Τις μέρες αυτές είδα κάποιες ταινίες στις οποίες τα Χριστούγεννα δίνουν παρουσία εμμέσως! Χωρίς να είναι καθαρά χριστουγεννιάτικες , όλο και σε κάποια σκηνή φαίνονται δέντρα στολισμένα , πολύχρωμα λαμπάκια αναβοσβήνουν , κάνας Αη Βασίλης περνά τυχαία ή απλά γίνεται αναφορά στη συγκεκριμένη γιορτή.
Μου έτυχε στο In Bruges όπου όλος ο χαμός στην συμπαθέστατη αυτή ταινία γίνεται χριστουγεννιάτικα.
Μου έτυχε και στο Ice harvest όπου ο John Cusack κι ο Billy Bob Thornton στήνουν την κομπίνα τους χρονιάρες μέρες.
Ένας επισκέπτης τούτου του blog , μου είχε υπενθυμίσει σε σχόλιο του ότι το Die hard με τον Bruce Willis διαδραματίζεται στο χριστουγεννιάτικο L.A.
Και βέβαια μην ξεχάσω να αναφέρω την πλέον αγαπημένη μου ''μη χριστουγεννιάτικη ταινία που διαδραματίζεται όμως τα Χριστούγεννα!!!'' την Γκαρσονιέρα του Billy Wilder.
Συνέβη όμως το εξής. Προχθές , έκατσα να δω την ταινία του Wayne Wang Smoke. Μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες που είχα πολλά χρόνια να δω. Αν θυμάστε -όσοι την έχετε δει- ο Harvey Keitel υποδύεται τον Ώγκι, έναν τύπο που κρατά ένα καπνοπωλείο κάπου στο Brooklyn. Το καπνοπωλείο είναι τόπος συνάντησης διάφορων μόνιμων πελατών ανάμεσα στους οποίους κι ο συγγραφέας Πωλ Μπέντζαμιν ,τον οποίο υποδύεται ο William Hurt ( ο σεναριογράφος της ταινίας δεν είναι άλλος από τον γνωστό Αμερικανό συγγραφέα Paul Auster κι είναι ολοφάνερο ότι ο χαρακτήρας του Πωλ Μπεντζαμιν είναι εμπνευσμένος ...από τον εαυτό του!).
Προς το τέλος της ταινίας , ο Πωλ πάει στο καπνοπωλείο κι ως συνήθως πιάνει ψιλή κουβέντα με τον Ώγκι. Του αποκαλύπτει ότι μια μεγάλη εφημερίδα του έχει ζητήσει να γράψει μια χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα δημοσιευτεί τις γιορτές. ''Ξέρεις καμιά καλή χριστουγεννιάτικη ιστορία;'' ρωτά ο συγγραφέας τον Ώγκι. ''Ξέρω χιλιάδες καλές χριστουγεννιάτικες ιστορίες'', του απαντά εκείνος ''Κι αν με κεράσεις φαγητό , θα σου διηγηθώ την καλύτερη χριστουγεννιάτικη ιστορία που άκουσες ποτέ''. Έτσι και γίνεται κι οι δύο άντρες βρίσκονται σε ένα diner όπου ο Ώγκι διηγείται μια πραγματικά συγκινητική ιστορία που εκτυλίσσεται κάποια Χριστούγεννα που ήταν μόνος κι είπε να κάνει μια καλή πράξη... Την ιστορία αυτή -αφού έχουμε ακούσει τον Ώγκι να τη διηγείται- τη βλέπουμε στους τίτλους τέλους της ταινίας κάτω από τους ήχους του υπέροχου τραγουδιού του Tom Waits ''Innocent when you dream''.
Επίλογος
Θα τελειώσω τη σημερινή ανάρτηση με μια πολύ γρήγορη αναφορά στις ταινίες που μου άρεσαν περισσότερο μες το 2010 (πρόκειται για ταινίες που είδα αυστηρά μέσα στο χρονικό διάστημα του έτους που μας φεύγει. Στα τσακίδια!!). Τις γράφω με...ακατάστατη σειρά!!
1. Soul kitchen
2. A serious man
3. A single man
4. Shutter island
5. (500) days of Summer
6. Το μυστικό στα μάτια της
7. Another year
8. The social network
Υ.Γ.: Επειδή η γράφουσα θα λείψει για κάποιες μέρες , τυχόν σχόλια θα απαντηθούν μετά τις 06/01
Οι οικονομικές κρίσεις που είναι σύμφυτες με την ύπαρξη του καπιταλισμού και δεν αποτελούν φαινόμενο των τελευταίων ετών, είναι φυσικό να απασχόλησαν και τον κινηματογράφο μιας και είναι η τέχνη του περισσότερο από όλες τις άλλες έσκυβε πάντοτε πάνω από τα προβλήματα των ανθρώπων. Εγώ από αυτή τη θεματολογία θυμάμαι δύο ταινίες που με έχουν εντυπωσιάσει πολύ και θέλω να σας τις παρουσιάσω με τη σημερινή μου ανάρτηση:
1. Tα σταφύλια της οργής - The Grapes of Wrath (1940) Σκηνοθεσία: John Ford Σεναριο: Darryl Zanuck & Nunnaly Johnson από το ομώνυμο μυθιστόρημα του John Steinbeck Φωτογραφία: Gregg Toland Μουσική: Alfred Newman Ηθοποιοί: Henry Fonda, Jane Darwell, John Carradine, Charly Grapewin, Dorris Bowdon, Russel Simpson κ.α.
Σας παραθέτω την κριτική του Γιάννη Ζουμπουλάκη (του καλύτερου κατά τη γνώμη μου κριτικού κινηματογράφου που έχουμε στη χώρα μας) την οποία δημοσίευσε ΤΟ ΒΗΜΑ στις 24.06.2007. Εγώ μόνο θα προσθέσω ότι η ταινία αυτή αποτελεί το πρώτο "επικό road movie" στην ιστορία του κινηματογράφου και ότι όσοι φίλοι και συνάδελφοι δεν έχουν διαβάσει το αριστουργηματικό αυτό βιβλίο του Στάϊνμπεκ καλό θα ήτανε να του ρίξουνε μια ματιά. «Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Εχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους... Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί...»Ο Χένρι Φόντα, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Τομ Τζόουντ στον κινηματογράφο και είπε τις παραπάνω μνημειώδεις κουβέντες, είχε επίσης την τύχη να βρεθεί εκεί· στην κινηματογραφική εκδοχή των «Σταφυλιών της οργής» που γυρίστηκε την πιο... ακατάλληλη εποχή, όταν η Αμερική είχε αρχίσει να αναρρώνει από το σοκ του οικονομικού κραχ (μάλιστα εξαιτίας του ότι οι τράπεζες θεωρούσαν το μυθιστόρημα του Τζων Στάινμπεκ επικίνδυνα ανατρεπτικό, η 20th Century Fox γύρισε την ταινία με τον παραπλανητικό τίτλο «Λεωφόρος 66»).
Σε ό,τι αφορά τον Φόντα, ο 34χρονος ηθοποιός ήθελε τόσο πολύ τον ρόλο του Τομ που ο παραγωγός Ντάριλ Ζάνουκ γνωρίζοντας την επιθυμία του τον παγίδευσε σε ένα συμβόλαιο μακράς διαρκείας, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι για τον ίδιο ρόλο ενδιαφέρονταν ο Τάιρον Πάουερ και ο Ντον Αμίτσι· κάτι που δεν ήταν αλήθεια. Οντως, με το κουρασμένο αλλά αποφασιστικό βλέμμα του, τη γλυκύτητα της χροιάς στη φωνή του και την ήρεμη δύναμη που από τη φύση του εξέπεμπε, ο Φόντα όχι απλώς ταιριάζει γάντι στον ρόλο αλλά αγγίζει την τελειότητα. Φανταστείτε ότι όταν την επόμενη χρονιά ο Φόντα έχασε το Οσκαρ Α´ ανδρικού ρόλου από τον Τζέιμς Στιούαρτ που το κέρδισε για τα «Κοινωνικά σκάνδαλα» («The Philadelphia story»), ο τελευταίος δήλωσε ότι το βραβείο δικαιούνταν ο Φόντα, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος είχε ψηφίσει!
Οπως το κινηματογραφικό «Οσα παίρνει ο άνεμος», έτσι και τα «Σταφύλια της οργής» ήταν κυρίως «παιδί» παραγωγού. Ο Ντάριλ Ζάνουκ είχε πάρει πολύ προσωπικά την κινηματογραφική εκδοχή των «Σταφυλιών». Αγόρασε τα δικαιώματα του μυθιστορήματος αντί 100.000 δολαρίων - ποσό αστρονομικό για τα στάνταρντ της εποχής - και συμφώνησε να μπει όρος στο συμβόλαιο σύμφωνα με τον οποίο η ταινία «θα διατηρήσει κατά δύναμιν την κύρια δράση και την κοινωνική πρόθεση της εν λόγω λογοτεχνικής ιδιοκτησίας».
Με την έγκριση του Στάινμπεκ ο Ζάνουκ έκανε μόνο μία παρέμβαση, τον εκπληκτικό μονόλογο της Τζέιν Νταρνέλ, η οποία στον ρόλο της μητέρας του Τομ κρατά στο στόμα της το υπέροχο μα και τόσο αισιόδοξο φινάλε της ταινίας: «We are the people» (εμείς είμαστε ο λαός).
Ασφαλώς ο δημιουργικός εγκέφαλος της ταινίας ήταν ένας, ο σκηνοθέτης Τζων Φορντ. Με τη συνδρομή του οπερατέρ Γκρεγκ Τόλαντ, ο Φορντ μετέτρεψε σε αξέχαστες εικόνες τις σελίδες του Τζων Στάινμπεκ. Η σκηνοθετική ευφυΐα του ήταν η τολμηρή και άκρως αντιεμπορική ατμόσφαιρα της ταινίας μέσα από κάδρα της αμερικανικής φύσης στην απόλυτη μαυρίλα της: έρημες πεδιάδες, συννεφιασμένος ουρανός, λασπωμένοι δρόμοι. Με άλλα λόγια η προσέγγισή του είχε το προνόμιο της εντιμότητας, από την οποία έλειπε εντελώς ο οποιοσδήποτε εξωραϊσμός. Γι' αυτό και τα «Σταφύλια της οργής» ακόμη και σήμερα φιγουράρουν μέσα σε πολλές λίστες Top 10 των καλύτερων ταινιών στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ 24.06.2007
2. Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν. They Shoot Horses, Don`t They? (1969)
Σκηνοθεσία: Sydney Pollack
Σενάριο: James Poe από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Horace McCoy.
Ηθοποιοί: Jane Fonda, Michael Sarrazin, Susannah York, Gig Young, Red Buttons.
Εδώ η ιστορία έχει να κάνει και αυτή με την κρίση του '30 και με μιά απάνθρωπη επινόηση κάποιων κομπιναδόρων που για να τα οικονομήσουν μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια διοργάνωναν σε γήπεδα και άλλους μαζικούς χώρους τους περιβόητους "χορευτικούς μαραθώνιους" και αποτελούσαν έναν τρόπο για να διαγωνιστούν οι απελπισμένοι εκείνοι άνθρωποι με σκοπό τα πενιχρά χρηματικά έπαθλα. Το θέαμα κρατούσε ολόκληρες μέρες, καθώς οι διαγωνιζόμενοι πίεζαν τους εαυτούς τους πέρα από τα όρια της εξάντλησης, ενώ από τις κερκίδες το αδηφάγο πλήθος παρακολουθούσε και ποντάριζε, με σκοπό το κέρδος, στο δικό του ο καθένας ζευγάρι.
Κάτι που αν το δούμε λίγο μεταφορικά ισχύει στα καθ' ημάς και σήμερα με τα reality show της τηλεόρασης όπου σε μια εποχή που χάθηκαν οι διαφημίσεις και οι καταξιωμένοι τραγουδιστές δυσκολεύονται για το μεροκάματο και αναγκάζονται να χώνουν τους νέους τους δίσκους στις κυριακάτικες εφημερίδες, βλέπουμε να συνωθούνται στη μικρή οθόνη κορίτσια και αγόρια που θέλουν να γίνουν τα next top models και οι ...next Ρουβάδες!
Από τις στατιστικές του μπλογκ παρατηρώ ότι υπάρχει έντονη αναζήτηση για ...χριστουγεννιάτικες ταινίες. Έτσι αποφάσισα να ''ξεθάψω'' τούτη την ανάρτηση που είχα ετοιμάσει πέρσι για άλλο μπλογκ.
Λοιπόν , για να δούμε τι θα δούμε φέτος τα Χριστούγεννα.
Ας ξεκινήσουμε από τις πιο παλιές και πιο κλασικές. Πράγμα που σημαίνει ότι θα δούμε οπωσδήποτε την Υπεροχη ζωή (It's a wonderful life) του Frank Kapra. Αν θυμάστε ο James Stewart είναι ένας τύπος που σκέφτεται να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας γιατί τα πράγματα πάνε κατά διαόλου στη ζωή του -κυρίως στη δουλειά του. Να όμως που του προκύπτει φύλακας άγγελος που τον βοηθά να συνειδητοποιήσει πόσο υπέροχη είναι η ζωή του. (Παρεμπιπτόντως ο δικός μου φύλακας άγγελος μού κάνει νερά τον τελευταίο καιρό. Σκέφτομαι σοβαρά να τον απολύσω.)
Στις παλιές κι υπέροχες χριστουγεννιάτικες ταινίες ανήκει και το Θαύμα της 34ης οδού (Miracle on 34th Street) , όπου ο ίδιος ο Αη-Βασίλης προσλαμβάνεται στα Macy's για να κάνει τον... Αη-Βασίλη! Αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο πραγματικός και γενικά προκύπτει ένα μπέρδεμα με πολύ συναίσθημα και καλές γιορτινές προθέσεις. Είχα κολλήσει με την ταινία αυτή όταν ήμουν μικρή, γιατί έπαιζε η αγαπημένη μου ηθοποιός εκείνη την εποχή , η Maureen O' Hara . (Την κόρη της στην ταινία κάνει η μικρή τότε Natalie Wood). ''We're no angels'' δηλώνουν τρεις κατάδικοι που έχουν αποδράσει από το νησί του Διαβόλου παραμονή Χριστουγέννων. Στην ταινία αυτή του 1955 , σκηνοθετημένη από τον Michael Curtiz (βλέπε ''Casablanca'') οι τρεις δραπέτες (Humphrey Bogart , Peter Ustinov , Aldo Ray) γίνονται στην κυριολεξία φύλακες άγγελοι μιας οικογένειας , που πλήττεται από απανωτές αναποδιές.
Χριστούγεννα χωρίς την ''Χριστουγεννιάτικη ιστορία'' του Charles Dickens δε γίνεται. Σας προτείνω την πιο κλασική απόδοση της ιστορίας του Dickens σε ταινία το ''Scrooge'' με τον αξέχαστο Alastair Sim. Eπίσης , μού αρέσουν πολύ οι εξής δύο διασκευές της ιστορίας αυτής: The muppet christmas carol με όλη τη γνωστή παλιοπαρέα και τον Michael Caine στον ρόλο του Ebenezer Scrooge. Κι επίσης την πολύ ενδιαφέρουσα απόδοση της Μαύρης Οχιάς , όπου η μεταμόρφωση του Ebenezer Blackadder είναι αντίστροφη!
Λοιπόν, τι άλλο έχουμε; Α, ναι! Ας ασχοληθούμε λίγο με τις γνωστές αμερικάνικες ...σαχλαμαρίτσες -ξέρετε εκείνες τις ταινίες που κάθε χρόνο ορκιζόμαστε ότι δεν θα ξαναδούμε αλλά τελικά δεν τη γλιτώνουμε. Πρώτος και καλύτερος ο Chevy Chase με εκείνο το ανεκδιήγητο National Lampoon's Christmas Vacation όπου ο κος. Γκριζγουόλντ προσπαθεί να στολίσει με τόσα πολλά λαμπάκια το σπίτι του , που στο τέλος προκαλεί έμφραγμα στην τοπική ΔΕΗ! (Η ταινία αυτή πρέπει να είναι ιδιαίτερα αγαπητή στην Ελλάδα , δεν εξηγείται πώς τόσοι πολλοί συμπατριώτες μας προσπαθούν απεγνωσμένα να μιμηθούν τον κο. Γκριζγουόλντ κάθε Χριστούγεννα!). Home alone . Πάλι;;; Έλεος!!! Αν όμως τύχει κάποτε να είστε φιλοξενούμενοι των γονιών μου , θα αναγκαστείτε να υποστείτε την ταινία,( είναι η αγαπημένη τους ταινία ) κι όχι μόνο αυτό αλλά θα πρέπει να υποστείτε τα τρανταχτά τους γέλια ...και τα σχόλια του πατέρα μου : ''Κοίτα τι θα κάνει εδώ , κοίτα , κοίτα! Μα τον διαβολάκο , τι πανέξυπνο παιδί'' χα χα χα χα (αχ αχ αχ αχ...οι υπόλοιποι ).
Ο μόνος που βγάζει ασπροπρόσωπους τους Αμερικανούς χριστουγεννιάτικα είναι ο Tim Burton με το The nightmare before Christmas . There's children throwing snowballs , instead of throwing heads , they're busy building toys , and absolutely no one's dead! Μπππρρρ!
Και τώρα ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω δύο ταινίες τις οποίες βλέπω πια κάθε Χριστούγεννα: Joyeux Noel (περισσότερα γι'αυτήν την ταινία έχω γράψει εδώ ) και την αγαπημένη Love actually . Ok , το παραδέχομαι , όλες οι ιστορίες της ταινίας δεν είναι δυνατές κι έχει ένα βασικό μειονέκτημα (παίζει η Keira Knightley) αλλά σε ποια άλλη ταινία θα σου λάχει πρωθυπουργός αλα Hugh Grant! (Μακάρι να ήταν τόσο νόστιμοι οι πολιτικοί!). Τώρα που το θυμήθηκα στην ταινία , τον Αμερικανό προέδρο ενσαρκώνει ο Billy Bob Thornton, ο οποίος σε μια άλλη ταινία ενσαρκώνει τον Bad Santa . Τσεκάρετέ τον , είναι πραγματικά ελεεινός!
Τέλος υπάρχει ένα καρτούν , ίσως το ωραιότερο , θυμάμαι που το έβλεπα παιδί και περίμενα πώς και πώς τα Χριστούγεννα να το ξαναδώ. Κι ακόμα και τώρα που τα χρόνια με βαραίνουν (αλλά μυαλό δε βάζω) περιμένω (πάλι!) πώς και πώς να το ξαναδώ : The snowman .
Τέλος , μια θερμή παράκληση. Αν τυχόν στηθείτε μπροστά στην tv, μην δείτε όλα αυτά τα σαχλά και τετριμμένα που μάς σερβίρουν κάθε χρόνο τα, χωρίς φαντασία, ελληνικά κανάλια.
my sweet snowman...
Υ.Γ.: Σε εκείνη την ανάρτηση είχα κάποια σχόλια από συνμπλόγκερ που συμπλήρωναν τον κατάλογο. Έτσι , προτείνονταν το ''The polar express'' του Robert Zemeckis , αλλά και μια αγαπημένη μου ταινία ''Η γκαρσονιέρα'' του Billy Wilder , που μπορεί να μην είναι μια καθαρά χριστουγεννιάτικη ταινία αλλά διαδραματίζεται τις μέρες των γιορτών. Περιμένω και τις δικές σας προτιμήσεις ή να μας υπενθυμίσετε κάποια ταινία που έχουμε ξεχάσει.
Έχω να σας εξομολογηθώ κάτι. Δεν μου έχει συμβεί άλλη χρονιά , αλλά φέτος περιμένω πώς και πώς να ξαναδώ τις χριστουγεννιάτικες περιπέτειες της οικογένειας Γκριζγουόλντ!!! Μάλλον η κρίση φταίει...!!!!
