Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Helena my dear ,................oh dear!!!

Η Helena Bonham Carter είναι μια ηθοποιός την οποία συμπαθώ ιδιαίτερα. Χωρίς να είναι το μεγαλύτερο γυναικείο ταλέντο που έβγαλε ποτέ η αγγλική κινηματογραφική σκηνή , έχει τον τρόπο της να ξεχωρίζει.
Όλα ξεκίνησαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν πρωταγωνίστησε στην περίφημη ταινία του James Ivory A room with a view , διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του E.M.Forster.



 Η ταινία θεωρείται από τις καλύτερες στο είδος της κι ήταν εκείνη που απογείωσε την καριέρα της Helena αλλά συγχρόνως την ''τύλιξε'' σε κρινολίνα και δαντέλες! Για αρκετά χρόνια οι περισσότερες ταινίες στις οποίες εμφανιζόταν ήταν εποχής κι αναπόφευκτα συνδέσαμε το πρόσωπο της με ρομαντικές ηρωίδες ή σε κάποιες περιπτώσεις με ηρωίδες που ασφυκτιούσαν σ 'ένα συντηρητικό περιβάλλον γεμάτο συμβάσεις και πρέπει κι επαναστατούσαν. Μια τέτοια επανάσταση έκανε κι η Helena σε σχέση με την καριέρα της. Άφησε πίσω κρινολίνα και δαντέλες και μπήκε στο .....Fight Club.


 Ταινία με την οποία στην κυριολεξία στραπατσάρισε την μέχρι τότε εικόνα της , αλλά όπως φαίνεται το είχε κι η ίδια ανάγκη να υποστεί αυτό το ''στραπατσάρισμα''. Η καριέρα της πήρε νέα πνοή και κάπου εκεί -με το Planet of the apes αν δεν κάνω λάθος- συναντά και τον νυν σύντροφο της σκηνοθέτη Tim Burton με τον οποίο κάνει 2 παιδιά κι αρκετές ταινίες!


Προσωπικά η αγαπημένη μου ταινία της Helena είναι μία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή. Ονομάζεται Conversations with other women , είναι ουσιαστικά ένα one woman and one man show , αυτή κι ο συμπρωταγωνιστής της Aaron Eckhart εμφανίζονται καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας κι ελάχιστα άλλα πρόσωπα.


 Το περίεργο με την ταινία αυτή είναι ότι είναι κομμένη στα δύο - στη μισή οθόνη εμφανίζεται η ηρωίδα της Helena , στην υπόλοιπη μισή ο ήρωας του Aaron. Οι δύο εικόνες γίνονται μία μόνον στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Είναι μια σύγχρονη, ελαφρώς ρομαντική ταινία σχέσεων , ξέρετε από αυτές που αρέσουν τόσο πολύ σε μας τις γυναίκες. Κι η Helena είναι υπέροχη στην ταινία. Όπως υπέροχη είναι πάντα.


Κι ένας λόγος παραπάνω που την γουστάρουμε είναι ότι κάνει ότι της γουστάρει! Εκεί που στις Χρυσές Σφαίρες προ ημερών , οι περισσότερες ηθοποιοί πάσχιζαν να μας πείσουν πόσο σικ και πόσο a la mode ήταν , η Helena εμφανίστηκε έτσι



και δεν είχε κανένα πρόβλημα γι'αυτό. Ούτε κι εμείς Helena dear!!

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

To be banned!

Από την εφημερίδα independent αλίευσα ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα σε ταινίες που εξαιτίας του περιεχομένου τους υπέστησαν απαγόρευση της προβολής τους σε διάφορες χώρες του κόσμου!
Αυτά που μου έκαναν εντύπωση είναι τα εξής:

And I ban your movie!!!


1. Στην πλειοψηφία οι ταινίες είναι της κατηγορίας splatter , ταινίες με πολύ αίμα , πάμπολλα θύματα και μπόλικη βία! Έχουμε επίσης την αναμενόμενη ευαισθησία στη....''θρησκευτική σάτιρα'' και την αποστροφή στο οργιώδες σεξ.
2. Η χώρα που πρωτοστατεί στις απαγορεύσεις είναι....η Σιγκαπούρη! Σχεδόν όλες οι ταινίες που αναφέρονται στο άρθρο είναι απαγορευμένες στη λιλιπούτεια αυτή χώρα της Ν.Α. Ασίας -μα τι διάολο βλέπουν εκεί;;;! Εντύπωση όμως κάνει και το γεγονός ότι ΚΑΙ οι Σκανδιναβικές χώρες πρωτοστατούν στις...απαγορεύσεις!
3. Η Ελλάδα παραδόξως δεν εμφανίζεται πουθενά! Δώσε splatter στο λαό αλλά , σουτ .......μην του μιλήσεις για ......τον ''Τελευταίο πειρασμό''!!!


Η είδηση της εβδομάδας είναι βέβαια η ταινία ''Κυνόδοντας'' που διεκδικεί το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η είδηση το τι έχει γραφτεί δε λέγεται!!! Το Newsit ''έδωσε ρέστα'' δηλώνοντας με πηχυαίους τίτλους :''  Η Ελλάδα στο προσκήνιο! Από μαύρο πρόβατο των αγορών φαβορί των Όσκαρ με τον Κυνόδοντα''!!!!!!!!!!!!!!! Να δω τον Υπουργό μας της Εθνικής Οικονομίας να παραλαμβάνει το βραβείο Όσκαρ και συγκινημένος να στέλνει ευχαριστίες στο ΔΝΤ και στην ΕΕ -την Ανγκέλα μην ξεχάσετε Υπουργέ!- και τι άλλο στο κόσμο !!

Βέβαια , αλγεινή εντύπωση  μου έκαναν σχόλια αναγνωστών σε διάφορα site που ωρύονται ότι η ταινία ...δυσφημεί τη χώρα!!!!! Curb your ...wrath , mates!!! It's just a movie!
Παρεμπιπτόντως , Καλή Επιτυχία στην ταινία!

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

TO "HAPPY END" ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ....HAPPY!!!





Όλος ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, είτε δράμα ήτανε το έργο είτε κωμωδία, είχε στο τέλος Happy End. Ευτυχισμένο γάμο δηλαδή. Άλλες φορές τελείωνε στους αρραβώνες και στα λογοδοσίματα και άλλες φορές έφτανε και στο μυστήριο: χαρούμενη μουσική γραβάτες νυφικά κουφέτα.. Η φτωχή κοπέλα είχε αποκατασταθεί με τον πλούσιο άντρα και το φτωχόπαιδο είχε βρει την πλουσιοκόρη. Και όταν δε υπήρχε ο παράς περίσσευε η αγάπη και η καλή καρδιά.

Έπεφτε η λέξη ΤΕΛΟΣ στην οθόνη και οι θεατές πέφταν μετά στα μαξιλάρια τους γεμάτοι όνειρα και ελπίδες. Οι μοδιστρούλες και οι εργάτριες της εποχής, οι δακτυλογράφοι και οι νεαροί οικοδόμοι, οι οδηγοί και οι μαραγκοί, οι αγροτοπούλες κι' οι νεαροί αγρότες, βούλιαζαν σιγά-σιγά στην αγκαλιά του πιο γλυκού Μορφέα.

Κατά βάθος βέβαια οι άνθρωποι γνώριζαν πολύ καλά το απίθανο του πράγματος και τη μυθοπλασία. Ήθελαν όμως να βαυκαλιστούν, ένα φανταστικό παράθυρο να ανοίξουν. Να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που βίωναν κάθε μέρα. Να αφεθούν στο παραμύθι. Να ταυτιστούν με τα ευτυχισμένα πρόσωπα που βλέπαν στο πανί: Τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο, τη Βασιλάκου και το Μυλωνά, την Ιασωνίδου και το Λειβαδίτη με όλα αυτά τα διάσημα ζευγάρια της οθόνης. Ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της χώρας, συνωστισμός στα καφενεία των χωριών που παίζαν οι πλανόδιοι. Και πάντα μα πάντα στο τέλος Happy End ακόμη και με νύφη τη Βασιλειάδου.

Το πρώτο, μάλιστα, απ’ τα ζευγάρια αυτά που προανέφερα έμελε να γίνει και ζευγάρι στη ζωή, τινάζοντας στα ύψη το φαντασιακό των θαυμαστών τους. Η ιδανική και ονειρεμένη οικογένεια. Απανωτά εξώφυλλα με την Αλίκη και το Δημήτρη. Ρομάντσο Θησαυρός Φαντάζιο συνέχιζαν με ρεπορτάζ την ευτυχία της οθόνης.

Ήρθε και το παιδί μετά. Μόνο σιγά-σιγά που κάτι χάλαγε και αρχίσανε τα ρεπορτάζ με τους καυγάδες. Δίπλα οι θαυμαστές μεγάλωναν και αυτοί, ο καθένας στο δικό του λούκι, στις συμπληγάδες της ζωής και στη φθορά του χρόνου.Το όνειρο και ο θαυμασμός για τα ινδάλματα έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην περιέργεια και το κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον του κόσμου παρέμενε ακόμη υψηλό για το τι θα γίνει παρακάτω. Μα όχι πλέον στο πανί με τη γνωστή κατάληξη, αλλά σε αυτό το άγριο και απρόβεπτο έργο της ζωής που είχαν εμπλακεί και τα ινδαλματά τους. Αυτό το έργο που είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα μπορούν να γίνουν. Και γίναν τα χειρότερα. Το πρότυπο της οικογενειακής ευτυχίας διελύθη!

Αυτό που κρύβαν με το τέλος τους τα έργα εκείνα του σινεμά, αυτό δηλαδή που ζούσαν στη ζωή πολλοί από τους θεατές τους, έμελε να το παίξουν στη ζωή και οι ίδιοι οι ήρωες τους. Σε μια εκδοχή όμως τόσο σκληρή που μας τρομάζει όλους. Μέχρι αποκλήρωση παιδιού από τον πατέρα έκρυβε ο επίλογος μετά το θάνατο των ινδαλμάτων. Σπάνιο πράγμα για τα καθ’ ημάς.Και όλα αυτά φόρα παρτίδα απ’ τη μικρή, πλέον, οθόνη. Που αν και μικρή πολύ θαυματουργή γιατί τα αλέθει όλα.
Και έμεινε τώρα ένα παιδί που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και όλο και κάτι διεκδικεί. Κάτι που του έλειψε και ψάχνει να το βρει μπροστά στις αδηφάγες κάμερες. Μπαίνει στα σπίτια μας σαν να εκλιπαρεί λίγη αγάπη. Ένα μετέωρο παιδί που είναι άντρας πλέον, μα είχε την ατυχία να είναι το πραγματικό παιδί του πιο ευτυχισμένου ζευγαριού της ελληνικής οθόνης!

(μεταγραφή)

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Μια χοντρή πλάκα που έκανε ο Φελίνι στον Μαστρογιάννι!!!

Παίρνοντας πάσα από τη σινεταίρα μου την Crispy θέλω να σας μιλήσω και εγώ για μια χοντρή πλάκα που έκανε ο Φελίνι στον Μαστρογιάννι και μάλιστα στην πρώτη τους συνάντηση που είχαν για να μιλήσουν για την ταινία Ντόλτσε Βίτα που θα γύριζε ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης. Το κείμενο είναι από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι: «ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑΙ, ΘΥΜΑΜΑΙ» και αυτό από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ. Αφήνω τον ίδιο τον συγγραφέα και μεγάλο ηθοποιό να μας αφηγηθεί το περιστατικό με τα δικά του λόγια:

Πρώτη συνάντηση
Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στην παραλία του Φρετζένε, όπου ο Φεντερίκο είχε εξοχικό, όταν με κάλεσε για την Ντόλτσε Βίτα. Λίγα βήματα πιο πέρα κάτω, κάτω από μία ομπρέλα, καθόταν ο Ένιο Φλαγιάνο, που τότε ήταν ο συνεργάτης του στη συγγραφή των σεναρίων.
Φυσικά ήμουν πολύ αναστατωμένος. Και αμέσως ο Φελίνι με εκείνο το μαγικό ύφος του, εκείνη τη λεπτή φωνή του, σαν μαγικού αυλού: «Ωωω, αγαπητέ Μαρτσελίνο!» (Πάντα αυτά τα υποκοριστικά, που νομίζω πως τα χρησιμοποιούσε και για να σε ηρεμεί.) «Αγαπητέ Μαρτσελίνο, πολύ χαίρομαι που σε βλέπω. Έχω στα σκαριά μία ταινία, παραγωγός είναι ο Ντίνο Ντε Λαουρέντις. Ο Ντε Λαουρέντις όμως θα ήθελε τον Πολ Νιούμαν για πρωταγωνιστή. Βέβαια, ο Πολ Νιούμαν είναι ένας μεγάλος ηθοποιός, ένας σταρ. Αλλά είναι πολύ δυνατή προσωπικότητα κι εμένα μου χρειάζεται ένας τυχαίος, κοινός τύπος.» Εγώ δεν ένιωσα καθόλου προσβεβλημένος. «Περίφημα, έτοιμος. Ο τυχαίος κοινός τύπος είμαι εγώ.» «Μα φυσικά γιατί ο χαρακτήρας είναι ένας τύπος δανδή. Δεν πρέπει να έχει την προσωπικότητα του Πολ Νιούμαν.» «Πολύ καλά», απάντησα. Ύστερα για να δώσω στον εαυτό μου έστω και ελάχιστη σοβαρότητα, ελάχιστη αξιοπρέπεια, είπα: «Θα ήμουν πολύ περίεργος να έριχνα μια ματιά στο σενάριο.» Ήθελα να φανώ επαγγελματίας. «Μα ασφαλώς!» χαμογέλασε ο Φελίνι και φώναξε τον Φλαγιάνο: « Ένιο, μπορείς να φέρεις το σενάριο στον Μαρτσελίνο;»
Ο Ένιο Φλαγιάνο, μ’ εκείνο το ειρωνικό ύφος του, μου έφερε ένα φάκελο. Μέσα δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο ένα από τα σκίτσα που σχεδίαζε όλη την ώρα ο Φελίνι.

Το σκίτσο παρίστανε έναν άντρα που κολυμπούσε στη θάλασσα, με το πέος του τόσο μακρύ που έφτανε στο βυθό. Και γύρω από αυτό το πέος, όπως στις ταινίες της Έστερ Γουίλιαμς, χόρευαν σειρήνες.
Εγώ φυσικά κοκκίνισα, δεν ξέρω, έγινα κίτρινος, πράσινος, πήρα όλα τα χρώματα της ίριδας. Ένιωσα να με κοροϊδεύουν. Κατάλαβα ότι είχα απαιτήσει πάρα πολλά ζητώντας το σενάριο. Τι μπορούσα να πω; « Μα βέβαια μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Είμαι έτοιμος! Που να υπογράψω;»
Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Φελίνι.
.
Σημείωση: τα προαναφερθέντα βιβλία εάν δεν τα βρείτε αλλού θα τα βρείτε σίγουρα στο Βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΑΙΩΡΑ Μαυρομιχάλη 11 Αθήνα τηλ. 3839000.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Τώρα πια τα είδα όλα!

Λίγες σκόρπιες ειδήσεις , λίγο-πολύ κινηματογραφικού ενδιαφέροντος.

1. Τι υπονοεί ο τίτλος της ανάρτησης. Δεν ήμουν ενημερωμένη κι έτσι εξεπλάγην όταν είδα, κάπου στο δρόμο, αφίσα της ταινίας........(κρατηθείτε οι παλιότεροι!)......''Ρόδα , τσάντα και κοπάνα''!!!!!! Η ταινία ''φαινόμενο'' της δεκαετίας του 80 (λέμε τώρα) συνεχίζει ακάθεκτη να μας βασανίζει 30 χρόνια μετά με σίκουελ!!! Ο Χρήστος Μήτσης αναφέρει στο Αθηνόραμα , ότι δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή της ταινίας! Τυχαίο; Δεν νομίζω!!!



2. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αιώρα ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τον τίτλο ''Η κρυφή ζωή των μεγάλων σκηνοθετών''. Απολαυστικό στην ανάγνωση του , μας αποκαλύπτει κάποιες κρυφές όψεις του χαρακτήρα και της προσωπικότητας γνωστών σκηνοθετών, κακές συνήθειες τους , εμμονές , φοβίες , συμπεριφορές , τέτοια πράγματα. Έχει πολύ ενδιαφέρον και σε κάποιες περιπτώσεις έχει πολύ γέλιο. Έπεσα κάτω από τα γέλια διαβάζοντας για τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ τότε που αποφάσισε να διασκευάσει τον ''Βασιλιά Ληρ'' με πρωταγωνιστή τον σεναριογράφο του ....Νόρμαν Μέιλερ! Και μόνο το γύρισμα αυτής της ταινίας - έτσι όπως αποκαλύπτεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου- θα μπορούσε να ήταν μια ταινία! Ιλαρές καταστάσεις!

3. Στην προηγούμενη ανάρτηση έφτιαξα έναν μικρό κατάλογο με αγαπημένες ταινίες του 2010. Σταμάτησα στο Νο.8 , διότι δεν συμπλήρωνα δεκάδα και ποτέ δεν φτιάχνω λίστες με εννέα πράγματα (μην ρωτήσετε γιατί!). Ο κατάλογος θα μπορούσε να συμπληρωθεί με την τελευταία ταινία του Woody Allen -τον οποίο αναγκαστικά άφησα απ'έξω, ξέρω ότι δεν θα τον πείραζε- και από ...τα 3/4 μιας άλλης ταινίας. Ποιας; Λοιπόν , το ''Io sono l'amore'' είναι μια ταινία της οποίας λάτρεψα τα πρώτα 3/4 και μίσησα το τελευταίο 1/4! Δεν ξέρω για όσους από εσάς την έχετε δει τι συναισθήματα σας άφησε. Αλλά για μένα τουλάχιστον , με απογείωσε με όλο αυτό το ερωτικό παιχνίδι και το ξύπνημα των αισθήσεων αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δίνεται τέτοιο τέλος. Βαρέθηκα πια σε ταινίες (ή και βιβλία) κάποιος που αφήνεται σε πάθη ή αμαρτίες ντε και καλά να πρέπει να τιμωρείται και μάλιστα όσο πιο σκληρά γίνεται. Αφήστε τον/την να τα απολαύσει με ελευθερία κι ολίγον τι αναρχία! Πού είσαι Μπουνιουέλ!!

4. Τέλος είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι με την 5η μου επίσκεψη στη Ρώμη , βρήκα επιτέλους το σημείο όπου γυρίστηκε η περίφημη ταινία του Μάριο Μονιτσέλι ''Ο κλέψας του κλέψαντος'' !


Ο αγγλικός τίτλος είναι παραπλανητικός! Δεν είναι στην ...Madonna street!!