Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

My name is ...Michael Caine




Πριν δύο εβδομάδες περίπου είδαμε 4 ταινίες στη σειρά, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Michael Caine . Όλα ξεκίνησαν όταν φίλος μάς προέτρεψε να δούμε την ταινία Harry Brown. Αφού θαυμάσαμε τον σπουδαίο αυτόν ηθοποιό στη συγκεκριμένη ταινία , θελήσαμε να θυμηθούμε και κάποιες άλλες σημαντικές στιγμές της καριέρας του.  Επιπλέον , την Κυριακή που μας πέρασε το ''Κ'' της Καθημερινής είχε αφιέρωμα στον ηθοποιό όπου αναφερόταν κυρίως στην προσωπική του ζωή.



 Έτσι, κάτι το άρθρο αυτό, κάτι κι οι 4 ταινίες στη σειρά που είχα δει προ ημερών , αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στη φιλμογραφία αυτού του σπουδαίου και τόσο ταλαντούχου ηθοποιού! Προσοχή! Θα αναφερθώ κυρίως σε ταινίες που αγαπώ ιδιαίτερα! Κι εννοείται ότι ανάμεσα τους είναι κι εκείνες οι 4 που ανέφερα στην αρχή! Πάμε!




Η ταινία που μάλλον απογείωσε την καριέρα του Micael Caine και τον έκανε ευρέως γνωστό είναι το The Ipcress file.  Η ταινία αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως....αιρετική όσον αφορά τις ταινίες κατασκοπείας! Βγάζει τη γλώσσα στον πολύ James Bond που δέσποζε εκείνη την εποχή και μας συστήνει έναν αλλιώτικο κι αλλόκοτο για τα δεδομένα κατάσκοπο, τον Harry Palmer. Διοπτροφόρος , ετοιμόλογος , ελαφρώς αγενής προς τους ανωτέρους του, έχει χιούμορ και το καλύτερο...ξέρει να μαγειρεύει κι είναι εξόχως γκουρμέ ! Το μόνο κοινό του σημείο με τον Bond είναι ότι γοητεύει εξ'ίσου επιτυχημένα το γυναικείο πληθυσμό! Τον Harry Palmer τον ξανασυναντήσαμε και σ'άλλες ταινίες όπως Funeral in Berlin και Million Dollar Brain.



Εκείνη την εποχή που γύρισε το Ipcress File έπαιξε και στην ταινία Alfie , όπου στον ομώνυμο ρόλο υποδύεται έναν επιπόλαιο νεαρό που γυρνά από σχέση σε σχέση χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες των πράξεων του. Η ταινία υπέστη ριμέικ στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Jude Law. Mε τον Jude ο Michael συναντήθηκε στην ταινία Sleuth που γυρίστηκε το 2007. Όμως, το ομώνυμο θεατρικό έργο του Harold Pinter είχε μεταφερθεί στην μεγάλη  οθόνη 35 χρόνια νωρίτερα και μαντέψτε ποιος έπαιζε τότε το ρόλο του Jude : ο Michael!

Ας αφήσουμε το μπερδεμένο γαϊτανάκι της προηγούμενης παραγράφου κι ας προχωρήσουμε σε δύο αγαπημένες μου κομεντί στις οποίες πρωταγωνιστεί ο Caine κι όπου αποδεικνύει ότι του ταιριάζει γάντι η κωμωδία! Το 1988 πρωταγωνίστησε με τον Steve Martin σε μια πανέξυπνη κομεντί όπου υποδύονται δύο απατεώνες που εκμεταλλεύονται πάμπλουτες κι αφελείς Αμερικάνες κάπου στην Κυανή Ακτή.  Οι Dirty rotten scoundrels (''Απατεώνες και τζεντλεμαν '' ελληνιστί) δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας κι ο Μichael κερδίζει τις εντυπώσεις με στυλ! Δύο χρόνια μετά πρωταγωνιστεί με τον εξαιρετικό sir Ben Kingsley , σε μια κομεντί που φέρνει τα πάνω κάτω στο θρύλο του Sherlock Holmes.  Έτσι στην ταινία ''Without a clue'' (ελληνικός - εύγλωττος- τίτλος ''Επιτέλους λίγη σοβαρότητα κε.Χόλμς'') ο πραγματικός ειδήμων του εγκλήματος είναι ο Δόκτωρ Γουότσον ενώ ο ''Σέρλοκ'' δεν είναι παρά ένας μέθυσος ηθοποιός που υποδύεται τον ιδιοφυή ντετέκτιβ. Ο Caine είναι απίστευτα   απολαυστικός στο ρόλο του , τη μια μπεκροπίνει στα καταγώγια του Λονδίνου , την άλλη στιγμή όμως είναι έτοιμος να σώσει την πόλη και τον φίλο του από τον διαβολικό Μοριάρτι. Εξαιρετικός!




Υπάρχουν δύο ταινίες στις οποίες θεωρώ ότι ο Caine έχει δώσει το όπτιμουμ της υποκριτικής του δεινότητας. Η πρώτη είναι η ταινία του Woody Allen ''Hannah and her sisters'' . Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς ένας cockney σαν τον Michael κατάφερε να αποδώσει πειστικότατα έναν χαρακτήρα τόσο τυπικά νεοϋορκέζικο , νευρωτικό και ''γουντιαλλενικό'' όσο ο σύζυγος της Χάννα που την απατά με την αδερφή της. Καθόλου τυχαίο ότι το Όσκαρ 2ου αντρικού ρόλου εκείνης της χρονιάς ήταν δικό του. Από την άλλη αδίκως δεν κέρδισε το Όσκαρ το 2003 για την ερμηνεία του στην ταινία ''The quiet American'' . Στο ρόλο του κυνικού Βρετανού ανταποκριτή στη Σαϊγκόν τέλη δεκαετίας του 50, βλέπει τον κόσμο του να αλλάζει όταν στη ζωή του μπαίνει ο εκ πρώτης όψεως αφελής ''ήσυχος Αμερικανός''.



Βέβαια,  μερικά χρόνια νωρίτερα ο Caine είχε κερδίσει ένα δεύτερο Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία του -περιέργως αδιάφορου- Λάσε Χάλστρομ ''The cider house rules''.
Αλλά σκέφτομαι , τι σημασία έχουν τα βραβεία Όσκαρ. Ο Michael Caine είναι ένας πραγματικά σπουδαίος ηθοποιός , ένας ηθοποιός που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και καλύτερος. Είναι εκείνος που κάποτε εκπαίδευσε την Ρίτα , αλλά είναι κι ο πιστός Alfred του Batman. Είναι εκείνος που θα οργανώσει μια εντυπωσιακή ληστεία στο Τορίνο  και μια και βρισκόμαστε στην Ιταλία τυγχάνει να είναι κι ένας συγγραφέας φθηνών μυθιστορημάτων που μπλέκεται σε μια σουρρεάλ κατάσταση κάπου στο νότο της χώρας. Είναι ο Carter που εκδικείται για τον θάνατο του αδερφού του , είναι εκείνος που μαζί με τον Sean Connery ήθελε να γίνει βασιλιάς . Τον είδαμε σε σπουδαίες ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας (''Τα παιδιά των ανθρώπων '' , ''Prestige'') και συνεχίζουμε να τον βλέπουμε σε σπουδαίες ταινίες κι αυτήν τη νέα δεκαετία (''Inception'').
Είναι εκπληκτικός , είναι μοναδικός , είναι ο Michael Caine!

Cheers mate!





Υ.Γ. : Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την κα. Μυστακίδου , για την αναφορά της στο ''Rear Window'' στη στήλη της στη χθεσινή Ελευθεροτυπία.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Μια σύντομη περιγραφή της νόσου: «σινεφιλία»


Πρόκειται για έναν ισχυρότατο ιό που το επιστημονικό του όνομα είναι: Virus Psonius Kinimatografus. Προσβάλλει κάποιους ανθρώπους, ασχέτως φύλου, από τη νεαρή συνήθως ηλικία και το περίεργο είναι ότι η αντοχή του μέσα στο χρόνο υπήρξε μοναδική και ανάγκασε άλλους επιστήμονες να αναθεωρήσουν τελείως τις απόψεις τους και άλλους να σκίσουν τα πτυχία τους και να εγκαταλείψουν το επάγγελμα τους.
Καθ’ ότι με την εμφάνιση της τηλεόρασης και την επερχόμενη κυριαρχία της μικρής οθόνης όλοι προεξοφλούσαν την παντελή εξάλειψη της νόσου γιατί έλεγαν ότι οι προηγούμενες γενιές ήταν πιο ευάλωτες στον ιό, μιας και ο κινηματογράφος γι’ αυτούς συνιστούσε τη μοναδική πηγή αυτής της μαγικής και ρέουσας αλληλουχίας εικόνων.
Ένας έφηβος δηλαδή του ’60, όπως ο γράφων, ήτανε τόσο πολύ εκτεθειμένος στον κίνδυνο του ιού όσο ο ιδρωμένος άνθρωπος στον κίνδυνο της πνευμονίας όταν αφήνεται σε ισχυρά ρεύματα του ψυχρού αέρα. Και ότι τάχα μου οι καινούργιες γενιές θα επιδείκνυαν ανοσία.
Έλα όμως που τα γεγονότα τους διέψευσαν παταγωδώς και βλέπουμε σήμερα πολλά νέα παιδιά φανατικούς σινεφίλ!
Και μάλιστα με τα ίδια ή και πιο δυνατά ακόμη συμπτώματα των μεγαλύτερων συναδέλφων τους: προσέχουν δηλαδή λεπτομέρειες ταινιών που για άλλους θεατές μπορεί να περνάνε απαρατήρητες, συγκρατούν εκτός από τα ονόματα των ηθοποιών και τα ονόματα των ρόλων ακόμη και δευτερευόντων, συγκρατούν ατάκες των πρωταγωνιστών, κάνουν συγκρίσεις με προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, θυμούνται διευθυντές φωτογραφίας, υπεύθυνους μουσικής και με κάθε πρόσωπο που βγαίνει στο πανί μια αυτόματη και αστραπιαία κινητοποίηση της μνήμης φέρνει στο νου όλες τις προηγούμενες κινηματογραφικές του εμφανίσεις.
Μπορούν για ώρες να συνομιλούν με ομοιοπαθείς για κινηματογράφο, είτε δια ζώσης είτε μέσα από ιστολόγια όπως το παρόν και να ηδονίζονται εκστασιασμένοι όταν με μερικούς από αυτούς έχουνε δει τις ίδιες σπάνιες ταινίες και σχολιάζουν σκηνές τους. Και αν κάποια μάλιστα από αυτές όπως το Mulholland Drive έχει στοιχεία μυστηριώδη και ερμηνείες πολλαπλές: τότε είναι που τα …ντεσιμπέλ της ηδονής χτυπάνε στο ταβάνι!
Ιατρικά η νόσος εντάσσεται στα αυτοάνοσα νοσήματα όπως και οι ρευματοπάθειες. Δεν θεραπεύεται δηλαδή και ούτε εξοντώνει το φορέα της και μόνο για ανακούφιση έρχεται αρωγός η επιστήμη, μόνο που εδώ αντί για τα λουτρά της Αιδηψού και της Υπάτης συνιστούν σκοτεινή αίθουσα και μεγάλη οθόνη. Σε περιπτώσεις ανάγκης …χορηγείται και μικρή οθόνη σε δισκία dvd, μόνο που αυτό είναι ημίμετρο όπως τα παυσίπονα για τα αρθριτικά!
Εκείνο όμως το τελείως ιδιαίτερο και μοναδικό που έχει για τους φορείς της αυτή η νόσος είναι το ότι αποτελεί γι’ αυτούς μια μοναδική και αξεπέραστη πηγή πολιτισμού, συγκινήσεων και ψυχικής ευφορίας, μια ανείπωτη αίσθηση ομορφιάς, ενδοσκόπησης και αντοχής στην ανθρώπινη μοίρα!

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Κριτήρια

Φαντάζομαι ότι όλοι έχουμε κάποια συγκεκριμένα κριτήρια με τα οποία διαλέγουμε να δούμε μια ταινία. Αυτά μπορεί να είναι: Ο σκηνοθέτης , οι πρωταγωνιστές , το είδος της ταινίας , η διάθεσή μας , οι κριτικές που διαβάσαμε, η αίθουσα , τι θέλει η παρέα. Για τη γράφουσα , το πιο ισχυρό κριτήριο είναι ο σκηνοθέτης και με βάση αυτό το κριτήριο , τη φετινή σεζόν θα δει οπωσδήποτε τις εξής τανίες:

1. You'll meet a tall dark stranger του Woody Allen. Όσο γυρίζει ταινίες ο Woody , εγώ θα παραμένω πιστή στο ετήσιο ραντεβού μας.



2. 3. 4. Η ''αγία τριάδα'' του Βρετανικού κινηματογράφου:

Route Irish του πολιτικοποιημένου Ken Loach

Tamara Drewe του Stephen Frears τον οποίο παρακολουθώ σταθερά από τον καιρό του My beautiful laundrette.

Another year του πάντα ευαίσθητου κι ενίοτε πολύ συγκινητικού Mike Leigh.

Εννοείται ότι δεν θα χάσω τη νέα ταινία των Αφών Κοέν True Grit . Με πρωταγωνιστή τον ''Dude'' Jeff Bridges.



Η νέα εποχή του David Cronenberg με βρίσκει σύμφωνη. Στη νέα του ταινία -πάλι με πρωταγωνιστή τον Viggo Mortensen!- A dangerous method αναφέρεται στη σχέση του Sigmud Freud με τον Karl Jung. Κάτι μου λέει ότι ο David είναι ο ιδανικός σκηνοθέτης για μια ταινία με τέτοιο θέμα!

Στο φεστιβάλ της Βενετίας ακούσαμε τα καλύτερα για το Black Swan του Darren Aronofsky.

Στο ίδιο φεστιβάλ η Sofia Coppola άκουσε τα εξ'αμάξης για τη βράβευσή της. Εμείς πάντως θα δούμε τη νέα της ταινία Somewhere γιατί μας αρέσει η φίνα και λεπτεπίλεπτη σκηνοθετική ματιά της.



Δεν θα χάσω με τίποτα τη νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας είναι ο καλύτερος Έλληνας σκηνοθέτης αυτόν τον καιρό. ''Άνθρωπος στη θάλασσα ''

Ο Σωτήρης Γκορίτσας μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του γιατρού Γιώργου Δενδρινού ''Από τα κόκκαλα βγαλμένα'' . Αν κρίνω από τα ξεσπάσματα γέλιου του συντρόφου μου όταν το διάβαζε προ καιρού , να υποθέσω ότι ίσως έχουμε να κάνουμε με μια καλή ελληνική κωμωδία; Το ελπίζω.

Τέλος έχω περιέργεια να δω το Arcadia Lost του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ. Μα τι γυρεύει ο Nick Nolte στα βουνά της Αρκαδίας;

Όπως είδατε , στην τελευταία ταινία που ανέφερα το κριτήριο δεν ήταν ο σκηνοθέτης αλλά η.....περιέργεια!

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Και ο ελληνικός κινηματογράφος; !!!

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αλλά εγώ όταν βγαίνω από την αίθουσα του σινεμά όπου έχω δει κάποιο αριστούργημα με ταπεινή προέλευση: έργο π.χ. από Τουρκία, Ιράν, Ρουμανία, Βοσνία, Σκόπια, Βολιβία και άλλες φτωχές χώρες, μαζί με την ψυχική ευφορία και έκσταση, νιώθω και κάποια πίκρα.
Ένα παράπονο μέσα μου με γραντζουνάει: «που είναι το δικό μας σινεμά;».Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια αν εξαιρέσουμε τρεις μόνο ταινίες: την «Εαρινή Σύναξη Των Αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη –η καλύτερη ταινία από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου για μένα- την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη που έκοψε μάλιστα και πολλά εισιτήρια και τον «Όμηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που την έφαγε η μαρμάγκα του ελληνικού ρατσισμού, άντε και καμιά άλλη που μου διαφεύγει άντε και λίγες ελπιδοφόρες προσπάθειες νέων σκηνοθετών και σκηνοθετριών όπως το Σπιρτόκουτο και ο Κυνόδοντας, νομίζω ότι βουλιάξαμε στη μετριότητα!
Και με τόση κινηματογραφική παράδοση πίσω μας! Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 –που άλλες χώρες μόλις έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην 7η τέχνη- είχαμε έναν πολύ καλό και ανθηρό κινηματογράφο.Τα γιατί και τα διότι τα ψάχνουν οι ειδικοί: κάνουνε αναλύσεις, γράφουνε συμβουλές λένε το ένα λένε το άλλο. Τι έρχομαι λοιπόν να προσθέσω εγώ; Και με ποια ιδιότητα θα μου πει κάποιος. Ας ξεκινήσω από το τελευταίο. Είμαι φορολογούμενος πολίτης, λάτρης της μεγάλης οθόνης και γράφω σε blog, όχι σε περιοδικό ή εφημερίδα, κάτι που μου δίνει την ευχέρεια να αναφέρω και κανα όνομα σαν αιτία του κακού μωρέ παιδί μου! Γιατί διακατέχομαι ξέρετε από ένα είδος περίεργης διαστροφής –μάλλον κακία πρέπει να είναι- να προσωποποιώ τα πράγματα και τις καταστάσεις. Θέλοντας π.χ. να περιγράψω όλη αυτή την ξεφτίλα της μεταπολιτευτικής μας πραγματικότητας: τη λαμογιά, τη διαπλοκή τις αρπαχτές, τις καταπατήσεις δασών και τα αυθαίρετα, την παραπαιδεία τα φακελάκια και τα λαδώματα -ενώ μπορεί να μη φταίει ο συγκεκριμένος άνθρωπος- εμένα μου βγαίνει αυτόματα το όνομα: Ανδρέας Παπανδρέου!
Και αν πάμε τώρα να μιλήσουμε για τον ελληνικό κινηματογράφο –κινηματογράφο όχι τηλεόραση μεγάλης οθόνης τύπου «λούφας» και «safesex»- για όλη τη σημερινή κατάντια του και μαρασμό του, πάλι στη μέση ο μηχανισμός της διαστροφής και …τσακ πάλι ένα όνομα: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που εδώ και 35 χρόνια χρηματοδοτείται σκανδαλωδώς από τα χρήματα του κρατικού κορβανά!Γιατί από την μεταπολίτευση και μετά που άρχισε να αναπτύσσεται η τηλεόραση και άρχισαν να κλείνουν οι κινηματογραφικές αίθουσες η μία μετά την άλλη και να αποσύρονται οι ιδιώτες παραγωγοί, λεφτά πια για την 7η τέχνη δίνονταν μόνο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την Κρατική Τηλεόραση. Την ίδια περίοδο ο Αγγελόπουλος χάρις στη μεγάλη επιτυχία του «Θιάσου» του –πρώτη αριστερή ταινία μετά τη χούντα και με θέμα τη δικτατορία του Μεταξά και την Αντίσταση- αποθεωμένος από σύμπασα την δημοσιογραφική κριτική έγινε κάτι σαν ο εθνικός μας σκηνοθέτης. Όλα τα λεφτά στο Θόδωρο!Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο σκηνοθέτης μας ήταν μεγαλομανής με υπερπαραγωγές πανάκριβες! Αλλά και μέγας χασμουρητοποιός όπως αποδείχθηκε στην πορεία, καμία ταινία του δεν κάλυψε τα έξοδα της. Σπρώχνανε οι κριτικοί με τ’ αστεράκια τον κόσμο στις αίθουσες να δουν τα αριστουργήματα και αναστενάζανε τα καθίσματα -τα οποία ειρήσθω εν παρόδω πιο πολύ φθείρονται με τα ανιαρά έργα που δεν καθηλώνεται ο θεατής και στριφογυρίζει πάνω τους σαν σβούρα- με τα μακρόσυρτα μακρινά πλάνα και τις σκηνές με ομίχλη και συννεφιά με ανθρώπους ντυμένους με πανωφόρια κασκόλ και καπέλα και με ιστορίες που δεν είχαν αρχή ούτε μέση και όταν έγραφε ΤΕΛΟΣ ψάχνονταν οι έρημοι θεατές να βρουν το γιατί και τι ακριβώς δεν κατάλαβαν να μην πιαστούν αδιάβαστοι σε καμιά παρέα γιατί έχουμε βλέπεις και τους συμβολισμούς! Το «φύση φάε ένα μπισκότο» που φώναζε ο Βέγγος σε κάποια πετώντας προς το δάσος το εν λόγω γλύκισμα, συμβόλιζε, λέγανε οι κριτικοί, την αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει τις ανάγκες της φύσης!!!!Μετά, με τη βοήθεια και της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης είναι η αλήθεια για να μη γράφουμε και ανακρίβειες, προστέθηκαν και οι διεθνούς φήμης πρωταγωνιστές με τα μεγάλα κασσέ: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Μπρούνο Γκάτζ, Χάρβεϋ Καϊτέλ και πάει λέγοντας, λες και δεν υπήρχε ο Κούρκουλος και ο Βόγλης. Πολλά τα λεφτά –για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το «4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες» από τη Ρουμανία και το «Οι 3 Πίθηκοι» από την Τουρκία, δυο έργα που μπαίνουν στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά, πρέπει να στοίχησαν όσο τα σάντουϊτς και οι καφέδες μιας ταινίας του Αγγελόπουλου για να μην αναφέρω τα αριστουργήματα του Κιαροστάμι από το Ιράν που πρέπει να ήταν ακόμη χαμηλότερου κόστους- πολλά τα χιλιόμετρα φίλμ και ούτε ένας λυγμός ούτε ένα δάκρυ ούτε ένας κόμπος στο λαιμό των θεατών και ας είχε την τόσο καλή μουσική υποστήριξη της Καραίνδρου!Αυτά θα μου πει κάποιος πως είναι γούστα και ότι απαιτείται ίσως υψηλή καλλιέργεια από τον θεατή που εγώ δεν διαθέτω. Σύμφωνοι. Άλλο είναι αυτό που θέλω να τονίσω. Τα πόσα και πόσα ταλέντα χαθήκανε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν έτυχαν κάποιας οικονομικής υποστήριξης από την πολιτεία. Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα: To 1980 που γυρίστηκε ο «Μεγαλέξανδρος» -μια ταινία που δεν αντέχει κανείς σήμερα να τη δει- η σκηνή του Ζαππείου, σκηνή εποχής που στο έργο κρατάει γύρω στα 5 λεπτά, είχε στοιχίσει 600.000 δραχμές. Όσο είχε στοιχίσει την ίδια χρονιά ολόκληρη η ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, ενός πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη που στην πορεία χάθηκε λόγω οικονομικής χρεοκοπίας, μια ταινία εκπληκτικής σκηνοθεσίας –η σκηνή του φονικού είναι σεμιναριακού επιπέδου- με καταιγιστικό ρυθμό που συχνά παίζεται στις τηλεοράσεις και συγκινεί και που εκτός των άλλων έχει περισώσει τις φοβερές απαγγελίες των ποιημάτων της από την αείμνηστη Κατερίνα Γώγου. Έ, η ταινία αυτή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς κυριολεκτικά σφαγιάστηκε και ήρθε τρίτη πίσω από τον «Μεγαλέξανδρο» και τη «Φωτογραφία» ή «Μελόδραμα» δεν θυμάμαι καλά, του ετέρου μεγάλου μας χασμουρητοποιού Νίκου Παναγιωτόπουλου, γιατί και αυτός γύριζε ανιαρές και ακαταλαβίστικες ταινίες κάτι που τότε εθεωρείτο προσόν για την κριτική και τις χρηματοδοτήσεις! Και ο Παύλος Τάσιος χάθηκε τελικά για τον κινηματογράφο!
Και με αφορμή τώρα την τελευταία ταινία του εθνικού μας σκηνοθέτη και από κάτι υπαινιγμούς που βλέπω να διατυπώνονται περί ανιαρότητας ακόμη και από δικούς του δημοσιογράφους, ευελπιστώ ότι κλείνει επί τέλους αυτός ο κύκλος και όπως λέμε ότι με την εξέγερση του Δεκέμβρη και την οικονομική κρίση, έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, έτσι και εδώ: μια πραγματική σκόνη του χρόνου ίσως καλύψει άπαξ και δια παντός τη μακρόσυρτη και πανάκριβη αυτή ιστορία!

(Μεταγραφή)