Μια εκπληκτική "ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ" !!!

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Λι Ντάνιελς
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Ραμόνα Λόφτον
Σαπφίρ
Νταμιέν Πολ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Γκαμπόρεϊ Σιντίμπε
Μονίκ
Λένι Κράβιτζ
Πόλα Πάτον


Πολλές φορές στον κινηματογράφο έχει συμβεί να κερδίζει κάποια ταινία πολλούς πόντους από το παίξιμο κάποιου από τους πρωταγωνιστές της. Αυτό που συμβαίνει όμως στην ταινία " Μονάκριβη" είναι κάτι το πρωτοφανές: το παίξιμο και μόνο της πρωταγωνίστριας Γκαμπόρεϊ Σιντίμπε δίνει στην ταινία έντονο το στοιχείο του ντοκυμαντέρ και κάνει ένα φιλμ χωρίς καμιά σκηνοθετική πρωτοτυπία να φαντάζει σαν αριστούργημα!
Και δεν είναι νομίζω τόσο το σκληρό θέμα της με τις περιθωριακές οικογένειες του Χάρλεμ και τα μύρια τόσα προβλήματα που σε κάνουν να βγαίνεις από την αίθουσα με δεμένο κόμπο το στομάχι σου, όσο αυτός ο συγκλονιστικός τρόπος με τον οποίο υποδύεται το ρόλο της η άγνωστη μέχρι χθές Σιντίμπε!
Κάτι που, από ότι κατάλαβα, αντιλήφθηκε την ώρα των γυρισμάτων και ο σκηνοθέτης Λι Ντάνιελς και σκέφθηκε να απαθανατίσει όσο καλύτερα μπορούσε αυτό το εκφραστικότατο πρόσωπο που είχε μπροστά του, κάνοντας του διαρκώς πανοραμικά τράβελινγκ! Αυτό το πρόσωπο που έκανε το κατεστημένο του Χόλυγουντ να προτείνει για πρώτη φορά για το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, ηθοποιό από ταινία ανεξάρτητης παραγωγής!
Και μόνο γι' αυτό αξίζει να δείτε αυτή την ταινία!

Don't look now (1973)

Don't look now!

Η ταινία Μετά τα μεσάνυχτα , όπως είναι ο ελληνικός τίτλος , είναι μια αγγλοιταλική συμπαραγωγή του 1973 σκηνοθετημένη από τον Nicolas Roeg και με πρωταγωνιστές τους Julie Christie & Donald Sutherland.

Στην αρχική σεκάνς βρισκόμαστε κάπου στην αγγλική εξοχή , σ'ένα ήρεμο κι ειδυλλιακό τοπίο όπου δυο παιδιά παίζουν στις παρυφές ενός δάσους και δίπλα σε μια λίμνη, ενώ οι γονείς κάθονται αμέριμνοι δίπλα στο τζάκι. Ο πατέρας συγκεκριμένα, κοιτάζει κάποια σλάιτζ από μια εκκλησία στη Βενετία στην οποία πρόκειται να είναι επικεφαλής της αναστήλωσής της. Σ'ένα από αυτά παρατηρεί μια φιγούρα με κόκκινη κουκούλα να κάθεται σ'ένα στασίδι. Όταν κατά λάθος πέφτει νερό πάνω στην εικόνα, από τη φιγούρα αρχίζει να τρέχει κόκκινο υγρό (αίμα;). Ο πατέρας σαν να αντιλαμβάνεται ότι κάτι κακό συμβαίνει πετιέται έξω κι έντρομος τρέχει προς τη λίμνη όπου ανασύρει την πνιγμένη κόρη του. Το κοριτσάκι φορούσε κόκκινο παλτό.

Στην επόμενη σεκάνς το ζευγάρι βρίσκεται πια στη Βενετία, χειμώνα καιρό, προπαθώντας να συνέλθει από το θάνατο του παιδιού τους. Η Βενετία είναι ένα ιδανικό ψυχρό σκηνικό , μια πόλη που εκείνη την εποχή είναι παραδομένη στη χειμερία νάρκη της. Λίγοι τουρίστες , τα ξενοδοχεία ένα ένα κλείνουν. Όμως το υγρό στοιχείο παραμένει κυρίαρχο , το κόκκινο χρώμα -θυμίζοντας το παλτό της νεκρής αλλά κι εκείνη την περίεργη φιγούρα- είναι παρόν και ναι, εκείνο το αλλόκοτο πλάσμα να τρέχει και να χάνεται στα σκοτεινά σοκάκια είναι επίσης παρόν κι εν τέλει γιατί είναι εκεί , γιατί στοιχειώνει τους νυχτερινούς περίπατους του ζευγαριού; Εκεί , στη Βενετία λοιπόν , το ζευγάρι θα πέσει πάνω σε μια τυφλή μέντιουμ , που επιμένει ότι έρχεται σε επαφή με τη νεκρή κόρη τους κι ότι η νεκρή θέλει να τους προειδοποιήσει ότι κάτι κακό θα συμβεί. Ατυχήματα στην εκκλησία , εικόνες από το μέλλον -ο σύζυγος βλέπει σε βαπορέτο -νεκροφόρα τη σύζυγό του ντυμένη στα μαύρα τη στιγμή που εκτάκτως αυτή λείπει από την πόλη- δείχνουν προς μια δυσοίωνη κατάληξη. Ο θάνατος δε θ'αργήσει να έρθει όταν η αλλόκοτη φιγούρα θα παρασύρει τον πατέρα στο θάνατο σε μια από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές που έχουν υπάρξει. Σε μια ομιχλώδη , νυχτερινή Βενετία όπου η υγρασία στάζει από παντού κι οι δρόμοι είναι παντέρημοι , ο Sutherland κυνηγά την αλλόκοτη φιγούρα -μάλλον γιατί του θυμίζει τη νεκρή του κόρη. Συγχρόνως η Christie τρέχει πίσω από το σύζυγό της ειδοποιημένη από το μέντιουμ ότι το κακό θα συμβεί . Φευ , δε θα προλάβει. Στο τετ-α-τετ του Sutherland με το αλλόκοτο πλάσμα θα διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για παιδί αλλά για ένα κακάσχημο ον που με μια μαχαιριά τον στέλνει...στον άλλο κόσμο.

Η ταινία είναι ποτισμένη με μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα κι η Βενετία είναι το ιδανικό σκηνικό. Το παράξενο είναι ότι όλα κι όλοι δείχνουν προς μια μεταφυσική απειλή που πρόκειται να έρθει. Τα αγάλματα με τις αποκρουστικές φιγούρες, οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές βουβοί κι αμέτοχοι μοιάζουν σα να γνωρίζουν για το αναπόφευκτο αλλά σιωπούν ,η ίδια η πόλη σκοτεινή , υγρή , βουβή και τέλος η εκκλησία ως χώρος είναι πιο απειλητική από ποτέ- άλλωστε η τελική σκηνή του φόνου εκτυλίσσεται σε μια εκκλησία και συγκεκριμένα στο κωδωνοστάσιο. Η μόνη στιγμή που το ζευγάρι δε βρίσκεται σε ένταση ή υπό απειλή είναι στην περίφημη ερωτική σκηνή η οποία ξεχειλίζει από τρυφερότητα κι είναι πραγματικά από τις ωραιότερες που έχουν σκηνοθετηθεί ποτέ. Όμως παρά την ένταση και την απειλή, η ταινία είναι γυρισμένη παραδόξως με ήρεμο ρυθμό η οποία διακόπτεται βίαια στην τελική μοιραία σκηνή.Γενικά η ταινία είναι τόσο καλογυρισμένη που καμιά σκηνή -ούτε εκείνη που η Christie επιστρέφει εσπευσμένα στην Αγγλία για λίγο -μοιάζει παράταιρη. Υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που μου είχε κάνει εντύπωση , ότι η ταινία ξεκινά και τελειώνει με δύο κραυγές: Εκείνη του πατέρα όταν ανασύρει τη νεκρή κόρη από τη λίμνη και εκείνη της μέντιουμ στο τέλος όταν αντιλαμβάνεται ότι το κακό έχει συμβεί.

Τέλος λίγα λόγια για τον κεντρικό χαρακτήρα που ενσαρκώνει -έξοχα- ο Donald Sutherland. Όπως αποκαλύπτει η μέντιουμ στη σύζυγό του -που την υποδύεται η υπέροχη Julie Christie- έχει το ''χάρισμα'' , τη δυνατότητα δηλαδή να βλέπει τα μελλούμενα. Γι'αυτό και στην αρχή τρέχει έντρομος προς τη λίμνη μην ξέροντας ακόμη τι έχει πραγματικά συμβεί, το βαπορέτο-νεκροφόρα που είχε ''δει'' , ουσιαστικά κουβαλούσε... αυτόν και στο τέλος λίγο πριν πεθάνει αντιλαμβάνεται -μέσα από ένα αριστοτεχνικό μοντάζ εικόνων- πως ό,τι ''έβλεπε'' ήταν προμηνύματα...

Υ.Γ.: Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ιστορία της Daphne du Maurier.
Υ.Γ.2.: Η ανάρτηση είναι παλιότερη από άλλο δικό μου blog αλλά την έφερα ξανά στην επιφάνεια με αφορμή ανάρτηση στο blog ''Movie scenes''  στην οποία ανάρτηση μπορείτε να δείτε σκηνή από την ταινία. Και τι σκηνή!

Bonnie and Clyde (1967)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άρθουρ Πεν
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μπάρνετ Γκάφυ (Βραβείο Όσκαρ)
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γουώρεν Μπήτυ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Τσαρλς Στρόουζ και το περιβόητο: "Foggy Mountain Breakdown" των
Flatt and Scruggs
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γουώρεν Μπήτυ, Φαίη Νταναγουαίη, Μάϊκλ Πόλλαρντ, Τζην Χάκμαν, Έστελ Πάρσονς (Όσκαρ β’ γυναικ. Ρόλου)
Ταινία που είχε σημειώσει τότε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και βασιζόταν στην πραγματική ιστορία των Bonnie Parker and Clyde Barrow. Ενός ερωτευμένου ζευγαριού που στην αρχή της δεκαετίας του ’30 είχαν συστήσει μια συμμορία στην περιοχή των κεντροδυτικών πολιτειών της Αμερικής και λήστευαν Τράπεζες.

Κάτι που τους είχε ηρωοποιήσει στα μάτια του κόσμου γιατί η Αμερική εκείνα τα χρόνια βρισκόταν μέσα στη δίνη της μεγάλης οικονομικής κρίσης και η λέξη «τράπεζα» δεν ήταν και ό,τι το πιο …αγαπησιάρικο! Φαινόμενο δηλαδή που, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και στα καθ’ ημάς σήμερα με τον Παλαιοκώστα και την παρέα του.

Ένα άλλο στοιχείο επίσης που προσέδιδε αίγλη στην πρωτοφανή αυτή παρέα – πρώτα στρατολογήθηκε ο μικρός υπάλληλος ενός βενζινάδικου που τον υποδύεται εκπληκτικά ο Μάϊκλ Πόλλαρντ και μετά ο μεγάλος αδερφός του Κλάϊντ με τη γυναίκα του (Χάκμαν, Πάρσονς)- ήταν και το ότι δρούσαν τελείως αυτόνομα χωρίς διασυνδέσεις με το κατεστημένο της ιταλικής μαφίας που πάντα τα πήγαινε καλά με τις δυνάμεις της εξουσίας και της καταστολής.

Ήταν αρκετά ριψοκίνδυνοι και χαβαλετζήδες, ιδίως η Μπόννυ, και έκαναν μεγάλες καζούρες στις τοπικές αστυνομίες και το FBI που τους καταδίωκαν με μανία.


Γι’ αυτό και το πρωτοφανές μένος των τελευταίων σε εκείνη τη φονική ενέδρα που τους έστησαν στις 23 Μαΐου του 1934 με τα μυδραλιοβόλα. Η εικόνα του άγρια γαζωμένου αυτοκινήτου είναι χαρακτηριστική! Το νεκρό σώμα της Μπόννυ μέσα στο αυτοκίνητο, λένε οι περιγραφές, το χόρευαν στον αέρα με τις σφαίρες πάρα πολλά λεπτά μετά το θάνατο της.

Ένα γεγονός που θέλω να τονίσω και που δεν γράφεται στις βικιπαίδειες είναι το ό,τι παραγωγός στην ταινία αυτή που γυρίστηκε το 1967 είναι ο ίδιος ο Γουώρεν Μπήτυ –ένας αντικομφορμιστής και πολιτικοποιημένος άνθρωπος του κινηματογράφου- δείχνει την απροθυμία του χολυγουντιανού κατεστημένου να χρηματοδοτήσει μια τέτοια παραγωγή. Μεσουρανούσε ακόμη ο πανίσχυρος αρχηγός του FBI, Edgar Hoover που εθεωρείτο τότε πιο ισχυρός και από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Και αν έδωσαν δύο δευτερεύοντα βραβεία Όσκαρ στην ταινία -που για μένα είναι αριστουργηματική και θα έπρεπε να πάρει και αυτό της καλύτερης ταινίας, καλό είναι και το In The Heat of The Night που εκείνη τη χρονιά τα σάρωσε όλα και θα αναφερθούμε κάποτε και σ’ αυτό, αλλά όχι καλύτερο από το Μπόννυ και Κλάϊντ- το έκαναν λόγω της πρωτοφανούς εμπορικής επιτυχίας που σημείωσε η άλλη σε όλο τον κόσμο!
Κάπου στη Βικιπαίδεια διάβασα ότι η πρώτη επιλογή του Γουώρεν Μπήτυ για τους ρόλους ήταν: η αδελφή του Σίρλεϋ Μακ Λέϊν και ο Μπομπ Ντύλαν που έμοιζε πολύ στον πραγματικό Κλάϊντ. Για κάποιους λόγους, όμως, αυτός αρνήθηκε και τότε πήρε το ρόλο ο ίδιος ο παραγωγός, οπότε αυτόματα κόπηκε και η αγαπημένη μου Σίρλεϋ.
Ένα άλλο που επίσης διάβασα και δεν το ήξερα ήταν ότι από εκείνη τη συμμορία είχε επιζήσει η Μπλάνς Μπάρροου, που στην ταινία την υποδύεται η Έστελ Πάρσονς, πήρε μάλιστα και το Όσκαρ, και πέθανε υπέργηρη (101 ετών) το 1996. Και όταν τη ρώτησαν τότε, λέει, για το πώς της φάνηκε η ταινία, έδωσε την απίθανη απάντηση: «Αυτή η ταινία με δείχνει σαν τον κώλο ενός αλόγου που χλιμιντρίζει!» (That movie made me look like a screaming horse's ass.")
Τέλος θέλω να αναφέρω ότι εδώ στην Ελλάδα η ταινία συνέπεσε με την αρχή της δικτατορίας και είχε γίνει ο χαμός! Ουρές στα ταμεία των κινηματογράφων και οι αίθουσες φίσκα με όρθιους! Την έβλεπε ο κόσμος δύο και τρεις φορές για να την χορτάσει, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις βγαίνουν οι ευνόητες συνειρμικές συγκρίσεις και απωθημένα με αστυνομίες και τέτοια!
Άσε και εκείνη την καταπληκτική μουσική με πάντζο που είχε!

Les Diaboliques (1955)

<< Ne soyez pas

DIABOLIQUES!

Ne detruisez pas l'interet que pourraient

prendre vos amis a ce film.

Ne leur racontez pas ce que vous avez vu!

Merci pour eux.>>

<< Μην είστε

ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΙ!

Μην καταστρέψετε τη διάθεση που θα είχαν

οι φίλοι σας να δουν την ταινία.

Μην τους διηγηθείτε αυτό που μόλις είδατε!

Σας ευχαριστώ εκ μέρους τους>>

Ο σκηνοθέτης Henri-Georges Clouzot είχε τους λόγους του όταν εν έτει 1955 ζητούσε από τους θεατές που μόλις είχαν δει την ταινία του ''Les diaboliques'' (ε.τ. ''Οι Διαβολογυναίκες'') να μην αποκαλύπτουν το τέλος της ταινίας σε όσους δεν την είχαν ακόμη δει!

Η ταινία μετά από 55 χρόνια φιγουράρει στις λίστες των καλύτερων θρίλλερ όλων των εποχών κι όχι άδικα. Από τη μια η πεσιμιστική , σκοτεινή και ψυχρή σκηνοθεσία του Κλουζώ. Από την άλλη  το σενάριό της , που βασίζεται σε νουβέλα των Boileau & Narcejac , είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένο και με αναπάντεχη ανατροπή που θα το ζήλευε κι ο ίδιος ο μετρ του τρόμου , ο μέγας Χίτσκοκ!  Ή μάλλον το είχε ''ζηλέψει'' ο μετρ και μάλιστα είχε ζητήσει τα δικαιώματα αλλά τον πρόλαβε στο νήμα ο Κλουζώ! Για την ιστορία ο Χίτσκοκ κατάφερε και πήρε τα δικαιώματα άλλης νουβέλας των δύο συγγραφέων κι έτσι προέκυψε το...''Vertigo''!

Αρκετά όμως με τις ''περιπέτειες'' του σεναρίου της ταινίας. Πάμε να δούμε τι διαβολικά συμβαίνουν στην ίδια την ταινία!

Στην αρχή όχι πολλά. Απλά δύο γυναίκες , η σύζυγος Christina (Vera Clouzot ) κι η ερωμένη Nicole ( Simone Signoret ), αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον άντρα που έχει κάνει δύσκολη τη ζωή τους , είτε εκμεταλλεύοντας τες οικονομικά , είτε χτυπώντας τες ή ξεφτιλίζοντας τες δημοσίως. O Michel (Paul Meurisse ) ένα αντιπαθητικό , δεσποτικό αρσενικό συμπεριφέρεται με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο που η δολοφονία του μοιάζει απόλυτα αιτιολογημένη. Το σχολείο του οποίου είναι ιδιοκτήτης και διευθυντής έχει ολιγοήμερες διακοπές. Αυτές εκμεταλλεύονται οι δύο γυναίκες για να εφαρμόσουν το σχέδιό τους. Τον παρασύρουν στην ιδιωτική κατοικία της Νικόλ όπου πραγματοποιείται η δολοφονία , ποτίζοντάς τον με υπνωτικό και πνίγοντας τον στην μπανιέρα. Επιστρέφουν στο σχολείο με το πτώμα κι εκμεταλλευόμενες την αργία...το ρίχνουν  στην πισίνα.

Όμως μερικές μέρες μετά όταν η πισίνα αδειάζει για να καθαριστεί...δεν υπάρχει πια πτώμα! Συγχρόνως, ένας μαθητής επιμένει ότι έχει δει τον διευθυντή, ενώ καθαριστήριο στέλνει πίσω, καθαρό και σιδερωμένο, το κουστούμι που φορούσε τη βραδιά που δολοφονήθηκε! Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν στην αναμνηστική σχολική φωτογραφία, στο φόντο αχνοφαίνεται το πρόσωπο του ..εκλιπόντος!  

Η θρησκόληπτη κι υστερική Christina αρχίζει να καταρρέει κι η εύθραυστη υγεία της κλονίζεται. Η Nicole προσπαθεί να βρει κάποια άκρη  παραμένοντας τέρας ψυχραιμίας και καπνίζοντας αρειμανίως.

Τι συμβαίνει στο τέλος; Εννοείται ότι δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω τίποτα. Στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας ο Κλουζώ μας οδηγεί  με μοναδική μαεστρία  στην τελική (;) σατανική λύση του μυστηρίου! Στους σκοτεινούς διαδρόμους  του σχολείου εκτυλίσσονται σκηνές που σου σηκώνουν την τρίχα. Μέσα από παιχνίδια με σκιές κι ήχους μας αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά -ιδιαίτερα για την Christina- την αλήθεια. Ή... μήπως δεν είναι έτσι; Ακόμα και στο τέλος δεν είναι κανείς απόλυτα σίγουρος για το ποιος έστησε παγίδα σε ποιον! Ποιος τελικά έμεινε ζωντανός , ποιος πέθανε!

 Τέλος λίγα λόγια για τον τίτλο της ταινίας ''Les diaboliques'' . Το επίθετο δεν αποσαφηνίζει το...φύλο του διαβολικού όντος! Τυγχάνει να γράφεται το ίδιο και για το αρσενικό και για το θηλυκό γένος. Έχετέ το υπ'όψη!

Υ.Γ.: Η ταινία είχε την ατυχία να υποστεί ένα... ριμέικ

ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ!!!

Δεν ξέρω πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα σήμερα που τα παντός είδους θεάματα έχουν κατακλύσει τα πάντα, αλλά παλιά που υπήρχε μόνο η μεγάλη οθόνη και αυτή με φειδώ και εμπόδια, όλα τα πρότυπα μας βγαίνανε απ’ τους αστέρες της. Κυκλοφορούσαν μάλιστα οι ήρωες της και σε μικρές χρωματιστές φωτογραφίες που μας τύχαιναν με τις τσίχλες που αγοράζαμε. Κάτι σκληρά χαρτάκια που άλλοτε τα ανταλλάσαμε: «Σου δίνω έναν Κέρκ Ντάγκλας μου δίνεις μια Τζίνα Λολομπρίτζιτα;» και άλλοτε τα παίζαμε στα χαρτιά όπως τα χρήματα! Θυμάμαι μια φορά τη στενοχώρια μου που στο 31 είχα χάσει σε μια βραδιά όλη τη συλλογή μου: Μια βεντάλια από αγαπημένα πρόσωπα τα ποντάρισα πάνω στο Ρήγα και τον Άσσο για να μου ανοίξει πρώτα το διπλό και μετά οι «παπάδες» με δυο δεκάρια!
Δεν ξέρω τι γινόταν, βέβαια, με τα κορίτσια που ωρίμαζαν ερωτικά πιο γρήγορα αλλά εμείς τ’ αγόρια πρώτα ταυτιζόμασταν με τους αγαπημένους μας ανίκητους πρωταγωνιστές και πολύ αργότερα περνούσαμε στις ονειρώξεις μας με τις ντίβες.
Προηγούνταν δηλαδή ο Ροκ Χάτσον, Ρόμπερτ Μήτσαμ και Μάρλον Μπράντο και μετά έπαιρναν τη σκυτάλη του αισθησιασμού οι Κιμ Νόβακ, Ντέμπορα Κερ και Σοφία Λόρεν! Το ίδιο, βέβαια, και με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες: Πρώτα ο Φούντας και ο Κακκαβάς και μετά η Γκιζέλα Ντάλι και η Λάσκαρη.
Διάλεγε ο καθένας μας δηλαδή το ινδαλμά του ανάλογα με το παρουσιαστικό και τα κατορθώματα του ενάντια στους κακούς και στους Ινδιάνους. Μόνο που εγώ εδώ ήμουνα λίγο μπερδεμένος. Και ενώ με τις γυναίκες της οθόνης ακολουθούσα την πεπατημένη οδό όπως και οι συμμαθητές μου, με τους άντρες της, είχα μια περίργη συμπεριφορά και διάλεγα πάντα τους αδύνατους και οστεώδεις, κάτι που τώρα τα τελευταία χρόνια μπόρεσα να το αποκωδικοποιήσω και να καταλάβω ότι αυτό οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στην σε στυλ ακτινογραφίας σωματική μου διάπλαση. Δεν ήμουνα δηλαδή πνεύμα αντιλογίας ή τύπος σνομπ, που όταν οι άλλοι είχαν για πρότυπο τον Χάτσον, τον Μήτσαμ και τον Μπράντο, με κάτι μπρατσάρες να! και με μύες που πήγαιναν να σπάσουν τα t-shirt (σε μια εποχή που αυτός ο σωματότυπος λατρευότανε από τις γυναίκες)
εγώ διάλεγα τον λιπόσαρκο Μοντγκόμερυ Κλιφτ με τα υγρά και λαμπερά του μάτια και πολύ αργότερα τον Αλ Πατσίνο!

Δυο τύπους που πολλές φορές τους έσπαζαν οι κακοί στο ξύλο!
Ούτε όταν στα «καθ’ ημάς» που αντί για το Φούντα και τον Κακκαβά


διάλεγα τον κοκκαλιάρη Πέτρο Φυσσούν που μετριούνταν τα παΐδια του ένα προς ένα!

Μόνο που δεν ξέρω ακόμη να απαντήσω αν αυτό οφείλονταν στην υποκριτική δεινότητα των προαναφερθέντων μαζί με κάποιο είδος …αλληλεγγύης ή σε κάποια ζήλεια προς τους άλλους!!!