Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

MADE IN ENGLAND!!!

Η ένδειξη αυτή, παλαιότερα γιατί σήμερα μόνο το made in China υπάρχει, πάνω σε κάποιο προϊόν -από τα πιο απλά είδη οικιακής χρήσης, τα ρούχα, τα εργαλεία, τα μηχανήματα μέχρι και τα αυτοκίνητα- συνιστούσε ένα πιστοποιητικό υψηλής ποιοτικής εγγύησης. Και με τον παραφθαρμένο τύπο της: «μέγκλα» είχε περάσει και στην καθομιλουμένη ελληνική και τη μάγκικη αργκό και όταν ήθελαν να περιγράψουν οι άνθρωποι κάτι ως πολύ καλό έλεγαν: «αυτό είναι μέγκλα!». (Σε πολλές ασπρόμαυρες κωμωδίες μας θα θυμάστε να το λέει ο Ρίζος ή ο Φωτόπουλος).
Αυτό γινόταν γιατί οι Εγγλέζοι φημίζονταν για την επαγγελματική ευσυνειδησία τους και τα πολύ υψηλά ποιοτικά standards που έβαζαν στα υλικά τους.
Και για να έρθουμε στα θέματα που μας αφορούν: το ίδιο ίσχυε και ισχύει, νομίζω, και όταν καταπιάνονται με τα έργα της 7ης τέχνης!


Σας διαβεβαιώνω ότι στη μακρά σινεφιλική μου διαδρομή δεν μου έτυχε ποτέ να δω σκάρτο (με την έννοια της «μάπας») εγγλέζικο έργο! Όσο αυτό και αν ακούγεται σαν υπερβολή. Είδα πολλά έργα που δεν ήταν αριστουργήματα, είδα πολλά έργα που δεν ήταν πολύ καλά αλλά δεν είδα ούτε ένα που να είναι κάτω από το επίπεδο του "καλά"! Που να με κάνει ρε παιδί μου να πω: πέταξα την ώρα μου και τα λεφτά μου!
Και δεν μιλάω τώρα για τους καταξιωμένους δημιουργούς όπως: ο αγαπημένος μου Mike Leigh, o Ken Loach, o Stanley Kubrick, o Alan Parker, ο Ken Russel, o Sam Mendes, ο James Ivory, o Richard Lester, η Sally Poter, ο Ridley Scott, ο Neil Jordan για να αναφέρω έτσι κάποιους εν τάχει, αλλά για πάμπολλους άλλους θεωρούμενους ως ήσσονος καλλιτεχνικής σημασίας σκηνοθέτες.
Όλα αυτά όμως δεν πέσανε από τον ουρανό. Από πολλά χρόνια πριν σιγά-σιγά και μεθοδικά χτίστηκε το οικοδόμημα του εγγλέζικου λεγόμενου κινηματογράφου, ενός κινηματογράφου με πολύ έντονο κοινωνικό προβληματισμό, που όπως όλα τα στέρεα οικοδομήματα: πατάει πάνω σε κάποιες πολύ γερές βάσεις.


Και αν αφαιρέσουμε κάποιους αυθύπαρκτους μοναχικούς λύκους όπως ο Alfred Hitchcock ο Stanley Kubrick ή ο Peter Greenaway που ο καθένας τους αποτελεί και ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν, οι βάσεις αυτές νομίζω ότι δεν ήτανε τίποτα άλλο από το λεγόμενο FREE CINEMA ένα κινηματογραφικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην Αγγλία τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Τότε που κάποια ανήσυχα παιδιά παρακινούμενα από τον ιταλικό νεορρεαλισμό και τη γαλλική nouvelle vague αφού πρώτα δημιούργησαν ένα θεωρητικό όργανο, ένα περιοδικό με τον τίτλο Free Cinema, πέρασαν μετά και στη δράση γυρίζοντας μοναδικές και αξεπέραστες ταινίες.


Βασικές τους αρχές ήταν το "έξω από τα στούντιο" ο ρεαλισμός και ο κοινωνικός προβληματισμός με την κάμερα στις γειτονιές που ζούνε οι άνθρωποι.
Τα παιδιά αυτά ήταν:
1.Ο Tony Richardson με κυριότερες ταινίες του:
«Οργισμένα Νιάτα» (Look Back In Anger) (1958) βασισμένη στο θεατρικό έργο του John Osborne και που ευτύχησε να έχει ως ηθοποιούς δύο μεγάλα τότε ταλέντα του αγγλικού θεάτρου: Richard Burton και Clair Bloom.
«Γεύση Από Μέλι» (Α Taste Of Honey)(1962) το οποίο είχα ευτυχήσει να το δω παραμονές της Χούντας σε προβολή της φοιτητικής κινηματογραφικής λέσχης στην πανεπιστημιακή αίθουσα Ίρις επί της οδού Ακαδημίας και λίγο πριν την Ιπποκράτους.
2.O Karel Reisz, τσέχικης καταγωγής, με κυριότερες ταινίες του:
«Σάββατο Βράδυ, Κυριακή Πρωί» (Saturday Night and Sunday Morning) (1960) που θεωρείται και η πιο καθοριστική ταινία αυτού του κινήματος και επηρέασε όπως λένε οι ειδικοί τους περισσότερους από τους σύγχρονους Βρετανούς σκηνοθέτες. Ως βοηθό μάλιστα σκηνοθέτη ο Ράϊς, είχε τον Stephen Frears.
«Μόργκαν Ο Τρελός Εραστής» (Morgan – A Suitable Case For Treatment) (1966) με τη Vanessa Redgrave και τον David Warner.
3. O John Schlesinger (ο μετέπειτα «αμερικάνος» με το εκπληκτικό Midnight Cowboy) με κυριότερες ταινίες:
«Αμαρτία Μιας Νύχτας» «Α Kind Of Loving» (1962)
«Μπίλλυ Ο Ψεύτης» (Billy Liar) (1963)
και
4. Ο Lindsay Anderson με το εκπληκτικό «Εάν» (If) (1969) που ανέδειξε τον κόσμο των αυστηρών κολεγίων με το καταπιεστικό τους σύστημα και ίσως να υπήρξε ο προπομπός του «Φράουλες και Αίμα» που βγήκε ένα χρόνο αργότερα.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Hear the music (score)!

Τις προάλλες βρισκόμουν στο μετρό κι ως συνήθως ήμουν έτη φωτός μακριά , αφηρημένη , στην κυριολεξία είχα πάψει να ακούω τους εξωτερικούς ήχους. Σε κάποια φάση ένα γνώριμο μουσικό θέμα , άρχισε να με ''τραβά'' πίσω  στην πραγματικότητα. ''Προσγειώθηκα'' και κατάλαβα ότι από τα μεγάφωνα του σταθμού ακουγόταν το γνωστό κομμάτι από την εισαγωγή της ταινίας Get Carter! Είχα την αίσθηση ότι από κάπου θα πεταγόταν ο Michael Caine (ο πρωταγωνιστής της ταινίας) αλλά θυμήθηκα , δεν ήμαστε στο Newcastle αλλά στο...Νέο Κόσμο!




Φαντάζομαι ότι θα έχει συμβεί και σε εσάς να ακούτε κάποιο μουσικό θέμα από ταινία και να αρχίζουν  να ξετυλίγονται ''μπροστά'' σας σκηνές από την ταινία! Θα σας πω σήμερα για ποια μουσικά θέματα συμβαίνει σε εμένα αυτό - φυσικά κάποια θα ξεχάσω - και με μεγάλη χαρά περιμένω τα δικά σας αντίστοιχα μουσικά θέματα που ''ζωντανεύουν''.
Μιας και ξεκίνησα με ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Michael Caine , συνεχίζω με άλλη μία όπου παίζει ο αγαπημένος μου διοπτροφόρος ηθοποιός κι έχει πολύ χαρακτηριστική μουσική επένδυση από τον σπουδαίο John Barry .Όταν την ακούω ''βλέπω'' τον Harry (Palmer) να ετοιμάζει...πρωινό!




Μια κι ανέφερα τον John Barry , εκτάκτως θα μεταπηδήσω από τη μεγάλη στη μικρή οθόνη και θα σας θυμίσω το καταπληκτικό μουσικό θέμα που είχε γράψει για την τηλεοπτική σειρά ''Οι αντίζηλοι''. Αξέχαστοι οι Roger Moore και Tony Curtis ως αταίριαστοι buddies!




Τώρα , άλλο χαρακτηριστικό  -χαρακτηριστικότατο!- μουσικό θέμα για ταινία το οποίο μόλις το ακούμε μας φέρνει στο νου χαριτωμένη , λεπτοκαμωμένη Παριζιάνα με κλασικό καρέ μαλλί που κυκλοφορεί με το γλυκύτατο όνομα Amelie. Πασίγνωστη και γνώριμη πια η μουσική επένδυση της ταινίας από τον Yann Tiersen.



Φεύγουμε από την Montmartre της Amelie και κατηφορίζουμε στην συνοικία Marais όπου συναντάμε τον Rabbi Jacob υπό τους ήχους του συνθέτη Vladimir Cosma




Η Amelie κι ο Rabbi Jacob , δεν είναι τα μόνα κινηματογραφικά πρόσωπα που μου έρχονται στο νου όταν ακούω κάποιο μουσικό θέμα από ταινία. Ας πούμε όταν ακούω τη μουσική του Nino Rota για την ταινία Ο Νονός μου έρχεται αμέσως στο νου αυτό το πρόσωπο :

Για τη μουσική που έγραψε ο Ennio Morricone για τα περίφημα σπαγγέτι-γουέστερν τι να πει κανείς! Κατευθείαν μου έρχεται στο νου η σκονισμένη φιγούρα του Clint



Όταν ακούω την πανέμορφη μουσική του δικού μας Μίκη Θεοδωράκη για την ταινία Serpico , ''βλέπω'' ξαφνικά μπροστά μου τον καταπληκτικό Al Pacino που υποδυόταν τον ομώνυμο ήρωα. (Παρεμπιπτόντως η ταινία Serpico ήταν παραγωγή του περίφημου παραγωγού Dino de Laurentis που μας άφησε χρόνους προ ημερών)





Το πασίγνωστο μουσικό σκορ του Henry Mancini μου υπενθυμίζει τις απίστευτες μεταμφιέσεις του Peter Sellers όταν υποδύεται τον επιθεωρητή Κλουζώ:



Αλλά εκτός από τα πρόσωπα , οι μουσικές κάποιων ταινιών μου φέρνουν στο νου πόλεις. Χάρη στην ταινία Manhattan του Woody Allen η Νέα Υόρκη θα ντύνεται πάντα με την μουσική του George Gershwin (κι ας μην γράφτηκε για τη συγκεκριμένη ταινία)



Το λέει κι ο ίδιος ο Woody στην αξέχαστη εισαγωγή της ταινίας.

Στο βροχερό Χονγκ Κονγκ και με υπόκρουση την εκπληκτική μουσική του Shigeru Umebayashi  ''βλέπω'' τον Tony Leung και την Maggy Cheung να αναζητούν την Ερωτική Επιθυμία αλλά εκείνο που τελικά απομένει είναι.... ένας ψίθυρος.


Εδώ μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας:









To αγαπημένο Gloomy London κι οι ζωές μοναχικών ανθρώπων όπως η Molly μου έρχονται στο νου όταν ακούω την μουσική του Michael Nyman που έγραψε για την ταινία του Micael Winterbottom Wonderland




Το τελευταίο μουσικό θέμα που άκουσα και μου υπενθυμίζει την ταινία στην οποία ακούστηκε είναι εκείνο του Πολωνού Abel Korzeniowski από την ταινία A single man . Κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι , μου έρχονται δάκρυα στα μάτια- το ομολογώ , έκλαιγα δύο ώρες συνεχόμενες όταν είδα την ταινία στο σινεμά.





Αυτά είναι λοιπόν πολύ λίγα από τα μουσικά θέματα που όταν τα ακούω τα συνδέω άμεσα με τις ταινίες στις οποίες ακούστηκαν και καταφέρνουν να ζωντανέψουν μπροστά μου εικόνες και σκηνές από αυτές. Σε εσάς με ποια μουσικά θέματα συμβαίνει αυτό;

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Για προσέξτε αυτή την ταινία!!!


Ο ΦΟΒΟΣ (1966)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κώστας Μανουσάκης που δυστυχώς γύρισε αυτήν και άλλες 2 μόνο ταινίες, "Έρωτες στους Αμμόλοφους" (1958) και "Προδοσία" (1964) και από πολύ ενωρίς (μόλις 31 ετών) εγκατέλειψε τη σκηνοθεσία.
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Γαρδέλης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ηθοποιοί: Ανέστης Βλάχος, Έλλη Φωτίου, Μαίρη Χρονοπούλου, Έλενα Ναθαναήλ, Σπύρος Φωκάς, Αλέξης Δαμιανός, Θόδωρος Κατσαδράμης.


Επειδή η ταινία αυτή έχει πολλά θετικά στοιχεία που λείπουν από τον ελληνικό κινηματογράφο και με "πιάνει" σε πολλές αδυναμίες μου, όπως:

1) Είναι μία γρήγορη σε ρυθμό ταινία.
2) Έχει αρχή μέση και τέλος.
3) Τη θεωρώ ένα από τα καλύτερα θρίλερ της εγχώριας παραγωγής μας.
4) Έχει πολύ καλή φωτογράφηση από το Νίκο Γαρδέλη


5) Εκπληκτική μουσική επένδυση από τον Γιάννη Μαρκόπουλο και
6) Παίζει πρωταγωνιστής ο Ανέστης Βλάχος, η μεγαλύτερη κατ' εμέ κινηματογραφόφατσα του ελληνικού σινεμά για τον οποίο σκοπεύω να κάνω και ειδική ανάρτηση από αυτόν εδώ το χώρο, καθώς επίσης και και το ό,τι σημαντικότατο ρόλο κρατάει στο έργο ο πολύ καλός σκηνοθέτης μας Αλέξης Δαμιανός που υπήρξε και ένας ικανότατος ηθοποιός

καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι λόγω υποκειμενικότητας, δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος να σας μιλήσει για την ταινία. Γι' αυτό και θα αφήσω να σας μιλήσει γι' αυτήν ένας καλός κριτικός του κινηματογράφου που διακρίνεται για την ήρεμη προσέγγιση των θεμάτων του.
Μιλάω ασφαλώς για τον κ. Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και σας παραθέτω αυτούσια την κριτική του από το site του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου:
"Ο «Φόβος» είναι μια ταινία όπου ένα ουσιαστικό αδρό περιεχόμενο βρήκε την άξια φιλμική έκφρασή του, είναι ένα φιλμ εθνικό γιατί αντικρίζει κατάματα τις αρρώστιες στη ρίζα της φυλής μας, γιατί κοιτάζει από μέσα το πρόβλημα κι όχι από την εξωτερική του επιφάνεια.
Ο Κώστας Μανουσάκης πραγματοποίησε ένα τεράστιο άλμα προς το παρελθόν, προς εκείνη που έπρεπε να είναι η αφετηρία του εθνικού μας κινηματογράφου, όπως στάθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος της πεζογραφίας μας: Την ρεαλιστική ηθογραφία, της αρχής του αιώνα μας που εμπλουτίστηκε βαθμιαία με ψυχογραφικά και κοινωνικά στοιχεία. Το θέμα της ταινίας γεννιέται γερά από τη γη, τις παραδοσιακές δυνάμεις, την ιστορική στιγμή, και διαμορφώνει τους ήρωες και την εξέλιξή τους.

Ο εκφυλισμένος πατριάρχης που διαλύει τον συνεκτικό κρίκο του γένους, πουλώντας τη γη, για τους εφήμερους έρωτές του. Η κουρασμένη και εξευτελισμένη γυναίκα που ξεσπά μόνο μία στιγμή, σχεδόν μουγκά, για να πέσει πάλι στην αμίλητη παθητικότητά της. Η θρησκόληπτη κωφάλαλη κι οι ακόμα πιο αφελείς και θρησκόληπτοι συγχωριανοί. Ο ήρωας τέλος, τραγικός φορέας της ασφυκτικής σεξουαλικής καταπίεσης χωρίς δυνατότητα εξόδου. Όλα τα πρόσωπα στηρίζονται σταθερά στο υπόβαθρό τους, γίνονται μορφές κάπως μνημειακές, χωρίς να χάσουν το ρεαλισμό τους. Οι εικόνες διαθέτουν ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα: Δεν παραφράζουν ποτέ τον μύθο, αλλά γεννούν τις σχέσεις, δημιουργούν τις συγκρούσεις, σημαίνουν το δράμα, εκφράζουν όχι μόνο με το περιεχόμενό τους, αλλά με αυτά τα ίδια τα εικαστικά τους στοιχεία, με το καδράρισμα, με το φως και τη σκιά, με την πλαστική και δραματική αίσθηση του χώρου. Μια ταινία στέρεη και μπροστά από την εποχή της που δεν την εκτίμησε όσο θα της άξιζε."
.
ΥΓ: Μόνο να με συμπαθάτε που δεν είμαι σε θέση να σας δώσω τεχνικές πληροφορίες για το που και το πως θα την δείτε. Πιστεύω πάντως ότι πρέπει να κυκλοφορεί σε DVD γιατί πρόπερσι την είχε παίξει η κρατική τηλεόραση.