Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ: ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΛΕΤΕ; "ΤΗΕ GODFATHER" ή "GOODFELLAS" !!!




Aφορμή για τη σημερινή ανάρτηση αποτελεί μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία του κ. Νιέγκο Γκαμπέτα με τίλο: "Οι μαφιόζοι λατρεύουν τον Νονό του Κόπολα". Ο Γκαμπέτα είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Κολέγιο Nuffield του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους πιο έγκυρους μελετητές της σικελικής Μαφίας.
Υποστηρίζει έμμεσα πλην σαφώς ότι από το 1972 -που γυρίστηκε το πρώτο μέρος της τριλογίας του Κόπολα- και μετά, οι ανά τον κόσμο μαφιόζοι (των Γιαπωνέζων και των Κινέζων συμπεριλαμβανομένων) νιώθουν με την ταινία αυτή κάποια επαγγελματική υπερηφάνεια. Το δε μουσικό θέμα της αποτελεί τη μουσική υπόκρουση στους πανάκριβους μαφιόζικους γάμους. Αναφέρει δε την περίπτωση κάποιου υπασπιστή του αρχηγού της Νεοϋορκέζικης Μαφίας που χρησιμοποιούσε διαρκώς ατάκες από την ταινία. Και προσθέτει ο Γκαμπέτα:
"...Αλλά εκείνο που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι καθώς έβλεπε στη μεγάλη οθόνη αυτό που θεωρούσε ότι ήταν η δική του ζωή, με έναν τρόπο αντλούσε μια αίσθηση νομιμοποίησης. Στα μάτια του, η ταινία έκανε τη ζωή του πιο αξιοσέβαστη από ό,τι τη θεωρούσε, με μια έννοια πίστευε ότι τον δικαίωνε."Όπως δικαιώνει και μένα ο Γκαμπέτα που χρόνια τώρα, πέραν από την τεχνική της αρτιότητα τη σκηνοθεσία και το παίξιμο των ηθοποιών, πιστεύω ότι η κινηματογραφική αυτή δημιουργία του Κόπολα αγιοποιεί κατά κάποιον τρόπο αυτά τα καθάρματα της Μαφίας που τα τελευταία χρόνια ξεσάλωσαν και πάνε και βυθίζουν στη Μεσόγειο σκάφη με πυρηνικά απόβλητα.
Θεωρώ ότι ο Σκαρτσέζε με το "GOODFELLAS" το 1990 απέδωσε πολύ πιο ρεαλιστικά τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων. Δεν τους χαρίζεται καθόλου και δείχνει πολύ πιο αδρά τι φασιστοειδή και θρασύδειλα υποκείμενα είναι. Τι φαλλοκράτες του κερατά, ύπουλοι και μπαμπέσοι. Νομίζω δε επί πρόσθετα ότι ο Σκορτσέζε γύρισε την ταινία αυτή σαν απάντηση στον συμπατριώτη του Κόπολα και για να αποκαταστήσει κάπως τα πράγματα. Επιτρέψτε μου δε να θεωρώ το Σκορτσέζε πιο "Ιταλό" και πιο ενημερωμένο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.


.

(Μεταγραφή)

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

EΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ!!!

Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια άλλη πλευρά της σκηνοθετικής δεινότητας αυτού του ιαπωνικού ...θηρίου που ακούει στο όνομα: ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ!





Πρόκειται για μια ταινία που γύρισε το 1963 -ξεχασμένη σήμερα- που έτυχε να την δω ως φοιτητής στα τέλη της δεκαετίς του '60. Είναι μια ταινία που δεν παίζεται ποτέ στα αφιερώματα που γίνονται στον μεγάλο αυτόν δημιουργό, είτε από κινηματογράφους είτε από τηλεόραση. Πλην όμως μια ματιά που έριξα στο διαδίκτυο είδα ότι κυκλοφορεί σε dvd με ελληνικούς υπότιτλους.

Εκείνη η άλλη πλευρά που λέω του Κουροσάβα έχει να κάνει με το ότι η ταινία αυτή είναι μια εντελώς χιτσκοκική ταινία, ένα θρίλερ αχτύπητο γυρισμένο και αυτό με την ίδια συνταγή του μεγάλου μαίτρ της αγωνίας: απλή υπόθεση, λιτότητα σκηνών και χώρων και με την αδρεναλίνη του θεατή να χτυπάει...ταβάνι! Νομίζω ότι αξίζει να βρείτε και να δείτε αυτή την ταινία, ιδίως όσοι είστε φαν του μεγάλου αυτού δημιουργού της 7ης τέχνης!
Εγώ πιστεύω ότι ο Κουροσάβα τη γύρισε έτσι σαν χαιρετισμό προς τον Χίτσκοκ και σαν ένα κλείσιμο ματιού προς τον θεατή, ένα νεύμα που λέει: τα μπορώ και αυτά!

Ο τίτλος της στα ελληνικά είναι: Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΟΚΙΟΟ τίτλος στα αγγλικά είναι: ΗIGH AND LOW
Και στα ιαπωνικά: TENGOKU TO JIGOKU

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ:
ΤΟΣΙΡΟ ΜΙΦΟΥΝΕ, ΤΑΤΣΟΥΙΑ ΝΑΚΑΝΤΑΙ

Το σενάριο βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Ed McBain και έχει συνοπτικά ως εξής:
Ένας βιομήχανος βρίσκεται στα πρόθυρα να κλείσει μια εμπορική συμφωνία που θα του επιτρέψει να πάρει τον πλήρη έλεγχο της επιχείρησης του, όταν πληροφορείται ότι έχει απαχθεί το παιδί του. Όμως οι απαγωγείς έχουν απαγάγει κατά λάθος το παιδί του σοφέρ του, θέτοντας στον Γκόντο ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα αν θα πρέπει να πληρώσει τα λύτρα. Στο μεταξύ ο επιθεωρητής Τοκούρα οργανώνει ένα τεράστιο ένα ανθρωποκυνηγητό στους κακόφημους δρόμους του Τόκιο για να βρει τα ίχνη και να συλλάβει τον απαγωγέα....η συνέχεια επί της οθόνης!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Elia Kazan: Το ήθος του δημιουργού ή η αξία του έργου του; !!!


Όταν ανοίξεις συζήτηση σε σινεφίλ κύκλους για τον Ελία Καζάν θα εισπράξεις τα ίδια σχόλια: μια κατ' αρχήν ταύτιση των απόψεων για το τεράστιο και πρωτοποριακό για την εποχή του έργο που άφησε, και μια μεγάλη διχογνωμία αν πρέπει να του συγχωρεθεί εκείνη η μεγάλη παλιανθρωπιά που έκανε το 1952.
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή:
Ο Ελία Καζάν κατά κόσμον Ηλίας Καζαντζόγλου, ένας δικός μας άνθρωπος δηλαδή, που γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καπαδοκίας το 1909 και πέθανε στη Νέα Υόρκη το 2003, αν μη τι άλλο, υπήρξε ένας άνθρωπος φαινόμενο. Μετανάστευσε νέος στην Αμερική και μέσα
από τεράστιες δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα (στην αρχή έκανε τον λαντζέρη σε ελληνικά εστιατόρια) κατόρθωσε σχετικά σύντομα να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς δημιουργούς
του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπου εκτός από το τεράστιο έργο του που μας άφησε είναι αυτός που με την περιβόητη και αντισυμβατική δραματική σχολή του: Actor’s Studio καθιέρωσε μια πλειάδα ηθοποιών μεταξύ των οποίων οι: Μάρλον Μπράντο, Νάταλι Γουντ, Λη Ρέμιγκ, Μοντγκόμερυ Κλιφτ, Τζαίημς Ντην, Γουώρεν Μπήτυ, Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, Κάρλ Μάλντεν, Ροντ Στάϊγκερ και πολλοί άλλοι. Με τα καλλιτεχνικά ασχολήθηκε από το 1932, στην αρχή ως ηθοποιός του θεάτρου στο περιβόητο Group Theatre και μετέπειτα ως σκηνοθέτης του. Στην κινηματογραφική σκηνοθεσία μεταπήδησε το 1945 με την ταινία: Ένα Δέντρο Μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (A Tree Grows in Brooklyn) από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μπέττυ Σμιθ. Κάτι που έκανε και με άλλα βιβλία της Αμερικάνικης λογοτεχνίας αργότερα καθώς και με σπουδαία θεατρικά έργα. Άφησε επίσης και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα βιβλία του: Ο Ανατολίτης, και ο Συμβιβασμός που τα έχω διαβάσει τα θεωρώ πολύ αξιόλογα.
Και όμως: ο άνθρωπος αυτός με το τεράστιο έργο του που όλες οι ταινίες του έχουν να κάνουν με υπαρξιακό και κοινωνικό προβληματισμό –θυμάμαι στις αρχές του ’60 που είχε φέρει στο χωριό ο πλανόδιος κινηματογράφος την ταινία «Βίβα Ζαπάτα», μια επαναστατική ταινία με θέμα την εξέγερση των αγροτών του Μεξικού, είχε γίνει χαμός και ο απόηχος της άργησε πολύ να καταλαγιάσει και το «Λάσπη στ’ αστέρια» που βάζει σημερινά οικολογικά ζητήματα περιβάλλοντος- διέπραξε μία μεγάλη απρέπεια. Πήγε το 1952 τη χρονιά που γύριζε το Βίβα Ζαπάτα, το παραδέχτηκε αργότερα και ο ίδιος δημόσια ζητώντας συγγνώμη, στην πανίσχυρη τότε Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του FBI και κατέδωσε κάποιους συναδέλφους του ως κομμουνιστές, ένας εκ των οποίων ήταν ο Ζυλ Ντασσέν, που υπέστησαν διώξεις και πολλές διακρίσεις εις βάρος τους. Μια ενέργεια που για πολλά χρόνια δίχασε και διχάζει ακόμα: καλλιτέχνες κριτικούς και κοινό. Και εδώ είναι που μπαίνει το δίλημμα που έβαλα στον τίτλο της ανάρτησης: Προτάσσουμε την ηθική ακεραιότητα του δημιουργού ή αυτό το ίδιο το έργο του; Αυτό βέβαια ισχύει για όλες τις μορφές της τέχνης και θα παραμένει πάντα ένα αναπάντητο ερώτημα.
Το 1999 που σε μεγάλη ηλικία και υποβασταζόμενος από τον Μάρτιν Σκορτσέζε ανέβηκε να παραλάβει το Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ που του απένειμαν για το σύνολο του έργου του: κάποιοι από κάτω στην αίθουσα τον χειροκρότησαν θερμά, κάποιοι χλιαρά και κάποιοι δεν τον χειροκρότησαν καθόλου.
Εγώ προσωπικά –κάθε άλλο από αντικειμενικός κριτής αφού μου αρέσει μέχρι μανίας η τέχνη του Καζάν- κλείνω προς τη δεύτερη άποψη: ότι το ίδιο το έργο είναι αυτό που μας μένει και αυτό πρέπει να βλέπουμε. Κάτι άλλωστε που πιστεύω και για τον Κνουτ Χάμσουν τον μεγάλο αυτόν Δανό συγγραφέα, τον άνθρωπο που με το έργο του «Η Πείνα» έγραψε κατ’ εμέ τον ύμνο του Ανθρωπισμού, τον ίδιο αυτόν άνθρωπο που αργότερα ασπάστηκε τον Εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ!



H Φιλμογραφία του Καζάν:





1945: Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλυν/Χαμένα νιάτα (A tree grows in Brooklyn)
 


1947: Η θάλασσα από γρασίδι (The Sea of Grass)


 


1947:Το μεγάλο κατηγορώ (Boomerang!)





1947:Συμφωνία κυρίων (Gentleman's aggrement)






1949: Πίνκι, η μιγάς (Pinky)





1950:Πανικός στους δρόμους (Panic in the streets)



 

1951:Λεωφορείο ο πόθος (A streetcar named desire)

 


1952:Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!)

 


1953:Δραπέτες του τρόμου (Man on a tightrope)







1954:Το λιμάνι της αγωνίας (On the waterfront)




1955:Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden)

 


1956:Η φωνή του πόθου (Baby Doll)

 


1957:Μια μορφή μέσα στο πλήθος (A face in the crowd)






1960:Λάσπη στ' αστέρια (Wild river)





1961:Πυρετός στο αίμα (Splendor in the grass)

 


1963:America, America


 


1969:Ο συμβιβασμός (The arrangement)




1972:Οι επισκέπτες (The visitors)

 




1976:Ο τελευταίος μεγιστάνας (The last tycoon)