε περισσότερο χιούμορ και λιγότερο μελόδραμα.
4. Γιατί παίρνει μόνο η Τζουλς άφεση αμαρτιών κι όχι κι ο Πωλ;
5. Το τέλος είναι οικτρά συντηρητικό.

Πέκινπα και…ξερό ψωμί!!!

Η ταινία «Άγρια Συμμορία» παρ’ ότι είχε γυριστεί το 1969 –την ίδια χρονιά με το Easy Rider και το Midnight Cowboy- στην Ελλάδα για ευνόητους λόγους παίχτηκε αμέσως μετά την μεταπολίτευση καθότι είχε να κάνει με μια συμμορία ληστών από το Τέξας που περνούσαν τα σύνορα του Μεξικού και έμπλεκαν με την ντόπια επανάσταση παίρνοντας ενεργό μέρος σε αυτήν.
Ένα θέμα δηλαδή …«φτου κακά!» για τη Χούντα των συνταγματαρχών. Αλλά τόσο γοητευτικό για την επαναστατημένη ακροαριστερή και αναρχοαυτόνομη πλημμυρίδα που κατέλαβε τη χώρα αμέσως μετά την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος. Και όταν μάθαμε, μάλιστα, και κάποια πρόσθετα στοιχεία για το σκηνοθέτη της, αυτή την αντισυμβατική φυσιογνωμία του Χόλλυγουντ που άκουγε στο όνομα Σαμ Πέκινπα και είχε από τη γιαγιά του ινδιάνικες ρίζες, όψη πάνκ και βρισκόταν διαρκώς σε μια μόνιμη σύγκρουση με παραγωγούς και λοιπά σημαντικά στελέχη της κινηματογραφικής βιομηχανίας, μέθυσος και βρομόστομος που όλοι όμως του αναγνώριζαν ένα ιδιαίτερο σκηνοθετικό ταλέντο, τότε η αγάπη μας προς το πρόσωπο του πήρε διαστάσεις λατρείας.
Αρκεί να σας αναφέρω ότι ένας φίλος μου που από παλιά αποσύρθηκε στο χωριό και ασχολήθηκε με την αμπελουργία και οινοποιία υψηλής ποιότητας αλλά σε μικρές ποσότητες που διατίθεται μέσω γνωστών και φίλων, έχει ονομάσει την παραγωγή του: «σειρά Σαμ Πάκινπα» και έχει δώσει στα κρασιά τίτλους των ταινιών του, «Άγρια Συμμορία» είναι το γκαμπερνέ, «Κονβόϋ» το σαρντονέ, «Γκεταγουέη» το μοσχοφίλερο και «Αδέσποτα Σκυλιά» το γκρεναρούζ.
Και όταν μετά καπάκι –παρ’ ότι στο εξωτερικό είχαν προηγηθεί τα «Αδέσποτα Σκυλιά»- ήρθε και το «Γκεταγουέη» η πρώτη ίσως ταινία στην ιστορία του αμερικάνικου σινεμά που οι «κακοί» αλλά τόσο γλυκύτατοι και αγαπητοί στο κοινό Στηβ Μακ Κουήν και Άλι Μακ Γκρόου γλιτώνουν στο τέλος από τους διώκτες τους μπάτσους, τότε είναι που έγινε χαλασμός!
Και αρκετά αργότερα στα τέλη του ’70 ήρθε και η τελευταία του ταινία το περίφημο «Κονβόϋ» με την οποία χλευάζει ανοιχτά και απροκάλυπτα την αμερικάνικη αστυνομία.
Και για να τελειώνω με αυτή τη σύντομη εισαγωγή και κοιτάζοντας τώρα προς τα πίσω μετά από μια μεγάλη σινεφιλική διαδρομή και εμπειρία, βλέπω ότι ο Σαμ Πέκινπα κέρδισε το παιχνίδι του χρόνου που είναι και το ζητούμενο για κάθε σημαντικό σκηνοθέτη. Θα μένει πάντα διαχρονικός γιατί και πολύ καλοφτιαγμένες είναι οι ταινίες του και η σύγκρουση των ανθρώπων με κάθε λογής εξουσίες και νόμους θα είναι αιώνια, αλλά το σπουδαιότερο ο κινηματογράφος του δεν θέτει προαπαιτούμενα και βλέπεται άνετα από όλες τις βαθμίδες των θεατών.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ο Σαμ Πέκινπα (David Samuel "Sam" Peckinpah) γεννήθηκε στην Καλιφόρνια στις 21 Φεβρουαρίου 1925 και πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου του 1984. Μαζί με κάποιους άλλους συναδέλφους του δημιούργησαν κατά τη δεκαετία του 1960 ένα νέο κινηματογραφικό ρεύμα που δεν ακολούθησε τους πεπατημένους παραδοσιακούς κανόνες είτε αυτοί είχαν να κάνουν με τα τεχνικά μέσα είτε με την αφήγηση της ιστορίας.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ (Όσα παίχτηκαν και στην Ελλάδα):



1969. The wild bunch ελληνικός τίτλος: Άγρια Συμμορία
Σενάριο: Walon Green-Sam Peckinpah
Φωτογραφία: Lucien Ballard
Μουσική: Jerry Fielding
Ηθοποιοί: William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan, Edmond O’ Brien, Warren Oates, Jaime Sanchez, Ben Johnson.



1970. The ballad of cable Hogue ελλην.τίτλος: Γύπες πάνω από την έρημο
Σενάριο: John Crawford, Edward Penney
Φωτογραφία: Lucien Ballard
Μουσική: Jerry Goldsmith
Ηθοποιοί: Jason Roberts, David Warner, Strother Martin, Slim Pickens






1971. Straw Dogs ελλην. τίτλος: Αδέσποτα Σκυλιά
Σενάριο: David Zelag Goodman, Sam Peckinpah από το μυθιστόρημα του Gordon Williams: The Siege of Trencher’s Farm
Φωτογραφία: John Coquillon
Μουσική: Jerry Fielding
Ηθοποιοί: Dustin Hoffman, Susan George, Peter Vaughan, David Warner



1972. Junior Bonner ελλην. τίτλος: Ριψοκίνδυνος Καβαλάρης
Σενάριο: Jeb Rosebrook
Φωτογραφία: Lucien Ballard
Μουσική: Jerry Fielding
Ηθοποιοί: Steve McQueen, Ida Lupino, Robert Preston, Ben Johnson





1972 The Getaway ελλην. τίτλος: Γκεταγουέη
Σενάριο: Walter Hill, Amy Jones από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Jim Thomson
Φωτογραφία: Lucien Ballard
Μουσική: Quincy Jones
Ηθοποιοί: Steve McQueen, Ali Mac Grow, Ben Johnson, Sally Struthers




1973 Pat Garret and Billy the Kind ελλην.τιτλος: Μεγάλη Μονομαχία
Σενάριο: Rudolph Wurlitzer
Φωτογραφία: John Coquillon
Μουσική: Bob Dylan
Ηθοποιοί: James Coburn, Kris Kristofferson, Bob Dylan, Richard Jaeckel




1974 Bring Me the Head of Alfredo Garcia ελλην. Τίτλος: Φέρτε μου το Κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσια
Σενάριο: Gordon Dawson & Sam Peckinpah
Φωτογραφία: Alex Phillips
Μουσική: jerry Fielding
Ηθοποιοί: Warren Oates, Gig Young, Isela Vega, Robert Weber




1977 Cross of Iron ελλην. τίτλος : Σιδηρούς Σταυρός
Σενάριο: Julius Epstein & Herbert Asmodi
Φωτογραφία: John Coquillon
Μουσική: Ernest Gold
Ηθοποιοί: James Coburn, James Mason, Maximilian Schell, David Warner





1978 Convoy ελλην. τίτλος: Κονβόϋ

Σενάριο: B.W.L. Norton βασισμένο στο ομώνυμο τραγούδι του C.W. McCall
Φωτογραφία: Harry Stradling Jnr
Μουσική: Chip Davis
Ηθοποιοί: Kris Kristofferson, Ali MacGraw, Ernest Borgnine, Burt Young, Madge Sinclair

Σημείωση: Δεν έχω δει το "Κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία" το οποίο από ό,τι λένε έχει πολλές ομοιότητες με την ταινία του Τόμυ Λι Τζόουνς: "Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα".

Η Περίπτωση Γιάννη Οικονομίδη!!!

Ο Γιάννης Οικονομίδης αν και είναι ένας πολύ προικισμένος σκηνοθέτης που ξέρει να στήνει πολύ καλά τους ηθοποιούς του και να παίρνει από αυτούς το μάξιμουμ ίσως των υποκριτικών τους δυνατοτήτων. Να φτιάχνει σφιχτούς περιεκτικούς και εκπληκτικά ρεαλιστικούς διαλόγους έτσι όπως ακριβώς μιλάνε και στη ζωή οι τύποι των ηρώων του. Και το σπουδαιότερο: παρ’ όλο που χρησιμοποιεί πολύ μικρούς χώρους και μικρά σκηνοθετικά κάδρα –στοιχείο πολύ καθοριστικό για την μείωση του παραγωγικού κόστους- κατορθώνει με την κατάλληλη χρήση της κάμερας να δίνει στις σκηνές του μια πρωτοφανή για ελληνικές ταινίες κίνηση που καθηλώνει τον θεατή.
Έλα όμως που κινδυνεύει να μείνει χωρίς θεατές!

Και αυτό που νόμιζα στην αρχή ότι αποτελεί μόνο δική μου προσωπική αδυναμία –είδα μόνο το Σπιρτόκουτο και από τα διαφημιστικά τρέϊλερ της Ψυχής στο Στόμα και του Μαχαιροβγάλτη δεν θέλησα να τα δω- κατάλαβα τελικά ότι ίσως να είναι και πρόβλημα και άλλων θεατών. Και αυτό, νομίζω, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη γενικότερη φιλοσοφική ματιά που έχουν πάνω στη ζωή και τους ανθρώπους οι ταινίες του κύπριου σκηνοθέτη. Το ότι οι ήρωες του Οικονομίδη είναι τόσο αρνητικοί τύποι ανθρώπων και τόσο απωθητικοί καταντούν στο τέλος αβάσταχτοι για το θεατή, όχι γιατί οι άνθρωποι του ποιοτικού κινηματογράφου θέλουν να δουν κάποιο happy end, αλλά γιατί τόσο αμοράλ χαρακτήρες δεν υπάρχουν κατά βάση ούτε και στη ζωή. Καθ’ ότι όλοι ξέρουμε ότι όλα τα «κατακάθια» της κοινωνίας τα "σκουπίδια" τα "χαμένα κορμιά" τα πιο λούμπεν στοιχεία ακόμη και οι πιο απεχθείς δολοφόνοι, κρύβουν μέσα στα μύχια της ψυχής τους κάποια ψήγματα τρυφερότητας και ανθρωπιάς που έρχεται μια στιγμή και κάτω από ειδικές συνθήκες βγαίνουν στην επιφάνεια και μας εκπλήσσουν.
Και πολλές φορές μέχρι σήμερα με τα έργα τους αρκετοί δημιουργοί της τέχνης σε όλες τις μορφές της (Λογοτεχνία, Θέατρο, Τραγούδι, Κινηματογράφος κλπ) έχουν περιγράψει με μαεστρία τέτοιους ανθρώπους, ανοίγοντας την κατάλληλη στιγμή για τον αναγνώστη, τον ακροατή, ή τον θεατή μια χαραμάδα τρυφερότητας στον ψυχισμό του ήρωα , μιαν αχτίδα φωτός στο σκοτάδι.
Είναι πολλά τα παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω αλλά μιας και μιλάμε για κινηματογράφο θα πω δυο σχετικά από αυτή την τέχνη που μου έρχονται με την πρώτη στο νου: το «Midnight Cowboy” του Τζων Σλέσιγκερ και όλες οι ταινίες του Μάϊκ Λη.
Αυτά ως προς τους δημιουργούς της τέχνης και όσο για το κοινό τώρα που έρχεται σε επαφή με το έργο τους, μέθεξη είναι η αρμόδια λέξη, αυτή ακριβώς η θετική διάθεση απέναντι στους ανθρώπους είναι νομίζω που κάνει εμάς τους λάτρεις της 7ης τέχνης να βγαίνουμε από την αίθουσα με μια αίσθηση ψυχικής πληρότητας και να μας φαίνεται ότι πατάμε στο χώμα πιο ελαφρά, όταν έχει προηγηθεί μια πολύ καλή ταινία γιατί νομίζω ότι πολύ βαθειά μέσα μας δουλεύει ανεπαίσθητα η χαρά για το ότι είμαστε άνθρωποι και συμμετέχουμε σε αυτό το πολύπλοκο ταξίδι που λέμε ζωή.
Και επειδή δεν μου αρέσουν πολύ οι θεωρητικολογίες, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα σχετικό περιστατικό που το άκουσα ως μαθητής γυμνασίου στο χωριό από έναν άνθρωπο που έχει παίξει ρόλο σε αυτό και που αν είχα τα μέσα και την τεχνική κατάρτιση θα το έκανα ταινία, τουλάχιστον μικρού μήκους:
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας, υπήρχε ένας καταδότης, τρόμος και φόβος των αντιστασιακών. Πανέξυπνος και ικανότατος τύπος έπιανε το μάτι του και το αφτί του την παραμικρή κίνηση και είχε δώσει στην Γκεστάπο και το εκτελεστικό απόσπασμα πολλά παλικάρια από την ευρύτερη περιοχή. Σύχναζε σε ένα παραδοσιακό καφενείο της πλατείας και συνήθιζε να κάθεται –για να ελέγχει το χώρο και την είσοδο- σε έναν πάγκο με σκαμπό που βρισκόταν απέναντι ακριβώς από την πόρτα. Το ΕΑΜ Μεσσηνίας βρισκόταν σε απόγνωση μέχρι που κάποιος έριξε μια ιδέα: στο λιμάνι της Καλαμάτας σε κάποιο καπηλειό σύχναζε ένας φοβερός και τρομερός φονιάς και ληστής και δεινός χειριστής του πιστολιού, που αν τον πλησίαζαν και τον πλήρωναν θα μπορούσε να βγάλει από τη μέση τον καταδότη των Φιλιατρών. Πράγματι, πήγε κάποιος τον βρήκε και του έκανε την πρόταση. Ο τύπος, μετά από σκέψη δέχτηκε και ζήτησε την υπέρογκη αμοιβή του σε χρυσές λίρες. Πήρε τις μισές μπροστά και τις υπόλοιπες θα τις έπαιρνε μετά την ολοκλήρωση της αποστολής. Την άλλη μέρα με το λεωφορείο βρέθηκε στα Φιλιατρά και αφού από το δρόμο εντόπισε το υποψήφιο θύμα του, σε κάποια στιγμή άνοιξε και την πόρτα με το πιστόλι στο χέρι. Η μόνη κίνηση που πρόλαβε να κάνει ο καταδότης ήταν να βάλει τις δυο παλάμες του στη ρίζα του κρανίου εκεί ακριβώς που τον βρήκαν και οι τρεις σφαίρες. Στη συνάντηση στο καπηλειό της Καλαμάτας ο δράστης όχι μόνο αρνήθηκε να πάρει την εξόφληση της συμφωνίας αλλά επέστρεψε και την προκαταβολή λέγοντας στον εμβρόντητο σύνδεσμο:
--Πάρε και αυτά και να τα δώσετε όλα στης χήρες και το ορφανά που έκανε αυτό το καθήκι!
Είναι νέος ακόμη ο Οικονομίδης και μπορεί να βρει το δρόμο του –ήδη μου είπανε πως έκανε τον Μαχαιροβγάλτη λιγάκι πιο σοφτ- γιατί θα είναι μια πολύ μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας να χαθεί ένα τόσο σπουδαίο ταλέντο.